Een inleiding over het Bahá’í-geloof
J.E. Esslemont
Oorspronkelijke titel: Bahá’u’lláh and the New Era, an introduction to the Bahá’í Faith
Nederlandse vertaling onder toezicht van de Nationale Geestelijke Raad
van de Bahá’ís van Nederland.
Derde, herziene druk, 2010
ISBN 978-90-70765-51-4
Digitale, ongewijzigde uitgave, 2015
© Bahá’í Uitgeverij Nederland, Den Haag
Alle rechten voorbehouden, copyright volgens de Conventie van Bern
Inhoud
Voorwoord bij de 3e druk 3
Inleiding van dr. J.E. Esslemont 4
1. De Blijde Tijding 5
2. De Báb, de Voorloper 12
3. Bahá’u’lláh, de Glorie van God 19
4. ‘Abdu’l-Bahá, de Dienaar van Bahá 35
5. Wat is een bahá’í? 47
6. Het gebed 58
7. Gezondheid en genezing 66
8. Eenheid van godsdienst 75
9. Ware beschaving 85
10. De weg naar de vrede 99
11. Verschillende verordeningen en leringen 110
12. Godsdienst en wetenschap 124
13. Profetieën, vervuld door het Bahá’í-geloof 133
14. Profetieën van Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá 147
15. Terugblik en verschiet 158
Epiloog 176
Literatuur 178
Voorwoord bij de 3e druk
Geboren in een vooraanstaande familie in Schotland kwam dr John Ebenezer Esslemont (1874-1925) op 40-jarige leeftijd in contact met het Bahá’í-geloof. Als arts met een grote maatschappelijke betrokkenheid behoorde hij tot de voorvechters van de landelijk georganiseerde gezondheidszorg. Hij werd direct geraakt door de kracht en schoonheid van de leringen en principes van het Bahá’í-geloof. Op 14 maart 1915 schreef hij hierover: “De bahá’í-leringen hebben mij nieuwe hoop gegeven voor de wereld. Evenals op dit moment het ‘lentewonder’ in de stoffelijke wereld plaatsvindt, hoop ik dat zal blijken dat er een dergelijk ‘lentewonder’ in de geestelijke en maatschappelijke wereld op komst is, en dat Bahá’u’lláh voor de wereld der mensheid datgene zal bewerkstelligen wat de stoffelijke zon voor de bloemen en bomen doet.”
Direct na zijn toetreding werd dr Esslemont een zeer actief lid van de bahá’í-gemeenschap en een promotor van de principes van wereldeenheid. In oktober 1916 begon hij aan zijn boek Bahá’u’lláh en het Nieuwe Tijdperk, een project dat uiteindelijk vier jaar in beslag zou nemen. In vijftien hoofdstukken beschrijft dr Esslemont de drie centrale Figuren van het Bahá’í-geloof, belangrijke thema’s, de praktische toepassing in het dagelijks leven en geeft hij een visionaire blik op de weg naar universele vrede en beschaving.
De eerste negen hoofdstukken van het boek zijn door ‘Abdu’l-Bahá, de zoon van Bahá’u’lláh en uitlegger van Zijn Boodschap, beoordeeld en geautoriseerd.
Bahá’u’lláh en het Nieuwe Tijdperk van dr Esslemont werd een van de meest gebruikte studieboeken over het Bahá’í-geloof. Shoghi Effendi verwees ernaar als “een blijvend monument van zijn zuivere intentie” dat “op zichzelf, toekomstige generaties zal inspireren het pad van waarheid en dienstbaarheid te betreden, even standvastig en even beheerst als het was betreden door zijn geliefde auteur.” Het is vele malen herzien en bijgewerkt en is vertaald in zeker 60 talen. Het blijft een van de bekendste boeken over de leringen van Bahá’u’lláh.
Stichting Bahá’í Literatuur, 2010
Inleiding
In december 1914 kwam ik door een gesprek met vrienden die ‘Abdu’l-Bahá hadden ontmoet, en door het lenen van enkele brochures, voor het eerst in aanraking met de bahá’í-leer. Ik werd terstond getroffen door de veelomvattendheid, kracht en schoonheid ervan. Zij maakte op mij de indruk in de grote behoeften van de moderne wereld vollediger en overtuigender te voorzien dan enig andere voorstelling van religie die ik was tegengekomen – een indruk, die door latere studie slechts werd verdiept en versterkt.
Bij mijn pogingen om meer over de beweging te weten te komen, ondervond ik grote moeilijkheden bij het verkrijgen van de gewenste literatuur, waardoor al gauw het idee bij mij rijpte om de hoofdpunten van wat ik had gevonden in de vorm van een boek samen te vatten teneinde de studie voor anderen te vergemakkelijken. Toen de verbinding met Palestina na de wereldoorlog van 1914-1918 was hersteld, schreef ik ‘Abdu’l-Bahá en sloot een kopie van de eerste negen hoofdstukken van mijn boek in, die in eerste concept bijna gereed waren. Ik ontving een zeer vriendelijk en aanmoedigend antwoord en een hartelijke uitnodiging om ‘Abdu’l-Bahá in Haifa te bezoeken en het gehele manuscript mee te brengen. De uitnodiging werd gaarne aanvaard en ik had het grote voorrecht twee en een halve maand de gast te zijn van ‘Abdu’l-Bahá in de winter van 1919-1920. Gedurende dit bezoek besprak ‘Abdu’l-Bahá bij verschillende gelegenheden het boek met mij. Hij stelde voor, na een herziening door mij, het manuscript in het Perzisch te laten vertalen, opdat hij het zou kunnen doorlezen en zo nodig toevoegingen en verbeteringen zou kunnen aanbrengen. De herziening en vertaling werden overeenkomstig zijn voorstel uitgevoerd en ‘Abdu’l-Bahá vond temidden van zijn drukke werkzaamheden nog de tijd drie en een half hoofdstuk te verbeteren (hoofdstuk 1, 2, 5 en een gedeelte van 3), voor hij in 1921 overleed. Ik betreur het diep, dat ‘Abdu’l-Bahá niet in staat was de correctie van het manuscript te voltooien, daar dit de waarde van het boek zeer zeker zou hebben verhoogd. Het gehele manuscript werd echter zorgvuldig herzien door een comité van de Nationale Geestelijke Raad van de Bahá’ís van Engeland, en de publicatie werd door deze raad goedgekeurd.
Ik ben grote dank verschuldigd aan mevrouw E.J. Rosenberg en Claudia S. Coles en de heren Mírzá Luṭfu’lláh S. Ḥakim, Roy Wilhelm en Mountfort Mills, en vele andere vrienden voor hun waardevolle hulp bij de voorbereiding van het werk.
Ten aanzien van de transliteratie van Arabische en Perzische namen en woorden is in dit boek het systeem gevolgd dat kortgeleden door Shoghi Effendi voor gebruik in de bahá’í-wereld werd aanbevolen.
J.E. Esslemont
Fairford, Cults
Verenigd Koninkrijk
Hoofdstuk 1
De Blijde Tijding
Hij, wiens komst aan alle volkeren der wereld is beloofd, is verschenen. Alle volkeren en gemeenschappen hebben een Openbaring verwacht en Hij, Bahá’u’lláh, is de hoogste leraar en opvoeder der gehele mensheid.
`Abdu’l-Bahá
De grootste gebeurtenis in de geschiedenis
Als wij de geschiedenis van de ‘opkomst van de mens’ bestuderen, zoals die in de boeken is opgetekend, zien wij duidelijk dat de voornaamste factor voor de menselijke ontwikkeling de komst is – van tijd tot tijd – van mensen die de geldende denkbeelden van hun tijd vooruit zijn en die de ontdekkers en verkondigers worden van voor de mens tot nu toe ongekende waarheden. De ontdekker, de pionier, het genie en de profeet zijn de mensen van wie de verandering van de wereld voornamelijk afhangt.
Zoals Carlyle zegt:
Wij geloven dat het de waarheid en niets dan de zuivere waarheid is, dat Eén, die een hogere wijsheid en een tot nu toe onbekende geestelijke waarheid bezit, niet alleen sterker is dan tien of zelfs tienduizend, maar sterker dan alle mensen die deze waarheid niet hebben. Hij is van hen allen de enige die een hemelse macht bezit aan engelen gelijk alsof hij toegerust is met een zwaard uit het hemelse arsenaal, waartegen geen schild, noch bronzen toren op den duur bestand is. – Signs of the Times.
In de geschiedenis van de wetenschap, de kunst, de muziek, komen wij vele bewijzen van deze waarheid tegen, maar de invloed van de grote mens en van zijn boodschap treedt nergens zo duidelijk naar voren als in religie. Door alle eeuwen heen, telkens wanneer er een achteruitgang in het geestelijke en morele leven van de mensen is te bespeuren, verschijnt de meest wonderbaarlijke en mysterieuze van alle mensen, de Profeet. Alleen tegen de gehele wereld, zonder één enkel menselijk wezen dat in staat is hem te onderrichten, te leiden of ten volle te begrijpen en die de verantwoordelijkheid met hem kan delen, verrijst hij als een ziende onder de blinden, om zijn evangelie van recht en waarheid te prediken.
Onder de profeten zijn er enkele van buitengewoon formaat. Met een tussentijd van enige eeuwen verschijnt er in het oosten een grote goddelijke Figuur – Krishna, Zoroaster, Mozes, Jezus, Mohammed – gelijk een geestelijke zon die opnieuw de in duisternis dwalende geesten der mensen komt verlichten en hun sluimerende ziel wakker schudt. Hoe wij ook over de relatieve grootheid van deze godsdienststichters denken, wij moeten toegeven dat zij in de hoogste mate tot de opvoeding van de mensheid hebben bijgedragen. Zonder uitzondering verklaren al deze Profeten, dat de woorden die zij spreken niet van henzelf zijn, maar door hen geopenbaard worden en dat zij slechts de brengers zijn van een goddelijke boodschap. In hun uitspraken die op schrift zijn gesteld, vinden wij talloze zinspelingen en beloften met betrekking tot een grote wereldleraar, die zal komen ‘in de volheid der tijden’ om hun werk voort te zetten en te doen rijpen; Eén Die een rijk van vrede en gerechtigheid op aarde zal stichten en alle rassen, godsdiensten, volkeren en stammen tot één familie zal verenigen, ‘opdat er één kudde en één Herder moge zijn’ en allen ‘van de kleinsten tot de grootsten onder hen’ God mogen kennen en liefhebben.
Als deze ‘Opvoeder der mensheid’ in de eindtijd verschijnt, zal Zijn komst ongetwijfeld de grootste gebeurtenis in de geschiedenis der mensheid zijn. En het Bahá’í-geloof verkondigt aan de wereld de blijde tijding dat deze Opvoeder inderdaad is verschenen, dat zijn Openbaring is gegeven en opgetekend en door iedere ernstige zoeker kan worden bestudeerd, dat de ‘Dag des Heren’ reeds is aangebroken en de ‘Zon der Gerechtigheid’ is opgegaan. Tot dusverre hebben slechts enkelen op de bergtoppen de stralende Hemelbol waargenomen, doch zijn stralen verlichten reeds hemel en aarde en spoedig zal hij boven de bergen verrijzen en met volle kracht vlakten en dalen beschijnen, leven en leiding gevend aan allen.
De veranderende wereld
Het is iedereen duidelijk dat de wereld, in de negentiende en het begin van de twintigste eeuw , de doodstrijd van een oud tijdperk en de barensweeën van een nieuw tijdperk heeft doorgemaakt. De oude beginselen van materialisme en eigenbelang, de oude vooroordelen en vijandigheden op het gebied van godsdienst en nationalisme zijn bezig te verdwijnen nu zij ongeloofwaardig zijn geworden temidden van de door hen veroorzaakte puinhopen. In alle landen zien wij hoe tekenen van een nieuwe geest van geloof, broederschap en internationalisme de oude banden doorbreken en de oude grenzen overschrijden. Revolutionaire veranderingen van ongekende omvang doen zich voor in elk onderdeel van het menselijk leven. Nog is het oude tijdperk niet voorgoed voorbij. Het voert een strijd op leven en dood met het nieuwe tijdperk. Nog is het kwaad in vele machtige en verschrikkelijke vormen aanwezig, maar het wordt aan het licht gebracht, onderzocht, uitgedaagd en bestreden met nieuwe hoop en kracht. Nog zijn er vele, grote, dreigende wolken, maar het licht breekt door en verlicht de weg van vooruitgang en laat duidelijk de hindernissen en struikelblokken op deze weg zien.
Wat een verschil met de achttiende eeuw. Toen werd de diepe geestelijke en morele duisternis die de wereld omringde, nauwelijks door een lichtstraal doorbroken. Het was als het donkerste uur vóór het aanbreken van de dag, wanneer de enkele nog brandende lampen en kaarsen slechts laten zien hoe duister het is. Carlyle schrijft in zijn boek Frederik de Grote over de achttiende eeuw:
Een eeuw, die geen geschiedenis heeft en die ook weinig of in het geheel niet kan hebben. Een eeuw, zo rijk aan opeengehoopte valsheden… als geen eeuw voordien. Die zich niet eens meer bewust was dat ze vals was, zo vals was ze geworden; die zo in valsheid gedompeld en ervan doortrokken was, dat inderdaad de maat vol was en een Franse revolutie er tenslotte een einde aan moest maken… Een heel toepasselijk einde voor zo’n eeuw, waarvoor ik alleen maar dankbaar kan zijn. Want er was wederom behoefte aan een goddelijke Openbaring voor de trage, lichtzinnige mensenkinderen, opdat zij niet geheel en al tot het peil der apen zouden vervallen.
Bij de achttiende eeuw vergeleken is de tegenwoordige tijd als de dageraad na de duisternis, als de lente na de winter. De wereld trilt van nieuw leven, idealen en verwachtingen. Dingen die nog maar een paar jaren geleden tot de onmogelijkheden schenen te behoren, zijn nu voldongen feiten. Andere dingen, die onze tijd eeuwen vooruit schenen te zijn, worden nu reeds in de praktijk toegepast. Wij vliegen door de lucht en maken reizen onder zee. Wij zenden met de snelheid van de bliksem berichten door de wereld. In enkele tientallen jaren hebben we wonderen gezien, te veel om op te noemen.
De Zon van Gerechtigheid
Vanwaar dit plotselinge ontwaken in de gehele wereld? De bahá’ís geloven dat dit wordt veroorzaakt door een machtige uitstorting van de Heilige Geest via de Profeet Bahá’u’lláh, die in 1817 in Perzië werd geboren en in 1892 in het Heilige Land stierf.
Bahá’u’lláh leerde dat de Profeet, of de ‘Manifestatie van God’, de Lichtbrenger is van de geestelijke wereld, zoals de zon de lichtbrenger is van de stoffelijke wereld. Evenals de stoffelijke zon op de aarde schijnt en groei en ontwikkeling veroorzaakt van het stoffelijke organisme, zo verlicht ook de Zon van Gerechtigheid door de goddelijke Manifestatie, de wereld van hart en ziel en beïnvloedt Hij de gedachten, de zeden en karakters der mensen. Evenals de zonnestralen een invloed hebben, die tot in de donkerste, meest beschaduwde hoekjes van de wereld doordringt en warmte en leven geeft aan schepselen die zelfs nooit direct de zon hebben gezien, zo beïnvloedt ook de uitstorting van de Heilige Geest door de Manifestatie van God het leven van allen en inspireert ontvankelijke geesten, zelfs op plaatsen en onder volkeren waar de naam van de Profeet geheel onbekend is. De komst van de Manifestatie is als de komst van de lente. Het is een Dag van Opstanding, waarop de geestelijk doden tot nieuw leven worden gewekt, de werkelijkheid van de goddelijke religies opnieuw wordt gevestigd en ‘een nieuwe hemel en een nieuwe aarde’ verschijnen.
Maar in de natuur brengt de lente niet alleen de groei en het ontwaken van nieuw leven teweeg, maar ook vernietiging en opruiming van alles wat oud is en heeft afgedaan, want dezelfde zon die de bloemen doet ontluiken en de knoppen aan de bomen doet uitbotten, veroorzaakt ook het vergaan en de ontbinding van wat dood en nutteloos is. Hij maakt het ijs los en doet de sneeuw smelten, geeft aan de vloed en de storm vrij spel, waardoor de aarde gezuiverd en gereinigd wordt. Zo is het ook in de geestelijke wereld. De geestelijke zonneschijn veroorzaakt een zelfde beroering en verandering. Zo is de Dag van de Opstanding tevens de Dag des Oordeels, waarin met vervalsingen en nabootsingen van de waarheid, versleten denkbeelden en gewoonten voorgoed wordt afgerekend; waarin de sneeuw en het ijs van vooroordeel en bijgeloof, die zich in het winterseizoen hebben opgehoopt, smelten en de lange tijd bevroren krachten worden vrijgemaakt, zodat zij de wereld kunnen overstromen met nieuw leven.
De zending van Bahá’u’lláh
Bahá’u’lláh heeft duidelijk en herhaaldelijk verklaard de langverwachte Opvoeder en Leraar van alle volkeren te zijn, het medium van een wonderbare genade, die alle vorige uitstortingen zou overtreffen en waarin alle vorige godsdienstvormen zouden opgaan, zoals rivieren in de zee uitmonden. Hij legde een krachtig fundament voor de eenheid in de gehele wereld en luidde daarmee dat glorierijke tijdperk in van vrede op aarde, een welbehagen in de mensen, dat door profeten is voorzegd en door dichters is bezongen.
Onderzoek naar de waarheid, de eenheid der mensheid, de eenheid van godsdiensten, rassen en volkeren, van Oost en West, het samengaan van godsdienst en wetenschap, de opheffing van vooroordeel en bijgeloof, de gelijkwaardigheid van man en vrouw, de vestiging van gerechtigheid en rechtvaardigheid, de oprichting van een internationaal hooggerechtshof, het instellen van een wereldhulptaal en verplichte opvoeding – deze en vele andere leringen werden door de pen van Bahá’u’lláh in de tweede helft van de negentiende eeuw in talrijke boeken en brieven geopenbaard, waarvan er verscheidene gericht waren aan de koningen en heersers van de wereld. Zijn boodschap, uniek in omvang en strekking, stemt op wonderbaarlijke wijze overeen met de tekenen en noden van deze tijd. Nooit tevoren had de mensheid te kampen gehad met nieuwe vraagstukken zó dreigend en ingewikkeld als nu. Nooit tevoren waren de voorgestelde oplossingen zo talrijk en zo tegenstrijdig. Wellicht bestond er nooit tevoren zo’n algemene en zo’n dringende behoefte aan een grote wereldleraar. Misschien werd nooit tevoren de komst van zo’n leraar zo zeker en zo algemeen verwacht.
Vervulling van de profetieën
‘Abdu’l-Bahá schrijft:
Toen Christus tweeduizend jaar geleden verscheen, hadden de joden met verlangen zijn komst afgewacht en iedere dag met tranen in de ogen gebeden: “O God, verhaast de Openbaring van de Messias.” Toch loochenden zij de Zon der Waarheid en stonden met de grootste vijandigheid tegen Hem op toen Deze werkelijk verrees. Tenslotte kruisigden zij deze goddelijke Geest, het Woord van God en noemden Hem Beëlzebub, de boze, zoals in het Evangelie beschreven is. De reden hiervoor was dat zij zeiden: “De openbaring van Christus zal, volgens de duidelijke tekst van de Torah, worden bevestigd door bepaalde tekenen; zolang deze tekenen niet zijn verschenen, is een ieder die verklaart een Messias te zijn, een bedrieger. Een van deze tekenen is, dat de Messias van een onbekende plaats zal komen. Wij allen kennen het huis van deze man in Nazareth en kan er iets goeds uit Nazareth komen? Het tweede teken is, dat Hij met een ijzeren staf zal heersen. Dit betekent, dat Hij het zwaard zal dragen, doch deze Messias heeft zelfs geen houten staf. Een andere voorwaarde is, dat Hij op de troon van David moet zitten en Davids heerschappij moet bevestigen. Maar deze man heeft geen troon, ja zelfs niet een mat om op te zitten. Een andere voorwaarde is dat Hij de wetten van de Torah zal verbreiden, maar integendeel, deze man heeft ze afgeschaft, heeft zelfs de sabbatdag verbroken, ofschoon duidelijk in de Torah staat vermeld dat wie aanspraak maakt op de rang van Profeet en wonderen verricht en de sabbatdag verbreekt, ter dood moet worden gebracht. Een ander teken is, dat tijdens Zijn bewind gerechtigheid zo ver doorgedrongen zal zijn, dat rechtschapenheid en goede daden uit de wereld van de mens zich tot de dierenwereld zullen uitstrekken; de slang en de muis zullen samen een hol delen, de adelaar en de patrijs één nest, de leeuw en de gazelle zullen in één weide wonen en de wolf en de geit zullen uit één bron drinken. Toch zien wij hoe ongerechtigheid en tirannie in Zijn tijd zo toegenomen zijn, dat ze Hem hebben gekruisigd. Een andere voorwaarde is, dat in de dagen van de Messias de Joden voorspoed zullen genieten en over alle volkeren der wereld zullen zegevieren, hoewel ze in de uiterste vernedering en knechtschap in het Romeinse Keizerrijk leven. Hoe kan dit dan de Messias zijn die beloofd is in de Torah?”
Zo verzetten zij zich tegen de Zon der Waarheid, ofschoon Hij inderdaad de Geest Gods was, die in de Torah was beloofd. Daar zij de juiste uitleg van de tekenen niet wisten, kruisigden zij het Woord Gods. De bahá’ís menen dat de vermelde tekenen wel werkelijkheid zijn geworden in de Manifestatie van Christus, hoewel niet in de zin zoals de joden begrepen hadden, daar de beschrijving in de Torah zinnebeeldig is. Eén van de tekenen is bijvoorbeeld soevereiniteit. De bahá’ís zeggen dat de soevereiniteit van Christus een hemelse, goddelijke, eeuwigdurende soevereiniteit is en geen Napoleontische heerschappij, die na korte tijd verdwijnt. Immers, deze soevereiniteit van Christus werd bijna tweeduizend jaar geleden gesticht en toch duurt zij nog voort en dit Heilige Wezen zal tot in alle eeuwigheid op een eeuwigdurende troon zetelen.
Zo zijn ook alle andere tekenen kenbaar gemaakt, maar de joden hebben ze niet begrepen. Ofschoon er bijna twintig eeuwen zijn voorbijgegaan sedert Christus met goddelijke heerlijkheid verscheen, wachten de joden nog steeds op de komst van de Messias. Zij menen gelijk te hebben en houden Christus voor een valse profeet.
Hadden de joden zich tot Christus gewend, dan zou Hij hun de ware betekenis van de profetieën die op Hem betrekking hadden, hebben uitgelegd. Laten wij uit hun voorbeeld leren. Laten wij, alvorens te concluderen dat de profetieën over de Manifestatie van de te verwachten Leraar niet zijn vervuld, ons keren tot dat wat Bahá’u’lláh zelf betreffende hun uitlegging heeft geschreven, aangezien vele van de profetieën naar wij weten ‘verzegelde’ uitspraken zijn en de ware Opvoeder de enige is die de zegels kan verbreken en de ware betekenis, in een schat van woorden verborgen, kan tonen.
Bahá’u’lláh heeft veel geschreven ter verklaring van de oude profetieën, maar Hij is hiervan niet afhankelijk voor het bewijs van Zijn rang van Profeet. De zon is zijn eigen bewijs voor allen die waarnemingsvermogen bezitten. Wanneer hij opgaat hebben wij geen oude voorspellingen nodig om er zeker van te zijn dat Hij schijnt. Zo is het ook met de Manifestatie van God wanneer Hij verschijnt. Al zouden alle vroegere profetieën vergeten zijn, Hijzelf zou toch het overtuigende en afdoende bewijs zijn voor allen, die een open en ontvankelijke geest bezitten.
Bewijzen voor de rang van profeet
Bahá’u’lláh eist van niemand Zijn beweringen en tekenen blindelings aan te nemen. Integendeel, Hij waarschuwde nadrukkelijk tegen een blind aannemen van gezag en Hij drong bij allen erop aan ogen en oren te openen en zelf onafhankelijk en onbevreesd te oordelen, teneinde de waarheid te leren kennen. Hij eiste het meest grondige onderzoek en hield zich nooit schuil, doch gaf als de hoogste bewijzen van Zijn rang van Profeet, Zijn woorden en werken en hun invloed op het leven en karakter der mensen. De door Hem aangegeven maatstaf is dezelfde als die van Zijn grote voorgangers. Mozes zei:
Als een profeet zegt te spreken in de naam van de Heer, maar zijn woorden komen niet uit en er gebeurt niets, dan is dat geen profetie van de Heer geweest. Heb geen ontzag voor een profeet die zich dat aanmatigt.
Deuteronomium 18:22.
Christus gaf Zijn maatstaf even duidelijk en beriep zich erop als een bewijs voor Zijn eigen aanspraak. Hij zei:
Pas op voor valse profeten, die in schaapskleren op u afkomen maar eigenlijk roofzuchtige wolven zijn. Aan hun vruchten zult u hen herkennen. Men plukt toch geen druiven van doornstruiken of vijgen van distels? Zo draagt elke goede boom goede vruchten, maar een slechte boom draagt slechte vruchten. Een goede boom kan geen slechte vruchten dragen, evenmin als een slechte boom goede vruchten dragen kan.
Matteüs 7:15-18.
In de volgende hoofdstukken zullen wij trachten vast te stellen of Bahá’u’lláh’s aanspraak op de rang van Profeet met het aanleggen van deze maatstaf staat of valt, of de dingen waarvan Hij heeft gesproken zijn geschied en uitgekomen en of Zijn vruchten goed of kwaad zijn geweest. Met andere woorden of Zijn profetieën zijn vervuld en Zijn wetten worden opgevolgd en of Zijn levenswerk heeft bijgedragen tot het opvoeden en verheffen van de mensheid en de verbetering van de zeden of tot het tegenovergestelde.
Moeilijkheden bij het onderzoek
Er zijn natuurlijk moeilijkheden op de weg van de mens die de waarheid tracht te vinden omtrent dit Geloof. Evenals alle grote zedelijke en geestelijke hervormingen is ook het Bahá’í-geloof schandelijk onjuist voorgesteld. Over de gruwelijkheid van de vervolgingen en van het lijden van Bahá’u’lláh en Zijn Volgelingen zijn vriend en vijand het eens. Over de waarde van het geloof echter en het karakter van de Stichters lopen de verklaringen van gelovigen en van tegenstanders uiteen. Het is net als ten tijde van Christus. De kruisiging van Jezus, de vervolging en het martelaarschap van Zijn volgelingen staan zowel voor christelijke als voor joodse geschiedschrijvers vast, maar terwijl de gelovigen zeggen, dat Christus de leer van Mozes en de profeten heeft vervuld en verder heeft ontwikkeld, verklaren de tegenstanders, dat Hij de wetten en geboden heeft verbroken en daarvoor ter dood gebracht moest worden.
In de godsdienst, evenals in de wetenschap, openbaart de waarheid haar geheimen slechts aan de nederige en eerbiedige zoeker, die bereid is elk vooroordeel en elk bijgeloof opzij te zetten en alles wat hij bezit te verkopen, om die ene kostbare parel te kunnen bemachtigen. Om het Bahá’í-geloof in zijn volle betekenis te begrijpen moeten wij het bestuderen met oprechte en onzelfzuchtige toewijding aan de waarheid, volhardend in het onderzoek en vertrouwend op goddelijke leiding. In de geschriften van zijn Stichters zullen wij de sleutel vinden tot de geheimen van deze grote, geestelijke opleving en de uiteindelijke maatstaf voor haar waarde. Helaas liggen hier weer moeilijkheden op de weg van de zoeker naar waarheid, die onbekend is met de Perzische en Arabische taal, waarin de leer is geschreven. Slechts een deel van de geschriften is in het Engels vertaald en een aantal vertalingen dat reeds het licht heeft gezien laat te wensen over, zowel wat nauwkeurigheid als wat stijl betreft. Maar niettegenstaande de vaak onvolmaakte en gebrekkige wijze waarop geschiedkundige verhalen en andere werken over het geloof vertaald zijn, steken de grote waarheden, die de machtige en hechte grondslagen van dit Geloof vormen, als bergen uit boven de nevelen van onzekerheid.
Doel van het boek
In de volgende hoofdstukken zal getracht worden om voorzover mogelijk de treffende punten van de geschiedenis en vooral die van de leer van het Bahá’í-geloof openlijk en onbevooroordeeld te schilderen, zodat de lezers in staat gesteld worden zich een eigen oordeel te vormen over hun belang en er misschien door worden bewogen dieper in het onderwerp door te dringen.
Het zoeken naar de waarheid is, hoe belangrijk het ook moge zijn, niet het uiteindelijk doel van het leven. De waarheid is geen dood ding dat, wanneer het gevonden is, in een museum moet worden geplaatst en, voorzien van een etiket, gecatalogiseerd, tentoongesteld, droog en onvruchtbaar daar achtergelaten moet worden. De waarheid is levend, moet wortel schieten in de harten der mensen en vrucht dragen in hun leven, voordat de mensen de volle beloning voor hun zoeken oogsten.
Het werkelijke doel van het verspreiden van de kennis van een profetische openbaring is dan ook, dat degenen die van de waarheid ervan overtuigd raken, er toe overgaan haar beginselen in praktijk te brengen, ‘het leven te leiden’, de blijde mare te verspreiden en zo de komst te verhaasten van die gezegende dag, waarop Gods wil zal geschieden op aarde zoals in de hemel.
Hoofdstuk 2
De Báb, de Voorloper
Voorwaar, de verdrukker heeft de Geliefde der werelden gedood, opdat hij hierdoor het licht van God onder Zijn schepselen kon uitdoven en het mensdom van de stroom van het hemelse leven kon afhouden in de dagen zijns Heren, de Genadige, de Milddadige.
Bahá’u’lláh, Tablet to Ra’ís
Geboorteplaats van de nieuwe openbaring
Perzië, de bakermat van de Bahá’í-openbaring, neemt een unieke plaats in de wereldgeschiedenis in. Ten tijde van zijn vroegere grootheid was het een ware koning onder de naties, ongeëvenaard in beschaving, macht en praal. Het schonk de wereld grote vorsten en staatslieden, profeten en dichters, filosofen en kunstenaars. Zoroaster, Cyrus en Darius, Ḥáfiẓ en Firdawsí, Sa‘dí en ‘Umar Khayyám zijn slechts enkele van zijn vele beroemde zonen. Zijn handwerkslieden waren onovertroffen in hun bekwaamheid, zijn tapijten waren onvergelijkelijk mooi, zijn stalen zwaarden ongeëvenaard, zijn aardewerk wereldberoemd. Overal in het Nabije en Midden-Oosten heeft het sporen van zijn roemrucht verleden nagelaten.
Maar in de achttiende en negentiende eeuw bevond het land zich helaas in een betreurenswaardige staat van verval. Het scheen of zijn vroegere roem voorgoed verloren was gegaan. De regering was corrupt en had met zware financiële moeilijkheden te kampen, sommige regeerders waren zwak, anderen monsters van wreedheid. De priesters waren fanatiek en onverdraagzaam, het volk was bijgelovig en onwetend. De meesten van hen behoorden tot de sjia-islam , maar er waren ook veel aanhangers van Zoroaster, Mozes en Christus en van verschillende elkaar bestrijdende sekten. Zij allen verklaarden volgelingen te zijn van een van deze grote wereldleraren door wie zij opgeroepen werden om één God te aanbidden en in liefde en eendracht te leven. Desondanks meden, haatten en verachtten zij elkaar, terwijl de ene groepering de andere als onrein, als honden of heidenen betitelde. Men schaamde zich hoegenaamd niet om elkaar te vervloeken en te verwensen. Het was voor een jood of een zoroastriër gevaarlijk op een regenachtige dag op straat te lopen, want als hij met zijn natte kleren een moslim zou aanraken, had hij daardoor de moslim verontreinigd en liep hij de kans voor deze belediging met zijn leven te boeten. Nam een moslim geld aan van een jood, zoroastriër of christen dan moest hij het eerst wassen, voordat hij het in zijn zak kon steken. Als een jood zag, dat zijn kind een glas water aan een arme mohammedaanse bedelaar gaf, sloeg hij het kind het glas uit de hand, want in plaats van vriendelijkheid moesten alleen vervloekingen aan ongelovigen ten deel vallen. De moslims zelf waren verdeeld in talloze sekten die onderling een bittere en verwoede strijd streden. De zoroastriërs mengden zich meestal niet in deze wederzijdse geschillen, maar leefden apart in gemeenschappen en weigerden zich met hun landgenoten van een ander geloof in te laten.
Zowel op maatschappelijk als godsdienstig gebied heerste een hopeloze toestand van verval. De opvoeding werd verwaarloosd. Westerse wetenschap en kunst werden beschouwd als onrein en in strijd met de godsdienst. De gerechtigheid was een bespotting geworden. Roof en plundering waren dagelijkse verschijnselen. De wegen waren slecht en onveilig voor reizigers. Sanitaire voorzieningen werden schandelijk verwaarloosd.
En toch was, ondanks dit alles, het licht van geestelijk leven niet uitgedoofd in Perzië. Hier en daar kon men temidden van overheersende belangstelling voor wereldse zaken en bijgeloof, nog heilige zielen vinden en menig hart bleef hunkeren naar God, zoals toentertijd de harten van Anna en Simeon, voordat Christus verscheen. Velen verwachtten met vurig verlangen de komst van een beloofde Boodschapper van God, waarvoor naar zij geloofden de tijd rijp was. Zo was de toestand in Perzië toen de Báb, de Heraut van een nieuw tijdperk, het gehele land met Zijn boodschap in beroering bracht.
Jeugd
Mírzá ‘Alí Muḥammad, die later de titel aannam van de Báb (Poort), werd op 20 oktober 1819 in Shíráz geboren, in het zuiden van Perzië. Hij was een siyyid, dat wil zeggen een afstammeling van de Profeet Mohammed. Kort na Zijn geboorte stierf Zijn vader, een bekend koopman, en werd de Báb aan de zorg van een oom van moederszijde toevertrouwd, een koopman uit Shíráz door wie Hij werd grootgebracht. Als kind leerde Hij lezen en ontving Hij de gebruikelijke elementaire opvoeding. Op vijftienjarige leeftijd ging Hij in de handel, eerst bij Zijn voogd en daarna bij een andere oom, die in Búshihr aan de kust van de Perzische Golf woonde.
Als jongeling stond Hij niet alleen bekend om Zijn schoonheid en innemendheid, maar ook om Zijn buitengewoon vroom en edel karakter. Hij hield zich strikt aan het gebed en de vasten en andere voorschriften van het islamitische Geloof en gehoorzaamde niet alleen aan de letter, doch leefde geheel naar de geest van de leer van de Profeet. Hij trouwde toen Hij ongeveer tweeëntwintig jaar was. Uit dit huwelijk werd één zoon geboren die heel jong stierf, in het jaar dat de Báb Zijn boodschap in het openbaar verkondigde.
Verkondiging
Hij was vijfentwintig jaar toen Hij, gehoor gevend aan de roepstem van God, verklaarde dat “God, de Verhevene, Hem had uitverkoren tot de waardigheid van de Báb.”
In A Traveller’s Narrative lezen wij:
Wat Hij met de benaming ‘Báb’ bedoelde was dit: dat Hij het kanaal was voor de uitstorting van genade door een grote Figuur die nog verborgen was achter de sluier van heerlijkheid, die de bezitter was van ontelbare en onbegrensde volmaaktheden en door Wiens wil Hij zich bewoog en aan Wiens liefde Hij zich vastklemde.
A Traveller’s Narrative, blz. 3.
In die dagen leefde het geloof in een op handen zijnde verschijning van een goddelijke Boodschapper vooral heel sterk bij een sekte die bekend stond als de shaykhí’s. Het was aan een vooraanstaand geestelijke van deze sekte, Mullá Ḥusayn Bushrú’í geheten, dat de Báb het eerst Zijn zending bekend maakte. Het precieze ogenblik van deze verkondiging wordt in de Bayán, één van de geschriften van de Báb, aangegeven als: twee uur en elf minuten na zonsondergang op de vooravond van de vijfde dag van de maand Jamádíyu’l-Avval, 1260 A.H. ‘Abdu’l-Bahá werd in diezelfde nacht geboren, maar het juiste uur van zijn geboorte is niet bekend.
Na enige dagen van ernstig onderzoek en studie was Mullá Ḥusayn er vast van overtuigd dat de door de sjiieten lang verwachte Boodschapper inderdaad was verschenen. Zijn vurig enthousiasme over deze ontdekking werd spoedig door enkele van zijn vrienden gedeeld. Weldra nam de meerderheid van de shaykhí’s de Báb aan, en werden zij onder de naam bábís bekend. Al spoedig verspreidde de roem van de jonge Profeet zich als een lopend vuur door het hele land.
Groei van de bábí-beweging
De eerste achttien discipelen van de Báb, met Hemzelf als negentiende, werden ‘Letters van de Levende’genoemd. Hij zond deze discipelen naar verschillende delen van Perzië en Turkistán om het nieuws van Zijn komst te verspreiden. Ondertussen maakte Hij zelf een bedevaart naar Mekka, waar Hij in december 1844 aankwam en in het openbaar Zijn zending bekend maakte. Bij Zijn terugkeer naar Búshihr veroorzaakte de verkondiging dat Hij de Báb was, grote opwinding. Het vuur van Zijn welsprekendheid, het wonderbaarlijke van Zijn met grote snelheid geopenbaarde, geïnspireerde geschriften, Zijn buitengewone wijsheid en kennis, Zijn moed en ijver als hervormer wekten de grootste geestdrift op bij Zijn volgelingen, maar veroorzaakten een even grote ontsteltenis en vijandigheid onder de orthodoxe moslims. De sjiietische geestelijken wezen Hem met heftigheid af en overreedden de gouverneur van Fárs, Ḥusayn Khán, een fanatiek en tiranniek heerser, de nieuwe ketterij de kop in te drukken. Toen begon voor de Báb een lange reeks van gevangennemingen, verbanningen, ondervragingen voor gerechtshoven, geselingen en onwaardige behandelingen, die pas met Zijn marteldood in 1850 tot een einde kwamen.
De aanspraken van de Báb
De vijandigheid, opgewekt door Zijn aanspraak op de titel van Báb verdubbelde, toen de jonge hervormer bovendien nog verklaarde, dat Hij de Mihdí was, wiens komst Mohammad had voorspeld. De sjiieten vereenzelvigden deze Mihdí met de twaalfde Imám , die volgens overlevering ongeveer duizend jaar geleden op geheimzinnige wijze uit de gezichtskring van de mensen was verdwenen. Zij geloofden, dat
hij nog in leven was en weer in hetzelfde lichaam zou verschijnen. Zij legden de profetieën aangaande zijn heerschappij, roem en veroveringen en de ‘tekenen’ van zijn komst even letterlijk uit als de joden ten tijde van Christus gelijkluidende profetieën over de Messias uitlegden. Zij verwachtten dat hij zou verschijnen, bekleed met aardse macht en gesteund door een overweldigend groot leger, dat hij zijn openbaring bekend zou maken, dat hij de doden weer tot leven zou roepen, enzovoort. Omdat deze tekenen niet verschenen, verwierpen de sjiieten de Báb met dezelfde woede en minachting die de joden tegen Jezus aan de dag legden. De bábís daarentegen gaven aan vele profetieën een symbolische uitleg. Zij beschouwden de soevereiniteit van de Beloofde, gelijk die van de ‘Man van Smarten’ uit Galilea, als een mystieke soevereiniteit; Zijn heerlijkheid als een geestelijke, geen aardse heerlijkheid; Zijn veroveringen als veroveringen over de steden der mensenharten. Zij vonden overvloedige bewijzen voor de aanspraken van de Báb in Zijn wonderbaarlijk leven en Zijn leer, Zijn onwankelbaar geloof, Zijn onoverwinnelijke standvastigheid en Zijn macht om hen die in het graf van dwaling en onwetendheid verkeerden, tot een nieuw geestelijk leven op te wekken.
Maar de Báb maakte er niet alleen aanspraak op de Mihdí te zijn, Hij nam ook de heilige titel aan van ‘Nuqṭiyiúlá’ of ‘Eerste Punt’. Dit was de titel die Mohammed zelf van Zijn volgelingen had gekregen. Zelfs de imáms waren in vergelijking met het ‘Punt’ van ondergeschikte rang; van Hem ontvingen zij hun bezieling en macht. Met het aannemen van deze titel maakte de Báb er aanspraak op, net als Mohammed tot de grote godsdienststichters te behoren en om deze reden werd Hij door de sjiieten beschouwd als een bedrieger, evenals Mozes en Jezus in Hun tijd bedriegers werden genoemd. Hij voerde zelfs een nieuwe kalender in, herstelde het zonnejaar weer in ere en gaf als begin van het nieuwe tijdperk aan het jaar waarin Hij Zijn Zending verkondigde.
Toenemende vervolgingen
Tengevolge van deze verklaringen van de Báb en door de alarmerende snelheid waarmee mensen van alle klassen en standen, rijken en armen, geleerden en ongeletterden gretig op Zijn leer ingingen, werd de onderdrukking steeds wreder en onverbiddelijker. Huizen werden geplunderd en verwoest. Vrouwen werden gevangen genomen en weggevoerd. In Teheran, Fárs, Mázindarán en andere plaatsen werden talrijke gelovigen ter dood gebracht. Velen werden onthoofd, opgehangen, uit kanonnen afgeschoten, verbrand of in stukken gehouwen. Niettegenstaande alle pogingen tot onderdrukking groeide de beweging. Ja, zelfs nam de overtuiging van de gelovigen door deze onderdrukking toe, want hierdoor gingen vele profetieën over de komst van de Mihdí letterlijk in vervulling. Zo lezen wij in een overlevering, door Jábir opgetekend en door de sjiieten als authentiek beschouwd:
In hem zal de volmaaktheid van Mozes zijn, de liefde van Jezus en het geduld van Job; zijn heiligen zullen in zijn tijd worden vernederd en hun hoofden als geschenken worden uitgewisseld, zoals de hoofden van de Turk en de Deylamiet; zij zullen verslagen en verbrand worden en angstig, bevreesd en terneergeslagen zijn; de aarde zal zich met hun bloed kleuren en geweeklaag zal onder hun vrouwen zijn; deze zijn inderdaad mijn heiligen.
The New History of the Báb, blz. 132.
Martelaarschap van de Báb
Op 9 juli 1850 werd de Báb op éénendertig jarige leeftijd het slachtoffer van de fanatieke woede van Zijn vervolgers. Met een getrouwe, jeugdige volgeling, Aqá Muḥammad ‘Alí die hartstochtelijk gesmeekt had Zijn martelaarschap te mogen delen, werd Hij naar het schavot geleid op het oude kazerneplein in Tabríz. Ongeveer twee uren voor het middaguur werden de twee mannen aan touwen onder de oksels opgehangen op zodanige wijze dat het hoofd van Muḥammad ‘Alí tegen de borst van zijn geliefde Meester rustte. Een regiment Armeense soldaten was opgesteld en kreeg bevel te vuren. Prompt weerklonken de salvo’s, maar toen de rook optrok, bleken de Báb en Zijn metgezel ongedeerd te zijn. De kogels hadden slechts de touwen doorgeschoten, zodat zij ongedeerd op de grond waren gevallen. De Báb had zich naar een nabijgelegen vertrek begeven, waar men Hem met een van Zijn vrienden in gesprek vond. Tegen het middaguur werden zij opnieuw opgehangen. De Armeniërs, die de uitwerking van hun schoten als een wonder beschouwden, weigerden opnieuw te vuren, zodat een ander regiment soldaten moest verschijnen, dat schoot toen het bevel werd gegeven. Deze keer misten de kogels hun doel niet. De lichamen van de beide slachtoffers waren met kogels doorzeefd en gruwelijk verminkt, ofschoon hun gezichten nagenoeg ongeschonden waren gebleven.
Door deze lage daad werd het kazerneplein van Tabríz tot een tweede Golgotha. De vijanden van de Báb genoten een schuldig gevoel van triomf, omdat zij dachten dat die gehate boom van het bábí-geloof nu bij de wortels was geveld en zijn volkomen uitroeiing gemakkelijk zou zijn! Maar deze triomf was van korte duur! Zij beseften niet, dat de Boom der Waarheid door geen enkele door mensenhanden gemaakte bijl kan worden geveld. Zij konden niet weten dat juist deze misdaad het middel was om grotere levenskracht aan het Geloof te geven. Het martelaarschap van de Báb was de vervulling, Zijn meest geliefkoosde wens, en bezielde Zijn volgelingen met grotere ijver. Zo groot was het vuur van hun geestelijke bezieling, dat de snijdende wind van de vervolging het slechts hoger deed opvlammen. Hoe meer gepoogd werd het vuur te doven, des te hoger laaiden de vlammen op.
Graf op de berg Karmel
Na de dood van de Báb werd Zijn lichaam met dat van Zijn getrouwe metgezel buiten de stadsmuur geworpen. In de tweede nacht werden de lichamen door enige bábís gered, en na vele jaren op geheime plaatsen in Perzië verborgen te zijn gehouden, werden zij uiteindelijk onder grote gevaren en moeilijkheden naar het Heilige Land overgebracht. Daar werden ze bijgezet in een graftombe, prachtig gelegen op de helling van de berg Karmel, niet ver van de grot van Elia en slechts enkele kilometers van de plaats waar Bahá’u’lláh Zijn laatste jaren doorbracht en waar nu Zijn stoffelijk overschot rust. Van de duizenden pelgrims uit alle delen der wereld, die eer komen bewijzen aan het Heilige Graf van Bahá’u’lláh, zal geen enkele verzuimen ook een gebed uit te spreken bij het graf van Zijn toegewijde voorloper, de Báb.
Geschriften van de Báb
Het aantal Geschriften van de Báb is zeer omvangrijk en de snelheid, waarmee Hij zonder studie of overpeinzing uitgebreide commentaren, grondige uitleggingen of welsprekende gebeden schreef, werd als één der bewijzen van Zijn goddelijke inspiratie beschouwd.
De betekenis van Zijn vele Geschriften is in het kort samengevat als volgt:
Enkele hiervan (de Geschriften van de Báb) waren verklaringen en vertolkingen van verzen uit de Koran; andere waren gebeden, leerredes en toespelingen op de ware betekenis van passages; er waren ook waarschuwingen, vermaningen en verhandelingen over de verschillende delen van de leer der goddelijke eenheid… aanmoedigingen tot verbetering van het karakter en onthechting van wereldse zaken en vertrouwen op de ingevingen van God. Maar tot de kern en het doel van Zijn werken behoorden de lofzangen en beschrijvingen van die Werkelijkheid die spoedig zou verschijnen en die Zijn enig doel, Zijn vurigste wens was. Want Hij beschouwde zichzelf als de voorbode van een blijde tijding en Zijn ware wezen slechts als middel voor de komst van de grotere volmaaktheden van die Ene. Inderdaad loofde Hij Hem bij dag en bij nacht, en voortdurend wees Hij er al Zijn volgelingen met zo’n nadruk op dat zij Zijn komst moesten verwachten, dat Hij in Zijn Geschriften verklaart: “Ik ben een letter uit dat meest machtige Boek en een dauwdruppel uit die onbegrensde Oceaan. Wanneer Hij zal verschijnen zullen Mijn ware wezen, Mijn geheimen, raadselen en toespelingen duidelijk worden; het embryo van deze godsdienst zal zich door alle fasen van bestaan en groei ontwikkelen, de staat van de ‘schoonste vorm’ bereiken en getooid worden met de mantel van ‘gezegend zij God, de volmaakte Schepper.’”… en Hij gloeide zó met Zijn vuur, dat de gedachte aan Hem als een heldere kaars Zijn duistere nachten in het fort Máh-Kú verlichtte en de gedachtenis aan Hem Zijn trouwste metgezel was in de strenge gevangenis van Chihríq. Hierdoor werd Zijn geest bevrijd; Hij was dronken van Zijn wijn en iedere gedachte aan Hem vervulde Hem met vreugde.
A Traveller’s Narrative, blz. 54.
Hij, Die door God geopenbaard zal worden
Men heeft de Báb vergeleken met Johannes de Doper, maar Zijn rang is niet alleen die van heraut of voorloper, de Báb is zelf een Manifestatie van God, de Stichter van een onafhankelijke godsdienst, hoe kort die ook mocht bestaan. De bahá’ís beschouwen de Báb en Bahá’u’lláh beiden als de Stichters van hun geloof. De volgende woorden van Bahá’u’lláh getuigen van deze waarheid:
Dat slechts zo’n korte spanne tijds moet liggen tussen deze meest machtige, wondere Openbaring en Mijn vorige Manifestatie, is een geheim dat geen mens kan ontrafelen en een mysterie dat geen verstand kan doorgronden. Haar duur was reeds van te voren bepaald en geen mens zal de reden hiervan ontdekken, aleer hij heeft kennis genomen van de inhoud van Mijn Verborgen Boek.
In Zijn verwijzingen naar Bahá’u’lláh echter, toont de Báb de uiterste zelfverloochening door te verklaren, dat op de dag van ‘Hem, Die door God geopenbaard zal worden’:
Het beter is één vers van Hem te kunnen reciteren, dan duizend maal de Bayán (de Openbaring van de Báb).
A Traveller’s Narrative, blz. 349.
Hij achtte zich gelukkig alle beproevingen te verduren, indien Hij daardoor, hoe bescheiden ook, het pad kon effenen van ‘Hem, Die door God geopenbaard zal worden’ en Die, zoals Hij verklaarde, de enige bron van Zijn bezieling en het enige voorwerp van Zijn liefde was.
Opstanding, paradijs en hel
Een belangrijk gedeelte van de leer van de Báb wordt gevormd door Zijn uitleg van de termen: Opstanding, Dag des Oordeels, paradijs en hel. Met Opstanding wordt bedoeld, zei Hij, de verschijning van een nieuwe Manifestatie van de Zon der Waarheid. Het opwekken van de doden betekent het geestelijk doen ontwaken van hen die rusten in de graven van onwetendheid, onachtzaamheid en begeerte. De Dag des Oordeels is de Dag van de nieuwe Manifestatie; door het aannemen of het verwerpen van zijn Openbaring worden de schapen van de bokken gescheiden, want de schapen kennen de stem van de Goede Herder en volgen Hem. Het paradijs is de vreugde God te kennen en lief te hebben zoals Hij door Zijn Manifestatie is geopenbaard, waardoor de mens de hoogste volmaaktheid bereikt waartoe hij in staat is en na de dood toegang krijgt tot het Koninkrijk van God en het eeuwige leven.
De hel betekent eenvoudig het uitgesloten zijn van de kennis van God, met als gevolg dat de mens niet in staat is goddelijke volmaaktheid te bereiken en hij de eeuwige gunst verliest. Hij verklaarde nadrukkelijk, dat deze termen geen andere betekenis hebben en dat de heersende denkbeelden over de opstanding van het stoffelijk lichaam, een stoffelijke hemel en hel en dergelijke, slechts uit de verbeelding voortkomen. Hij leerde, dat er voor de mens een leven is na de dood en dat in dit volgende leven ontwikkeling naar een toestand van volmaaktheid onbegrensd is.
Sociale en ethische leringen
In Zijn Geschriften wijst de Báb er Zijn volgelingen op, dat zij zich moeten onderscheiden door broederliefde en eerbied voor de medemens. Kunsten en ambachten die tot nut van de mensheid zijn, moeten worden aangemoedigd. Elementair onderwijs moet algemeen zijn. In dit tijdperk van een nieuwe en wonderbare Godsbeschikking moet aan de vrouwen grotere vrijheid worden toegekend. De armen moeten uit de algemene middelen worden gesteund, maar bedelen is ten strengste verboden, evenals het gebruik van alcoholische dranken.
De ware bábí moet geleid worden door motieven van zuivere liefde en niet door de hoop op beloning, of de angst voor straf. Hij zegt in dit verband in de Bayán:
Aanbid God op zodanige wijze dat, indien u hiervoor met het Vuur zou worden beloond, dit geen verandering in uw aanbidding van Hem zal brengen. Indien u God aanbidt uit vrees, kunt u de drempel van Gods heiligheid niet naderen… Hetzelfde geldt wanneer u de blik gericht houdt op het paradijs en u met de hoop daarop aanbidt, want dan maakt u Gods schepping gelijkwaardig aan Hem.
Bábís of Persia, II, deel 21, blz. 931.
Lijden en overwinning
Deze laatste aanhaling toont de geest die het gehele leven van de Báb bezielde, God te kennen en lief te hebben, Zijn eigenschappen te weerspiegelen en de weg te bereiden voor Zijn volgende Manifestatie – dat was het enige doel van Zijn leven. Voor Hem had het leven geen verschrikkingen en de dood geen angel, want liefde had alle vrees uitgebannen terwijl het martelaarschap slechts de verrukking inhield van algehele onderwerping aan Zijn Geliefde.
Vreemd, dat deze reine en edele ziel, deze bezielde leraar van de goddelijke waarheid, deze toegewijde minnaar van God en van Zijn medemensen zo zou worden gehaat en ter dood worden gebracht door de geestelijken van Zijn tijd! Zeer zeker kon alleen onnadenkendheid of eigenzinnig vooroordeel de mensen blind hebben gemaakt voor het feit dat Hij inderdaad een Profeet was, een heilige Boodschapper Gods. Aardse grootheid en roem bezat Hij niet, maar hoe kan geestelijke macht en heerschappij anders worden bewezen dan doordat men in staat is onafhankelijk van alle aardse steun te zijn en alle aardse tegenstand te overwinnen, zelfs de krachtigste en kwaadaardigste? Hoe kan goddelijke liefde anders aan een ongelovige wereld worden getoond, dan door haar kracht om tot het uiterste de beproevingen van onheil en de pijlen van smart, de haat van vijanden en het verraad van huichelachtige vrienden te verdragen, en op serene wijze boven dit alles te staan en onverschrokken te blijven en zonder verbittering toch te kunnen vergeven en te zegenen?
De Báb heeft geleden en de Báb heeft gezegevierd. Duizenden hebben de oprechtheid van hun liefde voor Hem bewezen door hun leven en hun bezittingen in Zijn dienst te offeren. Koningen kunnen Hem met recht benijden om Zijn macht over de harten en het leven van de mensen. Bovendien is ‘Hij, Die door God geopenbaard zal worden’ verschenen, en Hij heeft de aanspraken van Zijn voorloper bevestigd, Zijn toewijding geprezen en Hem deelgenoot gemaakt van Zijn Heerlijkheid.
Hoofdstuk 3
Bahá’u’lláh , de Glorie van God
O wachtenden, draal niet langer, want Hij is gekomen. Aanschouw Zijn Tabernakel die Zijn Glorie omhult, de aloude Glorie in een nieuwe Manifestatie.
Bahá’u’lláh
Geboorte en jeugd
Mírzá Ḥusayn ‘Alí, die later de titel aannam van Bahá’u’lláh (betekenis: Glorie van God) was de oudste zoon van Mírzá ‘Abbás van Núr, een grootvizier of staatsminister. Zijn familie was rijk en voornaam, en vele van Zijn familieleden hadden belangrijke betrekkingen bij de regering en in de civiele en militaire dienst in Perzië bekleed. Hij werd in Teheran, de hoofdstad van Perzië geboren tussen de ochtendschemer en zonsopgang van de 12e november 1817. Hij bezocht geen enkele school of universiteit en het weinige onderwijs dat Hij genoot, kreeg Hij thuis. Niettemin toonde Hij, als kind al, een verwonderlijke wijsheid en kennis. Toen Hij nog een jongeman was stierf Zijn vader en liet Hem de zorg voor Zijn jongere broers en zusters en het beheer van de uitgestrekte familiebezittingen na.
Eens vertelde ‘Abdu’l-Bahá, de oudste zoon van Bahá’u’lláh, aan de schrijver de volgende bijzonderheden over Zijn vaders jeugd:
Als kind al was Hij buitengewoon vriendelijk en edelmoedig. Hij was een groot liefhebber van het buitenleven en bracht het grootste deel van Zijn tijd in de tuin en op het veld door. Er ging van Hem een buitengewone aantrekkingskracht uit, die door iedereen werd gevoeld. Iedereen zocht Zijn gezelschap. Hij was gewoonlijk omringd door ministers en hovelingen, en ook de kinderen hielden veel van Hem. Nauwelijks 13 of 14 jaar oud was Hij al beroemd om Zijn Kennis. Hij wist over ieder onderwerp te spreken en elk vraagstuk dat men Hem voorlegde op te lossen. Op grote bijeenkomsten sprak Hij met de ‘ulamá (vooraanstaande mullá’s) en legde Hij ingewikkelde godsdienstvragen uit. Allen luisterden naar Hem met de grootste belangstelling.
Toen Bahá’u’lláh tweeëntwintig jaar oud was, stierf Zijn vader. De regering wenste dat Hij, zoals het de gewoonte was in Perzië, Zijn vader als minister zou opvolgen, maar Bahá’u’lláh nam dit aanbod niet aan. De eerste minister zei toen: “Laat Hem begaan. Zo’n positie is Hem onwaardig. Voor Hem is een hoger doel weggelegd. Ik kan Hem niet begrijpen, maar ik ben ervan overtuigd, dat Hij bestemd is voor een verheven loopbaan. Zijn gedachten zijn niet gelijk de onze. Laat Hem met rust”.
Als bábí gevangen gezet
Toen de Báb in 1844 Zijn zending verkondigde nam Bahá’u’lláh, die toen 27 jaar oud was, moedig dit nieuwe Geloof aan en stond Hij spoedig bekend als één van de machtigste en meest onverschrokken aanhangers. Reeds tweemaal was Hij voor het Geloof gevangen gezet en éénmaal had Hij zelfs de foltering van de bastonnade moeten ondergaan, toen in augustus 1852 een voorval plaatsvond, dat vreselijke gevolgen had voor de bábís. Eén van de Báb’s volgelingen, een jongeling Ṣádiq geheten, had zich het martelaarschap van Zijn geliefde Meester, waarvan hij ooggetuige was geweest, zo aangetrokken, dat hij zijn verstand had verloren. Uit wraak pleegde hij een aanslag op de sjah door een pistool op hem af te vuren, maar in plaats van met een kogel was zijn wapen met hagel geladen. Hoewel enkele korrels de sjah troffen, ondervond deze geen ernstig letsel. De jongeman sleurde de sjah van zijn paard, maar werd onmiddellijk door het gevolg van Zijne Majesteit gegrepen en ter plaatse ter dood gebracht. Ten onrechte stelde men de bábís voor deze daad verantwoordelijk en er volgden de verschrikkelijkste bloedbaden. Tachtig bábís werden dadelijk in Teheran onder de afgrijselijkste martelingen ter dood gebracht. Vele andere, waaronder Bahá’u’lláh, werden gegrepen en in de gevangenis geworpen. Bahá’u’lláh schreef later:
Bij de rechtvaardigheid van God! Wij hadden niets met deze slechte daad uit te staan. Ofschoon Onze onschuld onbetwistbaar bewezen werd door de tribunalen arresteerde men Ons en voerde Ons van Níyávarán, toentertijd de keizerlijke residentie, naar de kerker van Teheran, te voet, geketend, blootshoofds en barrevoets. Een ruwe kerel die Ons te paard begeleidde, rukte Ons het hoofddeksel af, terwijl een groep beulen en functionarissen Ons voortdreven. Gedurende vier maanden werden Wij in een onbeschrijflijk smerige omgeving opgesloten. Een donkere, nauwe kuil was te verkiezen boven de kerker waarin deze Verguisde en andere evenzo smadelijk bejegenden waren opgesloten. Bij Onze aankomst werden wij eerst geleid door een pikdonkere gang, vanwaar Wij drie steile trappen afdaalden naar de voor Ons bestemde kerker. Deze was in diepe duisternis gehuld en de ongeveer honderdvijftig medegevangenen waren dieven, moordenaars en struikrovers. Hoewel het overvol was had de kerker geen andere opening dan de gang, waardoor Wij binnenkwamen. Geen pen of tong kan deze plaats en zijn gruwelijke stank beschrijven. De meesten van hen hadden geen kleren en geen mat om op te liggen. God alleen weet wat Wij in die sombere en stinkende plaats te verduren hadden.
Terwijl Wij dag en nacht opgesloten waren in deze kerker overpeinsden Wij de daden, de toestand en het gedrag van de bábís en vroegen Ons af wat deze geestelijk hoogstaande, edele en intelligente mensen er toe geleid kon hebben zulk een overmoedige en schandelijke daad tegen Zijne Majesteit te bedrijven. Tenslotte besloot deze Verguisde na Zijn gevangenschap op te staan om zich met alle macht te wijden aan de taak om dit volk tot nieuw leven te wekken.
Op een nacht weerklonken in een droom deze verheven woorden van alle zijden: “Voorwaar, Wij zullen U doen overwinnen door Uzelf en door Uw Pen. Treur niet om hetgeen U is geschied, en weest niet bevreesd, want Gij zijt veilig. Eerlang zal God de schatten der aarde te voorschijn roepen – mensen, die U zullen helpen door Uzelf en door Uw Naam, waarmede God de harten van hen, die Hem hebben herkend, heeft opgewekt.”
Epistle to the Son of the Wolf, blz. 20-21.
Verbanning naar Bagdad
Deze vreselijke gevangenschap duurde vier maanden, maar Bahá’u’lláh en Zijn metgezellen behielden hun vuur en geestdrift en waren volmaakt gelukkig. Bijna elke dag werden er één of meer van hen gemarteld of ter dood gebracht en werden de anderen er aan herinnerd, dat het de volgende keer hun beurt kon zijn. Wanneer de beulen kwamen om één van de vrienden te halen, danste degene, wiens naam werd afgeroepen letterlijk van vreugde, kuste de handen van Bahá’u’lláh, omhelsde zijn medegelovigen en haastte zich vol blijdschap naar de plaats van zijn martelaarschap.
Tenslotte werd op overtuigende wijze bewezen, dat Bahá’u’lláh geen aandeel had in de samenzwering tegen de sjah en de Russische gezant stond voor de zuiverheid van Bahá’u’lláh’s karakter in. Bovendien was Hij zo ziek dat men dacht, dat Hij zou sterven. Daarom werd Hij niet ter dood veroordeeld maar gaf de sjah bevel Hem naar ‘Iráq-i-‘Arab in Mesopotamië te verbannen. Daarheen vertrok Bahá’u’lláh veertien dagen later vergezeld van Zijn familie en nog een aantal gelovigen. Zij leden verschrikkelijk door koude en ontberingen op de lange winterreis en kwamen in een staat van bijna volkomen uitputting in Bagdad aan.
Zodra Zijn gezondheid het toeliet, begon Bahá’u’lláh belangstellenden te onderrichten en de gelovigen te bemoedigen en raad te geven. Weldra heerste er vrede en geluk onder de bábís . Dit duurde echter niet lang. Bahá’u’lláh’s halfbroeder Mírzá Yaḥyá, ook bekend als Ṣubḥ-i-Azal, kwam in Bagdad aan en spoedig ontstonden er geschillen, die door zijn toedoen heimelijk aangewakkerd werden, zoals er ook verdeeldheid onder de discipelen van Christus was ontstaan. Bahá’u’lláh leed zeer onder deze geschillen, (die later in Adrianopel openlijk en heftig werden); immers Zijn enig levensdoel was het bevorderen van eenheid onder de mensen.
Twee jaar in de wildernis
Ongeveer een jaar na Zijn komst te Bagdad, vertrok Bahá’u’lláh alleen naar de wildernis van Sulaymáníyyih met geen andere uitrusting dan een paar kleren. Over deze periode schrijft Hij in de Kitáb-i-Iqán het volgende:
In de eerste dagen na Onze aankomst in dit land, toen Wij de tekenen bespeurden van de komende gebeurtenissen, besloten Wij Ons terug te trekken, voordat zij zouden plaatsvinden. Wij begaven Ons naar de wildernis en leidden daar, afgezonderd en alleen, twee jaar lang een leven van volkomen eenzaamheid. Uit Onze ogen stroomden tranen van smart en in Ons bloedend hart golfde een zee van folterende pijn. Menige avond hadden Wij niets te eten en menige dag vond Ons lichaam geen rust. Bij Hem die Mijn wezen in Zijn handen houdt! Niettegenstaande deze stroom van bezoekingen en onophoudelijke rampspoeden was Onze ziel vervuld van gelukzalige vreugd en legde Ons gehele wezen een onuitsprekelijke blijdschap aan de dag. Want in Onze eenzaamheid waren Wij Ons niet bewust van goed of kwaad, gezondheid of ziekte van enig mens. Alleen zijnde, waren Wij verbonden met Onze geest, vergaten de wereld en al wat daarin is. Wij wisten echter niet dat het netwerk van de goddelijke beschikking alle sterfelijke bevattingsvermogen ver te boven gaat en de pijl van Zijn bevel de stoutmoedigste menselijke plannen overtreft.
Niemand kan ontkomen aan de strikken die Hij zet en geen mens kan bevrijding vinden dan door onderwerping aan Zijn wil. Bij de rechtvaardigheid Gods! Toen Wij Ons terugtrokken dachten Wij aan geen terugkeer en in Onze afzondering hoopten Wij niet op hereniging. Het enige doel van Onze afzondering was om niet tot voorwerp van onenigheid onder de gelovigen te worden, noch tot bron van verontrusting voor Onze metgezellen of tot oorzaak van schade aan enige ziel of droefheid voor enig hart te zijn. Buiten dit hadden Wij geen andere bedoeling en afgezien hiervan hadden Wij geen ander oogmerk. En toch beraamde ieder mens plannen naar eigen begeerte en jaagde zijn eigen nutteloze fantasieën na – tot aan het uur waarin, vanuit de Mystieke Bron, het bevel kwam dat Ons gebood terug te keren vanwaar Wij gekomen waren. Ons overgevend aan Zijn wil, onderwierpen Wij Ons aan Zijn gebod.
Welke pen kan de dingen beschrijven die Wij aanschouwden bij Onze terugkeer? Twee jaren waren verstreken waarin Onze vijanden onophoudelijk en hardnekkig samenspanden om Ons uit de weg te ruimen, waarvan allen getuigen.
Het Boek van Zekerheid, blz. 139-140.
Oppositie van de mullá’s
Na Zijn terugkeer uit deze afzondering werd Zijn roem groter dan ooit en de mensen kwamen in groten getale van heinde en verre naar Bagdad om Hem te zien en Zijn leringen te horen. Joden, christenen en zoroastriërs evenals moslims begonnen belang te stellen in de nieuwe boodschap. De mullá’s (geestelijken van de islam) evenwel namen een vijandige houding aan en zonnen voortdurend op middelen om Hem ten val te brengen. Op een keer zonden zij één van hen om Hem in een vraaggesprek bepaalde vragen te stellen. De afgezant vond de antwoorden van Bahá’u’lláh overtuigend en Zijn wijsheid zo verbazingwekkend, hoewel deze klaarblijkelijk niet door studie was verworven, dat hij moest bekennen, dat Bahá’u’lláh in kennis en begrip niet te overtreffen was. Teneinde evenwel de mullá’s die hem hadden gezonden te overtuigen van de waarheid van Bahá’u’lláh’s rang van Profeet vroeg hij als bewijs een wonder te laten geschieden. Bahá’u’lláh uitte Zijn bereidheid dit voorstel op bepaalde voorwaarden aan te nemen en kondigde aan dat als de mullá’s overeen zouden komen welk wonder er verricht moest worden en zij een document zouden tekenen en verzegelen waarin vermeld stond dat zij na het verrichten van het wonder de geldigheid van Zijn zending zouden erkennen en de vervolgingen tegen Hem zouden staken, Hij dan het verlangde bewijs zou leveren of anders schuldig zou zijn aan bedrog. Indien het de bedoeling van de mullá’s was geweest de waarheid te vinden, dan was hier zeker hun kans, doch hun bedoeling was een geheel andere. Zij wilden hoe dan ook een beslissing in hun voordeel verkrijgen. Zij vreesden de waarheid en ontweken de gedurfde uitdaging. Deze nederlaag evenwel spoorde hen er slechts toe aan nieuwe plannen te smeden met het doel deze verdrukte geloofsgemeenschap uit te roeien. De Perzische consul-generaal in Bagdad kwam hen te hulp en liet de sjah herhaaldelijk weten, dat Bahá’u’lláh meer dan ooit de islamitische godsdienst benadeelde, een zeer slechte invloed op Perzië uitoefende en daarom naar een verder afgelegen plaats moest worden verbannen.
Het is typerend voor Bahá’u’lláh dat Hij in deze crisis, toen door de ophitsing der islamitische mullá’s de Perzische en Turkse regeringen met vereende krachten de Beweging trachtten uit te roeien, kalm en bedaard bleef, Zijn volgelingen moed insprak en bezielde en onvergankelijke woorden van troost en leiding schreef. ‘Abdu’l-Bahá vertelt hoe De Verborgen Woorden in die tijd werden geschreven. Bahá’u’lláh wandelde dikwijls langs de oever van de Tigris. Bij Zijn thuiskomst zag Hij er steeds zeer gelukkig uit en schreef Hij deze lyrische juwelen van wijze raadgevingen op, die hulp en genezing hebben gebracht aan duizenden gepijnigde en bezorgde harten. Jarenlang bestonden er slechts enkele geschreven kopieën van De Verborgen Woorden en deze moesten zorgvuldig verborgen worden gehouden, opdat zij niet in de handen van de talrijke vijanden zouden vallen. Maar nu is dit boekje waarschijnlijk het meest bekende van Bahá’u’lláh’s werken en wordt het over de gehele wereld gelezen. De Kitáb-i-Iqán, Het Boek van Zekerheid, is een ander bekend werk van Bahá’u’lláh, ongeveer in deze zelfde periode, tegen het einde van Zijn verblijf in Bagdad (1862-1863) geschreven.
Verkondiging in de tuin van Riḍván bij Bagdad
Na langdurige onderhandelingen vaardigde de Turkse regering op verzoek van de Perzische een bevel uit, waarbij Bahá’u’lláh naar Constantinopel werd gedagvaard. Deze tijding veroorzaakte grote ontsteltenis bij Zijn volgelingen. In zo groten getale kwamen zij naar het huis van hun geliefde Leider, dat de familie gedurende twaalf dagen in de tuin van Najíb Páshá buiten de stad ging kamperen, totdat de karavaan voor de lange reis gereed was. Het was op de eerste van deze twaalf dagen (21 april t/m 2 mei 1863, dat is 19 jaar na de Verkondiging van de Báb), dat Bahá’u’lláh aan verscheidene van Zijn volgelingen de vreugdevolle tijding bekend maakte, dat Hij Degene was, Wiens komst de Báb had voorspeld – de door God Uitverkorene, de door alle Profeten Beloofde. De tuin waarin deze gedenkwaardige verkondiging plaats vond, is bij de bahá’ís bekend geworden als de ‘Tuin van Riḍván’ en de dagen die Bahá’u’lláh daar doorbracht, worden herdacht tijdens het ‘Feest van Riḍván’ dat ieder jaar op deze twaalf dagen wordt gevierd. In die dagen was alle neerslachtigheid en droefheid geweken en Bahá’u’lláh was vervuld van de grootste vreugde en toonde de hoogste waardigheid en macht. Ook Zijn volgelingen werden vervuld van geluk en geestdrift en de mensen kwamen Hem in groten getale begroeten. Alle notabelen van Bagdad, waaronder de gouverneur zelf, kwamen de vertrekkende gevangene eer bewijzen.
Constantinopel en Adrianopel
De reis naar Constantinopel duurde ongeveer vier maanden. Het gezelschap bestond uit Bahá’u’lláh met Zijn familieleden en zesentwintig discipelen. In Constantinopel aangekomen werden zij in een klein huis opgesloten, waar nauwelijks ruimte voor hen allen was. Later kregen zij een iets ruimere behuizing, doch na vier maanden werden zij weer verder gestuurd, dit keer naar Adrianopel. De reis naar Adrianopel was, ofschoon zij slechts twaalf dagen duurde, de verschrikkelijkste tocht die zij tot nu toe hadden meegemaakt. Gedurende het grootste deel van de tocht was er zware sneeuwval en omdat het gezelschap geen warme kledingstukken had, leed het hevig onder de koude. Gedurende de eerste winter in Adrianopel waren Bahá’u’lláh en Zijn twaalf familieleden ondergebracht in een klein huis met drie kamers, ongerieflijk en vol ongedierte. In de lente gaf men hun een beter onderdak. Meer dan vier en een half jaar verbleven zij in Adrianopel. Hier hervatte Bahá’u’lláh Zijn onderricht en verzamelde Hij een grote kring aanhangers om Zich heen. Hij maakte in het openbaar Zijn zending bekend en werd geestdriftig door de meerderheid der bábís, die hierna bahá’ís werden genoemd, aangenomen. Een minderheid evenwel, onder leiding van Bahá’u’lláh’s halfbroer, Mírzá Yaḥyá, bestreed Hem heftig, verenigde zich met Zijn vroegere vijanden, de sjiieten, en smeedde plannen om Hem ten val te brengen. Grote moeilijkheden kwamen hieruit voort en tenslotte verbande de Turkse regering de bábís en de bahá’ís uit Adrianopel. Bahá’u’lláh en Zijn volgelingen werden naar ‘Akká in Palestina verbannen, waar zij (volgens Nabíl ) op 31 augustus 1868 aankwamen, terwijl Mírzá Yaḥyá en Zijn gezelschap naar Cyprus werden gestuurd.
Brieven aan koningen
Ongeveer in deze tijd schreef Bahá’u’lláh Zijn beroemde brieven aan de sultan van Turkije, vele gekroonde hoofden van Europa, de paus en de sjah van Perzië. Later richtte Hij Zich in Zijn Kitáb-i-Aqdas tot andere vorsten, regeerders en de presidenten van Amerika, de godsdienstleiders in het algemeen, en de gehele mensheid. Aan allen verkondigde Hij Zijn zending en riep hen op hun krachten te verenigen en ware godsdienst, rechtvaardig bestuur en internationale vrede te helpen vestigen.
In Zijn brief aan de sjah bepleitte Hij krachtig de zaak van de verdrukte bábís en verzocht geconfronteerd te worden met hen die tot deze vervolging hadden aangezet. Onnodig te zeggen, dat aan dit verzoek geen gevolg werd gegeven. Badí, de jonge en toegewijde bahá’í die de brief van Bahá’u’lláh overbracht, werd gegrepen en onder vreselijke pijnen gemarteld, doordat gloeiend hete stenen tegen zijn huid werden gedrukt.
In deze brief geeft Bahá’u’lláh een roerend verslag van Zijn eigen lijden en verlangen:
O koning, Ik heb op Gods weg gezien, hetgeen geen oog heeft gezien en geen oor heeft gehoord. Vrienden hebben Mij verworpen, wegen worden voor Mij vernauwd, de vijver van veiligheid is opgedroogd, de vlakte van rust is bruin verschroeid. Hoe talrijk zijn de rampen die reeds op mij neerdaalden en nog zullen neerdalen! Ik ga voort op Mijn weg naar de Machtige, de Milddadige, terwijl achter Mij de slang voortglijdt. Uit Mijn ogen stromen tranen tot Mijn bed is doorweekt, doch Mijn smart is niet om Mijzelf. Bij God, Mijn hoofd smacht naar de speren uit liefde voor de Heer en Ik ga geen boom voorbij of Mijn hart spreekt deze toe, zeggende: “O hoe wenste ik dat u in Mijn naam werd geveld en Mijn lichaam op u werd gekruisigd op de weg van Mijn Heer!” Ja, want Ik zie hoe de mensen afdwalen in hun bedwelming en zij weten het niet, zij hebben hun lusten verheven en hun God terzijde gezet, alsof zij Gods gebod als een bespotting, een sport of een stuk speelgoed beschouwen; en zij denken dat zij wel doen en geborgen zijn in de vesting van veiligheid. Het is niet zoals zij denken, morgen zullen zij zien hetgeen zij thans loochenen.
Wij staan op het punt deze meest afgelegen plaats van verbanning (Adrianopel) te verwisselen voor de gevangenis van ‘Akká. Naar men zegt is dit zeker de meest troosteloze stad ter wereld en de onooglijkste met het afschuwelijkste klimaat en het smerigste water; ze is te vergelijken met het domein van de uil, daarin wordt niets gehoord dan het geluid van zijn gekras. In die stad zijn zij van plan deze Dienaar gevangen te zetten, de deuren van mededogen voor Ons te sluiten en Ons de goede dingen des levens gedurende de rest Onzer dagen te onthouden. Bij God, zelfs al mocht dodelijke vermoeidheid Mij verzwakken, honger Mij uitputten, de harde rots Mijn legerstede en de dieren uit de wildernis Mijn metgezellen zijn, toch zal Ik niet wijken, doch geduldig zijn, gelijk de onverschrokkenen en vastberadenen door de kracht Gods, de Koning van het Vóórbestaan, de Schepper der volkeren; onder alle omstandigheden dank Ik God. Wij hopen dat door Hem (verheven is Hij) en Zijn genade… het gelaat van alle mensen in alle oprechtheid tot Hem, de Machtige, de Milddadige, zal worden gekeerd. Waarlijk, Hij verhoort degene die tot Hem bidt en staat naast degene die Hem aanroept. Wij vragen Hem deze duistere ramp te maken tot een schild voor al Zijn heiligen en hen daardoor te beschermen tegen de scherpe zwaarden en snijdende klingen. Door alle smartelijke beproevingen heen heeft Zijn licht geschenen en is Hij steeds verheerlijkt; dit is door alle eeuwen heen Zijn methode.
A Traveller’s Narrative, blz. 145-147.
Gevangenschap in ‘Akká
In die tijd was ‘Akká (Akko of Acre) een gevangenisstad, waarheen de ergste misdadigers uit alle delen van het Turkse rijk werden gezonden. Na een ellendige zeereis daar aangekomen, werden Bahá’u’lláh en Zijn volgelingen, ongeveer tachtig tot vierentachtig mannen, vrouwen en kinderen, opgesloten in de kazerne; men kan zich geen vuiler en troostelozer plaats voorstellen. Bedden en alle andere gerief ontbraken. Het voedsel was zo slecht en onvoldoende, dat de gevangenen na korte tijd vroegen hun eigen voedsel te mogen kopen. De eerste dagen huilden de kinderen voortdurend en slapen was zo goed als onmogelijk. Malaria, dysenterie en andere ziekten braken uit en iedereen werd ziek met uitzondering van twee personen. Drie zieken bezweken en het lijden van de overlevenden was onbeschrijfelijk.
Deze strenge gevangenschap duurde twee jaar. In die tijd mocht geen van de bahá’ís buiten de gevangenispoort komen, behalve vier mannen die dagelijks onder zorgvuldige bewaking naar buiten gingen om voedsel te kopen.
Tijdens de opsluiting in de kazerne werden bezoekers streng geweerd. Bahá’ís uit Perzië maakten de gehele tocht te voet om hun geliefde Leider te zien, maar werden niet binnen de stadsmuren toegelaten. Zij gingen dan naar een plek op de vlakte buiten de derde gracht, vanwaar zij de vensters van Bahá’u’lláh’s vertrek konden zien. Bahá’u’lláh verscheen gewoonlijk voor één van de vensters en nadat zij Hem vanuit de verte hadden gezien, keerden zij wenend naar huis, opnieuw bezield tot opoffering en dienstbaarheid.
Meer vrijheid
Eindelijk kwam er enige verlichting in de gevangenschap. Er kwam een afdeling Turkse troepen en men had de kazerne voor de soldaten nodig. Bahá’u’lláh en Zijn familie werden overgebracht naar een huis voor hen alleen en de rest van het gezelschap naar een karavanserai in de stad. Gedurende zeven jaar werd Bahá’u’lláh in dit huis gevangen gehouden. In een kleine kamer naast die waarin Hij gevangen zat, moesten dertien mannen en vrouwen van Zijn huishouding zich zo goed mogelijk huisvesten. De eerste tijd van hun verblijf in dit huis leden zij zeer door gebrek aan ruimte, onvoldoende voedsel en het gemis van normaal comfort. Na korte tijd evenwel werden meer kamers ter beschikking gesteld en konden zij betrekkelijk geriefelijk leven. Vanaf het moment, dat Bahá’u’lláh en Zijn gezelschap de kazerne verlieten, mochten zij bezoek ontvangen en langzamerhand werden de strenge beperkingen die door de keizerlijke firmans waren opgelegd, opgeheven, ofschoon zij nu en dan weer voor enige tijd van kracht werden.
De gevangenispoorten geopend
Zelfs toen de gevangenschap op zijn ergst was, waren de bahá’ís niet ontmoedigd en werd hun rustige vertrouwen nooit geschokt. Toen Bahá’u’lláh in de kazerne verbleef, schreef Hij aan een paar vrienden: “Vrees niet. Deze deuren zullen worden geopend. Mijn tent zal op de berg Karmel worden opgeslagen en er zal de hoogste vreugde heersen.” Deze woorden waren een grote bron van troost voor Zijn volgelingen en na verloop van tijd werden ze letterlijk vervuld. Het verhaal van hoe de gevangenisdeuren werden geopend, kan het best worden verteld met de woorden van ‘Abdu’l-Bahá, vertaald door zijn kleinzoon Shoghi Effendi:
Bahá’u’lláh hield van de schoonheid en het groen van het platteland. Op zekere dag merkte Hij op: “Negen jaar lang heb Ik geen groen gezien. Het land is de wereld van de ziel, de stad is de wereld van het lichaam.” Toen ik van anderen deze woorden vernam, begreep ik dat Hij verlangde naar het platteland en ik was er van overtuigd, dat elke poging Zijn wens te vervullen, zou slagen. In die tijd was er in ‘Akká een man, Muḥammad Páshá Ṣafwat genaamd die ons heftig bestreed. Hij had een paleis, Mazra’ih, ongeveer drie kilometer ten noorden van de stad, een lieflijke plaats met een stromend beekje en omringd door tuinen. Ik bezocht deze pasja in zijn huis en zei: “Pasja, u heeft het paleis verlaten en woont in ‘Akká.” Hij antwoordde: “Ik ben invalide en kan de stad niet verlaten. Als ik in mijn paleis woon, ben ik alleen en afgesneden van mijn vrienden.” Ik zei: “Nu u daar niet woont en de plaats leeg staat, verhuur haar aan ons.” Hij was verbaasd over dit voorstel, maar stemde spoedig toe. Ik kreeg het huis tegen een zeer lage huur, ongeveer vijf pond per jaar, sloot een contract en betaalde hem vijf jaar vooruit. Ik zond werklieden om de plaats te herstellen en de tuin in orde te maken en liet een bad aanleggen. Ook liet ik een rijtuig gereed maken ten dienste van de Gezegende Schoonheid . Op zekere dag besloot ik zelf de plaats te gaan bezichtigen. Niettegenstaande de herhaalde uitdrukkelijke bevelen in opeenvolgende firmans, dat wij ons in geen geval buiten de stadswallen mochten begeven, wandelde ik door de stadspoort naar buiten. Gendarmes stonden op wacht, maar zij hielden mij niet tegen en zo begaf ik mij regelrecht naar het paleis. De volgende dag ging ik wederom met enige vrienden en ambtenaren ongestoord en onbelemmerd, hoewel de wachten aan beide zijden van de stadspoort stonden. Op een andere dag bereidde ik een feestmaal, dekte de tafel onder de pijnbomen van Bahjí en verzamelde rond de tafel de notabelen en ambtenaren van de stad. In de avond keerden wij allen tezamen terug.
Op zekere dag bezocht ik de Gezegende Schoonheid en zei: “Het paleis van Mazra’ih is voor U gereed en er staat een rijtuig klaar om U daar te brengen.” (Toentertijd waren er geen rijtuigen in ‘Akká of Haifa). Hij weigerde te gaan met de woorden “Ik ben een gevangene.” Later verzocht ik het Hem weer, maar kreeg hetzelfde antwoord. Ik had de moed het Hem voor de derde maal te vragen, maar Hij bleef “Neen!” zeggen en ik durfde niet verder aan te dringen. Er was echter in ‘Akká een zekere mohammedaanse shaykh, een zeer bekend man met grote invloed, die Bahá’u’lláh zeer toegedaan was en bij Hem in hoog aanzien stond. Ik bezocht deze shaykh en legde hem de situatie uit. Ik zei: “U bent moedig. Bezoek vanavond Zijn heilige tegenwoordigheid, val voor Hem op uw knieën, neem Zijn beide handen in de uwe en geef niet op tot Hij beloofd heeft de stad te verlaten!” Hij was een Arabier… Hij ging direct naar Bahá’u’lláh en zette zich aan Zijn knieën. Hij nam de handen van de Gezegende Schoonheid in de zijne, kuste ze en vroeg: “Waarom verlaat Gij de stad niet?” Bahá’u’lláh zei: “Ik ben een gevangene.” De shaykh antwoordde: “Dat verhoede God! Wie heeft de macht U tot een gevangene te maken? Gij houdt Uzelf in gevangenschap. Het was Uw eigen wil een gevangene te worden en nu smeek ik U mee te komen naar het paleis. Alles is daar prachtig groen. De bomen zijn mooi en de sinaasappelen als vuurballen.” Telkens als de Gezegende Schoonheid zei: “Ik ben een gevangene, het mag niet”, nam de shaykh Zijn handen en kuste ze. Een uur lang volhardde hij in zijn smeken. Eindelijk zei Bahá’u’lláh:
“Khaylí khub” (zeer goed) en het geduld en de volharding van de shaykh werden beloond. Hij kwam mij vol vreugde het goede nieuws van de toestemming van Zijne Heiligheid brengen. De strenge firman van ‘Abdu’l-Azíz ten spijt, die mij ieder contact met de Gezegende Volmaaktheid verbood, nam ik de volgende dag het rijtuig en reed met Hem naar het paleis. Niemand maakte enig bezwaar. Ik liet Hem daar en keerde zelf naar de stad terug.
Twee jaar lang verbleef Hij op die bekoorlijke en lieflijke plek. Toen werd besloten naar een andere woning in Bahjí te verhuizen. Er was juist in Bahjí een epidemie uitgebroken en de eigenaar die het huis in wanhoop met zijn hele gezin verlaten had, was bereid het kosteloos aan iedere gegadigde af te staan. Wij huurden dit huis tegen een zeer lage huur en daar werden de deuren van majesteit en ware soevereiniteit wijd geopend. Bahá’u’lláh was in naam een gevangene (want de strenge firmans van Sultán ‘Abdu’l-Azíz waren nooit ingetrokken), maar in werkelijkheid toonde Hij zulk een adel en waardigheid in Zijn optreden en houding, dat Hij door allen werd geëerd en de heersers van Palestina Hem Zijn invloed en macht benijdden. Gouverneurs en mutaṣarrifs , generaals en plaatselijke ambtenaren verzochten nederig tot Zijn tegenwoordigheid toegelaten te worden – een verzoek, dat Hij zelden inwilligde.
Op een keer smeekte de gouverneur van de stad om deze gunst op grond van het feit dat hij van hogere autoriteiten het bevel had gekregen met een zekere generaal de Gezegende Volmaaktheid te bezoeken. Het verzoek werd toegestaan en de generaal, een corpulente Europeaan, was zo onder de indruk van de majestueuze persoonlijkheid van Bahá’u’lláh, dat hij bij de deur op de grond geknield bleef. Zo groot was de schroom van beide bezoekers, dat zij zich pas na herhaalde uitnodigingen van Bahá’u’lláh lieten overhalen de hun aangeboden nargileh (waterpijp) te roken. Zelfs toen raakten zij de pijp slechts met hun lippen aan, zetten hem op zij, vouwden de armen over elkaar en bleven tot verbazing van alle aanwezigen in deze nederige en eerbiedige houding zitten.
De eerbied en liefde van de vrienden, de achting en het respect van alle ambtenaren en notabelen, de toevloed van pelgrims en zoekers naar waarheid, de geest van toewijding en dienstbaarheid die overal duidelijk voelbaar was, het majestueuze en vorstelijke gelaat van de Gezegende Volmaaktheid, de doeltreffendheid van Zijn geboden, het grote aantal toegewijde volgelingen – dit alles getuigde van het feit, dat Bahá’u’lláh in werkelijkheid geen gevangene, maar een Koning der koningen was. Twee despotische vorsten, twee machtige autocratische heersers waren tegen Hem, en niettegenstaande Hij hun gevangene was, richtte Hij zich in zeer strenge bewoordingen tot hen, gelijk een koning tot Zijn onderdanen. Later leefde Hij, niettegenstaande de strenge firmans, in Bahjí als een vorst. Dikwijls zei Hij: “Voorwaar, voorwaar, de ellendigste gevangenis is veranderd in een Hof van Eden.”
Voorzeker, zoiets werd nog niet aanschouwd sinds de schepping der wereld.
Het leven in Bahjí
Na in Zijn eerdere jaren van ontbering te hebben getoond, hoe men God kan verheerlijken in armoedige en vernederende omstandigheden, liet Bahá’u’lláh later in Bahjí zien hoe men God kan verheerlijken in eervolle en materieel onbezorgde omstandigheden. Honderdduizenden toegewijde volgelingen stelden door giften grote fondsen tot Zijn beschikking die Hij verzocht werd te beheren. Maar ofschoon Zijn leven in Bahjí als waarlijk vorstelijk in de hoogste betekenis van het woord is beschreven, werd het zeer zeker niet gekenmerkt door luxe en overdaad. De Gezegende Volmaaktheid en Zijn familie leefden zeer eenvoudig en bescheiden, en uitgaven voor persoonlijke luxe waren in dat huishouden onbekend. Dichtbij Zijn huis legden de gelovigen een prachtige tuin aan, de tuin van Riḍván genoemd, waarin Hij vele dagen en zelfs weken doorbracht, en waar Hij ’s nachts in een tuinhuisje sliep. Soms ging Hij verder van huis en bezocht ‘Akká en Haifa, en meer dan eens sloeg Hij op de berg Karmel Zijn tent op, zoals Hij had voorspeld tijdens de gevangenschap in de kazerne van ‘Akká. Bahá’u’lláh besteedde Zijn tijd voornamelijk aan gebed en meditatie, het schrijven van de heilige Boeken, het openbaren van Tafelen en aan de geestelijke opvoeding van de vrienden. Om Hem geheel vrij te maken voor dit grote werk nam ‘Abdu’l-Bahá de verantwoordelijkheid op zich van alle andere zaken, zelfs het ontvangen van de mullá’s, dichters en regeringsfunctionarissen. Allen waren blij en gelukkig door hun ontmoetingen met ‘Abdu’l-Bahá, wiens wijze van uitleggen en de manier waarop hij sprak hen geheel bevredigden. Hoewel zij Bahá’u’lláh Zelf niet ontmoetten, werden zij heel vriendelijk gestemd jegens Hem door hun kennismaking met Zijn zoon, want ‘Abdu’l-Bahá’s houding hielp hen de rang van Zijn vader te begrijpen.
De eminente oriëntalist prof. Edward G. Browne van de Universiteit van Cambridge bezocht Bahá’u’lláh in 1890 in Bahjí en beschreef zijn indrukken als volgt:
…mijn geleider hield een ogenblik stil, terwijl ik mijn schoenen uitdeed. Toen trok hij met een snelle beweging van de hand het gordijn open en liet het weer vallen nadat ik gepasseerd was. Ik bevond mij in een ruim vertrek, waar langs de verst verwijderde wand een divan stond, terwijl aan de kant tegenover de deur twee of drie stoelen waren geplaatst. Hoewel ik een flauw vermoeden had waarheen ik ging en wie ik zou zien (men had mij geen nadere aanduidingen gegeven), verliepen er een of twee seconden eer ik mij er plotseling met een gevoel van verbazing en ontzag van bewust werd, dat ik niet alleen was in de kamer. In de hoek, waar de divan tegen de muur aansloot, zat een wonderbaarlijke en eerbiedwaardige figuur die een vilten hoofddeksel droeg van het soort, dat de derwisjen táj noemen, maar van ongewone hoogte en vorm, waarvan het benedenste gedeelte omwonden was met een smalle witte tulband. Het gelaat van hem op wie mijn blik viel, zal ik nooit vergeten, ofschoon ik het niet kan beschrijven. De doordringende ogen leken diep in iemands ziel te lezen, macht en autoriteit spraken uit dat hoge voorhoofd, diepe groeven in voorhoofd en gelaat deden aan een leeftijd denken die in tegenspraak scheen te zijn met het gitzwarte haar en de tot zijn middel reikende, weelderige baard. Onnodig te vragen in wiens tegenwoordigheid ik mij bevond, toen ik diep boog voor één die het voorwerp is van een toewijding en liefde, die koningen zouden benijden en waar keizers vergeefs naar zouden verlangen!
Een zachte, waardige stem verzocht mij plaats te nemen en vervolgde: “Geprezen zij God, dat u gekomen bent… U bent hier gekomen om een gevangene en banneling te zien… Wij wensen slechts het welzijn van de wereld en het geluk van de volkeren, toch houdt men Ons voor een onruststoker en oproerkraaier, die verdiende gekneveld en verbannen te worden… Dat alle volkeren één worden in geloof en alle mensen als broeders, dat de banden van liefde en eenheid onder de mensen verstevigd worden, dat verscheidenheid van godsdienst ophoudt te bestaan, alle onenigheid tussen de rassen teniet wordt gedaan – welk kwaad schuilt daarin? …Toch zal dit eenmaal geschieden; dit vruchteloos strijden, deze vernietigende oorlogen zullen voorbijgaan en de ‘Allergrootste Vrede’ zal komen… Hebt u dit ook in Europa niet nodig? Is dit niet wat Christus heeft voorzegd…? Toch zien Wij uw koningen en heersers hun schatten meer verspillen aan middelen die tot vernietiging van het menselijk ras leiden dan ze aan te wenden om het geluk van de mensheid te bevorderen. Deze strijd, dit bloedvergieten en deze onenigheid moeten ophouden en alle mensen moeten als één familie, één gezin worden… Men beroeme zich er niet op zijn vaderland lief te hebben, maar stelle er een eer in de wereld lief te hebben…”
Dit waren maar enkele van de vele woorden die ik mij van Bahá’u’lláh herinner. Laten zij die dit lezen, goed bij zichzelf overwegen of deze stellingen dood en verbanning verdienen en of de wereld zal winnen of verliezen door de verspreiding ervan.
A Traveller’s Narrative, blz. 39 e.v.
Hemelvaart
Zo bracht Bahá’u’lláh eenvoudig en vredig Zijn levensavond door, totdat Hij na een koortsaanval op 29 mei 1892, op vijfenzeventigjarige leeftijd stierf. Tot één van Zijn laatste Tafelen behoorde Zijn Testament dat Hij eigenhandig had geschreven, getekend en verzegeld. Negen dagen na Zijn dood werden de zegels door Zijn oudste zoon verbroken in tegenwoordigheid van familieleden en enkele vrienden en werd de inhoud van het korte, maar belangrijke document bekend gemaakt. In deze wilsbeschikking werd ‘Abdu’l-Bahá tot plaatsvervanger van Zijn vader en vertolker van Zijn leer benoemd. Naaste en verre familieleden en alle gelovigen moesten zich tot ‘Abdu’l-Bahá wenden en Hem gehoorzamen. Door deze regeling werden sektegeest en afscheiding voorkomen en werd de eenheid van het Geloof gewaarborgd.
Profeetschap van Bahá’u’lláh
Het is van belang een duidelijk begrip te hebben van Bahá’u’lláh’s Profeetschap. Zijn uitspraken kunnen, evenals die van andere goddelijke ‘Manifestaties’ in twee categorieën worden verdeeld. In de ene categorie schrijft of spreekt Hij eenvoudig als een mens die door God belast is met een boodschap voor Zijn medemensen, terwijl in de andere Zijn woorden de rechtstreekse uitspraken van God Zelf behelzen.
Hij schrijft in Het Boek van Zekerheid:
Wij hebben reeds in de voorgaande bladzijden twee rangen toegewezen aan de Hemellichten die opkomen aan de Dageraden van eeuwige heiligheid. Een van deze rangen, de rang van essentiële eenheid, hebben Wij reeds uitgelegd. “Wij maken geen verschil tussen één van hen…” (Koran 2:136). De andere is de rang van het onderscheid en behoort tot de wereld van de schepping en haar beperkingen. In dit opzicht bezit iedere Manifestatie van God een onderscheiden persoonlijkheid, heeft een duidelijk voorgeschreven opdracht, een voorbeschikte Openbaring en speciaal afgebakende beperkingen. Een ieder van hen wordt onder een andere naam gekend, wordt gekenmerkt door een speciale hoedanigheid, vervult een bepaalde Zending en is een eigen Openbaring toevertrouwd. Evenals Hij zegt: “Wij hebben sommigen boven anderen verkozen. Tot enkelen van hen heeft God gesproken en sommigen heeft Hij hogere rangen gegeven. Wij hebben Jezus, de zoon van Maria, de duidelijke bewijzen gegeven en hem gesterkt met de Heilige Geest.” (Koran 2:253).
Zo zijn, bezien uit het standpunt van hun eenheid en verheven onthechting, de attributen Godheid, Goddelijkheid, Allerhoogste Eenheid en Innerlijke Essentie, toepasselijk geweest en nog van toepassing op deze Essenties van het zijn, aangezien zij allen verblijven op de troon van goddelijke Openbaring en zijn gevestigd op de zetel van goddelijke Verborgenheid. Door hun verschijning wordt de Openbaring van God kenbaar gemaakt en door hun aanschijn wordt de Schoonheid van God geopenbaard. Aldus heeft men de woorden van God Zelf door deze Manifestaties van het goddelijke Wezen horen uiten.
Bezien in het licht van hun tweede rang –de rang van het onderscheid, verscheidenheid, aardse beperkingen en maatstaven– manifesteren zij volkomen dienstbaarheid, uiterste armoede en volledige zelfuitwissing. Zoals Hij zegt: “Ik ben de dienaar van God. Ik ben slechts een mens zoals u.”
Zou één der alomvattende Manifestaties van God verklaren, “Ik ben God”, dan spreekt Hij voorwaar de waarheid, en dit lijdt geen twijfel. Want het is herhaaldelijk aangetoond dat door hun Openbaring, hun attributen en namen, de Openbaring van God, Zijn Naam en Zijn attributen kenbaar worden gemaakt aan de wereld. Zo heeft Hij geopenbaard: “…en niet U heeft geworpen toen u wierp, maar God heeft geworpen…” (Koran 8:17) En ook zegt Hij: “Zij die U trouw zweren, zweren ook trouw aan God.” (Koran 48:10) En zou één van hen verklaren: “Ik ben de Boodschapper van God”, dan spreekt Hij eveneens de waarheid, de ontwijfelbare waarheid. Zelfs als Hij zegt: “Mohammed is niet de vader van één van u, maar Hij is de Boodschapper van God.” In dit licht bezien zijn zij allen slechts Boodschappers van die volmaakte Koning, die onveranderlijke Essentie. En zouden zij allen verkondigen: “Ik ben het Zegel der Profeten”, dan spreken zij slechts de waarheid, zonder een zweem van twijfel. Want zij allen zijn slechts één persoon, één ziel, één geest, één wezen, één openbaring. Zij zijn allen de manifestaties van het ‘Begin’ en het ‘Einde’, de ‘Eerste’ en de ‘Laatste’, het ‘Kenbare’ en het ‘Verborgene’ – dit alles behoort tot Hem Die de innerlijke Geest der Geesten is en de eeuwige Essentie der Essenties. En zouden zij zeggen: “Wij zijn de dienaren van God” (Koran 33:40), dan is dit eveneens een duidelijk en onbetwistbaar feit. Want zij zijn geopenbaard in de uiterste staat van dienstbaarheid, een dienstbaarheid zoals geen mens ooit kan bereiken. Zo hielden deze Essenties van bestaan, in ogenblikken dat zij diep ondergedompeld waren in de oceanen van aloude en eeuwige heiligheid of wanneer zij omhoog wiekten naar de meest verheven toppen van goddelijke verborgenheden, staande dat hun uitspraken de goddelijke Stem, de Roepstem van God Zelf waren. Zou het oog des onderscheids worden geopend, dan zou het erkennen dat zij juist in deze staat zichzelf beschouwden als volkomen in de schaduw gesteld en niet-bestaand tegenover Hem die de Aldoordringende, de Onvergankelijke is. Mij dunkt dat zij zichzelf beschouwden als volkomen niets en hun vermelding in die Hof achtten als een daad van heiligschennis. Want het geringste gefluister van het ik in zulk een Hof is een teken van aanmatiging en onafhankelijk bestaan. In de ogen van hen die deze Hof bereikt hebben, is zo’n ingeving alleen al een ernstige overtreding. Hoeveel ernstiger zou het zijn, indien er in die Tegenwoordigheid van iets anders gewag zou worden gemaakt, indien iemands hart, tong, verstand of ziel zich zou bezighouden met iemand anders dan de Welbeminde, indien zijn ogen een ander aangezicht zouden aanschouwen dan Zijn Schoonheid, of indien zijn oor zou luisteren naar enig andere melodie dan Zijn stem en zijn voeten een andere weg dan Zijn weg zouden betreden.
In deze dag heeft de ademtocht van Gods Geest al het geschapene doordrongen. Zó groot is de uitstorting van Zijn genade dat de pen stokt en de tong sprakeloos is.
Krachtens deze rang hebben zij voor zichzelf er aanspraak op gemaakt de Stem van de Godheid te zijn en wat daarmee overeenkomt, terwijl zij krachtens hun rang van Boodschapper zich tot de Boodschappers van God hebben verklaard. Bij iedere gelegenheid hebben zij een uitdrukking gebruikt die in overeenstemming was met de vereisten van het moment en al deze uitspraken komen uit Henzelf voort, uitspraken die alle gebieden bestrijken van het rijk van goddelijke Openbaring tot het rijk der schepping en van het domein van Goddelijkheid tot zelfs het domein van het aardse bestaan. Zo komt het dat wát zij ook zeggen, of het nu betrekking heeft op het rijk van Goddelijkheid, Heerschappij, van de Profeten en Boodschappers, Behoeders, Apostelen of Dienaren, alles zonder een zweem van twijfel waar is. Daarom moeten deze gezegden welke Wij ter ondersteuning van onze bewijsvoering hebben aangehaald aandachtig worden overwogen, opdat de uiteenlopende uitspraken van de Manifestaties van de Ongeziene en de Dageraden van Heiligheid niet langer de ziel verontrusten en het verstand in verwarring brengen.
Het Boek van Zekerheid, blz. 100-103.
Wanneer Bahá’u’lláh als mens spreekt, is de rang waar Hij aanspraak op maakt, die van volkomen nederigheid, van ‘volkomen opgaan in God’. Wat de Manifestatie in Zijn menselijke persoonlijkheid onderscheidt van andere mensen is de volkomenheid van Zijn zelfverloochening en de volmaaktheid van Zijn vermogens. Gelijk Jezus in de tuin van Gethsemane, kan Hij onder alle omstandigheden zeggen: “Maar laat niet wat ik wil, maar wat U wilt gebeuren.” Zo zegt Bahá’u’lláh in Zijn brief aan de sjah:
O koning! Ik was slechts een mens gelijk anderen, slapend op Mijn legerstede, en zie, de ademtocht van de Alglorierijke streek over Mij en maakte Mij bekend met al wat geweest is. Deze kennis is niet van Mij, maar van Eén die Almachtig en Alwetend is. Hij gebood Mij Mijn stem tussen hemel en aarde te verheffen en hierdoor geschiedde Mij hetgeen de tranen van ieder begrijpend mens deed vloeien. De wetenschappen, gangbaar onder mensen, heb Ik niet bestudeerd, hun scholen heb Ik niet bezocht… Dit is slechts een blad, bewogen door de bries van de wil van uw Heer, de Almachtige, de Algeprezene. Kan het onbewogen blijven als de stormwinden waaien? Nee, bij Hem die de Heer is van alle namen en eigenschappen. Zij bewegen het naar hun believen. Het vergankelijke is als niets voor Hem die de Eeuwige is. Zijn onweerstaanbare oproep bereikte Mij en deed Mij Zijn lof onder alle mensen verkondigen. Ik was waarlijk als een dode toen Zijn bevel werd uitgesproken. De hand van de wil van uw Heer, de Meedogende, de Barmhartige, herschiep Mij. Kan iemand uit zichzelf datgene verkondigen waardoor alle mensen, hoog en laag, zich tegen hem zullen verzetten? Nee, bij Hem die aan de Pen de eeuwige mysteriën leerde, alleen hij die door de genade van de Almachtige, de Krachtige, wordt gesterkt, kan dit.
Tafel aan de sjah van Perzië (Lawḥ-i-Sulṭán),
Proclamatie van Bahá’u’lláh.
Zoals Jezus de voeten van Zijn discipelen waste, zo bereidde Bahá’u’lláh wel eens voedsel voor Zijn volgelingen en bewees Hij hen andere nederige diensten. Hij was een dienaar der dienaren en voelde zich slechts gelukkig in dienstbaarheid. Zo nodig sliep Hij op een kale vloer, leefde van water en brood, of zelfs van hetgeen Hij noemde: “het goddelijk voedsel, de honger!” Zijn volmaakte nederigheid bleek uit Zijn diepe eerbied voor de natuur, voor de mensen, vooral voor de heiligen, profeten en martelaren. Voor Hem getuigden alle dingen van God, van het kleinste tot het grootste.
Zijn menselijke persoonlijkheid was door God uitverkoren om de goddelijke Spreekbuis en Pen te zijn. Deze onvergelijkelijk moeilijke en zware taak had Hij niet uit eigen wil op Zich genomen. Gelijk Jezus zei: “Vader, als U het wilt, neem dan deze beker van mij weg”, zo zei Bahá’u’lláh: “…zou er ook maar enige uitlegger of spreker te bespeuren zijn geweest, dan zouden Wij Onszelf niet tot het voorwerp van de afkeuring, de hoon en de kwaadsprekerij der mensen hebben gemaakt.” Maar de goddelijke roep was duidelijk en gebiedend en Hij gehoorzaamde. Gods wil werd Zijn wil en Gods behagen Zijn behagen. Met ‘stralende berusting’ verklaarde Hij:
Waarlijk Ik zeg u, al wat op Gods weg geschiedt is hetgeen de ziel liefheeft en het hart verlangt. Dodelijk gif op Zijn weg is zuivere honing en iedere rampspoed een dronk kristalhelder water.
Epistle to the Son of the Wolf, blz. 17.
Zoals wij hebben opgemerkt, spreekt Bahá’u’lláh op andere ogenblikken ‘uit naam van God’. In deze uitspraken is Zijn menselijke persoonlijkheid zo volkomen ondergeschikt dat zij geheel buiten beschouwing wordt gelaten. Door Hem spreekt God tot Zijn schepselen, verkondigt Zijn liefde voor hen, leert hun Zijn eigenschappen en hoedanigheden, maakt Zijn wil bekend, openbaart Zijn wetten om hen te leiden en vraagt om hun liefde, hun trouw en dienstbaarheid.
In de Geschriften van Bahá’u’lláh vloeien de uitspraken van de ene vorm in de andere over. Soms is het duidelijk de mens die spreekt, dan gaat het geschrift zonder overgang voort alsof God in de eerste persoon spreekt. Echter zelfs als mens sprekend, spreekt Bahá’u’lláh als Gods Boodschapper, als levend voorbeeld van algehele onderwerping aan Gods wil. Zijn gehele leven wordt bezield door de Heilige Geest. Daardoor kan er geen duidelijke lijn worden getrokken tussen het menselijke en goddelijke in Zijn leven en leringen. God zegt Hem:
Niets wordt in Mijn tempel gezien dan de Tempel van God, in Mijn schoonheid slechts Zijn Schoonheid, in Mijn wezen slechts Zijn wezen, in Mij slechts Hij, in Mijn beweging slechts Zijn beweging, in Mijn berusting slechts Zijn berusting en in Mijn pen slechts Zijn pen, de onschatbare, de verhevene. In Mijn ziel is niets dan de waarheid en in Mij kan slechts God worden gezien.
Súriy-i-Haykal, blz. 30.
Zijn zending
Bahá’u’lláh’s zending in de wereld is eenheid te brengen. De eenheid der mensheid in en door God. Hij zegt:
Van de Boom van Kennis is de allerheerlijkste vrucht dit verheven Woord: u bent allen de vruchten van één Boom en de bladeren van één Tak. Men beroeme zich er niet op zijn vaderland lief te hebben, maar stelle er een eer in de wereld lief te hebben.
Voorafgaande profeten hebben een tijd van vrede op aarde en welbehagen in de mensen aangekondigd. Zij hebben hun leven gegeven om de komst ervan te verhaasten, maar zij hebben allen duidelijk verklaard dat deze gezegende volmaaktheid slechts zou worden bereikt na de ‘komst des Heren’ in de laatste dagen, wanneer de boze zal worden veroordeeld en de rechtvaardige beloond.
Zoroaster voorspelde drieduizend jaren van strijd vóór de komst van Sháh Bahrám, de wereldverlosser die de geest van het kwade, Ahríman, zou overwinnen en een rijk van gerechtigheid en vrede zou stichten.
Mozes voorspelde een langdurig tijdperk van verbanning, vervolging en onderdrukking voor de kinderen Israëls, vóór de Heer der Heerscharen zou verschijnen om hen uit alle volkeren te verzamelen, de verdrukkers te vernietigen en Zijn Koninkrijk op aarde te vestigen.
Christus zei: “Denk niet dat Ik gekomen ben om op aarde vrede te brengen. Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard.” (Matteüs 10:34) en Hij voorspelde een tijdperk van oorlogen en krijgsrumoer, van beproevingen en rampen, dat zou voortduren tot de komst van de Mensenzoon ‘in de Heerlijkheid van de Vader’.
Mohammed verklaarde dat, wegens hun verkeerde daden, God onder de joden en christenen vijandschap en haat had gezaaid en dat deze tot de Dag der Opstanding, wanneer Hij zou verschijnen om allen te oordelen, zouden voortduren.
Bahá’u’lláh daarentegen verkondigt, dat Hij Degeen is die door al deze Profeten beloofd is – de goddelijke Manifestatie – in wiens tijdperk het rijk van vrede werkelijk zal worden gesticht. Deze weergaloze en unieke aanspraak stemt op wonderbare wijze overeen met de tekenen der tijden en met de profetieën van alle grote Profeten. Bahá’u’lláh openbaarde met de grootste helderheid en duidelijkheid de middelen om vrede en eenheid onder de mensen te brengen.
Weliswaar is er sinds de komst van Bahá’u’lláh tot nu toe oorlog en vernietiging op ongeëvenaarde schaal geweest, maar dit is juist wat volgens alle profeten zou gebeuren bij het aanbreken van ‘de grote en verschrikkelijke Dag des Heren’ en daarom bevestigt dit slechts de mening, dat de ‘komst des Heren’ niet alleen aanstaande, maar reeds een voldongen feit is. Volgens de gelijkenis van Christus moet de Heer van de Wijngaard de slechte landlieden eerst een kwade dood aandoen alvorens Hij de wijngaard aan anderen geeft, die Hem te rechter tijd de vruchten zullen brengen. Betekent dit niet, dat bij de komst des Heren deze despotische regeringen, hebzuchtige en onverdraagzame geestelijken, mullá’s en tirannieke leiders verschrikkelijke vernietiging te wachten staat, allen, die door de eeuwen heen, gelijk de slechte landlieden, de aarde slecht bestuurd en zich haar vruchten onrechtmatig toegeëigend hebben?
Er kunnen gedurende enige tijd over deze aarde nog de vreselijkste rampen komen, maar Bahá’u’lláh verzekert ons, “dat eerlang dit vruchteloos strijden, deze vernietigende oorlogen zullen voorbijgaan en de Allergrootste Vrede zal komen.” Oorlog en strijd zijn zo ondraaglijk geworden in hun vernietigende kracht, dat de mensheid hiervan verlost moet worden of ten onder gaan.
‘De volheid der tijden’ is gekomen en met haar de beloofde Verlosser!
Zijn Geschriften
Bahá’u’lláh’s geschriften zijn veelomvattend. Ze bestrijken elke fase van het menselijk leven, individueel en maatschappelijk, stoffelijke en geestelijke dingen, de vertolking van oude en nieuwe geschriften en profetische verwachtingen voor de nabije en de verre toekomst.
De omvang en nauwkeurigheid van Zijn kennis waren verbazingwekkend. De Geschriften van de verschillende godsdiensten, waarmee degenen met wie Hij correspondeerde of die Hem ondervroegen bekend waren, kon Hij op overtuigende en gezaghebbende wijze aanhalen en uitleggen, hoewel Hij blijkbaar nooit op de gewone manier van die geschriften kennis had kunnen nemen. In Epistle to the Son of the Wolf verklaart Hij nooit de tijd of de gelegenheid te hebben gehad de Bayán te lezen; toch legt Hij in Zijn eigen Geschriften de meest volkomen kennis van de Openbaring van de Báb aan de dag. (Zoals wij hebben gezien, verklaarde de Báb, dat Zijn Openbaring, de Bayán, werd geïnspireerd door en was uitgegaan van “Hem Die door God geopenbaard zal worden”. Met uitzondering van professor Browne, die Hij in 1890 vier interviews van twintig tot dertig minuten verleende, had Hij geen gelegenheid van gedachten te wisselen met verlichte westerse denkers; toch getuigen Zijn Geschriften van een volledige kennis van de sociale, politieke en religieuze problemen van de westerse wereld en moesten zelfs Zijn vijanden toegeven, dat Zijn wijsheid en kennis niet te overtreffen waren. De bekende omstandigheden van Zijn langdurige gevangenschap maken het onmogelijk er aan te twijfelen, dat de rijke kennis, in Zijn Geschriften getoond, verkregen moet zijn uit een geestelijke bron en niet door de gewone wijze van studie of onderwijs met behulp van boeken of leraren.
Soms schreef Hij in modern Perzisch, de gewone taal van Zijn landgenoten, die rijkelijk met Arabisch vermengd is. Dan weer schreef Hij in het zuiverste klassieke Perzisch, wanneer Hij zich bijvoorbeeld tot geleerde Zoroastriërs richtte. Hij schreef even vloeiend Arabisch, soms in heel eenvoudige taal, soms in klassieke stijl die enigszins overeenkomst met die van de Koran. Zijn volkomen meesterschap over deze verschillende talen en stijlen was des te opmerkelijker door het algemene gemis van een literaire scholing.
In enkele van Zijn Geschriften is de weg van heiligheid op zulk een eenvoudige wijze aangegeven, dat “zelfs de dwazen niet zullen dwalen” (Jesaja 35:8). In andere vindt men een schat van poëtische beeldspraken, diepe filosofie en toespelingen op Islamitische, Zoroastrische en andere geschriften of op Perzische en Arabische literatuur en legenden, welke slechts de dichter, de filosoof of de geleerde naar waarde kan schatten. Weer andere handelen over de hogere stadia van het geestelijke leven en kunnen alleen worden begrepen door hen die reeds de beginstadia hebben doorlopen. Zijn werken zijn als een rijk voorziene tafel, beladen met spijzen en lekkernijen naar de smaak en behoeften van alle oprechte zoekers naar de waarheid.
Om deze reden had Zijn Geloof invloed op de geleerden en ontwikkelden, spirituele dichters en bekende schrijvers. Zelfs werden sommige leiders van de soefis en van andere sekten en enige staatsdienaren die letterkundigen waren, door Zijn woorden aangetrokken, want zij overtroffen die van alle andere schrijvers in schoonheid en diepte.
De bahá’í-geest
Bahá’u’lláh bracht vanuit Zijn gevangenis in het verre ‘Akká Zijn geboorteland Perzië tot in zijn diepste wezen in beroering, en niet alleen Perzië, maar de gehele wereld. Hij en Zijn volgelingen waren bezield door de grootste liefde, dienstvaardigheid en geduld en tegelijkertijd door een verbazingwekkende vitaliteit en een onovertroffen kracht. Hij volbracht het schijnbaar onmogelijke. Hij veranderde de menselijke natuur. Mensen die voor Zijn invloed zwichtten, werden nieuwe wezens. Zij werden vervuld met een liefde, een geloof en een geestdrift waarmee vergeleken aardse vreugde en smart gelijk stof waren. Zij waren bereid hun leven lang te lijden of een gewelddadige dood tegemoet te treden met volmaakte onverstoorbaarheid, ja zelfs met stralende vreugde, gesterkt door hun onwankelbaar vertrouwen in God.
Het wonderbaarlijkste was, dat hun harten zo overvloeiden van de vreugde over een nieuw leven, dat er geen plaats overbleef voor bittere of wraakzuchtige gedachten jegens hun verdrukkers. Zij onthielden zich van iedere daad van geweld uit zelfverdediging; zij treurden niet over hun lot, maar rekenden zich tot de gelukkigsten onder de mensen, want zij hadden het voorrecht deze nieuwe, glorierijke Openbaring te ontvangen en hun leven te offeren of hun bloed te vergieten om van haar Waarheid te getuigen. Hun harten zongen van vreugde, immers zij geloofden dat God, de Allerhoogste, de Eeuwige, de Geliefde met behulp van menselijke lippen tot hen had gesproken, hen had geroepen om Zijn dienaren en vrienden te zijn, was gekomen om Zijn Koninkrijk op aarde te stichten en de onschatbare gunst van vrede aan een door oorlog gepijnigde, door strijd beproefde wereld te brengen.
Tot zo’n groot geloof had Bahá’u’lláh de mensen geïnspireerd. Hij verkondigde Zijn eigen zending in overeenstemming met de voorspelling van de Báb en dankzij de toewijding en inspanningen van Zijn grote Voorloper, waren duizenden bereid Zijn komst toe te juichen – duizenden die met bijgeloof en vooroordelen hadden afgedaan en met een zuiver hart en een open geest de Manifestatie van Gods beloofde glorie verwachtten. Armoede en ketenen, diepste ellende en uiterlijke vernedering konden de geestelijke heerlijkheid van hun Heer niet voor hen verborgen houden – neen, deze droevige aardse levensomstandigheden dienden slechts om de schittering van Zijn ware pracht te verhogen.
Hoofdstuk 4
‘Abdu’l-Bahá, Dienaar van Bahá
Wanneer de oceaan van Mijn aanwezigheid is weggeëbd en het Boek van Mijn Openbaring is beëindigd, keer dan uw gelaat naar hem dien God heeft beoogd, die is ontsproten aan deze Aloude Wortel.
Bahá’u’lláh in de Kitáb-i-Aqdas, §121
Geboorte en jeugd
‘Abbás Effendi, die later de titel aannam van ‘Abdu’l-Bahá (betekenis: Dienaar van Bahá), was de oudste zoon van Bahá’u’lláh. Hij werd in Teheran geboren, kort voor middernacht op 23 mei 1844 , in dezelfde nacht waarin de Báb Zijn zending verkondigde.
Hij was acht jaar oud toen zijn Vader, aan wie hij reeds toen zeer gehecht was, in de kerker in Teheran werd geworpen. Een volksmenigte plunderde hun huis en het gezin werd, van alle bezittingen beroofd, in armoede achtergelaten. ‘Abdu’l-Bahá vertelt hoe hem eens werd toegestaan op de binnenplaats van de gevangenis te komen om zijn geliefde Vader te zien wanneer Hij naar buiten kwam voor Zijn dagelijkse rondgang. Bahá’u’lláh was vreselijk veranderd en zo ziek, dat Hij nauwelijks kon lopen. Zijn haar en baard waren ongekamd, Zijn hals opengeschaafd en opgezwollen door het knellen van een zware stalen halsband, Zijn lichaam gebogen door het gewicht van Zijn ketenen. De aanblik maakte een onvergetelijke indruk op de gevoelige jongen.
Gedurende het eerste jaar van hun verblijf in Bagdad, tien jaar voordat Bahá’u’lláh openlijk Zijn Zending verkondigde, leidde reeds het scherpe inzicht van de toen negenjarige ‘Abdu’l-Bahá hem tot de gewichtige ontdekking, dat zijn Vader inderdaad de Beloofde was op wiens Manifestatie alle bábís wachtten. Ongeveer zestig jaar later beschreef hij het ogenblik, waarin deze overtuiging plotseling zijn gehele wezen overstelpte, aldus:
Ik ben de dienaar van de Gezegende Volmaaktheid. In Bagdad was ik een kind. Daar verkondigde Hij mij het Woord en ik geloofde in Hem. Zodra Hij mij het Woord openbaarde, wierp ik mij aan Zijn heilige voeten en bad en smeekte Hem mijn bloed tot een offer op Zijn weg aan te nemen. Offer! Hoe zoet klinkt mij dit woord! Er is geen grotere zegen voor mij! Kan ik mij een grotere heerlijkheid indenken dan deze hals geketend te zien om Zijnentwil, deze voeten geboeid omwille van Zijn liefde, dit lichaam verminkt of in de diepten der zee geworpen voor Zijn Zaak! Indien wij Hem in waarheid oprecht liefhebben, indien ik in waarheid Zijn oprechte dienaar ben, dan moet ik mijn leven en al hetgeen ik heb offeren aan Zijn gezegende Drempel.
Diary of Mírzá Ahmad Sohrab, januari 1914.
Omstreeks deze tijd begonnen zijn vrienden hem ‘het Mysterie van God’ te noemen, een naam die hem door Bahá’u’lláh was gegeven en waaronder hij later in Bagdad algemeen bekend stond.
Toen zijn Vader zich twee jaar in de wildernis afzonderde, was ‘Abbás diep bedroefd. Zijn grootste troost bestond in het overschrijven en uit het hoofd leren van de Geschriften van de Báb en hij bracht veel tijd in eenzame meditatie door. Toen zijn Vader eindelijk terugkeerde was de jongen buiten zichzelf van vreugde.
Jeugd
Vanaf die tijd werd hij zijn Vaders naaste metgezel en als het ware zijn beschermer. Ofschoon nog heel jong, toonde hij reeds een verbazingwekkende schranderheid en scherpzinnigheid. Hij nam de taak op zich de talrijke bezoekers voor zijn Vader te woord te staan en indien hij vond dat zij oprechte zoekers naar de waarheid waren, liet hij hen tot zijn Vaders tegenwoordigheid toe, maar anders stond hij niet toe dat Bahá’u’lláh werd lastig gevallen. Herhaalde malen hielp hij zijn Vader bij het beantwoorden van de vragen en het oplossen van de moeilijkheden van deze bezoekers. Toen bijvoorbeeld één der soefi-leiders, genaamd ‘Alí Shawkat Páshá, om een uitleg vroeg van de zin “Ik was een verborgen Mysterie” die voorkomt in een bekende islamitische traditie , wendde Bahá’u’lláh zich tot ‘het Mysterie van God’, ‘Abbás, en vroeg hem de verklaring op te schrijven. De jongen, toen vijftien of zestien jaar oud, schreef onmiddellijk een belangrijk epistel, waarin hij een zo heldere uitleg gaf, dat de pasja zeer verwonderd was. Deze brief is nu algemeen onder de bahá’ís verspreid en bekend aan velen buiten het Bahá’í-geloof.
In deze tijd was ‘Abbás een regelmatig bezoeker van de moskeeën, waar hij theologische vraagstukken met de geestelijken en geleerden besprak. Hij bezocht nooit enige school of universiteit, zijn enige leraar was zijn Vader. Zijn meest geliefde ontspanning was paardrijden, waar hij ten volle van genoot.
Na Bahá’u’lláh’s Verkondiging in de tuin buiten Bagdad, nam ‘Abdu’l-Bahá’s toewijding voor zijn Vader meer dan ooit toe. Op de lange reis naar Constantinopel bewaakte hij Bahá’u’lláh dag en nacht, naast Zijn wagen rijdend en de wacht houdend bij Zijn tent. Hij ontlastte zijn Vader zoveel mogelijk van alle huiselijke zorgen en verplichtingen, waardoor hij de voornaamste steun en troost van de hele familie werd.
Gedurende de jaren die hij in Adrianopel doorbracht, maakte ‘Abdu’l-Bahá zich bij iedereen bemind. Hij onderwees veel en stond algemeen bekend als de ‘Meester’. In ‘Akká, toen ongeveer de hele groep ziek lag met tyfus, malaria en dysenterie, waste hij de patiënten, verzorgde hen, voedde hen, waakte bij hen zonder rust te nemen, totdat hijzelf, volkomen uitgeput, dysenterie kreeg en ongeveer een maand in levensgevaar verkeerde. Zowel in ‘Akká als in Adrianopel leerden alle rangen en standen, van de gouverneur tot de armste bedelaar, hem liefhebben en respecteren.
Huwelijk
De volgende bijzonderheden over het huwelijk van ‘Abdu’l-Bahá kreeg de schrijver door vriendelijke tussenkomst van een Perzische geschiedschrijver over het Bahá’í-geloof:
Gedurende de jeugd van ‘Abdu’l-Bahá was de vraag over een voor hem passend huwelijk natuurlijk van groot belang voor de gelovigen en velen kwamen deze eer voor hun eigen familie verzoeken. Een hele tijd echter toonde ‘Abdu’l-Bahá geen neiging tot het huwelijk en niemand begreep de wijsheid daarvan. Later werd het nieuws bekend over een meisje dat bestemd was de vrouw van ‘Abdu’l-Bahá te worden. Zij was geboren door de zegen die de Báb aan haar ouders in Iṣfahán gaf. Haar vader was Mírzá Muḥammad ‘Alí, de oom van de ‘Koning der Martelaren’ en de ‘Geliefde der Martelaren’. Zij behoorde tot één van de voorname en adellijke families in Iṣfahán. Toen de Báb in Iṣfahán was, had Mírzá Muḥammad ‘Alí geen kinderen, maar zijn vrouw verlangde erg naar een kind. Toen de Báb dit vernam, gaf Hij hem een deel van Zijn voedsel en zei hem dit met zijn vrouw te delen. Nadat zij dit voedsel hadden gegeten, werd het spoedig duidelijk dat hun lang gekoesterde hoop zou worden vervuld en na verloop van tijd werd een dochtertje geboren, dat de naam Munírih Khánum kreeg . Later werd een zoon geboren die zij Siyyid Yaḥyá noemden en daarna kregen zij nog meer kinderen. Na enige tijd stierf Munírih’s vader, haar neven stierven de marteldood door Ẓillu’s-Sulṭán en de mullá’s. Het gezin raakte in grote moeilijkheden en werd meedogenloos om hun bahá’í-overtuiging vervolgd. Bahá’u’lláh gaf toestemming dat Munírih en haar broer Siyyid Yaḥyá naar ‘Akká kwamen om beschermd te worden. Bahá’u’lláh en Zijn vrouw Navváb, de moeder van ‘Abdu’l-Bahá, waren dermate vriendelijk en hartelijk voor Munírih, dat men begreep dat zij haar tot vrouw wensten voor ‘Abdu’l-Bahá. De wens van zijn vader en moeder werd ook de wens van ‘Abdu’l-Bahá. Hij koesterde een warme liefde en genegenheid voor Munírih, welke gevoelens ten volle werden beantwoord en weldra werden zij in de echt verenigd.
Het huwelijk bleek buitengewoon gelukkig en harmonisch. Van de kinderen die hun werden geboren, overleefden vier dochters de ontberingen van de lange gevangenschap en door hun bewonderingswaardige leven van dienstbaarheid maakten zij zich bemind bij allen die het voorrecht hadden hen te kennen.
Middelpunt van het Verbond
Bahá’u’lláh gaf op vele manieren te kennen, dat na Zijn hemelvaart ‘Abdu’l-Bahá het Geloof moest leiden. Vele jaren voor Zijn dood verklaarde Hij dit op bedekte wijze in Zijn Kitáb-i-Aqdas. Herhaaldelijk verwees Hij naar ‘Abdu’l-Bahá als ‘het Middelpunt van Mijn Verbond’, ‘de Grootste Tak’, ‘de Tak van de Aloude Wortel’. Gewoonlijk sprak Hij over hem als ‘de Meester’ en eiste van Zijn familie dat zij hem met bijzondere eerbied zouden behandelen. In Zijn Testament liet Hij de duidelijke opdracht aan allen na, om zich tot ‘Abdu’l-Bahá te wenden en hem te gehoorzamen.
Na de dood van de ‘Gezegende Schoonheid’ (zoals Bahá’u’lláh gewoonlijk door Zijn familie en de gelovigen werd genoemd) aanvaardde ‘Abdu’l-Bahá de rang die zijn Vader zo duidelijk voor hem had aangewezen als hoofd van het Geloof en gezaghebbend vertolker van de leer, maar dit werd hem kwalijk genomen door een aantal van zijn familieleden en anderen die zich even bitter tegen ‘Abdu’l-Bahá verzetten als destijds Ṣubḥ-i-Azal zich tegen Bahá’u’lláh keerde. Zij trachtten tweedracht te zaaien onder de gelovigen en toen zij hierin niet slaagden, dienden zij verschillende valse aanklachten tegen ‘Abdu’l-Bahá in bij de Turkse regering.
Volgens instructies van zijn Vader was ‘Abdu’l-Bahá bezig een gebouw op te richten op de helling van de berg Karmel, boven Haifa , dat bestemd was de uiteindelijke rustplaats te worden voor de stoffelijke resten van de Báb. Het zou ook een aantal kamers bevatten voor samenkomsten en diensten. Zijn tegenstanders nu deden het bij de autoriteiten voorkomen dat dit gebouw als een fort was bedoeld, waarin ‘Abdu’l-Bahá en zijn volgelingen van plan waren zich te verschansen, de regering te trotseren en te trachten het naburige gebied van Syrië te veroveren.
Opnieuw in strenge gevangenschap
Tengevolge van deze en andere eveneens ongegronde aanklachten werden ‘Abdu’l-Bahá en zijn familie, die gedurende meer dan twintig jaar zich tot enkele kilometers buiten ‘Akká hadden mogen begeven, in 1901 opnieuw voor meer dan zeven jaar binnen de muren van de gevangenisstad opgesloten. Dit weerhield hem er evenwel niet van de bahá’í-boodschap met succes in Azië, Europa en Amerika te verspreiden.
Horace Holley schrijft over deze periode als volgt:
Mannen en vrouwen van elk ras, iedere geloofsrichting en natie kwamen tot ‘Abdu’l-Bahá, als de leraar en vriend, om als welkome gasten aan zijn tafel aan te zitten, hem te raadplegen over de sociale, geestelijke of zedelijke vraagstukken die ieder na aan het hart lagen en om na een verblijf van enige uren of van enige maanden bezield, gesterkt en verlicht naar huis te keren. Zeer zeker is er nergens ter wereld zo’n gastvrij huis geweest.
Binnen zijn muren viel de strenge afscheiding van Indiase kasten weg, het rassenvooroordeel van jood, christen en moslim vervaagde geheel en alle conventies moesten plaats maken voor de essentiële wet van een liefdevol hart en een bezielde geest, door de allen verenigende sympathie van de heer des huizes. Het was als een koning Arthur en de Ronde Tafel…, doch een Arthur, die vrouwen zowel als mannen tot ridders sloeg en hen heenzond niet met het zwaard, maar met het Woord.
The Modern Social Religion, Horace Holley, blz. 171.
In deze jaren voerde ‘Abdu’l-Bahá een uitgebreide correspondentie met gelovigen en belangstellenden in alle delen van de wereld. In dit werk werd hij krachtig bijgestaan door zijn dochters en door verschillende tolken en secretarissen.
Veel van zijn tijd besteedde hij aan het bezoeken van armen en zieken in hun huizen en in de armste wijken van ‘Akká was geen bezoeker meer welkom dan de ‘Meester’. Een pelgrim die ‘Akká in die tijd bezocht, schrijft:
Het is de gewoonte van ‘Abdu’l-Bahá iedere week op vrijdagmorgen aalmoezen aan de armen uit te delen. Van zijn eigen schamele voorraad geeft hij aan ieder van de behoeftigen die hulp komen vragen. Vanmorgen zat er een rij van ongeveer honderd mensen gehurkt op de grond in de straat voor het huis van ‘Abdu’l-Bahá. Het is een bonte, onmogelijk te beschrijven verzameling mensen. Alle soorten mannen, vrouwen en kinderen – arm, ellendig, hopeloos om te zien, half gekleed, velen van hen kreupel en blind, bedelaars inderdaad, onvoorstelbaar arm – hoopvol wachtend – tot ‘Abdu’l-Bahá in de deuropening verschijnt … Snel gaat hij van de een naar de ander, soms staat hij stil om een woord van medegevoel en bemoediging te spreken, drukt in elke gretig uitgestrekte hand wat geld, streelt het gezicht van een kind, neemt de hand van een oude vrouw die bij zijn voorbijkomen de zoom van zijn kleed vastgrijpt, spreekt verlichtende woorden tot oude, blinde mannen, informeert naar hen die te zwak en te ellendig zijn om zelf voor hun gave te komen en zendt hen hun deel met een boodschap van liefde en opwekking.
Glimpses of ‘Abdu’l-Bahá, M.J.Mills, blz. 13.
‘Abdu’l-Bahá’s persoonlijke behoeften waren heel gering. Hij werkte van vroeg tot laat. Twee eenvoudige maaltijden per dag waren hem voldoende. Zijn hele garderobe bestond uit enkele kledingstukken van goedkope stof. Hij kon het niet verdragen in weelde te leven, terwijl anderen zo behoeftig waren.
Hij hield heel veel van kinderen, bloemen en de schoonheid van de natuur. Iedere morgen om zes of zeven uur verzamelde de hele familie zich om gezamenlijk de morgenthee te gebruiken en terwijl de Meester zijn thee dronk, zongen de kinderen gebeden. Thornton Chase schrijft over deze kinderen:
Zulke kinderen heb ik nooit gezien, zo vriendelijk, onzelfzuchtig, attent voor anderen, bescheiden, intelligent en bereid snel afstand te doen van de kleine dingen waar kinderen zo van houden.
In Galilee, blz. 51.
Het ‘verzorgen van bloemen’ was een attractie in het leven in ‘Akká, waaraan elke pelgrim een dierbare herinnering bewaarde. Mrs. Lucas schrijft:
Het is een wonderlijke ervaring om de Meester te zien, als hij de geur van bloemen inademt. Het lijkt alsof de geur van hyacinten hem iets vertelt, wanneer hij zijn gezicht in de bloemen begraaft. Het is alsof het oor in geconcentreerde aandacht naar een schone melodie luistert.
A brief account of my Visit to ‘Akká, blz. 26.
Hij deelde graag mooi, geurige, welriekende bloemen uit aan zijn talrijke bezoekers.
Thornton Chase vertelt van zijn indrukken van het gevangenisleven in ‘Akká als volgt:
Vijf dagen verbleven wij achter die muren, gevangenen samen met Hem die in deze ‘Grootste Gevangenis’ woont. Het is een gevangenis van vrede, liefde en dienstvaardigheid. Geen wens, geen verlangen leeft daar behalve het verlangen naar het welzijn van de mensheid, vrede in de wereld, de erkenning van God de Vader en van de onderlinge rechten van de mensen als Zijn schepselen, Zijn kinderen. Want de echte gevangenis met zijn verstikkende atmosfeer, de afsluiting van alle ware hartsverlangens, de gebondenheid aan het aardse is buiten deze muren, terwijl daarbinnen de vrijheid en pure uitstraling van Gods geest heersen. Zorgen en verdriet, lasten, angst en onrust over wereldse dingen hebben daar geen toegang.
In Galilee, blz. 24.
Voor de meeste mensen zou het wrede gevangenisleven een ernstige rampspoed betekenen, maar voor ‘Abdu’l-Bahá hield het geen verschrikkingen in. In de gevangenis schreef hij:
Treur niet om mijn gevangenschap en rampspoed, want deze gevangenis is mijn schone tuin, mijn paradijselijke woning en mijn troon van heerschappij onder de mensen. Mijn rampspoed in deze gevangenis is mijn kroon die mijn glorie is onder de rechtschapenen.
Iedereen kan gelukkig zijn in een toestand van welstand, gemak, gezondheid, succes, genot en vreugde. Maar indien men gelukkig en tevreden is ten tijde van verdriet, ontbering en heersende ziekte, is dat het bewijs van adeldom.
Tablets of Abdul Baha Abbas, deel II, blz. 258, 263.
Turkse commissies van onderzoek
In 1904 en 1907 werden door de Turkse regering commissies benoemd om de aanklachten tegen ‘Abdu’l-Bahá te onderzoeken. Er werden leugenachtige getuigenissen tegen hem afgelegd. Ofschoon ‘Abdu’l-Bahá de aanklachten weerlegde, sprak hij zijn bereidwilligheid uit zich te onderwerpen aan elke straf die het gerechtshof verkoos hem op te leggen. Hij verklaarde dat, al zou men hem in de gevangenis werpen, hem door de straten sleuren, hem vervloeken, op hem spuwen, hem stenigen, hem met schande beladen, hem ophangen of zou doodschieten, hij toch gelukkig zou zijn.
Tussen de zittingen van de commissies van onderzoek door zette hij zijn gewone leven met de uiterste kalmte voort. Hij plantte vruchtbomen in een tuin en leidde een huwelijksfeest met de waardigheid en de innerlijke glans van geestelijke vrijheid. De Italiaanse consul bood aan hem een vrijgeleide te bezorgen naar elke vreemde haven die hij verkoos, maar hij weigerde dit aanbod dankbaar doch beslist en zei dat hij, wat ook de gevolgen zouden zijn, het voorbeeld moest volgen van de Báb en de Gezegende Volmaaktheid, die nooit hadden geprobeerd Zichzelf te redden of voor Hun vijanden te vluchten. Hij raadde echter de meeste bahá’ís aan de omgeving van ‘Akká die zeer gevaarlijk voor hen was geworden, te verlaten en bleef alleen met enkele getrouwen achter om zijn lot af te wachten.
De vier corrupte ambtenaren die de laatste commissie van onderzoek vormden, kwamen in het begin van de winter van 1907 in ‘Akká aan. Zij bleven daar een maand en vertrokken naar Constantinopel na het beëindigen van hun zogenaamd ‘onderzoek’, om te rapporteren dat de aanklachten tegen ‘Abdu’l-Bahá bewezen waren en om zijn verbanning of executie aan te bevelen. Maar nauwelijks was de commissie in Turkije teruggekeerd of de revolutie brak uit en de vier ambtenaren die tot het oude regime behoorden, moesten vluchten om hun leven te redden. De Jong-Turken behaalden de overwinning en alle politieke en godsdienstige gevangenen in het Ottomaanse Rijk werden in vrijheid gesteld. In september 1908 werd ‘Abdu’l-Bahá uit de gevangenis ontslagen en in het volgende jaar werd sultan ‘Abdu’l-Ḥamíd zelf gevangen gezet.
Reizen naar het westen
Na zijn bevrijding zette ‘Abdu’l-Bahá hetzelfde heilige leven voort van onophoudelijke activiteit in onderricht, correspondentie, verzorging van armen en zieken, met het enige verschil dat ‘Akká werd vervangen door Haifa en Haifa weer door Alexandrië, totdat hij in augustus 1911 zijn eerste bezoek aan het Westen bracht. Gedurende zijn reizen in het Westen ontmoette ‘Abdu’l-Bahá mensen van allerlei richting en voldeed hij ten volle aan het bevel van Bahá’u’lláh om “met alle mensen in vreugde om te gaan en de goddelijke geuren onder hen te verspreiden.” Begin september 1911 kwam hij naar Londen, waar hij een maand verbleef, dagelijks gesprekken voerde met belangstellenden en naast vele andere bezigheden nog de gemeenten van ds. R.J. Campbell in de City Temple en van aartsdeken Wilberforce in de St. John’s te Westminster toesprak en het ontbijt gebruikte met de burgemeester. Van daar ging hij naar Parijs, waar hij al zijn tijd besteedde aan het houden van dagelijkse toespraken en lezingen voor enthousiaste luisteraars van alle rassen en nationaliteiten. In december keerde hij naar Egypte terug en in de daarop volgende lente ging hij, op dringend verzoek van de Amerikaanse vrienden, naar de Verenigde Staten, waar hij in april 1912 in New York aankwam. Gedurende de volgende negen maanden reisde hij door Amerika van de oost- tot de westkust, hield toespraken voor allerlei mensen – studenten, socialisten, mormonen, joden, christenen, agnostici, Esperantisten, leden van vredesverenigingen, van clubs van het Nieuwe Denken, van vrouwenverenigingen – en sprak in kerken van welhaast iedere gezindte; elke keer zijn toespraken aanpassend aan de toehoorders en de gelegenheid. Op 5 december scheepte hij zich in naar Engeland, waar hij zes weken doorbracht en Liverpool, Londen, Bristol en Edinburgh bezocht. In Edinburgh hield hij een rede voor de Esperanto Society, waarin hij zei dat hij de bahá’ís van het Westen had aangemoedigd Esperanto te leren, teneinde de verstandhouding tussen Oost en West te verbeteren. Na twee maanden in Parijs te hebben doorgebracht, waar hij weer dagelijks interviews en besprekingen hield, ging hij verder naar Stuttgart, waar hij een serie zeer succesvolle bijeenkomsten hield met de Duitse bahá’ís. Vandaar naar Boedapest en Wenen waar hij nieuwe groepen stichtte. In mei 1913 keerde hij naar Egypte terug en op 5 december 1913 naar Haifa.
Terugkeer naar het Heilige Land
Hij was toen reeds in de zeventig en zijn langdurig en inspannend werk, dat het hoogtepunt bereikte met deze vermoeiende reizen in het westen, had zijn lichaam volkomen uitgeput. Na zijn terugkeer schreef Hij de volgende roerende woorden aan de gelovigen in het oosten en westen:
Vrienden, de tijd is nabij dat ik niet langer met u zal zijn. Ik heb alles gedaan wat ik kon doen. Ik heb de Zaak van Bahá’u’lláh gediend tot het uiterste van mijn kunnen. Ik heb dag en nacht gewerkt gedurende alle jaren van mijn leven.
O, hoe verlang ik ernaar te zien hoe de gelovigen de verantwoordelijkheid voor de Zaak op hun schouders nemen! Nu is het de tijd het Koninkrijk van Abhá uit te roepen. Dit is het uur van eenheid en eendracht! Nu is het de dag van de geestelijke harmonie van de vrienden van God!
Ingespannen luister ik naar het oosten en het westen, naar het noorden en naar het zuiden of ik misschien de zangen van liefde en kameraadschap die aangeheven worden in de samenkomsten van de gelovigen, mag horen. Mijn dagen zijn geteld en behalve dit blijft mij geen andere vreugde.
O, hoe vurig is mijn verlangen de vrienden verenigd te zien als een glanzend snoer parels, gelijk de schitterende Plejaden, gelijk de zonnestralen, gelijk de gazellen van één weide!
De mystieke nachtegaal zingt voor hen, zullen zij willen luisteren? De vogel van het paradijs kweelt, zullen zij willen horen? De Engel uit het Koninkrijk van Abhá roept hen, zullen zij willen luisteren? De Boodschapper van het Verbond smeekt, zullen zij willen volgen?
Oh! Ik wacht, ik wacht het blijde nieuws af, te horen dat de gelovigen de belichaming zijn van oprechtheid en trouw, de incarnatie van liefde en vriendschap en de manifestatie van eenheid en harmonie!
Zullen zij mijn hart willen verblijden? Zullen zij mijn verlangen willen inwilligen? Zullen zij naar mijn smeekbeden willen luisteren? Zullen zij mijn hoop willen vervullen? Zullen zij mijn roep willen beantwoorden?
Ik wacht, ik wacht geduldig!
De verwachtingen van de vijanden van het Bahá’í-geloof waren hoog gespannen, toen de Báb slachtoffer werd van hun woede, Bahá’u’lláh als levenslange gevangene uit Zijn geboorteland werd verdreven en tenslotte overleed. Deze vijanden werden opnieuw met hoop vervuld toen zij zagen hoe verzwakt en vermoeid ‘Abdu’l-Bahá lichamelijk was na zijn terugkeer van de reizen naar het westen. Maar weer was hun hoop vergeefs. Na korte tijd kon ‘Abdu’l-Bahá schrijven:
Ongetwijfeld zouden dit fysieke lichaam en de menselijke kracht niet in staat zijn geweest de invloed van de tijd te weerstaan… maar de hulp en de steun van de Begeerde waren de Behoeder en Beschermer van de zwakke en nederige ‘Abdu’l-Bahá… Enkelen hebben beweerd, dat ‘Abdu’l-Bahá op het punt staat deze wereld waarwel te zeggen, dat zijn fysieke kracht is uitgeput en verbruikt en er weldra een einde aan zijn leven zal komen. Dit is verre van waar. Ofschoon naar het uiterlijk oordeel van de verbondsbrekers en de afvalligen het lichaam zwak is tengevolge van beproevingen op de gezegende Weg, zijn – ere zij God! – toch de geestelijke krachten door de voorzienigheid van de Gezegende Volmaaktheid geheel verjongd en gesterkt. God zij dank, zijn nu door de genade en zegen van Bahá’u’lláh ook de lichaamskrachten volledig hersteld, goddelijke vreugde is verkregen, de blijde boodschap straalt, helder en geestelijk geluk overstroomt mij.
Star of the West, deel V, nr. 14, blz. 213.
Zowel tijdens als na de Eerste Wereldoorlog was ‘Abdu’l-Bahá in staat ondanks zeer drukke bezigheden, een aantal belangrijke, bezielende brieven te schrijven die, na herstel van de verbindingen, gelovigen in de gehele wereld opnieuw met vuur en enthousiasme vervulden. Door de bezielende kracht van deze brieven ging het Geloof met sprongen vooruit en toonde het overal tekenen van nieuwe levenskracht en sterkte.
Oorlogstijd in Haifa
Een merkwaardig voorval toont aan, hoe in de maanden voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, ‘Abdu’l-Bahá de komende gebeurtenissen had voorzien. In vredestijd was er gewoonlijk een groot aantal pelgrims uit Perzië en andere delen van de wereld in Haifa. Ongeveer zes maanden vóór het uitbreken van de oorlog diende één der oude in Haifa wonende bahá’ís een verzoek van verschillende Perzische gelovigen in om de Meester te mogen bezoeken. ‘Abdu’l-Bahá weigerde dit toe te staan en zond van die tijd af de pelgrims die in Haifa waren geleidelijk terug, zodat einde juli 1914 er geen enkele meer aanwezig was. Toen in de eerste dagen van augustus het plotselinge uitbreken van de oorlog de wereld deed opschrikken, bleek hoe wijs zijn voorzorgsmaatregel was geweest.
‘Abdu’l-Bahá, die reeds vijfentwintig jaar van zijn leven in verbanning en gevangenschap had doorgebracht, werd na het uitbreken van de oorlog feitelijk weer een gevangene van de Turkse regering. Bijna alle verbindingen met vrienden en gelovigen buiten Syrië waren afgesneden en hij en zijn kleine groep volgelingen werden weer blootgesteld aan benarde omstandigheden, schaarste van voedsel en groot persoonlijk gevaar en ongerief.
Gedurende de oorlog had ‘Abdu’l-Bahá het druk met de verzorging van de materiële en geestelijke behoeften van de mensen om hem heen. Persoonlijk organiseerde hij uitgebreide landbouwwerkzaamheden bij Tiberias, waardoor voor een grote voorraad graan werd gezorgd en de hongersnood werd geweerd, niet alleen voor de bahá’ís, maar ook voor honderden armen van alle religies in Haifa en ‘Akká, in wier behoeften hij ruimschoots voorzag. Hij verzorgde allen en verzachtte hun lijden zo goed mogelijk. Dagelijks deelde hij aan honderden armen wat geld uit en gaf hij brood. Of als dat er niet was, dadels of iets anders. Hij bracht geregeld bezoeken aan ‘Akká om er de gelovigen en armen te helpen en te troosten. Gedurende de oorlog kwam hij dagelijks met de gelovigen samen en door zijn hulp bleven de vrienden in die moeilijke jaren gelukkig en kalm.
Sir ‘Abdu’l-Bahá ‘Abbás, K.B.E.
Groot was de vreugde in Haifa, toen op 23 september 1918 om 3 uur ’s middags na een gevecht van ongeveer vierentwintig uur de stad werd ingenomen door troepen van de Engelse en Indiase cavalerie en er aan de verschrikkingen van de oorlog onder het Turkse bewind een einde kwam.
Vanaf het begin van de Engelse bezetting verzochten talloze soldaten en regeringsambtenaren zelfs uit de hoogste rangen om een onderhoud met ‘Abdu’l-Bahá. Zij genoten van zijn verhelderende toespraken, zijn verklarende gesprekken, zijn ruime kijk op de dingen en zijn diep inzicht, zijn waardigheid, hoffelijkheid en joviale gastvrijheid. De regeringsvertegenwoordigers waren zo diep onder de indruk van zijn nobele karakter en zijn prachtig werk in het belang van de vrede en ware welvaart der mensen, dat ‘Abdu’l-Bahá in de ridderstand van het Britse imperium werd verheven, tijdens een plechtigheid die op 27 april 1920 in de tuin van de militaire gouverneur van Haifa plaats vond.
Laatste levensjaren
Gedurende de winter van 1919-1920 had de schrijver het grote voorrecht in Haifa twee en een halve maand de gast te zijn van ‘Abdu’l-Bahá en hem in zijn dagelijks leven van nabij gade te slaan. In die tijd, hoewel bijna zesenzeventig jaar oud, was hij nog opmerkelijk krachtig en verzette hij dagelijks een ongelooflijke hoeveelheid werk. Ofschoon vaak erg vermoeid herstelde hij zich verwonderlijk snel en zijn diensten stonden steeds ter beschikking van hen die deze het meest behoefden. Zijn onuitputtelijk geduld, goedheid, vriendelijkheid en tact maakten zijn tegenwoordigheid tot een zegen. Het was zijn gewoonte een groot deel van de nacht in gebed en meditatie door te brengen. Van de vroege morgen tot de late avond, met uitzondering van een korte rust na de lunch, was hij druk bezig brieven uit verschillende landen te lezen en te beantwoorden en de talrijke aangelegenheden van de familie en het Geloof te behartigen. Zijn dagelijkse ontspanning was gewoonlijk een wandeling of rijtoer in de namiddag, maar zelfs dan werd hij meestal vergezeld door één of meer pelgrims met wie hij over geestelijke onderwerpen sprak, of hij nam onderweg de gelegenheid waar enkele armen te bezoeken en te verzorgen. Na zijn thuiskomst riep hij de vrienden voor de gebruikelijke avondbijeenkomst in zijn kamer. Voor de maaltijden nodigde hij meestal een aantal pelgrims en vrienden uit en onderhield zijn gasten met vrolijke en grappige verhalen of met verheven verhandelingen over alle mogelijke onderwerpen. “Mijn woning is de woning van vreugde en lacht,” verklaarde hij en dit was inderdaad het geval. Het was zijn grootste genoegen om mensen van verschillende rassen, huidskleur, nationaliteit en geloof in eenheid en hartelijke vriendschap rondom zijn gastvrije tafel te verzamelen. Hij was inderdaad een liefhebbende vader, niet slechts voor de kleine gemeente in Haifa, maar voor de bahá’í-gemeenschap over de gehele wereld.
Het overlijden van ‘Abdu’l-Bahá
Niettegenstaande ‘Abdu’l-Bahá’s toenemende lichamelijke zwakte en vermoeidheid bleef hij zijn talrijke werkzaamheden vrijwel onverminderd verrichten tot één of twee dagen voor zijn dood. Op vrijdag 25 november 1921 nam hij deel aan het middaggebed in de moskee in Haifa, daarna deelde hij zoals gewoonlijk met eigen hand aalmoezen uit aan de armen. Na de lunch dicteerde hij enige brieven. Toen hij wat gerust had, maakte hij een wandeling in de tuin en sprak met de tuinman. In de avond gaf hij raad aan een bemind en trouw dienaar van de familie die dezelfde dag in het huwelijk was getreden en zegende hem. Later woonde hij de gebruikelijke samenkomst van de vrienden in zijn eigen kamer bij. Nog geen drie dagen later om 1.30 uur des nachts op maandag 28 november ging ‘Abdu’l-Bahá zo vredig heen, dat het de twee dochters die aan de rand van zijn bed waakten, toescheen als of hij rustig sliep.
Het droevige nieuws verspreidde zich spoedig door de stad en werd telegrafisch aan de gehele wereld bekend gemaakt. De volgende morgen, dinsdag 29 november, vond de begrafenis plaats:
…een begrafenis zoals Haifa, ja zelfs Palestina zeker nooit gezien had… zo diep was de sympathie die zovele duizenden treurenden tezamen bracht, vertegenwoordigers van zovele godsdiensten, rassen en nationaliteiten.
De Hoge Commissaris, Sir Herbert Samuel, de gouverneur van Jeruzalem, de gouverneur van Phoenicië, de hoofdambtenaren van de regering, de consuls van de verschillende landen die in Haifa verblijf hielden, de leiders van de verschillende godsdienstige gemeenten, de notabelen van Palestina, joden, christenen, moslims, drusen, Egyptenaren, Grieken, Turken, Koerden en een grote menigte Amerikaanse, Europese en Perzische vrienden, mannen, vrouwen en kinderen, uit alle standen – allen, ongeveer tienduizend in aantal, treurden om het verlies van hun geliefde Meester… “O God, onze God!” weeklaagden de mensen eenstemmig, “onze Vader heeft ons verlaten, onze Vader heeft ons verlaten!”
Langzaam bestegen zij te voet de weg naar de berg Karmel, de Wijngaard van God… Na twee uren bereikten zij de tuin rond het graf van de Báb… Terwijl de grote menigte zich rondom verdrong, verhieven vertegenwoordigers van de verschillende geloofsgemeenschappen, moslims, christenen en joden, hun harten brandend in vurige liefde voor ‘Abdu’l-Bahá, sommigen spontaan, anderen voorbereid, hun stemmen tot lof- en klaagzang, zo de laatste eer betuigend aan hun beminde Meester. Zo eensgezind waren zij in hun lof voor hem als de wijze opvoeder en verzoener van het menselijk geslacht in dit tijdperk van verwarring en droefheid, dat de bahá’ís er niets meer aan toe hoefden te voegen.
The Passing of ‘Abdu’l-Bahá.
Negen sprekers, allen vooraanstaande vertegenwoordigers van de islamitische, christelijke en joodse gemeenten, getuigden op welsprekende en ontroerende wijze van hun liefde en bewondering voor het reine en nobele leven, dat hier tot een einde was gekomen. Toen werd de kist langzaam in de eenvoudige en gewijde rustplaats neergelaten.
Zeer zeker was dit een passend eerbetoon aan de nagedachtenis van één die zijn hele leven voor eenheid van godsdienst, ras en taal had gewerkt. Een eerbetoon en tegelijk een bewijs, dat zijn levenswerk niet vergeefs was geweest, dat de idealen van Bahá’u’lláh, waaruit hij zijn bezieling putte en waarnaar hij zich zijn hele leven had gericht, al begonnen waren door te dringen in de wereld, en de scheidsmuren tussen sekten en kasten omver te werpen, die eeuwenlang de moslims, christenen, joden en de andere verschillende groeperingen, waarin de menselijke familie is uiteengevallen, van elkaar hadden vervreemd.
Geschriften en toespraken
De geschriften van ‘Abdu’l-Bahá zijn zeer talrijk en bestaan grotendeels uit brieven aan gelovigen en belangstellenden. Een groot aantal van zijn redevoeringen en toespraken zijn eveneens opgetekend en gepubliceerd. Van de duizenden pelgrims die hem in Haifa en ‘Akká bezochten, hebben velen hun indrukken op schrift gesteld.
Zijn leringen zijn zodoende volledig bewaard gebleven en handelen over zeer uiteenlopende onderwerpen. Vele problemen van zowel het oosten als het westen behandelde hij uitvoeriger dan zijn Vader had gedaan en hij gaf meer gedetailleerde toepassingen van de algemene grondbeginselen van Bahá’u’lláh. Een aantal van zijn geschriften is nog niet in een westerse taal vertaald, maar er is reeds genoeg voorhanden om een diepe en grondige kennis van de belangrijkste grondbeginselen van zijn leer te verwerven.
‘Abdu’l-Bahá sprak Perzisch, Arabisch en Turks. Op zijn reizen door het westen werden zijn redevoeringen en toespraken steeds vertaald, waardoor vanzelfsprekend veel van de schoonheid, welsprekendheid en kracht verloren ging, maar de geest die zijn woorden bezielde was zo groot, dat allen die naar hem luisterden diep onder de indruk kwamen.
De rang van ‘Abdu’l-Bahá
De unieke rang die door de Gezegende Volmaaktheid aan ‘Abdu’l-Bahá is toegewezen, wordt in de volgende passage door Hem beschreven:
Wanneer de oceaan van Mijn aanwezigheid is weggeëbd en het Boek van Mijn Openbaring is beëindigd, keer dan uw gelaat naar hem dien God heeft beoogd, die is ontsproten aan deze Aloude Wortel.
Kitáb-i-Aqdas, § 121
En ook:
…leg dan alles wat u in het Boek niet begrijpt voor aan hem die is ontsproten aan deze machtige Stam.
Kitáb-i-Aqdas, § 174
‘Abdu’l-Bahá zelf schreef het volgende:
In overeenstemming met de duidelijke tekst van de Kitáb-i-Aqdas heeft Bahá’u’lláh het Middelpunt van het Verbond tot de Uitlegger van Zijn Woord gemaakt – een Verbond zo hecht en machtig, dat van het begin des tijds tot de huidige dag geen godsdienstige beschikking zijns gelijke heeft voortgebracht.
De geest van volkomen dienstbaarheid waarin ‘Abdu’l-Bahá het Geloof van Bahá’u’lláh in het oosten en het westen verbreidde, was de oorzaak dat er onder de gelovigen wel eens verwarring bestond over zijn ware rang. Een aantal bahá’ís was zich enerzijds bewust van de zuiverheid van de geest die zijn woorden en daden bezielde, anderzijds verkeerden zij nog steeds onder de invloed van de godsdiensten waaruit zij kwamen, met hun traditionele leerstellingen die bewezen hadden geen stand te kunnen houden. Deze bahá’ís meenden ‘Abdu’l-Bahá te moeten eren door hem met een Manifestatie te vergelijken en hem als de ‘weergekeerde Christus’ te begroeten. Niets deed ‘Abdu’l-Bahá meer verdriet dan het onvermogen van deze gelovigen om in te zien, dat hij Bahá’u’lláh in die mate kon dienen, doordat hij zijn licht ontving van de Zuivere Spiegel die het licht van de Zon der Waarheid weerkaatst en niet rechtstreeks van de Zon zelf.
Bovendien houdt, in tegenstelling met voorgaande goddelijke Openbaringen, het Geloof van Bahá’u’lláh het vermogen in tot de oprichting van een universele wereldgemeenschap van volken. Gedurende ‘Abdu’l-Bahá’s beleid van 1892 tot 1921, groeide het Geloof in opeenvolgende fasen uit tot een ware wereldorde. Deze ontwikkeling vereiste voortdurende leiding en bepaalde instructies van ‘Abdu’l-Bahá, de enige die geheel op de hoogte was van de mogelijkheden die deze nieuwe, machtige bron van inspiratie voor deze tijd inhoudt. Totdat het testament van ‘Abdu’l-Bahá na zijn overlijden werd geopend en de betekenis ervan door Shoghi Effendi, de Behoeder van het Geloof, werd verklaard, schreven de bahá’ís aan de leiding van hun geliefde Meester bijna onvermijdelijk een graad van geestelijke autoriteit toe, gelijk aan die van de Manifestatie.
De gevolgen van dit naïeve enthousiasme worden niet langer in de bahá’í-gemeenschap gevoeld, maar door een dieper besef van het mysterie van deze ongeëvenaarde toewijding en dienstbaarheid kunnen de bahá’ís heden ten dage des te bewuster het unieke karakter van de zending die ‘Abdu’l-Bahá vervulde, waarderen. Het Geloof, dat in 1892 zo zwak en hulpeloos scheen door de verbanning en gevangenschap van zijn Voorbeeld en Vertolker, heeft sindsdien met onweerstaanbare kracht in vele landen gemeenschappen doen opstaan en daagt de zwakheid van een in verval zijnde beschaving uit met een leer die als enige de oplossing geeft voor de toekomst van een vertwijfelde mensheid.
‘Abdu’l-Bahá geeft in zijn Testament een duidelijke verklaring van de rangen van de Báb en Bahá’u’lláh en van hemzelf:
Dit is de grondslag van het geloof van het volk van Bahá (moge mijn leven voor hen worden geofferd). De Verhevene (de Báb) is de Manifestatie van de eenheid en het eenzijn van God en de Voorloper van de Aloude Schoonheid. De Abhá-schoonheid (moge mijn leven een offer zijn voor Zijn standvastige vrienden) is de allerhoogste Manifestatie van God en de Dageraad van zijn goddelijkste Wezen. Alle anderen zijn Zijn dienaren en volgen Zijn gebod.
Door deze en andere verklaringen, waarin ‘Abdu’l-Bahá er met nadruk op wees hoe belangrijk het is om de kennis van het Geloof op zijn brieven aan de gemeenschappen te baseren, werd de grondslag gelegd voor eenheid van geloof, met als resultaat dat de meningsverschillen, veroorzaakt door verwijzing naar zijn brieven aan gelovigen die antwoord geven op persoonlijke vragen, snel verdwenen. Maar vooral werd door de vorming van een vastomlijnd bestuursstelsel, met de Behoeder aan het hoofd, alle gezag dat vroeger in de vorm van prestige en invloed van bahá’ís in de verschillende lokale groepen werd uitgeoefend, aan instellingen overgedragen.
Voorbeeld van bahá’í-leven
Bahá’u’lláh was voornamelijk de Openbaarder van het Woord. Door Zijn veertigjarige gevangenschap had Hij slechts weinig gelegenheid anderen te ontmoeten. Daarom viel ‘Abdu’l-Bahá de belangrijke taak ten deel de vertolker van het geopenbaarde Woord te worden, de uitvoerder van het Woord, het grote Voorbeeld voor een bahá’í-leven in werkelijk contact met de hedendaagse wereld, in al zijn fasen en activiteiten. Hij toonde, dat het mogelijk is te midden van het gewoel en gejaag van het moderne leven, te midden van eigenliefde en de strijd om stoffelijk gewin die overal overheersen, een leven van algehele toewijding aan God en dienstbaarheid aan zijn medemensen te leven, zoals Christus en Bahá’u’lláh en alle profeten van de mensen hebben geëist. Enerzijds door beproevingen en wisselvalligheden, laster en verraad, anderzijds door woorden van liefde en waardering, toewijding en eerbied stond hij als een vuurtoren op een rots waaromheen de winterstormen woeden en de gladde zomerzee speelt, evenwichtig en kalm, steeds standvastig en onverschrokken. Hij leefde het leven van het Geloof en riep zijn volgelingen op dit leven hier en nu te leven. Hij hief te midden van een strijdende wereld de banier van eenheid en vrede, de standaard van een nieuw tijdperk en hij verzekert hen die zich onder dit vaandel scharen en het beschermen, dat zij zullen worden bezield door de geest van de nieuwe Dag. Het is dezelfde Heilige Geest die de profeten en heiligen van vroeger bezielde, maar het is een nieuwe uitstorting van die Geest, aangepast aan de noden van de nieuwe tijd.
Hoofdstuk 5
Wat is een bahá’í?
De mens moet vruchten voortbrengen. Wie geen vruchten voortbrengt is, met de woorden van de Geest, als een boom zonder vruchten, en een boom zonder vruchten is slechts geschikt voor het vuur.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Woorden van het Paradijs.
Herbert Spencer merkte eens op, dat het niet mogelijk is door politieke alchemie een gouden gedrag uit loden instincten te verkrijgen en evenzeer is het waar, dat het onmogelijk is door politieke alchemie een gouden maatschappij uit loden individuen te maken. Bahá’u’lláh verkondigde, gelijk alle voorgaande profeten, deze waarheid en leerde dat het Koninkrijk van God pas op aarde opgericht kan worden als het eerst in het hart der mensen wordt gevestigd.
Wij zullen bij de bestudering van de bahá’í-leer beginnen met de voorschriften van Bahá’u’lláh voor het individuele gedrag en trachten duidelijk te maken wat het betekent een bahá’í te zijn.
Het leven leiden
Toen ‘Abdu’l-Bahá eens de vraag werd gesteld: “Wat is een bahá’í?” antwoordde hij: “Een bahá’í te zijn betekent eenvoudig, de wereld liefhebben, de mensheid liefhebben en trachten haar te dienen en voor wereldvrede en universele broederschap werken.” Bij een andere gelegenheid gaf hij de volgende definitie van een bahá’í: “Iemand die begiftigd is met alle volmaaktheden van een actief mens.” In een van zijn redevoeringen in Londen zei hij dat iemand een bahá’í kan zijn, ook al heeft hij de naam van Bahá’u’lláh nooit gehoord. Hij voegde hieraan toe:
Hij die leeft volgens de leringen van Bahá’u’lláh is reeds een bahá’í. Anderzijds kan iemand zich vijftig jaar bahá’í noemen, maar hij is toch geen bahá’í als hij het leven niet leidt. Een lelijk mens kan zich knap noemen, maar hij misleidt daarmee niemand en een zwart mens kan zich blank noemen, toch misleidt hij niemand, zelfs niet zichzelf.
‘Abdu’l-Bahá in London, blz. 109.
Iemand die Gods Boodschappers niet kent, is als een plant die in de schaduw groeit. Ofschoon hij de zon niet kent, is hij er geheel van afhankelijk. De grote profeten zijn geestelijke zonnen en Bahá’u’lláh is de zon van de ‘dag’ waarin wij leven. De zonnen van vroeger dagen hebben warmte en leven geschonken aan de wereld. Wanneer zij niet hadden geschenen, zou de aarde nu koud en dood zijn. Maar alleen de zonneschijn van vandaag kan de vruchten doen rijpen, welke door de zonnen van vroeger dagen in het leven zijn geroepen.
Toewijding aan God
Wil men het bahá’í-leven in zijn volheid gaan leven, dan is een bewust en direct contact met Bahá’u’lláh even noodzakelijk als het licht van de zon voor het ontluiken van de lelie of de roos. De bahá’í aanbidt niet de persoon van Bahá’u’lláh, maar Gods Glorie die zichtbaar is in Zijn persoon. Hij vereert Christus en Mohammed en alle vorige Boodschappers van God, maar hij erkent Bahá’u’lláh als de brenger van Gods Boodschap voor het nieuwe tijdperk waarin wij leven en als de grote Wereldleraar die gekomen is om het werk van Zijn voorgangers voort te zetten en te voltooien.
Door het verstandelijk aannemen van een geloof wordt een mens nog geen bahá’í, evenmin door een uiterlijk rechtschapen gedrag. Bahá’u’lláh verlangt van Zijn volgelingen volkomen toewijding, met hart en ziel. God alleen heeft het recht zulk een eis te stellen, maar Bahá’u’lláh spreekt als Gods Manifestatie en Openbaarder van Zijn wil. Voorgaande Manifestaties zijn op dit punt even helder en duidelijk geweest. Christus zei: “Wie achter mij aan wil komen, moet zichzelf verloochenen, zijn kruis op zich nemen en mij volgen. Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden.” In andere bewoordingen hebben alle goddelijke Manifestaties ditzelfde van hun volgelingen gevraagd en de godsdienstgeschiedenis toont duidelijk aan, dat zolang de eis ten volle werd erkend en aangenomen, de godsdienst bloeide ondanks alle aardse tegenstand, ondanks smart, vervolging en martelaarschap der gelovigen. Wanneer echter het compromis binnensluipt en ‘fatsoen’ de plaats inneemt van volledige toewijding, dan raakt godsdienst in verval. Godsdienst is dan mode geworden, maar heeft zijn macht verloren om te redden en te veranderen, de macht om wonderen te bewerkstelligen. Ware godsdienst is nooit mode geweest. God geve, dat dit eens zo mag worden, maar nog is het zo als in de dagen van Christus: “Want nauw is de poort en smal is de weg die naar het leven leidt, en weinigen zijn er die hem vinden.” Evenals de poort tot het aardse leven laat de poort tot het geestelijk leven de mensen slechts één voor één en zonder ballast door. Indien in de toekomst meer mensen er in slagen deze poort binnen te gaan dan in het verleden, zal het niet zijn omdat de poort breder is geworden, maar omdat de mensen meer genegen zijn tot de ‘grote overgave’ die God verlangt, daar zij door langdurige en bittere ervaring tenslotte hebben leren inzien hoe dwaas het is hun eigen weg te volgen in plaats van de weg van God.
Onderzoek naar de waarheid
Bahá’u’lláh legt al Zijn volgelingen rechtvaardigheid op en omschrijft deze als:
Het vrij-zijn van de mens van bijgeloof en navolging, zodat hij de Manifestaties van God kan waarnemen met het oog van eenzijn en alle dingen met scherpe blik kan bezien.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Woorden van Wijsheid.
Het is noodzakelijk dat ieder individu zelf de Glorie van God, gemanifesteerd in de menselijke tempel van Bahá’u’lláh, zal zien en begrijpen, anders zal het Bahá’í-geloof voor hem slechts een naam zijn zonder betekenis. De roep van de profeten tot de mensheid is steeds geweest, dat de mensen hun ogen moesten openen en niet sluiten, hun verstand gebruiken en niet onderdrukken. Het houdt helderheid van zien en vrijheid van denken in, niet slaafse lichtgelovigheid; hierdoor kunnen zij de wolken van vooroordeel doordringen, de ketenen van blinde navolging afschudden en zich van de waarheid van een nieuwe Openbaring bewust worden.
Wie een bahá’í wil zijn, moet een onbevreesd zoeker naar waarheid zijn, maar hij moet zich daarbij niet beperken tot het materiële gebied. Zowel zijn geestelijke als zijn fysieke waarnemingsvermogens moeten ontwaakt zijn. Hij moet alle hem door God gegeven mogelijkheden en talenten gebruiken om de waarheid te verstaan en niets zonder grondige en deugdelijke redenen aannemen. Als zijn hart zuiver en zijn geest vrij van vooroordeel is, zal de serieuze zoeker zeker de goddelijke Heerlijkheid erkennen, in welke tempel deze zich ook mag openbaren. Bahá’u’lláh verklaart verder:
De mens moet zichzelf leren kennen en weten te onderscheiden tussen hetgeen tot verheffing of tot vernedering, tot eer of tot schande, tot rijkdom of tot armoede leidt.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Ornamenten.
De bron van alle kennis is de kennis van God, verheven zij Zijn Heerlijkheid! En deze kan slechts worden verkregen door de kennis van Zijn goddelijke Manifestaties.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Woorden van Wijsheid.
De Manifestatie is de volmaakte Mens, het grote Voorbeeld voor de mensen, de eerste Vrucht van de boom der mensheid. Voordat wij Hem kennen, weten wij niet welke mogelijkheden er in ons sluimeren. Christus zegt ons om te kijken naar de lelies, hoe ze groeien in het veld en verklaart dat zelfs Salomo in al zijn luister niet gekleed ging als een van hen. De lelie groeit uit een zeer onooglijke bol. Indien wij nooit een lelie in bloei hadden gezien, nooit haar onvergelijkelijke schoonheid van bloem en blad hadden aanschouwd, hoe zouden wij de werkelijkheid, in die bol verborgen, kunnen kennen? Wij kunnen hem heel zorgvuldig opensnijden en zeer nauwkeurig bekijken, maar wij zullen de sluimerende schoonheid die de tuinman tot ontwaken weet te brengen, nooit ontdekken. Zo kunnen wij ons geen voorstelling maken van de geestelijke schoonheid, sluimerend in onze eigen natuur en in die van onze medemensen, voordat wij Gods Heerlijkheid, geopenbaard in de Manifestatie, hebben gezien. Door de Manifestatie van God te kennen en lief te hebben en Zijn leer te volgen, worden wij geleidelijk in staat gesteld de potentiële volmaaktheden in ons te verwezenlijken. Eerst dan zal de betekenis en het doel van het leven en van het universum ons duidelijk worden.
Liefde tot God
De Manifestatie van God kennen betekent ook Hem liefhebben. Het ene is onmogelijk zonder het andere. Volgens Bahá’u’lláh is het doel waartoe de mens is geschapen: God te kennen en te aanbidden. In een van Zijn Geschriften schrijft Bahá’u’lláh:
De oorzaak der schepping van alle vergankelijke wezens is de liefde geweest, gelijk in de welbekende overlevering staat: “Ik was een verborgen schat en wilde gekend worden. Derhalve schiep Ik de schepping teneinde gekend te worden.”
En in De Verborgen Woorden zegt Hij:
O zoon van het bestaan!
Heb mij lief, opdat Ik u kan liefhebben. Indien u Mij niet liefhebt, kan Mijn liefde u op generlei wijze bereiken. Weet dit, o dienaar.
O zoon van het wondere visioen!
Ik heb in u een ademtocht van Mijn eigen geest geblazen, opdat u Mij kunt liefhebben. Waarom hebt u Mij verzaakt en een andere geliefde gezocht dan Mij?
Gods minnaar te zijn! Dat is het enige levensdoel voor de bahá’í. God tot zijn naaste metgezel en innigste vriend, zijn weergaloze Geliefde te hebben, wiens tegenwoordigheid de hoogste vreugde geeft! En God liefhebben betekent alles en allen liefhebben, want allen zijn van God. De ware bahá’í zal de volmaakte minnaar zijn. Hij zal iedereen vurig en met een zuiver hart liefhebben. Hij zal niemand haten, niemand verachten, want hij zal geleerd hebben het aangezicht van de Geliefde te zien in elk gelaat en Zijn sporen overal te vinden. Zijn liefde zal geen grenzen van sekte, natie, klasse of ras kennen. Bahá’u’lláh zegt:
Vroeger is geopenbaard: “Liefde voor het vaderland is een bestanddeel van het Godsgeloof”. De Tong van Verhevenheid heeft echter ten tijde van Zijn manifestatie verkondigd: “Men beroeme zich er niet op zijn vaderland lief te hebben, doch stelle er een eer in de wereld lief te hebben.”
Tafelen van Bahá’u’lláh, Tafel van de Wereld.
En verder:
Gezegend is hij die zijn broeder boven zichzelf verkiest; zo iemand wordt waarlijk… gerekend tot het volk van Bahá…
Tafelen van Bahá’u’lláh, Woorden van het Paradijs.
‘Abdu’l-Bahá zegt dat zij moeten zijn “gelijk één ziel in vele lichamen, want hoe meer wij elkaar liefhebben, des te dichter zullen wij bij God zijn.” Tot een Amerikaans publiek zei hij:
Zo zijn de goddelijke religies van de heilige Manifestaties van God in werkelijkheid één, ofschoon zij van naam en benaming verschillen. De mens moet een minnaar zijn van het licht, uit welke dageraad het ook mag schijnen. Hij moet een minnaar van de roos zijn, in welke grond deze ook mag groeien. Hij moet een zoeker naar waarheid zijn, uit welke bron deze ook mag komen. Gehechtheid aan de lamp betekent niet het licht liefhebben. Verknochtheid aan de aarde is niet betamelijk, maar vreugde over de roos die uit de aarde groeit is lofwaardig. Toewijding aan de boom alleen is nutteloos, maar het nuttigen van de vruchten is heilzaam. Heerlijke vruchten moeten worden genoten, aan welke boom zij ook groeien of waar zij ook worden gevonden. Het woord van waarheid, door welke tong ook geuit, moet worden aanvaard. Absolute waarheden, in welk boek zij ook zijn opgeschreven, moeten worden aangenomen. Vooroordelen onzerzijds zullen de oorzaak zijn dat wij ons van Gods genade en kennis afsluiten. De strijd tussen godsdiensten, volkeren en rassen komt voort uit misverstand. Indien wij de grondbeginselen van de godsdiensten onderzoeken zullen wij zien, dat zij met elkaar overeenstemmen, want de werkelijkheid waarop zij berusten is één en niet meervoudig. Dit betekent dat de volgelingen van alle godsdiensten het punt van eenheid en overeenstemming zullen bereiken.
Verder zegt hij:
De ziel van elke geliefde moet de anderen liefhebben, en hen zijn bezittingen en leven niet onthouden; en bovenal moet hij trachten anderen blij en gelukkig te maken. Maar deze anderen moeten eveneens onzelfzuchtig en zelfopofferend zijn. Moge deze zonsopgang de horizonten verlichten, deze melodie alle mensen verblijden en gelukkig maken, dit goddelijk geneesmiddel het middel tegen iedere ziekte worden en deze Geest van Waarheid de levengever voor iedereen.
Tablets of Abdul Baha Abbas, deel 1, blz. 147.
Afstand doen
Toewijding aan God sluit ook in het onthecht zijn aan alles buiten God, wat betekent afstand doen van alle zelfzuchtige, wereldse en zelfs geestelijke verlangens. De weg tot God kan leiden door rijkdom of armoede, gezondheid of ziekte, door paleis of kerker, rozengaard of martelkamer. Hoe de weg ook moge zijn, de bahá’í zal leren zijn lot met ‘stralende berusting’ te dragen. Onthecht zijn betekent niet botte onverschilligheid voor de eigen omgeving of lijdzame onderwerping aan ongunstige omstandigheden, evenmin betekent het zich afkeren van de goede dingen die God geschapen heeft. De ware bahá’í zal niet hard zijn, apathisch noch ascetisch. Hij zal overvloedige belangstelling vinden, overvloedig werk en overvloedige vreugde op de weg van God, maar hij zal geen haarbreedte van die weg afdwalen om genot na te jagen, noch naar iets verlangen dat God niet voor hem heeft bestemd. Wanneer een mens bahá’í wordt, wordt Gods wil zijn wil, want tegen de wil van God te zijn is het enige dat hij niet kan verdragen. Op Gods weg kunnen geen dwalingen hem afschrikken, geen zorgen hem ontmoedigen. Het licht van liefde bestraalt zijn donkerste dagen, verandert lijden in vreugde en martelaarschap in gelukzaligheid. Het leven wordt heroïsch en de dood wordt een vreugdevol avontuur. Bahá’u’lláh zegt:
Hij die in zijn hart zelfs minder dan een mosterdzaadje liefde koestert voor iets buiten Mij, waarlijk hij kan Mijn Koninkrijk niet binnentreden. – Súriy-i-Haykal.
O mensenzoon! Indien u Mij liefhebt, keer u af van uzelf en als u Mijn welbehagen zoekt, sla geen acht op het uwe, opdat u in Mij sterft en Ik eeuwig in u leef. – De Verborgen Woorden.
O mijn dienaar! Bevrijd u van de ketenen van deze wereld en verlos uw ziel uit de gevangenis van het zelf. Grijp uw kans, want ze zal niet meer terugkomen. – De Verborgen Woorden.
Gehoorzaamheid
Toewijding aan God houdt onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan Zijn geopenbaarde geboden in, zelfs wanneer de reden van deze geboden niet wordt begrepen. De matroos gehoorzaamt de orders van zijn kapitein onvoorwaardelijk, ook wanneer hij de reden van deze orders niet kent, maar hij neemt niet blindelings het gezag aan. Hij weet heel goed, dat de kapitein een grondige proeftijd heeft doorgemaakt en voldoende bewijzen van zijn bekwaamheid als gezagvoerder heeft gegeven. Als dit niet zo zou zijn zou de matroos inderdaad dwaas zijn onder hem te dienen. Dus de bahá’í moet de Kapitein van zijn Verlossing onvoorwaardelijk gehoorzamen, maar hij zou inderdaad een dwaas zijn als hij er zich niet eerst van overtuigde dat deze Kapitein veelvuldige bewijzen van betrouwbaarheid heeft gegeven. Het zou evenwel nog grotere dwaasheid zijn gehoorzaamheid te weigeren na deze bewijzen te hebben gekregen, want alleen door de wijze meester verstandig en bewust te gehoorzamen, kunnen wij de vruchten van zijn wijsheid vergaren en ons deze wijsheid eigen maken. Hoe bekwaam de kapitein ook mag zijn, hoe kan het schip de haven binnenlopen of de bemanning de kunst van het navigeren leren wanneer geen van de matrozen hem gehoorzaamt? Christus verklaarde duidelijk dat gehoorzaamheid de weg tot kennis is. Hij zei:
Wat Ik onderwijs heb ik niet van Mijzelf, maar van Hem die Mij gezonden heeft. Wie ernaar streeft te doen wat God wil, zal weten of Mijn leer van God komt of dat Ik namens Mezelf spreek.
Johannes 7:16-17.
Zo zegt Bahá’u’lláh:
In God geloven en Hem kennen, kan slechts ten volle worden verwezenlijkt… door toepassing van al hetgeen Hij heeft bevolen en van al hetgeen in het Boek van de Pen van Heerlijkheid is geopenbaard.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Schitteringen.
Onvoorwaardelijke gehoorzaamheid is geen populaire deugd in deze democratische tijd en inderdaad zou algehele onderwerping aan de wil van maar één mens rampspoedig kunnen zijn. Maar de eenheid van de mensheid kan alleen worden bereikt door volkomen harmonie van een ieder met de goddelijke wil. Tenzij deze wil duidelijk wordt geopenbaard en de mensen alle andere leiders verwerpen en de goddelijke Boodschapper gehoorzamen, zullen tweedracht en strijd voortduren, zullen de mensen vijandig tegenover elkaar blijven staan, zullen zij een groot deel van hun krachten verspillen aan het elkaar dwarsbomen, in plaats van gezamenlijk eensgezind ter ere van God en het gemeenschappelijk welzijn te werken.
Dienst aan de mensheid
Toewijding aan God houdt in het dienen van onze medemensen. Wij kunnen God op geen andere wijze dienen. Indien wij onze medemensen de rug toekeren, keren wij God de rug toe.
Christus zei:
Ik verzeker u: alles wat u gedaan hebt voor een van de onaanzienlijksten van Mijn broeders of zusters, dat hebt u voor Mij gedaan. – Matteüs 25:40.
Zo zegt Bahá’u’lláh:
O Mensenzoon! Indien uw ogen op genade zijn gericht, verzaak de dingen die u ten goede komen en houd u vast aan hetgeen de mensheid ten goede komt. En als uw ogen op gerechtigheid zijn gericht, kies voor uw naaste hetgeen u voor uzelf kiest.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Woorden van het Paradijs.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
In het Bahá’í-geloof worden kunst, wetenschap en alle ambachten als aanbidding beschouwd. Hij die naar zijn beste kunnen een stuk papier maakt en zorgvuldig al zijn krachten op de volmaking ervan concentreert, looft God. In het kort, alle pogingen en inspanningen door de mens uit de volheid van zijn hart verricht, is aanbidding, indien de zuiverste motieven en de wil de mensheid te dienen hem daartoe aansporen. Aanbidding is: de mensheid dienen en in de behoeften der mensen voorzien. Dienstbaarheid is gebed. Een dokter die de zieke zacht en vriendelijk behandelt, vrij van vooroordeel en gelovend in de saamhorigheid van het menselijk geslacht, looft hiermede God.
Onderricht
De ware bahá’í zal niet alleen geloven in de leer van Bahá’u’lláh, maar daarin leiding en inspiratie vinden voor zijn gehele leven. Hij zal met blijdschap de kennis die de eeuwigdurende bron van zijn eigen wezen is, aan anderen mededelen. Alleen op die wijze zal hij ‘de macht en bevestiging van de Geest’ ten volle ontvangen. Niet allen kunnen welsprekende sprekers of vlotte schrijvers zijn, maar wel kunnen allen onderrichten door ‘het leven te leiden’.
Bahá’u’lláh zegt:
Het past het volk van Bahá de Heer te doen zegevieren door de kracht van hun woorden en het volk te manen door hun goede daden en hun karakter, aangezien daden grotere invloed uitoefenen dan woorden.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Woorden van het Paradijs.
De bahá’í zal echter in geen geval zijn ideeën opdringen aan wie er niet om vragen. Hij zal de mensen tot het Koninkrijk Gods opwekken, maar niet trachten hen er heen te drijven. Hij zal zijn als de goede herder, die zijn kudde leidt en zijn schapen liever lokt met muziek dan dat hij hen voortdrijft met behulp van hond en stok.
Bahá’u’lláh zegt in De Verborgen Woorden:
O zoon van stof! De wijzen zijn zij die niet spreken, tenzij zij gehoor vinden, gelijk de schenker zijn beker niet aanbiedt aleer hij een dorstende vindt, en de minnaar niet uit het diepst van zijn hart roept tot hij de schoonheid van zijn geliefde aanschouwt. Zaai daarom het zaad van wijsheid en kennis in de zuiver grond van het hart en houd het verborgen, tot de hyacinten van goddelijke wijsheid opboeien uit het hart en niet uit modder en leem.
In de Tafel van Ishráqát zegt Hij:
O volk van Bahá! U bent de dageraadsoorden van de liefde Gods en de dageraden van Zijn goedertierenheid. Bezoedel uw tong niet met het vervloeken en bespotten van enige ziel, en bescherm uw ogen tegen hetgeen ongepast is. Maak bekend hetgeen u bezit. Als het welwillend wordt ontvangen is uw doel bereikt; zo niet, dan is protesteren zinloos. Laat die ziel aan zichzelf over en keer u naar de Heer, de Beschermer, de Bij-Zich-Bestaande. Wees niet de oorzaak van verdriet, nog minder van onenigheid en tweedracht. Wij koesteren de hoop dat u waar onderricht mag verkrijgen onder de beschutting van de boom van Zijn tedere genade en mag handelen overeenkomstig hetgeen God verlangt. U bent allen de bladeren van één boom en de druppels van één oceaan.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Pracht.
Hoffelijkheid en eerbied
Bahá’u’lláh zegt:
O volk van God! Ik spoor u aan hoffelijkheid in acht te nemen, want boven alles is zij de koningin der deugden. Wel gaat het hem die verlicht is met het licht van hoffelijkheid en getooid met het kleed van rechtschapenheid. Al wie begiftigd is met hoffelijkheid heeft werkelijk een verheven staat bereikt. Het is te hopen dat deze Verguisde en ieder ander in staat moge zijn haar te verwerven, aan haar vast te houden, haar in acht te nemen en onze blik op haar te vestigen. Dit is een bindend gebod dat is gevloeid uit de Pen van de Allergrootste Naam.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Tafel van de Wereld.
Voortdurend herhaalt Hij:
Laat alle volkeren van de wereld in vreugde en eendracht met elkaar omgaan. Verkeer, o volk, met de volgelingen van alle godsdiensten in een sfeer van vreugde en geestdrift.
‘Abdu’l-Bahá zegt in een brief aan de bahá’ís van Amerika:
Hoedt u! Hoedt u, opdat u geen aanstoot geeft!
Hoedt u! Hoedt u, opdat u niemand kwetst!
Hoedt u! Hoedt u, opdat u niemand onvriendelijk bejegent!
Hoedt u! Hoedt u, opdat u niet de oorzaak van ontmoediging voor enig schepsel bent!
Mocht iemand de oorzaak worden van smart voor enig hart of van moedeloosheid voor enige ziel, het ware beter dat hij zich in de diepste diepten der aarde verborg dan de aarde te bewandelen.
Hij leert, dat gelijk de bloem in de knop verborgen is, een geest van God in het hart van ieder mens woont, hoe hard en onbeminnelijk zijn uiterlijk ook moge zijn. De ware bahá’í zal daarom ieder mens behandelen zoals de tuinman een zeldzame en mooie plant verzorgt. Hij weet dat ongeduldige bemoeienis zijnerzijds de knop niet kan doen ontluiken, alleen Gods zonneschijn kan dit bewerkstelligen. Daarom is zijn doel, die levengevende zonneschijn in alle duistere harten en woningen te brengen.
Opnieuw zegt ‘Abdu’l-Bahá:
Bahá’u’lláh eist van de mens onder alle omstandigheden vergevensgezind te zijn, zijn vijand lief te hebben en een kwaadgezinde te beschouwen als een goedgezinde. Niet, dat men een ander als vijand moet beschouwen en hem in de omgang alleen maar lijdzaam duldt. Dit is schijnheiligheid en geen ware liefde. Nee, u moet veeleer uw vijanden als uw vrienden beschouwen, de u kwaad gezinden als u goedgezinden en hen overeenkomstig behandelen. Uw liefde en vriendelijkheid moeten echt zijn… niet een soort verdraagzaamheid, want verdraagzaamheid die niet uit het hart komt, is schijnheiligheid…
Deze raad schijnt onbegrijpelijk en tegenstrijdig, totdat wij beseffen dat de uiterlijke, stoffelijke mens weliswaar een hater en kwaadwillige kan zijn, maar dat er in iedereen een innerlijke, geestelijke natuur aanwezig is, de werkelijke mens, van waaruit slechts liefde en goedheid voortkomen. Wij moeten onze gedachten en liefde op deze werkelijke, innerlijke mens richten. Wanneer deze tot activiteit ontwaakt zal de uiterlijke mens worden veranderd en vernieuwd.
De ogen sluiten voor de fouten van anderen
De bahá’í-leer is nergens zo gebiedend en strikt als op het punt van het negeren van fouten van anderen. Christus sprak zeer nadrukkelijk over ditzelfde onderwerp, maar het is nu gewoonte geworden de Bergrede te beschouwen als ‘raadgevingen voor onberispelijk gedrag’ waarvan niet verwacht kan worden dat de doorsnee christen deze zal naleven. Zowel Bahá’u’lláh als ‘Abdu’l-Bahá geven zich alle moeite om duidelijk te maken, dat zij alles menen van wat zij over dit onderwerp zeggen.
Wij lezen in De Verborgen Woorden:
O mensenzoon! Gewaag niet van de zonden van anderen zolang u zelf een zondaar bent. Indien u dit gebod schendt, zult u verworpen worden, dit betuig ik u.
O zoon van het bestaan! Schrijf niemand iets toe dat u uzelf niet toegeschreven wilt hebben, en zeg niet wat u niet doet. Dit is Mijn gebod aan u, leef het na.
‘Abdu’l-Bahá leert ons:
Over de fouten van anderen te zwijgen, voor hen te bidden en hen liefderijk te helpen hun fouten te verbeteren.
Steeds het goede te zien en niet het slechte. Als een mens tien goede eigenschappen heeft en één slechte, de tien te zien en de ene te vergeten. En als iemand tien slechte eigenschappen heeft en één goede, die ene te zien en de tien te vergeten.
Nooit onszelf toe te staan een onvriendelijk woord over een ander te spreken, ook al is de ander onze vijand.
Aan een Amerikaanse vriend schrijft hij:
Kwaadspreken is de slechtste eigenschap van de mens en de grootste zonde, vooral wanneer het komt uit de mond van hen die in God geloven. Indien er een middel werd gevonden waardoor de deuren van kwaadspreken voorgoed gesloten konden worden en iedere gelovige in God de lippen zou openen om anderen te prijzen, zou de leer van Bahá’u’lláh worden verbreid, de harten der mensen zouden worden verlicht, hun geest zou worden verheerlijkt en de menselijke wereld zou eeuwigdurende gelukzaligheid verwerven.
Nederigheid
Enerzijds wordt ons bevolen de fouten van anderen te vergeven en naar hun deugden te zien, anderzijds worden wij opgeroepen onze eigen fouten op te sporen en onze deugden niet te tellen.
Bahá’u’lláh zegt in De Verborgen Woorden:
O zoon van het bestaan! Hoe kunt u uw eigen fouten vergeten en u met de fouten van anderen inlaten? Wie zo handelt wordt door Mij vervloekt.
O uitgewekenen! De tong heb Ik bestemd om van Mij te gewagen, bezoedel haar niet met laster. Als het vuur van eigenliefde u overmeestert, herinner u dan uw eigen fouten en niet de fouten van Mijn schepselen, daar een ieder van u zichzelf beter kent dan hij anderen kent.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Laat uw leven een uitstraling zijn van het Koninkrijk van Christus. Hij kwam niet om gediend te worden, doch om te dienen… In de religie van Bahá’u’lláh zijn allen dienaren en dienaressen, broeders en zusters. Zodra iemand zich iets beter of hoger voelt dan de rest is hij in een gevaarlijke positie; zolang hij het zaad van zulk een slechte gedachte niet verwijdert, is hij niet een geschikt werktuig om het Koninkrijk te dienen.
Niet tevreden zijn met zichzelf is een teken van vooruitgang. De mens die tevreden is met zichzelf, is de manifestatie van de duivel en hij die ontevreden is met zichzelf, is de manifestatie van de Genadige. Indien iemand duizend goede eigenschappen heeft, moet hij deze niet tellen; neen, hij moet er eerder naar streven zijn eigen tekortkomingen en onvolmaaktheden te ontdekken… Hoe vergevorderd een mens mag zijn, toch blijft hij onvolmaakt, omdat hij steeds nóg verder vooruit kan. Zodra hij naar dat verdere doel ziet, kan hij niet meer tevreden zijn met zijn eigen toestand en wil hij meer bereiken. Zichzelf prijzen is het teken van zelfzucht.
Diary of Mírzá Aḥmad Sohrab, 1914.
Ofschoon wij onze fouten moeten leren zien en er oprecht berouw over moeten hebben, is het absoluut verboden onze zonden te biechten aan priesters en anderen.
Bahá’u’lláh zegt:
Wanneer de zondaar geheel onthecht en bevrijd is van alles buiten God, moet hij Hem vergiffenis en kwijtschelding vragen. Het biechten van zonden en overtredingen tegenover mensen is niet geoorloofd, daar dit nooit werd en nooit zal worden beschouwd als vergeving door God. Daarenboven resulteert een dergelijk biechten in iemands vernedering en verlaging, terwijl God –verheven zij Zijn heerlijkheid– de vernedering van Zijn dienaren niet wenst. Hij, waarlijk, is de Meedogende, de Barmhartige. De zondaar moet, hij alleen tegenover God, om barmhartigheid smeken uit de oceaan van barmhartigheid, om vergiffenis vragen uit de hemel van edelmoedigheid…
Tafelen van Bahá’u’lláh, Blijde Tijdingen.
Oprechtheid en betrouwbaarheid
Bahá’u’lláh zegt:
Waarlijk, betrouwbaarheid is de deur tot rust voor allen in de wereld en het teken van heerlijkheid uit de tegenwoordigheid van de Barmhartige. Wie daardoor binnentreedt, heeft schatten van rijkdom en overvloed verkregen, betrouwbaarheid is de grootste deur tot veiligheid en rust voor de mensheid. De duurzaamheid van alles berust daar steeds op en de werelden van eer, heerlijkheid en overvloed worden door haar licht verlicht…
O volk van Bahá! Betrouwbaarheid is het schoonste gewaad voor uw tempel en de stralendste kroon voor uw hoofd. Houd u daaraan, bij het Gebod van de Almachtige Gebieder.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Ornamenten.
Hij zegt verder:
De essentie van geloof is een schaarste aan woorden en een overvloed aan daden; hij wiens woorden zijn daden overtreffen, weet waarlijk, dat zijn dood beter is dan zijn leven.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Woorden van Wijsheid.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Oprechtheid is de grondslag van alle menselijke deugden. Zonder oprechtheid is voor een ziel vooruitgang en succes in alle werelden onmogelijk. Wanneer deze heilige eigenschap door de mens is verworven, zullen alle andere goddelijke eigenschappen ook worden verwezenlijkt.
Laat het licht van waarheid en eerlijkheid van uw gelaat stralen, opdat allen weten mogen, dat men in zaken en daarbuiten op uw woord vertrouwen kan. Vergeet uzelf en werk voor de mensheid.
Boodschap aan de bahá’ís van Londen, oktober 1911.
Zelfverwerkelijking
Bahá’u’lláh spoort de mens onophoudelijk aan zijn latente volmaaktheid te beseffen en tot volle ontplooiing te brengen, namelijk het ware innerlijke zelf in tegenstelling tot het beperkte uiterlijke zelf, dat op zijn best slechts de tempel, en te vaak de gevangenis van de werkelijke mens is.
In De Verborgen Woorden zegt Hij:
O zoon van het bestaan! Met de hand van macht schiep Ik u en met de vingers van kracht vormde Ik u. In u legde Ik het wezen van Mijn licht. Wees er tevreden mee en zoek niets anders, want Mijn werk is volmaakt en Mijn gebod bindend. Betwijfel dit niet.
O zoon van geest! Ik schiep u rijk, waarom maakt u zich arm? Edel vormde Ik u, waarom vernedert u zich? Uit het wezen van kennis gaf Ik u aanzijn, waarom zoekt u verlichting bij iemand anders dan Mij? Uit de klei der liefde kneedde Ik u, waarom houdt u zich met een ander bezig? Richt uw blik op uzelf, opdat u Mij bestendig in u vindt, krachtig, machtig en bij-zich-bestaand.
O mijn dienaar! U bent gelijk een edel gesmeed zwaard, verborgen in het donker van zijn schede en waarvan de waarde verborgen blijft voor de maker. Kom dus te voorschijn uit de schede van zelfzucht en begeerte, dat uw waarde helder stralend voor de gehele wereld zichtbaar kan worden.
O mijn vriend! U bent de morgenster aan de hemel van Mijn heiligheid, laat de bezoedeling der wereld uw glans niet verduisteren. Scheur de sluier van achteloosheid vaneen, dat u van achter de wolken luisterrijk te voorschijn kunt komen en alles tooien met het kleed des levens.
Het leven waartoe Bahá’u’lláh Zijn volgelingen oproept is waarlijk van zulk een adel, dat er in de onbegrensde, menselijke mogelijkheden niets verhevener of schoner denkbaar is waarnaar de mens kan streven. Verwezenlijking van het geestelijke zelf in ons betekent verwezenlijking van de verheven waarheid, dat wij van God komen en tot Hem zullen terugkeren. Deze terugkeer tot God is het verheven doel van de bahá’ís, maar de enige weg tot dit doel is de weg van gehoorzaamheid aan Zijn uitverkoren Boodschapper en speciaal aan Zijn Boodschapper voor de tijd waarin wij leven, Bahá’u’lláh, de profeet van het Nieuwe Tijdperk.
Hoofdstuk 6
Het Gebed
Gebed is een ladder waarlangs een ieder naar de hemel kan klimmen.
Mohammed
Met God spreken
“Bidden”, zegt ‘Abdu’l-Bahá, “is spreken met God”. Opdat God Zijn bedoeling en Zijn wil aan de mensen kenbaar kan maken, moet Hij tot hen spreken in een taal die zij kunnen verstaan en dit doet Hij bij monde van Zijn heilige Profeten. Tijdens hun leven op aarde spreken deze Profeten van aangezicht tot aangezicht met de mensen en dragen hun persoonlijk Gods Boodschap over. Hun woorden blijven na hun dood de mensen bereiken door middel van hun opgetekende uitspraken en de geschriften die zij achterlaten. Maar dit is niet de enige wijze waarop God zich kan onderhouden met hen wiens hart naar waarheid zoekt en hen kan inspireren, waar zij ook zijn en ongeacht hun afkomst of taal. Door deze taal gaat de Manifestatie voort zich verstaanbaar te maken aan de gelovigen nadat Hij de stoffelijke wereld verlaten heeft. Christus bleef na Zijn kruisiging tot Zijn discipelen spreken en hen bezielen. Zijn invloed op hen was zelfs groter dan tevoren; hetzelfde is het geval met de andere Profeten. ‘Abdu’l-Bahá heeft veel gesproken over deze geestelijke taal.
Hij zegt bijvoorbeeld:
Wij moeten in de hemelse, geestelijke taal spreken, want er is een taal van de geest en het hart. Deze verschilt evenzeer van onze gewone taal als de laatste verschilt van die der dieren, die uit kreten en klanken bestaat.
Het is de taal van de geest waarin wij tot God spreken. Als wij van alle uiterlijke dingen bevrijd ons in gebed tot God wenden, is het alsof wij in onze harten Gods stem horen. Wij spreken zonder woorden en staan in verbinding met God, wij spreken met God en horen het antwoord… Wij allen kunnen, als wij werkelijk een geestelijke toestand bereiken, Gods stem horen.
Uit een gesprek opgetekend door Miss Ethel J. Rosenberg.
Bahá’u’lláh verklaart dat de hogere geestelijke waarheden slechts door middel van deze geestelijke taal geopenbaard kunnen worden. Het gesproken of geschreven woord is hiertoe absoluut ontoereikend. In een boekje, De Zeven Valleien, beschrijft Hij de tocht van de mens van de aardse woning naar Gods huis en zegt, sprekend over de laatste gedeelten van de reis:
De tong is niet in staat deze drie valleien te beschrijven en de taal schiet tekort. De pen kan het gebied niet binnentreden, de inkt maakt niet meer van een vlek… De zaligheid van mystieke wetenden kan slechts spreken van hart tot hart; geen boodschapper kan het overbrengen, geen brief het mededelen.
Devotie
Over de geestelijke toestand, die nodig is om met God te spreken, zegt ‘Abdu’l-Bahá:
Wij moeten trachten deze toestand te bereiken door ons los te maken van iedereen en het aardse, en ons tot God alleen te keren. Dit zal gepaard gaan met enige moeite voor de mens, maar hij moet zich die moeite getroosten. Wij kunnen deze toestand bereiken door ons minder op het stoffelijke en meer op het geestelijke te richten. Hoe meer wij van het ene afstand nemen, hoe dichter wij het andere naderen. De keuze is aan ons.
Ons geestelijk waarnemingsvermogen moet ontwikkeld, ons innerlijk oog geopend worden, opdat wij in alles de tekenen en sporen van Gods Geest kunnen zien. In alles kunnen wij het licht van de Geest weerspiegelen.
Uit een gesprek opgetekend door Miss Ethel J. Rosenberg.
Bahá’u’lláh heeft geschreven:
De zoeker moet… iedere morgen bij het aanbreken van de dag… zich met God in verbinding stellen en met geheel zijn ziel volharden in het zoeken naar zijn Geliefde. Hij moet zich van iedere verkeerde gedachte ontdoen met het vuur van de liefdevolle vermelding van Zijn Naam…
Bloemlezing uit de Geschriften van Bahá’u’lláh, blz. 158.
Op dezelfde manier verklaart ‘Abdu’l-Bahá:
Wanneer de mens via zijn ziel de geest toestaat zijn begrip te verhelderen, zal hij de gehele schepping omvatten… Maar wanneer de mens zijn hart en ziel niet openstelt voor de zegen van de geest, doch zijn ziel naar de stoffelijke en lichamelijke zijde van zijn natuur keert, dan is hij van zijn hoge plaats gevallen en wordt hij minder dan de bewoners van het lagere dierenrijk.
Bahá’u’lláh schrijft ook:
Bevrijd uw ziel, o mensen, van de ketenen van het eigen ik en zuiver haar van iedere gehechtheid aan iets buiten Mij. Het Mij gedenken zuivert alle dingen van ontwijding, kon u het maar begrijpen…
Zing, o Mijn dienaar, de verzen Gods welke u hebt ontvangen… opdat de zoetheid van uw melodie uw ziel mag doen ontbranden en het hart van alle mensen mag aantrekken. De rondwarende engelen van de Almachtige zullen alom de geur verspreiden van de woorden van ieder die in de stilte van zijn kamer de door God geopenbaarde verzen zegt, en zullen het hart van ieder rechtvaardig mens doen bonzen.
Bloemlezing uit de Geschriften van Bahá’u’lláh, blz. 174-175.
De noodzakelijkheid van een Bemiddelaar
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Een middelaar is onontbeerlijk tussen de mens en de Schepper – een die het volle licht van goddelijke Pracht ontvangt om het over de menselijke wereld uit te stralen, zoals de dampkring om de aarde de warmte van de zonnestralen ontvangt en verspreidt.
Als wij willen bidden, dan moeten wij ons op iets concentreren. Als wij ons tot God wenden, moeten wij ons hart op een bepaald middelpunt richten. Als de mens God op een andere wijze aanbidt dan via Zijn Manifestatie, zou hij zich eerst een voorstelling van God moeten maken en deze voorstelling wordt in zijn eigen geest geschapen. Daar het eindige het oneindige niet kan begrijpen, kan God op deze wijze niet worden begrepen. Wat de mens met zijn geest kan bevatten, begrijpt hij. Het is niet God Die hij kan begrijpen. De voorstelling die de mens zich van God vormt, is slechts een waanvoorstelling, een inbeelding, een hersenschim, een illusie… Er bestaat geen verband tussen een dergelijke voorstelling en het Opperwezen.
De mens die God wil kennen, moet Hem in de volmaakte spiegel, Christus of Bahá’u’lláh, vinden. In elk van deze spiegels zal hij de goddelijke Zon weerspiegeld zien.
Wij kennen de zon door zijn pracht, licht en warmte, zo kennen wij God, de goddelijke Zon, die uit de tempel van de Manifestatie straalt, door de volmaaktheid van Zijn eigenschappen, de schoonheid van Zijn hoedanigheden en de pracht van Zijn licht.
Uit een gesprek met Percy Woodcock in ‘Akká, 1909.
‘Abdu’l-Bahá zegt verder:
Alleen wanneer de Heilige Geest de middelaar wordt kan de mens Gods gaven deelachtig worden. Zie deze onmiskenbare waarheid niet over het hoofd, want het spreekt vanzelf dat een kind niet onderwezen kan worden zonder leraar en kennis is één van Gods gaven. Zonder regen zullen geen gras en planten op de aarde groeien. De regenwolk is dus de middelaar tussen de goddelijke gaven en de aardbodem… Er is geen licht zonder lichtbron en iemand die het ergens anders zoekt dan uit de lichtbron zal het nooit kunnen vinden… Zie hoe ten tijde van Christus er mensen waren die dachten zonder de hulp en de genadige uitstortingen van de Messias tot de waarheid te komen, maar juist door dit waanidee moesten zij de waarheid ontberen.
De mens die God wil aanbidden, maar zich niet tot Zijn Manifestatie keert, is als een gevangene die met behulp van zijn verbeeldingskracht tracht te genieten van de zon in zijn volle heerlijkheid.
Gebed, onontbeerlijk en verplicht
Bahá’u’lláh wijst de bahá’ís duidelijk en met nadruk op de noodzaak van het gebed.
In de Kitáb-i-Aqdás zegt Hij:
Reciteert de verzen Gods elke morgenstond en avondstond. Al wie nalaat ze te reciteren is niet trouw aan het Verbond van God en Zijn Testament, en al wie zich in deze Dag van deze heilige verzen afkeert behoort tot hen die zich in alle eeuwigheid van God hebben afgekeerd. O Mijn dienaren, vreest allen God. Beroem u niet op het vele lezen van de verzen of op het grote aantal vrome daden dat u dag en nacht verricht; want zou iemand één enkel vers met stralende vreugde lezen, dan is dat beter voor hem dan het met matheid lezen van alle Heilige Boeken van God, de Helper in Nood, de Bij-Zich-Bestaande. Lees de heilige verzen in die mate dat u niet wordt overmand door apathie en zwaarmoedigheid. Belast uw ziel niet met hetgeen haar vermoeit en terneerdrukt, maar geef haar veeleer hetgeen haar verlicht en in vervoering brengt, opdat ze op de vleugelen van de goddelijke verzen kan opwieken naar de Dageraadsplaats van Zijn duidelijke tekenen; dit zal u nader tot God brengen, begreep u het slechts.
‘Abdu’l-Bahá schreef in antwoord op een brief:
O geestelijke vriend! Weet dat gebed onontbeerlijk en verplicht is en de mens er onder geen voorwendsel van is vrijgesteld, tenzij hij mentaal niet gezond is of een onoverkomelijk beletsel hem ervan weerhoudt.
Iemand anders vroeg in een brief: “Waarom is het nodig te bidden? Welke wijsheid ligt daarin? God heeft immers alles vastgesteld en regelt alles op de beste wijze, waarom is het nodig om te bidden, onze verlangens kenbaar te maken en hulp te zoeken?”
‘Abdu’l-Bahá antwoordde:
Weet dat het de zwakke past tot de Sterke te bidden en het de zoeker naar weldaden betaamt, smeekbeden tot de Glorierijke en Milddadige te richten. Wanneer iemand tot zijn Heer bidt, zich tot Hem keert, Zijn weldaden zoekt uit Zijn oceaan, zal deze smeekbede zijn hart verlichten, zijn blik verhelderen, leven geven aan zijn ziel en zijn gehele wezen in vervoering brengen.
Merk op, hoe tijdens het gebed en terwijl u de woorden zegt: “Uw Naam is mijn genezing”, uw hart wordt verblijd, uw ziel verrukt door de geest van de liefde Gods en uw verstand tot het Koninkrijk Gods wordt aangetrokken! Door dit laatste nemen de mogelijkheden en bekwaamheden van de mens toe. Wanneer het vat vergroot wordt kan het meer water bevatten en wanneer de dorst toeneemt, smaakt de genade uit de wolken zoet. Dit is voor de mens het mysterie van zijn smeekbede en de wijsheid van het kenbaar maken van zijn verlangens.
Uit een brief aan een Amerikaanse gelovige,
vertaald door Alí Kulí Khán, oktober 1908.
Bahá’u’lláh heeft drie dagelijkse Verplichte Gebeden geopenbaard. De gelovige is vrij één van deze drie gebeden te kiezen, maar heeft de plicht dagelijks één van deze te zeggen op de wijze die Bahá’u’lláh heeft voorgeschreven.
Gezamenlijk gebed
De gebeden die Bahá’u’lláh aan de bahá’ís als dagelijkse verplichting voorschreef, moeten in beslotenheid gezegd worden. Alleen bij het Gebed voor de Doden heeft Bahá’u’lláh gezamenlijk gebed bevolen, met als enige verplichting dat één gelovige het gebed hardop leest en alle andere aanwezigen moeten staan. Dit verschilt met de islamitische gewoonte van gezamenlijk gebed, waarbij de gelovigen in rijen achter de imám staan die in het gebed voorgaat. Dit is in het Bahá’í-geloof verboden.
Deze verordeningen die in overeenstemming zijn met Bahá’u’lláh’s afschaffing van beroepsgeestelijken, betekenen niet dat Hij geen waarde hechtte aan bijeenkomsten voor eredienst. Over de waarde van verenigd of gezamenlijk gebed heeft ‘Abdu’l-Bahá het volgende gezegd:
De mens kan zeggen: “Ik kan tot God bidden wanneer ik wil; wanneer mijn hart uit verlangen tot God aangetrokken wordt of ik in de wildernis, de stad of elders ben. Waarom zou ik op een bepaalde dag, of een bepaald uur, met anderen moeten samenkomen om mij in gebed met hen te verenigen, als ik niet in de stemming ben om te bidden?”
Dit te denken is ijdele verbeelding, want daar waar velen tezamen zijn is de kracht groter. Soldaten die los van elkaar strijden, hebben niet de kracht van een verenigd leger. Als alle soldaten zich in deze geestelijke strijd aaneensluiten vormen zij een hechte geestelijke eenheid en worden hun gebeden aanvaardbaar.
Uit aantekeningen gemaakt door Miss Ethel J. Rosenberg.
Gebed, de taal der liefde
Aan iemand anders die vroeg of gebed noodzakelijk is, aangezien men mag aannemen dat God de wensen van alle harten kent, gaf ‘Abdu’l-Bahá het volgende antwoord:
De ene vriend die liefde voelt voor de andere, zal deze liefde willen uiten. Ofschoon hij weet, dat de vriend zijn liefde kent, zal hij deze toch willen uiten… God kent de wensen van alle harten, maar bidden is een natuurlijke impuls, die voortvloeit uit de liefde van de mensen tot God…
Gebed behoeft geen woorden, maar kan in gedachten en daden worden geuit. Indien deze liefde en dit verlangen ontbreken, is het nutteloos ze te willen forceren. Woorden zonder liefde hebben geen betekenis. Indien iemand u slechts uit plichtgevoel aanspreekt, zonder liefde en blijdschap, wenst u dan met hem te praten?
Artikel van Miss E.S. Stevens in The Fortnightly Review, 1911.
In een ander gesprek zei hij:
In de hoogste vorm van gebed bidt de mens slechts om de liefde, niet uit vrees voor God of hel, of hoop op hemel of zegeningen… Wanneer de ene mens liefde opvat voor de andere is het hem onmogelijk de naam van zijn geliefde niet te noemen. Hoeveel moeilijker is het Gods Naam niet te noemen, wanneer men Hem heeft leren liefhebben. De geestelijke mens kan in niets anders vreugde vinden dan in het gedenken van God.
Uit aantekeningen van Miss Alma Robertson en
andere pelgrims, november en december 1900.
Verlossing van rampspoeden
Volgens de leer van de Profeten zijn ziekten en alle andere vormen van tegenspoed het gevolg van ongehoorzaamheid aan de goddelijke geboden. Zelfs rampen tengevolge van overstromingen, orkanen en aardbevingen worden door ‘Abdu’l-Bahá indirect aan deze oorzaak geweten.
Het lijden dat op de overtreding volgt, is niet bedoeld als wraak, maar ter opvoeding en genezing. Het is Gods stem die de mens verkondigt, dat hij van het rechte pad is afgedwaald. Het lijden mag dan verschrikkelijk zijn, maar verkeerd te handelen is nog verschrikkelijker, want “het loon van de zonde is de dood.”
Zoals rampspoed het gevolg van ongehoorzaamheid is, zo kan verlossing van rampspoed slechts door gehoorzaamheid worden verkregen. Er is geen sprake van onzekerheid hieromtrent. Als de mens zich van God afkeert ondervindt hij hiervan onherroepelijk de ellende, en keert hij zich tot God dan ontvangt hij hiervan de zegen.
Daar de gehele mensheid één organisme vormt, hangt het welzijn van elk individu niet alleen af van zijn eigen gedrag, maar ook van de houding van zijn medemensen. Wanneer iemand kwaad doet, lijden allen in meerdere of mindere mate; wanneer iemand goed doet, komt dit aan allen ten goede. Een ieder heeft in zekere zin de lasten van zijn naaste te dragen en tot de beste mensen behoren zij die de zwaarste lasten dragen. De heiligen hebben steeds zwaar, de Profeten het allerzwaarst geleden. Bahá’u’lláh zegt:
U moet ongetwijfeld zijn ingelicht over de kwellingen, de armoede, de rampen en de vernederingen die iedere Boodschapper van God en Zijn metgezellen hebben getroffen. U moet hebben vernomen hoe de hoofden van hun aanhangers als geschenken naar verschillende steden werden gezonden.
Het Boek van Zekerheid, blz. 46.
Dit is niet omdat de heiligen en profeten boven andere mensen straf verdienden. Nee, zij lijden vaak voor de zonden van anderen en verkiezen terwille van anderen te lijden. Zij houden zich bezig met het welzijn van de wereld, niet met hun eigen welzijn. Hij die de mensheid waarlijk lief heeft, bidt niet dat hij persoonlijk gespaard mag blijven voor armoede, ziekte of ellende, maar dat de mensheid gered mag worden van onwetendheid en dwaling en de kwade gevolgen die deze onherroepelijk met zich brengen. Als hij om gezondheid of rijkdom vraagt, is dit om beter het Koninkrijk te kunnen dienen en als lichamelijke gezondheid en rijkdom hem worden ontzegd, aanvaardt hij zijn lot met ‘stralende berusting’, wetende dat alles juist en wijs is wat hem op Gods weg wordt opgelegd.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Smart en verdriet zijn geen toevalligheden, zij worden ons door de goddelijke Barmhartigheid voor onze vervolmaking gezonden. Door zorgen en verdriet zal de mens zich zijn Vader in de hemel herinneren die in staat is hem van zijn vernederingen te verlossen. Hoe meer de mens wordt gekastijd, des te groter is de oogst van zijn geestelijke deugden.
Op het eerste gezicht mag het zeer onrechtvaardig schijnen dat de onschuldige voor de schuldige moet lijden, maar ‘Abdu’l-Bahá verzekert ons, dat de onrechtvaardigheid slechts schijn is en dat er in werkelijkheid volmaakte rechtvaardigheid heerst. Hij schrijft:
Wat betreft zuigelingen, kinderen en zwakken die door de hand van onderdrukkers lijden… voor deze zielen is er vergelding in een andere wereld…, dat lijden is de grootste genade van God. Waarlijk, deze genade des Heren is beter dan alle gemakken van deze wereld en de groei en ontwikkeling in dit aards bestaan.
Gebed en de natuurwetten
Velen kunnen moeilijk in de kracht van het gebed geloven, omdat zij denken, dat door verhoorde gebeden inbreuk wordt gemaakt op de wetten van de natuur. Een vergelijking kan helpen deze moeilijkheid op te lossen. Wanneer een magneet boven ijzervijlsel wordt gehouden, zal het ijzervijlsel omhoog getrokken worden en zich op de magneet vasthechten, maar dit betekent geen inbreuk op de wet van de zwaartekracht. De zwaartekracht blijft nog steeds op het ijzervijlsel inwerken. Maar wat is er in feite gebeurd? Een grotere kracht werd ingeschakeld, een kracht waarvan de werking even normaal en berekenbaar is als de zwaartekracht. Volgens het bahá’í-standpunt brengt het gebed hogere krachten in werking die tot dusverre betrekkelijk weinig bekend waren. Er schijnt echter geen reden te zijn om te geloven dat deze krachten in hun uitwerking willekeuriger zijn dan de natuurkundige krachten. Het verschil is dat deze krachten nog niet voldoende bestudeerd en experimenteel onderzocht zijn en hun uitwerking ons geheimzinnig en onberekenbaar voorkomt als gevolg van onze onwetendheid.
Een andere moeilijkheid die op sommigen zeer verwarrend werkt is dat de kracht van gebed schijnbaar onvoldoende is om de machtige resultaten teweeg te brengen die er vaak aan worden toegeschreven. Ook hier kan misschien een vergelijking dienen ter opheldering van deze moeilijkheid. Een geringe kracht, uitgeoefend op de sluisdeur van een reservoir, kan een enorme waterkracht vrijmaken en regelen, of hij kan, uitgeoefend op de stuurinrichting van een oceaanstomer, de koers van het schip regelen. Volgens de bahá’ís is de kracht waardoor gebeden verhoord worden, de onuitputtelijke kracht van God. Het aandeel van de smekeling is slechts om de zwakke kracht uit te oefenen die nodig is om de stroom vrij te maken of de gang te bepalen van de goddelijke genade, die altijd beschikbaar is voor degenen die geleerd hebben er een beroep op te doen.
Bahá’í-gebeden
Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá hebben talloze gebeden geopenbaard die door Hun volgelingen op verschillende tijden van de dag en voor uiteenlopende doeleinden kunnen worden gebruikt. Iedere serieuze onderzoeker zal getroffen worden door de verheven gedachten en de geestelijke diepte die in deze teksten geopenbaard worden. Maar alleen door ze regelmatig te zeggen en tot een belangrijk onderdeel van de dag te maken, kan hun betekenis ten volle worden gewaardeerd en hun kracht ten goede worden beseft. Helaas kunnen wij door gebrek aan plaats slechts enkele voorbeelden van deze gebeden geven. Voor meer voorbeelden wordt de lezer naar andere werken verwezen.
O mijn Heer! Laat Uw schoonheid mijn voedsel zijn en Uw tegenwoordigheid mijn drank, Uw behagen mijn hoop, het U loven mijn daad en het U gedenken mijn metgezel, de kracht van Uw soevereiniteit mijn helper, Uw verblijf mijn woning en mijn verblijfplaats de zetel die door U is geheiligd van de beperkingen opgelegd aan hen die als door een sluier van U zijn gescheiden.
Gij zijt, voorwaar, de Almachtige, de Alglorierijke, de Almogende.
Bahá’u’lláh in Bahá’í-gebeden.
Ik getuig, o mijn God, dat Gij mij hebt geschapen om U te kennen en U te aanbidden. Ik betuig op dit ogenblik mijn machteloosheid en Uw macht, mijn armoede en Uw rijkdom. Er is geen ander God dan Gij, de Helper in nood, de Bij-Zich-Bestaande.
Bahá’u’lláh in Bahá’í-gebeden.
O mijn God! O mijn God! Verenig de harten van Uw dienaren en openbaar hun Uw verheven doel. Mogen zij Uw geboden nakomen en bij Uw wet verblijven. Help hen, o God, in hun streven en schenk hun kracht U te dienen. O God, laat hen niet aan zichzelf over, maar leid hun schreden met het licht van Uw kennis en verblijd hun hart met Uw liefde. Waarlijk, Gij zijt hun Helper en hun Heer.
Bahá’u’lláh in Bahá’í-gebeden.
O Gij liefderijk Heer! Gij hebt de gehele mensheid geschapen uit dezelfde ouders. Gij hebt beschikt dat allen tot dezelfde familie behoren. In Uw heilige tegenwoordigheid zijn allen Uw dienaren en de gehele mensheid wordt onder Uw Tabernakel beschermd; allen zijn verzameld rond Uw welvoorziene tafel; allen worden verlicht door het licht van Uw voorzienigheid.
O God! Gij zijt goed voor allen, Gij zorgt voor allen, beschermt allen en verleent leven aan allen. Gij hebt ieder met talenten en mogelijkheden begiftigd en allen zijn ondergedompeld in de Oceaan van Uw genade.
O Gij, liefderijk Heer! Verenig allen. Laat de godsdiensten eensgezind zijn; maak de volkeren één, zodat zij elkaar als één familie zullen beschouwen en de gehele aarde als één thuis. Mogen zij allen in volmaakte harmonie samenleven.
O God! Hef hoog het vaandel van de eenheid der mensheid.
O God! Sticht de Allergrootste Vrede.
Smeed de harten aaneen, o God!
O Gij, liefderijk Vader, God! Verblijd ons hart met de geur van Uw liefde. Verhelder onze ogen met het licht van Uw leiding; streel onze oren met de melodie van Uw Woord en beschut ons allen in de vesting van Uw voorzienigheid.
Gij zijt de Machtige en de Krachtige! Gij zijt de Vergevende en Degene Die de tekortkomingen van de gehele mensheid niet telt.
‘Abdu’l-Bahá in Bahá’í-gebeden.
O Gij, Almachtige! Ik ben een zondaar, maar Gij zijt de Vergevende! Ik ben vol tekortkomingen, maar Gij zijt de Meedogende! Ik wandel in het duister van dwaling, maar Gij zijt het Licht van vergiffenis!
O Gij, grootmoedig God, vergeef mij daarom mijn zonden, schenk mij Uw gaven, verontschuldig mijn fouten, bescherm mij, dompel mij in de Bron van Uw geduld en genees mij van alle ziekten en kwalen.
Zuiver en heilig mij. Geef mij een deel van de uitstorting van heiligheid, zodat zorgen en verdriet verdwijnen, vreugde en geluk neerdalen, neerslachtigheid en wanhoop in opgewektheid en vertrouwen veranderen, en moed in de plaats treedt van vrees.
Waarlijk, Gij zijt de Vergevende, de Meedogende. Gij zijt de Edelmoedige, de Geliefde.
‘Abdu’l-Bahá in Bahá’í-gebeden.
O meedogende God! Dank zij U, want Gij hebt mij gewekt en bewust gemaakt. Gij hebt mij een waarnemend oog gegeven, mij begunstigd met een luisterend oor, mij gevoerd naar Uw koninkrijk en mij naar Uw pad geleid. Gij hebt mij de juiste weg getoond en mij de ark van verlossing doen binnengaan.
O God! Maak mij standvastig, vastberaden en trouw. Bescherm mij tegen hevige beproevingen, bewaar en beschut mij in de zwaar versterkte vesting van Uw Verbond en Testament. Gij zijt de Krachtige, Gij zijt de Ziende, Gij zijt de Horende.
O Gij, meedogende God! Schenk mij een hart dat als een spiegel verlicht wordt met het licht van Uw liefde en beziel mij met gedachten die door de uitstortingen van hemelse genade deze wereld kunnen veranderen in een rozengaard.
Gij zijt de Meedogende, de Genadige. Gij zijt de grote, weldoende God.
‘Abdu’l-Bahá in Bahá’í-gebeden.
Het bahá’í-gebed is evenwel niet beperkt tot bepaalde voorgeschreven vormen, hoe belangrijk deze ook mogen zijn. Bahá’u’lláh leert, dat het gehele leven van de mens een gebed moet zijn, dat werk, verricht in de juiste geest, aanbidding is, dat iedere gedachte, woord en daad gewijd aan Gods roem en het welzijn van de medemensen gebed is in de meest ware zin van het woord.
Hoofdstuk 7
Gezondheid en genezing
Wie zich tot God wendt, vindt genezing voor lichaam, geest en ziel.
‘Abdu’l-Bahá.
Lichaam en ziel
Volgens de bahá’í-leer dient het menselijk lichaam een tijdelijk doel bij de ontwikkeling van de ziel en wordt opzij gezet, zodra dit doel is bereikt; evenals de eierschaal een tijdelijk doel dient bij de ontwikkeling van het kuiken en gebroken en weggeworpen wordt, zodra het doel is bereikt. ‘Abdu’l-Bahá zegt, dat de stoffelijke mens niet onsterfelijk kan zijn, daar hij een samengesteld lichaam is, opgebouwd uit atomen en moleculen en evenals alle samengestelde lichamen mettertijd moet worden ontbonden.
Het lichaam moet de dienaar zijn van de ziel, nooit zijn meester. Maar het moet een gewillige, gehoorzame, ijverige en kundige dienaar zijn en met zoveel zorg behandeld worden als een goed dienaar verdient. Wordt het slecht behandeld, dan zijn ziekte en ellende het resultaat en zijn de gevolgen even schadelijk voor de meester als voor de dienaar.
De eenheid van alle leven
De essentiële eenheid van de ontelbare vormen en graden van het leven is één van de grondslagen van de leer van Bahá’u’lláh. Onze lichamelijke gezondheid is zo nauw verbonden met onze verstandelijke, morele en geestelijke gezondheid, alsook met het individuele en algemene welzijn van onze medemensen, ja zelfs van planten en dieren, dat hun invloed op elkaar veel groter is dan gewoonlijk wordt beseft.
Er is daarom geen gebod van de Profeet, voor welk gebied van het leven het ook in hoofdzaak mag gelden, of het heeft ook betrekking op de lichamelijke gezondheid. Bepaalde uitspraken hebben echter meer directe betekenis voor de lichamelijke gezondheid dan andere en deze gaan wij nu onderzoeken.
Leven in eenvoud
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Spaarzaamheid is de grondslag van menselijk geluk. De verkwister is altijd in moeilijkheden. Verkwisting is voor iedereen een onvergeeflijke zonde. Wij mogen nooit van anderen afhankelijk zijn als een parasiterende plant. Ieder mens moet een beroep uitoefenen, hetzij met zijn hoofd, hetzij met zijn handen, en een rein, sterk, eerlijk leven leiden en een voorbeeld van zuiverheid zijn voor anderen. Het getuigt van meer adel met een korst oud brood tevreden te zijn dan te genieten van een uitgelezen maaltijd die door anderen is betaald. Er heerst steeds vrede in de geest van een tevreden mens en rust in zijn hart.
Bahá’í Scriptures, blz. 453.
Dierlijk voedsel is niet verboden, maar ‘Abdu’l-Bahá zegt:
Het voedsel zal in de toekomst bestaan uit fruit en graan. De tijd zal komen dat er geen vlees meer zal worden gegeten. De medische wetenschap staat nu nog in de kinderschoenen, maar heeft reeds aangetoond, dat ons natuurlijke voedsel plantaardig is.
Ten days in the Light of ‘Akká.
Alcohol
Het gebruik van bedwelmende middelen van welke soort ook wordt, behalve als geneesmiddel in geval van ziekte, door Bahá’u’lláh ten strengste verboden.
Geneugten
De bahá’í-leer berust op matigheid. Niet op ascetisme. Genieten van het goede en mooie in het leven, zowel stoffelijk als geestelijk, wordt niet alleen aangemoedigd, maar zelfs opgelegd. Bahá’u’lláh zegt: “Beroof uzelf niet van hetgeen voor u is geschapen.” Ook zegt Hij: “Het betaamt u de vreugde van de blijde boodschap van uw gelaat te doen afstralen.”
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Alles is geschapen voor de mens die zelf de kroon der schepping is. Hij moet dankbaar zijn voor de goddelijke gaven. Alle stoffelijke dingen zijn voor ons, opdat wij door onze dankbaarheid mogen leren begrijpen dat het leven een goddelijk geschenk is. Verachten wij het leven dan zijn wij ondankbaar, want ons stoffelijk en geestelijk bestaan zijn de zichtbare bewijzen van de goddelijke barmhartigheid. Daarom moeten wij gelukkig zijn en niet nalaten alle dingen te prijzen en te waarderen.
Op de vraag of het bahá’í-verbod op kansspelen betrekking heeft op allerlei soorten spelen, antwoordde ‘Abdu’l-Bahá:
Nee, er zijn onschuldige spelen die als tijdverdrijf geen kwaad doen. Maar er bestaat het gevaar dat tijdverdrijf ontaardt in tijdverspilling. In de Zaak van God is tijdverspilling niet toegestaan. Maar ontspanning waardoor de lichaamskrachten kunnen verbeteren, is wenselijk.
A Heavenly Vista, blz. 9.
Properheid
Bahá’u’lláh zegt in de Kitáb-i-Aqdas:
Wees de ware essentie van reinheid onder de mensen… gedraag u onder alle omstandigheden met beschaafde manieren… laat uw kleding geen spoor van smetten tonen… Dompel uzelf in schoon water. Water dat reeds gebruikt werd, is niet toegestaan… Waarlijk Wij wensen in u de openbaring van het paradijs op aarde te zien, zodat van u datgene moge uitgaan, waarover het hart der uitverkorenen zich zal verheugen.
Mírzá Abdu’l-Faḍl wijst in zijn boek The Bahá’í Proofs op het grote belang van deze geboden, vooral voor sommige streken in het Oosten, waar het vuilste water dikwijls wordt gebruikt voor huishoudelijke doeleinden, voor het baden en zelfs als drinkwater en er vreselijk onhygiënische toestanden ontstaan die heel veel te voorkomen ziekte en ellende veroorzaken. Deze toestanden die naar men dikwijls meent, door de heersende godsdienst worden goedgekeurd, kunnen onder Aziaten slechts worden veranderd door het gebod van Een in wiens goddelijk gezag men gelooft. Ook in veel delen van het Westen zou het een grote verandering ten goede betekenen als properheid niet werd beschouwd als iets bijkomstigs, maar als een essentieel aspect van godsvruchtigheid.
De invloed van gehoorzaamheid aan de geboden van de Profeet
De invloed van de bovengenoemde geboden, zoals in eenvoud leven, hygiëne, onthouding van alcohol en opium, enzovoorts, op de gezondheid is te duidelijk om er lang bij stil te staan, hoewel hun vitale belang nog te vaak wordt onderschat. Als deze geboden meer algemeen zouden worden nageleefd, zouden zeer veel besmettelijke en andere ziekten verdwijnen. Een zeer groot aantal ziekten wordt veroorzaakt door verwaarlozing van de eenvoudigste hygiënische voorzorgsmaatregelen en door overmatig gebruik van alcohol en opium. Gehoorzaamheid aan deze geboden zou niet alleen de gezondheid bevorderen, maar ook een enorme uitwerking ten goede hebben op het karakter en gedrag van de mens. Alcohol en opium tasten iemands geweten aan lang voordat de uitwerking zichtbaar is, zodat bij onthouding de morele en geestelijke winst zelfs veel groter zal zijn dan de lichamelijke. Met betrekking tot reinheid zegt ‘Abdu’l-Bahá: “Uiterlijke reinheid, hoewel slechts lichamelijk, heeft grote invloed op ons geestesleven… Het feit dat men een rein en smetteloos lichaam heeft is van invloed op de geest van de mens.”
Waren de geboden van de profeten betreffende kuisheid in seksuele relaties algemeen opgevolgd, dan zou een andere belangrijke oorzaak van ziekte zijn verdwenen. De afschuwelijke geslachtsziekten die heden ten dage de gezondheid van duizenden en duizenden verwoesten, van onschuldigen zowel als schuldigen, van kinderen zowel als ouders, zouden weldra geheel en al tot het verleden behoren.
Waren de geboden van de profeten betreffende rechtvaardigheid, wederzijdse hulp en naastenliefde opgevolgd, hoe konden dan zware, moeizame arbeid en schrijnende armoede enerzijds en zelfgenoegzaamheid, ledigheid en ziekelijke weelde anderzijds nog bij voortduring geestelijk, zedelijk en lichamelijk bederf veroorzaken?
Gewoon gehoorzamen aan de hygiënische en zedelijke geboden van Mozes, Boeddha, Christus, Mohammed en Bahá’u’lláh zou meer invloed hebben op het voorkomen van ziekten, dan alle artsen en alle gezondheidsmaatregelen ter wereld in staat zijn geweest te bewerkstelligen. In feite mogen wij wel aannemen dat bij een zeer algemene naleving van deze geboden de mensheid een goede gezondheid zal genieten. In plaats van aan ziekte te lijden of vroegtijdig te sterven, zoals nu zo vaak voorkomt, zou de mens een hoge ouderdom kunnen bereiken, zoals een gezonde vrucht die geurig en rijp wordt voordat hij van de boom valt.
De Profeet als geneesheer
Wij leven echter in een wereld, waar sinds onheuglijke tijden gehoorzaamheid aan de geboden van de profeten eerder uitzondering dan regel is, waar eigenliefde een sterkere drijfveer is dan de liefde tot God, waar groepsbelangen de voorrang hebben boven die van de mensheid als geheel, waar materieel bezit en bevrediging van zinnelijke genoegens belangrijker zijn dan het maatschappelijke en geestelijke welzijn van de mensheid. Hieruit zijn de felle concurrentie en conflicten, onderdrukking en tirannie, uitersten van rijkdom en armoede ontstaan; alles tezamen omstandigheden die geestelijke en lichamelijke ziekten aankweken. Hierdoor is nu de hele boom der mensheid ziek en ieder blad aan de boom deelt in de algemene ziekte. Zelfs de zuiverste en heiligste mensen moeten lijden voor de zonden van anderen. Genezing is nodig, genezing van de mensheid als geheel, van de volkeren en de individuen. Evenals Zijn bezielde voorgangers toont Bahá’u’lláh niet alleen hoe gezondheid kan worden behouden, maar ook hoe ze opnieuw kan worden verkregen. Bahá’u’lláh komt als de grote Geneesheer, de Genezer die de ziekten van de wereld geneest, zowel lichamelijk als geestelijk.
Genezing door stoffelijke middelen
In de huidige Westerse wereld is er duidelijk een opmerkelijke herleving van het geloof in de doeltreffendheid van genezing door mentale en geestelijke middelen. Velen zijn, uit verzet tegen materialistische ideeën die in de negentiende eeuw heersten over ziekten en hun bestrijding, in het andere uiterste vervallen door alle waarde te ontkennen van stoffelijke geneesmiddelen en hygiëne. Bahá’u’lláh erkent zowel de waarde van stoffelijke als van geestelijke geneesmiddelen. Hij leert dat de wetenschap en de geneeskunde moeten worden ontwikkeld, aangemoedigd en vervolmaakt, zodat alle middelen tot genezen, elk op zijn eigen gebied, op de beste wijze kunnen worden aangewend. Wanneer leden van Bahá’u’lláh’s familie ziek waren, werd een bevoegd arts geraadpleegd en deze handelwijze wordt ook Zijn volgelingen aanbevolen. Hij zegt in de Kitáb-i-Aqdas: “Wendt u bij ziekte tot bekwame artsen.”
Dit is ook in overeenstemming met de bahá’í-houding die men aanneemt ten aanzien van wetenschap en kunst in het algemeen. Alle kunsten en wetenschappen die het welzijn van de mensheid dienen, ook in stoffelijke zin, moeten worden toegejuicht en bevorderd. Wetenschap stelt de mens in staat meester te worden over de stof, onwetendheid maakt dat hij er de slaaf van blijft.
Bahá’u’lláh schrijft:
Laat een behandeling met medicijnen, indien nodig, niet na, maar zet haar niet voort wanneer de gezondheid herwonnen is. Behandel ziekte bij voorkeur door dieet zonder toepassing van medicijnen. Vindt u wat nodig is in één enkel kruid, gebruik dan geen samengesteld medicament… Geef geen medicijnen als de gezondheid goed is, maar schrijf ze voor, zodra het noodzakelijk is.
Tablet to a Physician.
In een van zijn Tafelen zegt ‘Abdu’l-Bahá:
O zoeker naar waarheid! Er zijn twee methoden om ziekte te genezen, een stoffelijke en een geestelijke. Bij de eerste methode wordt gebruik gemaakt van stoffelijke geneesmiddelen, de tweede methode bestaat uit gebed waarbij men zich tot God keert en om Zijn hulp smeekt. Beide methoden moeten worden toegepast… temeer daar zij niet onverenigbaar zijn. U moet de stoffelijke geneesmiddelen aanvaarden, want ze zijn een bewijs van Gods genade en gunst. God heeft de medische kennis geopenbaard, opdat Zijn dienaren ook van deze behandelingswijze profijt mogen trekken.
Hij leert, dat als onze natuurlijke smaak en instinct niet op alle mogelijke manieren door een dwaze en onnatuurlijke levenswijze zouden zijn bedorven, ze even betrouwbare gidsen in de keuze van geschikt voedsel en geneeskrachtige vruchten, kruiden en andere middelen zouden zijn, als dit het geval is bij dieren. In een interessant gesprek over geneeskunde besluit hij als volgt:
Het is dan ook duidelijk dat het mogelijk is door het gebruik van de juiste spijzen, voeding en vruchten te genezen, maar daar de huidige wetenschap onvolmaakt is, wordt dit feit nog niet ten volle begrepen. Als de medische wetenschap volmaaktheid bereikt, vindt behandeling plaats door middel van spijzen, voeding, geurige vruchten, groenten en door verschillende soorten warm en koud water.
Beantwoorde Vragen, blz. 222.
Zelfs wanneer de geneesmiddelen stoffelijk zijn, is de werkelijk helende kracht goddelijk, want de eigenschappen van het kruid of mineraal zijn goddelijke gaven. “Alles is afhankelijk van God. Medicijn is slechts een uiterlijke vorm of middel waardoor wij hemelse genezing verkrijgen.”
Genezing door niet-stoffelijke middelen
Hij leert, dat er ook vele methoden van genezing zijn zonder stoffelijke middelen. Er bestaat, evenals ziektebesmetting, een ‘gezondheidsbesmetting’, hoewel deze heel langzaam en zwak werkt in tegenstelling tot de eerstgenoemde besmetting die zich dikwijls hevig en snel verspreidt.
De gemoedstoestand van de patiënt heeft een veel krachtiger uitwerking, en ‘suggestie’ kan een belangrijke rol spelen bij het bepalen van deze toestand. Vrees, woede, zorgen, enzovoort, zijn zeer schadelijk voor de gezondheid, terwijl hoop, liefde, vreugde en dergelijke bevorderlijk zijn.
Zo zegt Bahá’u’lláh:
Waarlijk, het allernoodzakelijkste is tevreden te zijn onder alle omstandigheden; hierdoor wordt men voor ziekte en matheid bewaard. Geef niet toe aan verdriet en smart, want ze veroorzaken de grootste ellende. Jaloezie verteert het lichaam en toorn verbrandt de lever; vermijd beide zoals u een leeuw uit de weg zou gaan.
Tablet to a Physician.
En ‘Abdu’l-Bahá zegt:
Vreugde geeft ons vleugels. In tijden van vreugde neemt onze kracht toe en is ons verstand scherper… Maar wanneer wij door droefheid worden bezocht, verlaat onze kracht ons.
Over een andere vorm van geestelijke genezing schrijft ‘Abdu’l-Bahá:
…is deze het gevolg van de volledige concentratie van de geest van een sterk persoon op een zieke, wanneer laatstgenoemde met al zijn geconcentreerd vertrouwen verwacht dat er genezing tot stand komt door de geestkracht van de sterke persoon, in die mate dat er een vriendschappelijke band ontstaat tussen de sterke persoon en de zieke. De sterke persoon doet al het mogelijke om de zieke patiënt te genezen en de zieke patiënt is er dan zeker van dat hij genezing ontvangt. Door de uitwerking van deze geestelijke indrukken wordt er een prikkeling van de zenuwen tot stand gebracht en deze indruk en deze prikkeling van de zenuwen wordt de oorzaak van het herstel van de zieke.
Beantwoorde Vragen, blz. 220.
Al deze geneesmethoden zijn echter in hun uitwerking beperkt en kunnen in geval van ernstige ziekten falen.
De macht van de Heilige Geest
Het krachtigste geneesmiddel is de macht van de Heilige Geest.
Deze is niet afhankelijk van contact, van zien, noch van aanwezigheid; deze is van geen enkele voorwaarde afhankelijk. Of de ziekte nu licht is of ernstig, of er lichamelijk contact is of niet, of er een persoonlijke band tussen de zieke en de genezer wordt gelegd of niet, deze genezing vindt plaats door de kracht van de Heilige Geest.
‘Abdu’l-Bahá in Beantwoorde Vragen, blz. 220.
In een gesprek met Miss Ethel Rosenberg in oktober 1904, zei ‘Abdu’l-Bahá:
Het genezen door de kracht van de Heilige Geest behoeft geen speciale concentratie of contact. Het geschiedt door de wens of het verlangen en het gebed van de heilige mens. De zieke kan in het oosten vertoeven en de genezer in het westen, zij kunnen elkaar onbekend zijn, maar zodra deze heilige mens zijn hart tot God keert en begint te bidden zal de zieke genezen. Dit is een gave die de heilige Manifestaties en degenen die op de hoogste geestelijke trap staan, bezitten.
Blijkbaar is dit de wijze, waarop Christus en Zijn discipelen genezing verrichtten; dit soort genezingen is door alle eeuwen heen aan de heiligen toegeschreven. Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá waren beide met deze kracht begiftigd en soortgelijke krachten zijn aan hun trouwe volgelingen beloofd.
Houding van de patiënt
Opdat de kracht van geestelijke genezing ten volle tot uitwerking kan komen, moeten de genezer, de patiënt, zijn vrienden en de gehele gemeenschap aan bepaalde voorwaarden voldoen.
De patiënt moet zich met zijn gehele hart tot God keren, met onvoorwaardelijk vertrouwen in Zijn macht, en berusting in Zijn wil.
In augustus 1912 zei ‘Abdu’l-Bahá tot een Amerikaanse dame:
Al deze kwalen zullen verdwijnen en u zult volmaakte lichamelijke en geestelijke gezondheid ontvangen… Laat uw hart vol vertrouwen en zekerheid zijn, dat door de milddadigheid en goedgunstigheid van Bahá’u’lláh alles goed voor u zal worden… Maar u moet uw gelaat in volmaakte overgave wenden naar het Abhá-koninkrijk –dezelfde overgave die Maria Magdalena voor Jezus Christus had– en ik verzeker u, dat u lichamelijke en geestelijke gezondheid zult verkrijgen. U bent haar waardig. Ik geef u de blijde tijding dat u haar waardig bent, omdat uw hart zuiver is… Heb vertrouwen! Wees gelukkig! Wees verheugd! Wees hoopvol!
Hoewel ‘Abdu’l-Bahá in dit bepaalde geval terugkeer van lichamelijke gezondheid garandeerde, doet hij dit niet in alle gevallen, zelfs niet wanneer het individu groot vertrouwen heeft. Tot een pelgrim in ‘Akká zei hij:
De gebeden die voor genezing zijn geschreven, zijn zowel voor de geestelijke als de stoffelijke genezing bedoeld. Indien genezing het beste is voor de patiënt, zal zij zeker worden geschonken. Voor enkele zieken zou genezing slechts de oorzaak van andere kwalen zijn. Daarom worden vanuit de goddelijke wijsheid sommige gebeden niet verhoord.
O dienares van God! De kracht van de Heilige Geest geneest zowel lichamelijke als geestelijke ziekten.
Selections from the Writings of ‘Abdu’l-Bahá, blz. 161-162.
Verder schrijft Hij aan een zieke:
Waarlijk, Gods wil werkt soms op een wijze waarvoor de mens geen reden kan vinden. De oorzaak en de reden zullen eenmaal duidelijk blijken. Vertrouw op God en verlaat u op Hem, onderwerp u aan Zijn wil. Voorwaar, uw God is liefderijk, meedogend en barmhartig… en zal Zijn genade op u doen nederdalen.
Hij leert, dat geestelijke gezondheid bijdraagt tot de lichamelijke gezondheid, die echter van vele factoren afhankelijk is, dikwijls buiten de macht van het individu. Zelfs de voorbeeldigste geestelijke houding van het individu kan daarom niet in ieder geval lichamelijke gezondheid waarborgen. De grootste heiligen, mannen of vrouwen, lijden soms aan ziekten.
Niettemin is de weldadige invloed van een juiste geestelijke houding op de lichamelijke gezondheid veel krachtiger dan gewoonlijk wordt aangenomen en in vele gevallen voldoende om ziekte te genezen. ‘Abdu’l-Bahá schreef aan een Engelse dame: “U schrijft over uw lichamelijke zwakte. Ik vraag van Bahá’u’lláh’s milddadigheid, dat uw geest sterk moge worden, dat door de kracht van uw geest uw lichaam moge genezen.”
Verder zegt hij:
God heeft de mens wonderbaarlijke krachten geschonken, opdat hij steeds opwaarts moge blikken en naast andere giften van Zijn goddelijke milddadigheid genezing moge ontvangen. Maar helaas! De mens is niet dankbaar voor dit hoogste goed, maar slaapt de slaap van de onachtzamen; onverschillig voor de grote genade hem door God betoond, keert hij zijn gelaat af van het licht en vervolgt zijn weg in de duisternis.
De genezer
De macht van geestelijke genezing is ongetwijfeld in meerdere of mindere mate aan alle mensen gegeven. Maar zoals sommige mensen een buitengewoon talent voor wiskunde of muziek kunnen bezitten, blijken anderen een buitengewone bekwaamheid tot genezen te hebben. Dit zijn de mensen die het genezen tot hun levenswerk zouden moeten maken. Helaas is de wereld in de laatste eeuwen zo materialistisch geworden, dat zelfs de mogelijkheid van geestelijke genezing heel vaak uit het oog is verloren. Evenals alle andere talenten moet de gave tot genezen herkend, geoefend en ontwikkeld worden, opdat zij de hoogste ontwikkeling en kracht kan verkrijgen. Heden ten dage zijn er waarschijnlijk duizenden mensen die een natuurlijke begaafdheid tot genezen bezitten, maar in wie deze kostbare gave ongebruikt blijft sluimeren. Wanneer de mogelijkheden van mentale en geestelijke behandeling meer ten volle worden beseft, zal er een verandering en veredeling in de geneeskunde komen en haar invloed oneindig toenemen. Deze nieuwe kennis en kracht van de genezer, gevoegd bij een sterk geloof en vertrouwen van de patiënt, kunnen wonderbaarlijke resultaten teweeg brengen.
In God moeten wij ons vertrouwen stellen. Er is geen God buiten Hem, de Genezer, de Wetende, de Helper… Niets op aarde of in de hemel is buiten Gods bereik.
O geneesheer! Noem eerst de naam van uw God, die over de Dag des Oordeels beschikt, voor u zieken behandelt en gebruik dan hetgeen God voor de genezing van Zijn schepselen heeft bestemd. Bij Mijn leven! De geneesheer, die van de wijn van Mijn liefde heeft gedronken, schenkt genezing door zijn bezoek en ademt barmhartigheid en hoop… Klem u aan hem vast, voor het welzijn van uw lichaamsgesteldheid. Hij is door God in zijn behandeling bekrachtigd.
Deze kennis is de belangrijkste wetenschap, want zij is het grootste middel van God. Hij die leven geeft aan de stof om de lichamelijke gezondheid van de mensen in stand te houden, heeft deze kennis tot de hoogste wetenschap en wijsheid gemaakt. Want dit is de dag dat u zich moet verheffen voor Mijn overwinning.
Uw naam is mijn genezing, o mijn God en het u gedenken mijn medicijn. U nabij te zijn is mijn hoop en liefde voor U is mijn metgezel. Uw genade is mijn genezing en mijn steun in deze wereld en in de wereld die komen zal. Gij zijt, waarlijk, de Almilddadige, de Alwetende, de Alwijze.
Bahá’u’lláh, Tablet to a Physician.
‘Abdu’l-Bahá schrijft:
De Heilige Geest zal uit de mond klinken van hem die met de liefde van Bahá is vervuld en die al het aardse vergeet; het hart van zulk een mens zal vervuld zijn van de geest van leven… Woorden zullen als een eindeloze snoer parels van zijn lippen stromen en alle ziekten en kwalen zal hij door handoplegging genezen.
O gij die zuiver en geestelijk zijt! Wend u tot God met een hart dat klopt van liefde voor Hem. Wijd u geheel aan Zijn lof, richt uw blik naar Zijn koninkrijk en zoek de hulp van Zijn Heilige Geest in een sfeer van verrukking en vervoering, liefde en verlangen, vreugde en uitstraling. God zal u, door een geest van Zijn tegenwoordigheid, helpen ziekten en kwalen te genezen.
Ga voort harten en lichamen te genezen en zoek genezing voor de zieken door u tot het opperste Koninkrijk te wenden en u met geheel uw hart te richten op het verkrijgen van genezing door de macht van de Grootste Naam en de geest van Gods liefde.
Hoe allen kunnen helpen
Het genezen van zieken is niet iets dat alleen de patiënt en de genezer aangaat, maar iedereen. Allen moeten helpen door sympathie en hulpvaardigheid, door moreel juist te leven en te denken en vooral door te bidden, want van alle geneesmiddelen is het gebed het krachtigst. ‘Abdu’l-Bahá zegt: “Bidden voor anderen zal zeker niet nalaten zijn invloed te hebben.” De vrienden van de patiënt hebben een bijzondere verantwoordelijkheid, want hun invloed, zowel ten goede als ten kwade, is heel direct en krachtig. Hoe vaak hangt bij ziekte het resultaat niet voornamelijk af van de geestelijke steun die ouders, vrienden of buren aan de hulpeloze patiënt kunnen bieden!
Zelfs hebben de meeste leden van de gemeenschap invloed op elk ziektegeval. In individuele gevallen mag deze invloed niet groot lijken, maar in zijn totaliteit is hij zeer krachtig. Iedereen wordt beïnvloed door het ‘sociale klimaat’ waarin hij leeft, door het al of niet overheersen van geloof of materialisme, van deugd of ondeugd, opgewektheid of neerslachtigheid; en ieder individu levert zijn bijdrage tot de uiteindelijke toestand van dit ‘sociale klimaat’. Het moge dan in de huidige wereld niet voor iedereen mogelijk zijn volmaakte gezondheid te verkrijgen, maar het is mogelijk een ‘bereidwillig kanaal’ te worden voor de gezondheid gevende kracht van de Heilige Geest en zo een heilzame en gunstige invloed uit te oefenen op het eigen lichaam en op allen met wie men in aanraking komt.
Weinig plichten zijn de bahá’ís zo herhaaldelijk en nadrukkelijk opgelegd als de genezing van zieken, en vele prachtige gebeden voor genezing zijn door Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá geopenbaard.
Het Gouden Tijdperk
Bahá’u’lláh geeft de verzekering, dat door harmonische samenwerking van patiënten, genezers en de gemeenschap, en door de juiste toepassing van de verschillende methoden van genezing, stoffelijk, mentaal en geestelijk, het Gouden Tijdperk kan worden verwezenlijkt, wanneer immers door Gods macht “alle droefheid in vreugde en alle ziekte in gezondheid zal veranderen.” ‘Abdu’l-Bahá zegt dat alle zorgen zullen verdwijnen wanneer de goddelijke Boodschap wordt beseft. Verder zegt hij:
Wanneer de stoffelijke wereld in harmonie is met de goddelijke wereld, wanneer de harten hemels en de menselijke aspiraties zuiver worden, zal de volmaakte verbinding plaats hebben. Dan zal deze kracht volmaakt naar buiten treden. Ziekten van lichaam en geest zullen dan volledig genezen worden.
Het juiste gebruik van gezondheid
Tot slot van dit hoofdstuk is het goed ‘Abdu’l-Bahá’s leer voor een juist gebruik van lichamelijke gezondheid te herhalen. In een van zijn brieven aan de bahá’ís in Washington zegt hij:
Als de gezondheid van het lichaam ten dienste wordt gesteld van het Koninkrijk, is dit zeer welkom en lofwaardig. En indien zij tot nut van de gehele mensheid wordt gebruikt, al is het slechts tot stoffelijk nut, en als middel om goed te doen, dan is dit eveneens welkom. Maar als de gezonde en welvarende mens zijn leven doorbrengt met het najagen van zinnelijke begeerten, met een leven op dierlijk niveau, met duivelse werken, dan zou ziekte beter zijn dan zulk een gezondheid, de dood zelf zou te verkiezen zijn boven zulk een leven. Indien u gezondheid begeert, vraag om gezondheid om het Koninkrijk te kunnen dienen. Ik hoop, dat u volmaakt inzicht, onbuigzame vastbeslotenheid, algehele gezondheid en geestelijke en stoffelijke kracht mag verwerven, opdat u van de bron van eeuwig leven mag drinken en door de geest van goddelijke bevestiging mag worden bijgestaan.
Hoofdstuk 8
Eenheid onder de religies
O gij die op aarde woont! Het onderscheidende kenmerk dat het bijzondere karakter van deze meest voortreffelijke Openbaring tekent, bestaat hieruit, dat Wij enerzijds al datgene wat de oorzaak is geweest van strijd, kwaadwilligheid en onheil onder de mensenkinderen uit de bladzijden van Gods heilig Boek hebben gewist en anderzijds de essentiële vereisten voor eendracht, begrip en voor volledige en blijvende eenheid hebben vastgesteld. Wel gaat het hen die Mijn wetten nakomen.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Tafel van de Wereld.
Sektegeest in de negentiende eeuw
Nimmer scheen de wereld verder verwijderd van godsdiensteenheid dan in de negentiende eeuw. Gedurende vele eeuwen hebben de grote wereldgodsdiensten – gesticht door Zoroaster, Mozes, Boeddha, Christus, Mohammed en anderen – naast elkaar bestaan, maar in plaats van samen te smelten tot één harmonisch geheel, hebben hun volgelingen elkaar voortdurend bestreden. Ja, zelfs werd elke godsdienst door afscheiding na afscheiding in een toenemend aantal sekten verdeeld, die dikwijls scherp tegenover elkaar stonden. Toch had Christus gezegd: “Hieraan zullen allen weten dat u discipelen van Mij bent, indien u liefde hebt onder elkaar.” En Mohammed had gezegd: “Deze uw godsdienst is de ene ware godsdienst… God heeft u de godsdienst voorgeschreven, welke hij aan Noach gaf, en welke Wij u hebben geopenbaard, en welke Wij aan Abraham, Mozes en Jezus hebben bevolen, met de woorden: ‘Neem dit geloof in acht, en wees daarin niet verdeeld.’” De Stichter van iedere grote godsdienst had zijn volgelingen tot liefde en eenheid geroepen, maar overal ging in grote mate het doel van de Stichter verloren in een maalstroom van onverdraagzaamheid en fanatisme, vormendienst en schijnheiligheid, vervalsing en wanbegrip, schisma en naijver. Het gezamenlijke aantal min of meer vijandige sekten in de wereld was in het begin van het bahá’í-tijdperk waarschijnlijk groter dan op enig voorgaand tijdstip in de geschiedenis. Het scheen alsof de mensheid in die tijd experimenteerde met ieder soort godsdienstig geloof, ieder soort ritueel en ceremonieel gebruik, met alle mogelijke zedenwetten.
Tegelijkertijd wijdden steeds meer mensen hun krachten aan een onbevreesd en kritisch onderzoek van de natuurwetten en van de grondslagen van geloof. Nieuwe wetenschappelijke kennis werd snel verkregen en voor menig levensprobleem werden nieuwe oplossingen gevonden. De ontwikkeling van uitvindingen, zoals stoomschip en spoorweg, posterijen en pers, bevorderde krachtig de verspreiding van ideeën en het vruchtbaar contact tussen zeer uiteenlopende gedachten en levenswijzen.
Het zogenaamde ‘conflict tussen religie en wetenschap’ groeide tot een verwoede strijd. In de christelijke wereld verenigde kritiek op de Bijbel zich met de natuurwetenschap om het gezag van de Bijbel te betwisten en in zekere mate te weerleggen, een gezag dat eeuwenlang de algemeen erkende basis voor geloof was geweest. Een steeds groter deel van het volk ging aan de leer van de kerken twijfelen. Zelfs veel geestelijken koesterden, openlijk of heimelijk, twijfel en voorbehoud omtrent hun eigen geloofsleer.
Deze kritische stellingname, dit toenemende besef dat oude orthodoxie en dogma’s in deze tijd geen stand meer houden en het streven naar meer kennis en wetenschappelijk inzicht bleven niet tot de christelijke landen beperkt, maar openbaarden zich min of meer in verschillende vormen onder alle volkeren en religies.
De Boodschap van Bahá’u’lláh
Toen deze toestand van strijd en verwarring zijn hoogtepunt had bereikt, deed Bahá’u’lláh Zijn grote oproep tot de mensheid:
Dat alle volkeren één worden in geloof en alle mensen als broeders, dat de band van liefde en eenheid onder de mensen verstevigd wordt, dat verscheidenheid van godsdienst ophoudt te bestaan en alle onenigheid tussen de rassen teniet wordt gedaan… Deze strijd dit bloedvergieten en deze onenigheid moeten ophouden en alle mensen gelijk één familie, één gezin worden.
Woorden gesproken tot Professor Browne.
Het is een heerlijke boodschap, maar hoe kan de inhoud ervan worden verwezenlijkt? Duizenden jaren lang hebben profeten gepredikt, dichters gezongen en heiligen gebeden voor deze éénwording, maar de godsdienstverschillen hebben niet opgehouden te bestaan, noch is er een einde gekomen aan alle strijd, bloedvergieten en onenigheid. Waaruit blijkt dat nu het wonder zal worden volbracht? Zijn er nieuwe factoren in de situatie? Is de menselijke natuur niet dezelfde als voorheen en zal zij niet steeds dezelfde blijven tot het einde der wereld? Indien twee mensen of twee volken hetzelfde willen bezitten, zouden zij er in de toekomst niet om vechten, zoals in het verleden? Indien Mozes, Boeddha, Christus en Mohammed gefaald hebben éénheid in de wereld te brengen, zal Bahá’u’lláh dan slagen? Als alle voorgaande religies hun zuiverheid hebben verloren en in sekten uiteen zijn gevallen, zal het Bahá’í-geloof dan niet hetzelfde lot ondergaan? Laat ons zien welk antwoord de bahá’í-leer geeft op deze en soortgelijke vragen.
Kan de menselijke natuur veranderen?
Opvoeding en religie zijn beide gebaseerd op de stelling dat het wel mogelijk is de menselijke natuur te veranderen. Inderdaad vereist het maar weinig onderzoek om aan te tonen, dat het enige wat wij met zekerheid van enig levend ding kunnen zeggen is dat het aan verandering onderhevig is. Zonder verandering kan er geen leven zijn. Zelfs het mineraal verandert en hoe hoger de vorm van bestaan, des te afwisselender, ingewikkelder en wonderbaarlijker worden de veranderingen: een langzame, geleidelijke, dikwijls haast onmerkbare, en een snelle, plotselinge en dramatische. De laatste komt tot uiting in wat ‘kritieke stadia’ van ontwikkeling worden genoemd. Bij de mineralen vinden wij zulke kritieke stadia bij het smelt- en kookpunt, bijvoorbeeld wanneer vaste stof plotseling vloeistof wordt of vloeistof een gas. Bij de planten zien wij zulke kritieke stadia, wanneer het zaad begint te ontkiemen of de knop tot blad openbarst. In de dierenwereld zien wij hetzelfde, wanneer de pop plotseling in een vlinder verandert, het kuiken uit het ei komt of het kind uit de moederschoot wordt geboren. In het hogere leven van de ziel zien wij dikwijls een dergelijke verandering, wanneer de mens ‘herboren’ wordt en zijn hele wezen wat betreft doel, karakter en handelingen radicaal verandert. Zulke kritieke stadia beïnvloeden dikwijls het leven van één soort of vele soorten, bijvoorbeeld wanneer de verschillende soorten planten plotseling tot nieuw leven komen in de lente.
Bahá’u’lláh verklaart, dat evenals lagere levende dingen tijden hebben van plotselinge overgang tot een nieuw en voller leven, ook voor de mensheid een ‘kritiek stadium’, een tijd van ‘wedergeboorte’ op handen is. Dan zullen levenswijzen die van het begin van de geschiedenis tot nu hebben bestaan, snel en onherroepelijk worden veranderd. De mensheid zal een nieuwe levensfase binnentreden, even verschillend van de oude als de vlinder van de rups verschilt en de vogel van het ei. De mensheid in haar geheel zal in het licht van de nieuwe Openbaring een nieuw begrip van de waarheid krijgen, zoals het hele landschap wordt verlicht wanneer de zon opkomt en alle mensen duidelijk kunnen zien wat slechts een uur tevoren nog in het duister was gehuld. “Dit is een nieuwe cyclus van menselijke kracht”, zegt ‘Abdu’l-Bahá, “Overal in de wereld straalt het licht aan de horizon en de aarde zal inderdaad worden gelijk een rozentuin en een paradijs.” De overeenkomsten in de natuur staan een dergelijk gezichtspunt toe, de vroegere Profeten hebben allen de komst van zo’n glorierijke dag voorspeld, de tekenen des tijds tonen duidelijk, dat diepe en revolutionaire veranderingen in de menselijke ideeën en instellingen in aantocht zijn. Wat kan daarom nuttelozer en ongegronder zijn dan de pessimistische bewering dat alles verandert behalve de menselijke natuur?
Eerste schreden naar eenheid
Als middel tot bevordering van eenheid onder de religies bepleit Bahá’u’lláh de uiterste naastenliefde en verdraagzaamheid en roept Zijn volgelingen op om “in vreugde en blijdschap om te gaan met de mensen van alle godsdiensten.” In Zijn Testament zegt Hij:
Twist en strijd heeft Hij streng verboden in Zijn Boek, zo luidt het gebod van de Heer in deze allerhoogste Openbaring. Een gebod, dat Hij voor vernietiging heeft gevrijwaard en met het sieraad van Zijn bekrachtiging getooid.
O volk der wereld! De religie Gods is er om liefde en eenheid teweeg te brengen; maak haar niet tot oorzaak van vijandschap en tweedracht… Wij hopen dat het volk van Bahá het geheiligde vers: “Zeg, allen zijn door God geschapen”, in acht zal nemen. Deze verheven uitspraak is als water dat het vuur van haat en vijandschap, dat verborgen en bewaard wordt in ’s mensen hart en geest, moet doven. Deze enkele uitspraak zal de verschillende sekten en geloofsrichtingen het licht van ware eenheid doen bereiken. Waarlijk, Hij spreekt de waarheid en Hij leidt naar het rechte pad; en Hij is de Machtige, de Glorierijke, de Almachtige.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Allen moeten hun vooroordelen prijsgeven en moeten zelfs elkaars kerken en moskeeën bezoeken, want in al deze plaatsen van aanbidding wordt Gods Naam genoemd. Aangezien allen samenkomen om God te aanbidden, wat is dan het verschil? Geen van hen aanbidt de duivel. De moslims moeten naar de kerken van de christenen en de synagogen van de joden gaan en omgekeerd moeten de anderen de moskeeën bezoeken. Zij ontwijken elkaar alleen vanwege ongegronde vooroordelen en dogma’s. Ik ging in Amerika naar de joodse synagogen en de christelijke kerken en ik zag hen overal God aanbidden.
In veel van deze plaatsen sprak ik tot hen over de oorspronkelijke grondslagen van de godsdiensten en ik verklaarde hen de bewijzen van echtheid van de verheven rang van de goddelijke Profeten en heilige Manifestaties. Ik riep hen op blinde navolging te verwerpen. Alle leiders moeten eveneens naar elkaars kerken gaan en over de grondslagen en de grondbeginselen van de godsdiensten spreken. In de grootste eenheid en harmonie moeten zij in elkaars godshuizen God aanbidden en zich afkeren van godsdienstige dweepzucht.
Wanneer slechts deze eerste schreden gedaan waren en wanneer er een toestand van wederzijdse, vriendschappelijke verdraagzaamheid tussen de verscheidene godsdienstige sekten geschapen was, wat een wonderbaarlijke verandering zou dit in de wereld teweeggebracht hebben! Voor ware eenheid is echter meer nodig. Tegen de ziekte van sektegeest is verdraagzaamheid een waardevol, verzachtend middel, maar het brengt geen radicale genezing. Het heft de oorzaak van de ziekte niet op.
Het gezagsprobleem
De verschillende godsdienstige gemeenschappen zijn in het verleden in gebreke gebleven zich te verenigen, omdat hun aanhangers de Stichter van hun eigen geloof als de opperste autoriteit beschouwden en Zijn wet als de goddelijke wet. Elke Profeet die een andere boodschap verkondigde, werd daarom beschouwd als een vijand van de waarheid. De verschillende sekten van elke godsdienst hebben zich om dergelijke redenen afgescheiden. De aanhangers van deze sekten hebben een ondergeschikt gezag aanvaard en een bepaalde lezing of vertolking van de Boodschap van de Stichter als ‘het enig ware geloof’ beschouwd. Het is duidelijk dat zolang deze toestand blijft bestaan, er geen ware eenheid mogelijk is. Bahá’u’lláh daarentegen leert, dat alle Profeten de brengers van ware goddelijke boodschappen waren; dat een ieder van Hen in Zijn tijd die leer gaf waarvoor het volk rijp was en de mensen opvoedde, opdat zij in staat zouden zijn verdere leringen te ontvangen van Zijn opvolgers. Hij roept de aanhangers van elke godsdienst op niet slechts de goddelijke inspiratie van hun eigen Profeten, maar ook die van alle andere Profeten te erkennen en in te zien, dat de leringen van allen in wezen met elkaar overeenstemmen en een deel vormen van één groot plan tot opvoeding en vereniging van alle mensen. Hij roept de mensen van alle sekten op hun eerbied voor hun Profeten te tonen door hun leven aan de verwezenlijking van deze eenheid te wijden, waarvoor alle Profeten hebben gewerkt en geleden. In Zijn brief aan koningin Victoria vergelijkt Hij de wereld met een zieke, wiens toestand is verergerd doordat hij in handen is gevallen van onbekwame geneesheren, en Hij geeft aan hoe het geneesmiddel moet worden toegepast:
Wat de Heer heeft voorgeschreven als de voortreffelijkste remedie en het machtigste werktuig tot genezing van de gehele wereld is de vereniging van alle volkeren in één universele Zaak, één gemeenschappelijk Geloof. Dit kan op geen andere wijze worden bereikt dan door de kracht van een kundig, een almachtig en bezield Geneesheer. Waarlijk, dit is de waarheid en al het andere niets dan dwaling.
Bloemlezing uit de Geschriften van Bahá’u’lláh, blz. 151.
Progressieve openbaring
Voor velen is het verschil in de Openbaringen van de verschillende Profeten een groot struikelblok op de weg naar eenheid van godsdienst. Wat door de ene Profeet wordt voorgeschreven, wordt door de andere verboden. Hoe kunnen dan beiden gelijk hebben, hoe kunnen beiden Gods wil verkondigen? Waarlijk, de waarheid is één en blijft één. Ja, er is één absolute waarheid die niet kan veranderen, maar de absolute waarheid ligt oneindig ver buiten het bereik van het tegenwoordige menselijke begrip en onze opvattingen moeten voortdurend worden gewijzigd. Onze vroegere onvolmaakte ideeën zullen door de genade van God geleidelijk aan plaatsmaken voor betere ideeën.
In een brief aan enkele Perzische bahá’ís zegt Bahá’u’lláh:
O Volk! Woorden worden geopenbaard in overeenstemming met het begripsvermogen van de mens, opdat de beginnelingen vorderingen kunnen maken. De melk moet met mate worden gegeven, opdat het kind van de wereld het Koninkrijk van Verhevenheid kan binnentreden en in het Hof van Eenheid bekrachtigd kan worden.
Melk versterkt de zuigeling, zodat hij later meer vast voedsel tot zich kan nemen. Als gezegd wordt: de ene Profeet heeft gelijk met een bepaalde leer die Hij voor een bepaalde tijd geeft en daarom heeft een andere Profeet ongelijk wanneer Hij een andere leer geeft voor een andere tijd, dan wordt er eigenlijk beweerd dat melk het beste voedsel is voor een baby en dat daarom melk en niets anders dan melk het beste voedsel is voor een volwassene en dat het geven van ander voedsel zelfs verkeerd zou zijn!
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Iedere goddelijke openbaring bestaat uit twee gedeelten. Het eerste deel is de kern en behoort tot de onsterfelijke wereld. Het betreft de ontvouwing van de goddelijke waarheden en essentiële grondbeginselen. Het is voor de mens de uitdrukking van Gods liefde. Het is in alle godsdiensten hetzelfde, onveranderlijk en eeuwig. Het tweede deel is niet onvergankelijk, het betreft het praktische leven, overeenkomsten en zaken, en verandert naar gelang van de evolutie van de mens en de vereisten van de tijd van iedere Profeet. Gedurende het tijdperk van Mozes werd bijvoorbeeld iemands hand als straf voor een kleine diefstal afgehakt, er was een wet van oog om oog en tand om tand, maar deze wetten pasten niet in Christus’ tijd en werden daarom afgeschaft. Evenzo was echtscheiding zo algemeen geworden, dat er geen vaste huwelijkswetten meer waren; daarom verbood Christus echtscheiding.
In overeenstemming met de behoeften van de tijd openbaarde Mozes de Tien Geboden. Het was in die tijd onmogelijk de gemeenschap te beschermen en algemene veiligheid te waarborgen zonder deze strenge strafwetten, want de kinderen Israëls leefden in de Sinaï-woestijn waar geen gerechtshoven of gevangenissen bestonden. Maar dit gedragspatroon was in Christus’ tijd niet nodig. De geschiedenis van het tweede deel van de godsdienst is onbelangrijk, daar zij slechts met de gewoonten van dit leven verband houdt. Maar het fundament van de religie van God is één en Bahá’u’lláh heeft dit fundament vernieuwd.
Divine Phylosophy.
De religie van God is één en dezelfde die door alle Profeten is onderwezen. Zij is echter levend en groeiend, niet levenloos en onveranderlijk. In Mozes’ leer zien wij de knop; in die van Christus de bloem; in die van Bahá’u’lláh de vrucht. De bloem vernietigt de knop niet, evenmin vernietigt de vrucht de bloem. De religie vernietigt niet, maar brengt tot volle ontplooiing. De kelkbladen moeten zich openen, opdat de bloem zich kan ontplooien en de bloembladen moeten vallen, opdat de vrucht kan groeien en rijpen. Waren de kelk- en bloembladen dan verkeerd of nutteloos, dat zij verwijderd moesten worden? Nee, beide waren op hun tijd nodig, want zonder hen hadden er geen vruchten kunnen zijn. Evenzo is het met de verschillende leringen van de Profeten; hun uiterlijke vormen veranderen in ieder tijdperk, maar iedere Openbaring is de vervulling van de voorgaande. Zij zijn niet van elkaar gescheiden, noch los van elkaar te zien. Zij vormen verschillende stadia in de levensgeschiedenis van de ene godsdienst, die achtereenvolgens als zaad, knop en bloem werd geopenbaard en die nu door de jongste Openbaring in het stadium van rijpheid komt.
Onfeilbaarheid van de Profeten
Bahá’u’lláh leert dat een ieder die met de rang van Profeet begiftigd is, vele bewijzen van Zijn zending heeft gekregen. Hij is gerechtigd gehoorzaamheid van alle mensen te eisen en gemachtigd de leer van Zijn voorgangers af te schaffen, te wijzigen of aan te vullen. In het Het Boek van Zekerheid lezen wij:
Hoe ver zij het van de genade van de Almilddadige en van Zijn liefdevolle voorzienigheid en tedere barmhartigheid om uit alle mensen één ziel te bestemmen voor de leiding van Zijn schepselen, en enerzijds Hem de volle maat van Zijn goddelijke geboden te onthouden, en anderzijds Zijn volk een zware vergelding op te leggen, omdat zij zich hebben afgekeerd van Zijn Uitverkorene! Nee, de veelvuldige milddadigheid van de Heer aller schepselen heeft te allen tijde, door de Manifestaties van Zijn goddelijk Wezen, de aarde en allen die daarop wonen, omvat…
Is het immers niet het doel van iedere Openbaring om in de hele aard van de mensheid een verandering tot stand te brengen, een verandering die zich uiterlijk en innerlijk kenbaar zal maken en die zowel het innerlijke leven als de uiterlijke omstandigheden zal beïnvloeden? Want als de aard der mensheid niet verandert, dan zou de zinloosheid van Gods alomvattende Manifestaties duidelijk zijn.
Het Boek van Zekerheid, blz. 14, 15 en 134.
God is het ene onfeilbare gezag en de Profeten zijn onfeilbaar, omdat hun boodschap de Boodschap Gods is, door hen aan de wereld gegeven. Die Boodschap blijft van kracht, tot zij door een latere boodschap van dezelfde of van een andere Profeet, wordt vervangen.
God is de grote Geneesheer, die alleen de juiste diagnose van de ziekte van de wereld kan stellen en het vereiste geneesmiddel kan voorschrijven. Het voor een bepaalde tijd voorgeschreven geneesmiddel is in een later tijdperk niet langer nodig, wanneer de toestand van de patiënt is veranderd. Vasthouden aan een oud medicijn, wanneer de arts een nieuwe behandeling heeft voorgeschreven, is geen bewijs van vertrouwen in de geneesheer. Het zou voor een jood schokkend kunnen zijn te horen, dat sommige van de geneesmiddelen, welke Mozes drieduizend jaar geleden voorschreef tegen de ziekte van de wereld, nu verouderd en onbruikbaar zijn. Ook de christen kan zich in gelijke mate geschokt voelen bij het vernemen dat Mohammed iets noodzakelijks en waardevols had toe te voegen aan Jezus’ voorschriften; en zo ook de moslim, wanneer hij erop gewezen wordt dat de Báb en Bahá’u’lláh het gezag hadden Mohammeds geboden te veranderen. Maar volgens de bahá’í-opvatting houdt ware aanbidding van God in dat eerbied wordt bewezen aan al Zijn Profeten en onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan Zijn jongste geboden, door de Profeet voor ons tijdperk gegeven. Alleen door zulke toewijding kan ware eenheid worden verkregen.
De Beloofde in alle heilige boeken
Evenals alle andere Profeten verkondigt Bahá’u’lláh Zijn eigen zending in de allerduidelijkste termen.
In de Lawḥ-i-Aqdas, een speciaal aan de christenen gerichte Tafel, zegt Hij:
De Vader is gekomen en dat wat u beloofd werd in het Koninkrijk is vervuld. Dit is het Woord dat de Zoon verborgen hield toen Hij tot degenen om Hem heen zei: “U kunt het thans niet verdragen.” En toen het vastgestelde uur vervuld was en het uur geslagen had, scheen het Woord boven de horizon van de Wil van God uit. Hoed u, o volgelingen van de Zoon , dat u het niet achter u werpt. Grijp u er stevig aan vast. Dit is beter voor u dan al wat u bezit… Waarlijk, Hij Die de Geest van Waarheid is, is gekomen om u tot de volle waarheid te leiden. Hij spreekt niet, zoals ingegeven door Zijn eigen zelf, maar op bevel van Hem Die de Alwetende, de Alwijze is. Zeg, dit is Degene Die de Zoon verheerlijkte en Die Zijn Zaak verhief. Werp de dingen die u bezit van u af, o volkeren van de wereld, en houd u stevig vast aan de dingen die u bevolen worden door de Almachtige, Hij Die de Drager is van het Vertrouwen Gods.
Tafelen van Bahá’u’lláh, De Heiligste Tafel.
En in een brief aan de Paus, in 1867 geschreven vanuit Adrianopel, zegt Hij:
Hoed u, opdat verheerlijking u niet afhoude van de Verheerlijkte en aanbidding u niet afhoude van de Aangebedene! Aanschouw de Heer, de Machtige, de Alwetende! Hij is gekomen om voor het leven op aarde te zorgen en alle bewoners van de wereld te verenigen. Kom, o mensen, tot de dageraad der Openbaring! Draal niet, zelfs geen uur! Kent u het Evangelie en bent u toch onmachtig de Heer van Glorie te zien?
Dit betaamt u niet, o geleerde schare! Zeg dan, indien u dit ontkent, door welk bewijs gelooft u in God? Toon uw bewijs…
Zoals Hij in deze brieven de christenen de vervulling van de beloften uit het Evangelie toezegt, zo verkondigt Hij aan de moslims, joden, zoroastriërs en volgelingen van andere Profeten de vervulling van de beloften uit hun heilige Boeken, Hij richt zich tot de mensheid als tot Gods schapen die tot nu toe in verschillende kudden verdeeld en beschut waren. Zijn boodschap, zegt Hij, is de stem van God, de goede Herder, die in de volheid der tijden is gekomen om Zijn verstrooide schapen in één kudde te verzamelen en de scheidsmuren tussen hen af te breken, zodat “er één kudde en één herder zal zijn.”
Een nieuwe situatie
De plaats van Bahá’u’lláh onder de Profeten is uniek en zonder weerga, zoals ook de toestand van de wereld was, ten tijde van Zijn komst. Door een langdurig en afwisselend proces van ontwikkeling in de godsdienst, de wetenschap, de kunst en de beschaving was de wereld rijp geworden voor een leer van eenheid. De scheidsmuren die in voorgaande eeuwen een wereldeenheid onmogelijk hadden gemaakt, stonden op het punt af te brokkelen toen Bahá’u’lláh verscheen. Sedert Zijn geboorte in 1817 en in het bijzonder na de verspreiding van Zijn leer worden deze scheidsmuren op de meest verrassende wijze neergehaald. Hoe men dit ook mag uitleggen, het feit kan niet worden ontkend.
Alleen al de geografische barrières waren in de dagen van voorgaande Profeten voldoende om de wereldeenheid in de weg te staan. Nu zijn deze hinderpalen overwonnen. Voor het eerst in de wereldgeschiedenis zijn mensen aan de ene kant van de aarde in staat met mensen aan de andere kant snel en gemakkelijk in verbinding te treden. Wat gisteren in Europa is gebeurd, wordt vandaag in ieder deel van de wereld bekend. Een lezing in Amerika gehouden, kan de volgende dag in Europa, Azië en Afrika worden gelezen. Een andere grote hinderpaal waren de taalmoeilijkheden. Dank zij de studie van vreemde talen werd ook deze moeilijkheid reeds voor een groot deel overwonnen. Er is alle reden om te veronderstellen dat te zijner tijd een internationale hulptaal zal worden aangenomen en in alle scholen in de wereld geleerd. Dan zal ook deze moeilijkheid volkomen zijn opgelost.
De derde grote hinderpaal was godsdienstig vooroordeel en onverdraagzaamheid. Ook deze zijn aan het verdwijnen. De mensen staan meer en meer voor elkaar open. Het onderwijs ontsnapt steeds meer aan de invloed van de geestelijken. Nieuwe en vooruitstrevende ideeën dringen onweerstaanbaar door, zelfs in de meest exclusieve en conservatieve kringen.
Bahá’u’lláh is derhalve de eerste van de grote Profeten, wiens boodschap in betrekkelijk korte tijd in ieder deel van de wereld bekend werd. Binnen korte tijd zullen de belangrijkste leringen van Bahá’u’lláh, vertaald uit Zijn authentieke Geschriften, binnen het bereik zijn van elke man, vrouw en kind dat kan lezen.
Veelomvattendheid van de Bahá’í-openbaring
De Bahá’í-openbaring is uniek en zonder weerga onder de wereldgodsdiensten door de veelomvattendheid van haar authentieke geschriften. Slechts een zeer klein aantal van de opgetekende woorden van Christus, Mozes, Zoroaster, Boeddha en Krishna kan met zekerheid aan hen worden toegeschreven en ze laten vele moderne vragen van groot praktisch belang onbeantwoord. Van vele leringen, gewoonlijk aan deze godsdienststichters toegeschreven, moet de echtheid worden betwijfeld en sommige zijn duidelijk toevoegingen van latere datum. De moslims bezitten met de Koran en met een overvloed van overleveringen wel een veel vollediger verhaal van het leven en de leer van hun Profeet, maar Mohammed zelf – hoewel een goddelijk geïnspireerde Boodschapper – was ongeletterd, evenals de meesten van Zijn eerste volgelingen. De methoden van optekening en verspreiding van Zijn leer waren in menig opzicht onbevredigend en ook de echtheid van vele van deze overleveringen valt sterk te betwijfelen. De hierdoor ontstane verschillen van uitleg en de tegenstrijdige meningen hebben verdeeldheid en afscheiding in de islam teweeg gebracht, evenals in alle voorgaande godsdiensten.
De Báb en Bahá’u’lláh hebben daarentegen een overvloed van geschriften geopenbaard, die van een grote welsprekendheid en kracht getuigen. Daar beiden een verbod was opgelegd in het openbaar te spreken en het grootste deel van hun leven (na de verkondiging van hun zending) in gevangenschap doorbrachten, besteedden Zij een groot gedeelte van hun tijd om te schrijven. Het gevolg hiervan is, dat de Bahá’í-openbaring veel rijker is aan authentieke geschriften dan enige voorgaande. Heldere en volledige uitleggingen van vele waarheden zijn gegeven, die in voorgaande Openbaringen slechts vaag werden aangeduid en de eeuwige grondbeginselen der waarheid, die alle Profeten hebben geleerd, zijn toegepast op problemen, waar de wereld heden ten dage mee te kampen heeft – zeer ingewikkelde en moeilijke problemen waarvan de meeste in de dagen van de voorgaande Profeten nog onbekend waren. Het is duidelijk dat deze volledig opgetekende, authentieke Openbaring een grote invloed moet hebben bij het voorkomen van toekomstige misverstanden en bij het ophelderen van de misverstanden uit het verleden, die de verschillende sekten gescheiden hielden.
Het Bahá’í-verbond
De Bahá’í-openbaring is nog op andere wijze uniek en zonder weerga. Vóór Zijn overlijden stelde Bahá’u’lláh schriftelijk een Verbond op, waarin Hij Zijn oudste zoon ‘Abdu’l-Bahá, die Hij dikwijls aanduidde met ‘de Tak’ of ‘de Allergrootste Tak’, tot de bevoegde vertolker van de leer benoemde en verklaarde dat elke uitlegging of vertolking door ‘Abdu’l-Bahá gegeven, als even bindend moet worden aanvaard als de woorden van Hemzelf. In Zijn Testament zegt Hij:
Overweeg hetgeen Wij hebben geopenbaard in Ons Heiligste Boek: “Wanneer de Oceaan van Mijn aanwezigheid is weggeëbd en het Boek van Mijn Openbaring is beëindigd, keer dan uw gelaat naar hem dien God heeft beoogd, en die is ontsproten aan deze Aloude Wortel.” Degeen die in dit heilige Vers wordt bedoeld is niemand anders dan de Machtigste Tak .
En in de Tablet of the Branch, waarin Hij de rang van ‘Abdu’l-Bahá uitlegt, zegt Hij:
Betuig God uw dank, o volk, voor zijn verschijning want, voorwaar, hij is de grootste gunst aan u, de meest volmaakte milddadigheid aan u; en door hem wordt ieder vergaan gebeente opgewekt. Al wie zich tot hem keert, heeft zich tot God gekeerd en al wie zich van hem afkeert, heeft zich van Mijn Schoonheid afgekeerd, Mijn bewijs verloochend en tegen Mij gezondigd.
Na het overlijden van Bahá’u’lláh had ‘Abdu’l-Bahá veelvuldig gelegenheid, in zijn eigen huis en op zijn verre reizen, mensen uit alle delen van de wereld en met zeer verschillende opvattingen te ontmoeten. Hij hoorde al hun vragen, hun moeilijkheden en bezwaren aan en gaf volledig uitleg, wat zorgvuldig werd opgeschreven. Jarenlang ging ‘Abdu’l-Bahá voort de leer uit te leggen en de toepassing van de leer op verschillende problemen van het moderne leven te tonen. Meningsverschillen die onder de gelovigen waren gerezen, werden aan hem voorgelegd en door hem op gezaghebbende wijze beslecht, en hierdoor werd de kans op toekomstige misverstanden nog verder verminderd.
Verder stelde Bahá’u’lláh in dat een Internationaal Huis van Gerechtigheid, representatief voor alle bahá’ís ter wereld, moest worden gekozen om toezicht te houden op alle aangelegenheden van de Zaak van God, alle activiteiten te controleren en te coördineren, verdeeldheid en scheuringen te voorkomen, onduidelijkheden toe te lichten, en de leer te behoeden voor vervalsing en onjuiste weergave. Het feit dat dit allerhoogste bestuurslichaam niet slechts wetten kan instellen betreffende al wat niet in de leringen is beschreven, maar ook zijn eigen verordeningen kan herroepen wanneer een nieuwe situatie andere maatregelen nodig maakt, stelt het Geloof in staat zich als een levend organisme te ontwikkelen en zich aan te passen aan de noden en eisen van een veranderende maatschappij.
Bovendien verbood Bahá’u’lláh uitdrukkelijk interpretatie van de leer door iemand anders dan de gemachtigde vertolker. ‘Abdu’l-Bahá benoemde in zijn Testament Shoghi Effendi tot Behoeder van het Geloof na hem en machtigde hem de Geschriften uit te leggen.
Na duizend of meer jaren zal een andere Manifestatie verschijnen, onder de schaduw van Bahá’u’lláh, met duidelijke bewijzen van Zijn zending, maar tot dan vormen de woorden van Bahá’u’lláh, ‘Abdu’l-Bahá en de Behoeder en de besluiten van het Internationale Huis van Gerechtigheid het gezag waarnaar alle gelovigen zich voor leiding moeten wenden. Geen bahá’í mag een school of sekte stichten, gebaseerd op eigen uitlegging van de leer of op een veronderstelde goddelijke openbaring. Iedereen die inbreuk maakt op deze geboden wordt beschouwd als een ‘verbondsbreker’.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Hij is een vijand van het Geloof die tracht de woorden van Bahá’u’lláh te verklaren en daarbij de betekenis van zijn begripsvermogen kleurt, volgelingen rond zich verzamelt, een sekte vormt, zijn eigen rang verhoogt en scheuring in het Geloof veroorzaakt.
Star of the West, deel III, blz. 8.
In een andere Tafel schrijft hij:
Deze mensen (veroorzakers van afscheiding) zijn als het schuim aan de oppervlakte der zee. Een golf zal uit de zee van het Verbond opkomen en door de macht van het Abhá-koninkrijk dit schuim op de kust werpen… Deze verdorven gedachten, die uit persoonlijke en kwade bedoelingen voortvloeien, zullen alle verdwijnen, terwijl het Verbond Gods duurzaam en sterk zal blijven.
Star of the West, deel X, blz. 95.
Niets kan de mensen ervan weerhouden zich van de godsdienst af te wenden, als zij dit willen. ‘Abdu’l-Bahá zegt: “God Zelf dwingt de ziel niet tot het geestelijke. Het gebruik van de vrije menselijke wil is noodzakelijk.” Het geestelijk Verbond maakt echter sektenvorming binnen de Bahá’í-gemeenschap absoluut onmogelijk.
Geen beroepsgeestelijken
Een ander punt van de bahá’í-organisatie moet speciaal worden genoemd en wel het ontbreken van beroepsgeestelijken. Vrijwillige bijdragen om de onkosten van leraren te bestrijden zijn toegestaan, maar van alle bahá’ís wordt verwacht dat zij, al naar gelegenheid en bekwaamheid, de leer zullen verspreiden en onderwijzen. Er is geen bepaalde klasse die door het uitsluitend uitoefenen van geestelijke ambten en rechten boven de medegelovigen wordt gesteld.
In vroegere eeuwen waren geestelijken nodig, omdat de mensen ongeletterd en onontwikkeld waren. Zij waren afhankelijk van geestelijken voor hun godsdienstig onderwijs, voor godsdienstige plechtigheden en ceremoniën, voor rechtspraak, enzovoort. Nu echter, zijn de tijden veranderd. Opvoeding wordt snel algemeen en indien de geboden van Bahá’u’lláh worden opgevolgd, zal iedere jongen en ieder meisje in de wereld een goede opvoeding krijgen. Elk individu zal dan in staat zijn de Geschriften zelf te bestuderen en het levenswater direct uit de bron te putten. Omslachtige riten en ceremoniën die door mensen van een bepaald beroep of kaste worden verricht, hebben in het Bahá’í-geloof geen plaats en de rechtspraak is aan de voor dat doel aangestelde autoriteiten toevertrouwd.
Een leraar is voor een kind noodzakelijk, maar het doel van de ware leraar is zijn leerling in staat te stellen het zonder leraar te doen, de dingen met eigen ogen te zien, met eigen oren te horen en met eigen verstand te begrijpen. Evenzo is in de jeugd van het mensdom de beroepsgeestelijke nodig, maar zijn eigenlijke werk is de mensen in staat te stellen het zonder hem te doen en de goddelijke dingen met hun eigen ogen te aanschouwen, met hun eigen oren te horen en met hun eigen verstand te begrijpen. Thans is de taak van de geestelijken zo goed als afgelopen, en het doel van de bahá’í-leer is dit werk te voltooien en de mensen zo onafhankelijk te maken van alles buiten God, dat zij zich rechtstreeks tot Hem, dat wil zeggen tot Zijn Manifestatie kunnen wenden. Indien allen zich wenden tot één Middelpunt, dan kan er geen verschil van doel of tegenstrijdigheid bestaan. Hoe dichter allen het Middelpunt naderen, des te dichter zullen zij elkaar naderen.
Hoofdstuk 9
Ware beschaving
O volk van God! Houd u niet met uzelf bezig. Laat de verbetering van de wereld en de opvoeding der volkeren uw doel zijn.
Bahá’u’lláh.
Godsdienst de basis van beschaving
Volgens het bahá’í-standpunt zijn de problemen van het menselijk leven, individueel en sociaal, zo ongelooflijk ingewikkeld dat het gewone menselijke verstand niet in staat is er zonder hulp de juiste oplossing voor te vinden. Slechts de Alwetende kent volledig het doel van de schepping en weet hoe dat doel kan worden bereikt. Door de Profeten toont Hij de mensheid het ware doel van het menselijke leven en de rechte weg van vooruitgang. Het opbouwen van een ware beschaving hangt af van de trouw en gehoorzaamheid aan de leiding van profetische openbaringen. Bahá’u’lláh zegt:
Religie is waarlijk het hoofdwerktuig voor de vestiging van orde in de wereld en rust onder haar volkeren. Het verval van de pilaren van religie heeft de dwazen gesterkt en hen aangemoedigd en aanmatigender gemaakt. Waarlijk Ik zeg: Hoe groter het verval van religie, hoe ernstiger de eigenzinnigheid van de goddelozen. Dit kan uiteindelijk slechts tot wanorde en verwarring leiden…
Overweeg hoe de beschaving van het westen de volkeren der wereld heeft verontrust en in opschudding gebracht. Een helse machine is ontworpen en heeft bewezen zo’n wreed vernietigingswapen te zijn, dat nog nooit iemand iets dergelijks heeft gezien of gehoord. De uitbanning van zulke diepgewortelde en vernietigende misbruiken kan slechts tot stand worden gebracht als de volkeren der wereld zich verenigen om een gemeenschappelijk doel na te streven en één universeel geloof te omhelzen…
O volk van Bahá! Ieder voorschrift dat Wij hebben geopenbaard is een machtige vesting voor het behoud van de wereld van bestaan.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Woorden van het Paradijs.
De huidige toestand van Europa en van de wereld in het algemeen bevestigt op welsprekende wijze de waarheid van deze vele jaren geleden geschreven woorden. Het verwaarlozen van de profetische geboden en de hand over hand toenemende ongodsdienstigheid gaan met wanorde en vernietiging op grote schaal gepaard. Zonder de verandering van hart en streven, hetgeen het wezenlijke kenmerk van ware godsdienst is, schijnt de hervorming van de maatschappij volkomen onmogelijk.
Gerechtigheid
In het kleine boek De Verborgen Woorden geeft Bahá’u’lláh in het kort de kern van de profetische leringen. Zijn eerste raad betreft het individuele leven: “Bezit een rein, warm en stralend hart.” De volgende raad geeft het grondbeginsel van het ware sociale leven:
O Zoon van Geest!
Het meest geliefde in Mijn ogen is rechtvaardigheid. Keer u niet van haar af indien u Mij begeert, en veronachtzaam haar niet, zodat Ik u Mijn vertrouwen kan schenken. Met haar hulp zult u met uw eigen ogen zien en niet door de ogen van anderen, uit eigen kennis weten en niet door de kennis van uw naaste. Overweeg in uw hart hoe het u betaamt te zijn. Waarlijk, rechtvaardigheid is Mijn gave aan u en het teken van Mijn goedertierenheid. Houd dit voor ogen.
De eerste vereiste van het sociale leven is, dat ieder individu zal leren het ware van het valse, het goede van het kwade te onderscheiden en de dingen in hun ware verhoudingen te zien. De voornaamste oorzaak van geestelijke en sociale blindheid en de grootste vijand van sociale vooruitgang is zelfzucht. Bahá’u’lláh zegt:
O zonen van verstand! Het dunne ooglid verhindert het oog de wereld en al hetgeen deze omvat te zien. Bedenkt wat het gevolg is, wanneer het gordijn van hebzucht de blik van het hart afsluit!
O volk! De schaduw van hebzucht en afgunst verduistert het licht der ziel, gelijk de wolk de zonnestralen verhindert door te dringen.
Brief aan een zoroastriër.
Door langdurige ondervinding raken de mensen tenslotte overtuigd van de waarheid van de profetische leer, dat zelfzuchtige bedoelingen en zelfzuchtige daden onvermijdelijk sociale rampen veroorzaken. Indien de mensheid niet roemloos ten onder wil gaan, moet een ieder de belangen van zijn naaste als even belangrijk zien als zijn eigen belangen en deze ondergeschikt maken aan de belangen van de gehele mensheid. Op deze wijze zullen uiteindelijk de belangen van allen het beste worden gediend. Bahá’u’lláh zegt:
O Mensenzoon! Indien uw ogen op genade zijn gericht, verzaak de dingen die u ten goede komen en houd u vast aan hetgeen de mensheid ten goede komt. En als uw ogen op gerechtigheid zijn gericht, kies voor uw naaste hetgeen u voor uzelf kiest.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Woorden van het Paradijs.
Overheid
De leer van Bahá’u’lláh bevat twee verschillende soorten referenties met betrekking tot het vraagstuk van de meest rechtvaardige, sociale orde. De ene komt tot uiting in de geopenbaarde Brieven aan de koningen, die het probleem van bestuur behandelen zoals dit tijdens Bahá’u’lláh’s leven bestond. De andere betreft de nieuwe orde die in de bahá’í-gemeenschap zelf tot ontwikkeling moet worden gebracht.
Hierdoor ontstaat het scherpe contrast tussen uitspraken als: “De ene ware God, verheven zij Zijn glorie, heeft het hart der mensen immer beschouwd als Zijn eigen, Zijn uitsluitend bezit, en zal voortgaan dit te doen. Al het andere, of het nu behoort tot het land of de zee, tot rijkdom of glorie, heeft Hij doen overgaan aan de koningen en heersers der aarde” en “In deze Dag betaamt het alle mensen zich krachtig vast te houden aan de Grootste Naam en de eenheid der gehele mensheid te vestigen. Er is geen vluchtplaats noch enig toevluchtsoord buiten Hem.”
De schijnbare onverenigbaarheid van deze twee gezichtspunten vervalt, wanneer wij het onderscheid zien, dat Bahá’u’lláh tussen de ‘Kleine Vrede’ en de ‘Allergrootste Vrede’ maakt. In Zijn brieven aan de koningen maande Bahá’u’lláh hen tot het nemen van gezamenlijke maatregelen voor het behoud van een politieke vrede, het verminderen van bewapening en het bevrijden der armen van hun lasten en zorgen. Maar Zijn woorden maken het volkomen duidelijk, dat hun onbekwaamheid om aan de behoeften van de tijd te voldoen oorlogen en revolutie tot gevolg zou kunnen hebben en tenslotte zou leiden tot het omverwerpen van de oude orde. Daarom zegt Hij enerzijds: “Wat de mensheid in deze tijd nodig heeft, is gehoorzaamheid aan de machthebbers…” en anderzijds: “Degenen die de ijdelheden en versierselen van de aarde hebben vergaard, en zich met verachting van God hebben afgekeerd – zij hebben zowel deze wereld als de wereld die komen gaat verbeurd. Eerlang zal God hen, met de Hand van Macht, ontdoen van hun bezittingen en van het kleed van Zijn milddadigheid…” “Wij hebben een vastgestelde tijd voor u, o volkeren. Als u faalt u op het aangewezen uur tot God te keren, dan zal Hij u voorzeker krachtig aangrijpen, en u van alle kanten met smartelijke beproevingen treffen…” “Men kan de tekenen van dreigende ontreddering en chaos nu waarnemen, aangezien de bestaande orde betreurenswaardig gebrekkig blijkt te zijn…” “Wij hebben Ons verbonden Uw overwinning op aarde te verzekeren en Onze Zaak boven alle mensen te verheffen, al zou er geen koning worden gevonden die zijn gelaat tot U zou keren.”
Het Verheven Wezen, in Zijn wens de eerste vereisten voor vrede en rust in de wereld, en voor de vooruitgang van haar volkeren te openbaren, schrijft: De tijd zal komen dat men algemeen de gebiedende noodzaak zal beseffen voor het houden van een grote en alle mensen omvattende vergadering. De koningen en heersers der aarde moeten deze bijwonen en, door deelneming aan de beraadslagingen, wegen en middelen beramen die de grondslag zullen leggen voor de grote Wereldvrede onder de mensen. Zulk een vrede eist dat de grote mogendheden, ter wille van de rust onder de volkeren op aarde, besluiten tot volledige overeenstemming te komen. Indien een koning de wapens opneemt tegen een andere, moeten allen eendrachtig opstaan en hem dit beletten.”
Bloemlezing uit de Geschriften van Bahá’u’llah, blz. 147,148.
Met deze raad openbaarde Bahá’u’lláh de voorwaarden waaronder de collectieve verantwoordelijkheid in deze Dag Gods moet worden uitgeoefend. Enerzijds riep Hij op tot internationale samenwerking en anderzijds waarschuwde Hij de heersers in niet minder duidelijke taal dat voortzetting van strijd hun macht zou vernietigen. Thans zien wij in de geschiedenis van de moderne tijd deze waarschuwing bevestigd door de opkomst van militaire apparaten in alle ontwikkelde landen met een zo grote vernietigende kracht en een zo hoog opgevoerd potentieel van oorlogvoering dat voor geen der partijen de overwinning nog bereikbaar is. “Nu u de Allergrootste Vrede hebt afgewezen, houdt u aan de Kleine Vrede, zodat u mogelijkerwijs uw eigen toestand en die van uw onderdanen enigermate kunt verbeteren…” “Wat de Heer heeft voorgeschreven als de voortreffelijkste remedie en het machtigste werktuig tot genezing van de gehele wereld, is de vereniging van alle volkeren in één universele Zaak, één gemeenschappelijk Geloof. Dit kan op geen andere wijze worden bereikt dan door de kracht van een kundig, een almachtig en bezield Geneesheer.”
Met de ‘Kleine Vrede’ wordt een politieke eenheid van staten bedoeld, terwijl de ‘Allergrootste Vrede’ een eenheid is op zowel geestelijk als politiek en economisch gebied. “Spoedig zal de huidige orde worden opgerold en een nieuwe in zijn plaats worden uitgespreid.”
In vroeger tijden kon een regering zich beperken tot wereldse en stoffelijke zaken, maar tegenwoordig vereist het regeren leiderschap, toewijding en geestelijke kennis, hetgeen slechts mogelijk is voor hen die zich tot God hebben gekeerd.
Politieke vrijheid
Ofschoon Bahá’u’lláh die bestuursvorm als het meest ideaal beschouwt waarbij het volk op lokaal, nationaal en internationaal niveau vertegenwoordigd is, leert Hij dat dit alleen mogelijk is, indien de mensen een voldoende graad van individuele en sociale ontwikkeling hebben bereikt. Plotseling zelfbestuur te geven aan een onontwikkeld volk dat wordt beheerst door zelfzucht en in de leiding van openbare zaken geen ervaring heeft, zou rampzalig zijn. Er is niets gevaarlijker dan vrijheid voor hen die niet in staat zijn deze verstandig te gebruiken. Bahá’u’lláh schrijft in de Kitáb-í-Aqdas:
Zie hoe kleingeestig de mensen zijn. Zij vragen om hetgeen hen schaadt en verwerpen hetgeen hen baat. Zij behoren werkelijk tot hen die ver zijn afgedwaald. Wij zien dat sommigen vrijheid wensen en zich daarop beroemen. Zulke mensen verkeren in de diepste onwetendheid.
Vrijheid moet uiteindelijk leiden tot opstand, en niemand kan de vlammen daarvan doven. Aldus waarschuwt u Hij Die de Oordelaar, de Alwetende is. Weet dat het dier de belichaming en het symbool van vrijheid is. Hetgeen de mens betaamt is onderwerping aan die beperkingen die hem beschermen tegen zijn eigen onwetendheid, en die hem behoeden voor het kwaad van de onruststoker. Vrijheid maakt dat de mens de grenzen van welvoeglijkheid overschrijdt en de waardigheid van zijn staat schendt. Hij wordt erdoor verlaagd tot het peil van uiterste ontaarding en verdorvenheid.
Beschouw de mensen als een kudde schapen die een herder nodig heeft voor haar bescherming. Dit is voorzeker de waarheid, de onbetwistbare waarheid. Wij keuren vrijheid onder bepaalde omstandigheden goed, en onthouden er in andere gevallen Onze goedkeuring aan. Wij zijn waarlijk de Alwetende.
Zeg: Ware vrijheid ligt in onderwerping van de mens aan Mijn geboden, hoe weinig u dit ook beseft. Zouden de mensen datgene in acht nemen wat Wij tot hen hebben gezonden uit de Hemel van Openbaring, dan zouden zij voorzeker volmaakte vrijheid deelachtig worden. Gelukkig is de mens die het Plan van God ziet in al wat Hij heeft geopenbaard vanuit de Hemel van Zijn wil die al het geschapene doordringt. Zeg: De vrijheid die u baat is slechts te vinden in volkomen dienstbaarheid aan God, de Eeuwige Waarheid. Al wie die zoetheid heeft geproefd, zal haar voor alle heerschappij in de hemel en op aarde niet willen opgeven.
Kitáb-i-Aqdas, §122 t/m §125.
De goddelijke leringen vormen het hoogste middel voor de verbetering van de toestand van de achtergebleven rassen en naties. Wanneer zowel het volk als de staatslieden deze leringen onderzoeken en aannemen, zullen de naties bevrij worden van hun kluisters.
Gezagdragers en burgers
Bahá’u’lláh verbiedt tirannie en verdrukking in de meest nadrukkelijke bewoordingen. In De Verborgen Woorden schrijft Hij:
O onderdrukkers op aarde!
Trek uw handen af van tirannie, want Ik heb gezworen niemands onrecht te vergeven. Dit is Mijn verbond dat Ik onherroepelijk heb vastgelegd in de bewaarde tafel en met Mijn zegel van heerlijkheid heb bekrachtigd.
Zij, die met het opstellen en uitvoeren van de wetten en bepalingen zijn belast, moeten
… vasthouden aan het koord van beraadslaging en datgene aanvaarden en bekrachtigen wat bevordelijk is voor de veiligheid, voorspoed, rijkdom en rust van het volk. Want zou er enige maatregel anders dan deze worden genomen, zou dat slechts wanorde en onrust tot gevolg kunnen hebben.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Tafel van de Wereld.
Het volk evenwel moet de wetten gehoorzamen en trouw zijn aan de rechtvaardige regering. Het moet zich verlaten op methoden van opvoeding, niet op gewelddadigheid, voor verbetering van de toestanden in het land. Bahá’u’lláh zegt:
In elk land waar een van deze mensen woont, moeten zij zich loyaal, eerlijk en oprecht jegens de regering van dat land gedragen.
Tafelen van Bahá’u’lláh, De vijfde Blijde Tijding
O volk van God! Sier uw slapen met het sieraad van betrouwbaarheid en vroomheid. Help dan uw Heer met de heerscharen van voortreffelijke daden en een prijzenswaardig karakter. Wij hebben u onenigheid en conflict verboden in Mijn Boeken en Mijn Geschriften en Mijn Rollen en Mijn Tafelen en hebben daarmee niets anders gewenst dan uw verheffing en vooruitgang.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Pracht.
Aanstelling en bevordering
Bij benoemingen moet geschiktheid voor de betrekking de enige maatstaf zijn. Voor deze voornaamste overweging moeten alle andere als leeftijd, sociale of financiële staat, familierelaties of persoonlijke vriendschap wijken. Bahá’u’lláh zegt in de vijfde Ishráq:
Regeringen behoren zich volledig op de hoogte te stellen van de omstandigheden van hen die zij regeren, en behoren hun posities te verlenen overeenkomstig hun verdiensten en talenten. Het is de plicht van iedere heerser en vorst aan deze zaak de grootste aandacht te besteden, opdat de verrader zich niet wederrechtelijk de positie van de getrouwe moge toeëigenen en evenmin de plunderaar moge heersen in plaats van de betrouwbare.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Pracht.
Het is gemakkelijk te zien, dat wanneer deze stelregel algemeen wordt aangenomen en gevolgd, de verandering in ons sociale leven verbijsterend zal zijn. Wanneer ieder individu de positie verkrijgt waarvoor hij door zijn talenten en bekwaamheden speciaal geschikt is, zal hij zich met hart en ziel op zijn werk kunnen toeleggen en tot nut van zichzelf en de gehele wereld in zijn beroep uitmunten.
Economische problemen
De bahá’í-leer dringt er in de krachtigste termen op aan de economische verhoudingen tussen arm en rijk te veranderen.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Het regelen van de omstandigheden van de mensen moet van dien aard zijn dat de armoede verdwijnt en dat een ieder, voor zover mogelijk, naar rang en positie, zal delen in gerief en welzijn. Wij zien enerzijds mensen om ons heen die overladen zijn met rijkdom en anderzijds de ongelukkigen die aan alles gebrek hebben; zij die een aantal statige paleizen bezitten en zij die nergens hun hoofd ter ruste kunnen leggen… Deze stand van zaken is verkeerd en moet worden verholpen. Nu moet de remedie wel zorgvuldig ter hand worden genomen. Het kan niet worden geregeld met het tot stand brengen van volkomen gelijkheid tussen de mensen. Gelijkheid is een hersenschim! Het is geheel onuitvoerbaar. Zelfs wanneer er gelijkheid kon worden bereikt, zou deze onbestendig zijn. En zou het bestaan ervan mogelijk zijn, dan zou de gehele ordening van de wereld worden vernietigd. De wet van de orde moet altijd heersen in de mensenwereld. God heeft dit zo verordend bij de schepping van de mens… Evenals een groot leger heeft de mensheid een generaal, kapiteins, onderofficieren en soldaten nodig, ieder met zijn eigen toegewezen taak. Rangorden zijn absoluut noodzakelijk als waarborg voor een ordelijke organisatie. Een leger zou niet alleen uit generaals kunnen bestaan of uit alleen kapiteins, of uit alleen maar soldaten, zonder dat er één is die het gezag voert.
Aangezien sommigen enorm rijk zijn en anderen betreurenswaardig arm, is er zeer zeker een organisatie nodig om deze stand van zaken te controleren en te verbeteren. Het is van belang om rijkdom te beperken, zoals het ook van belang is armoede te beperken. Beide uitersten zijn niet goed… Wanneer wij zien dat men armoede een toestand van verhongering heeft laten bereiken, dan is dit een feilloos teken dat wij ergens tirannie zullen vinden. De mensen moeten zich voor deze kwestie inzetten en niet langer uitstel dulden om toestanden die de ellende van knagende armoede bij een zeer groot aantal mensen teweegbrengen te veranderen.
De rijken moeten van hun overvloed geven, zij moeten hun hart vermurwen, een mededogend begrip koesteren en zich bekommeren om de bedroefden die lijden door gebrek aan de eerste levensbehoeften.
Er moeten speciale wetten worden gemaakt die over deze uitersten van rijkdom en armoede gaan… De regeringen moeten zich houden aan de goddelijke Wet die gelijke rechten verleent aan allen. Dit is de enige manier waarop de betreurenswaardige overtolligheid van grote rijkdom en de erbarmelijke, demoraliserende, vernederende armoede kan worden afgeschaft… Pas als dit wordt gedaan zal aan de Wet van God worden gehoorzaamd.
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 170-173.
Openbare financiën
‘Abdu’l-Bahá stelt voor dat elke stad, dorp en district, voor zover mogelijk, binnen zijn eigen gebied verantwoordelijk is voor de inning van belastinggelden en zijn aandeel bijdraagt voor de kosten van het algemene bestuur. Eén der voornaamste bronnen van inkomsten moet een progressieve inkomstenbelasting zijn. Wanneer iemands inkomen niet hoger is dan zijn noodzakelijke uitgaven, zou hij niet belastingplichtig moeten zijn, maar in alle gevallen waar het inkomen de noodzakelijke uitgaven te boven gaat moet belasting worden geheven en wel op progressieve basis.
Indien iemand daarentegen door ziekte, een slechte oogst of andere oorzaken buiten zijn schuld niet in staat is voldoende te verdienen om de noodzakelijke uitgaven voor dat jaar te bestrijden, moet hem uit algemene fondsen het ontbrekende tot onderhoud van hem en zijn gezin worden verstrekt.
Er zullen ook andere bronnen van openbare inkomsten zijn, bijvoorbeeld die welke voortvloeien uit niet-bij-testament vermaakte bezittingen, mijnbouw en vrijwillige bijdragen, terwijl onder de uitgaven zullen vallen toeslagen ter ondersteuning van zieken, wezen, doven, blinden, het onderwijs en de volksgezondheid. Aldus zal voor de welvaart en het welzijn van allen worden gezorgd.
Vrijwillig delen
In een brief aan de Centrale Organisatie voor een Duurzame Vrede, schrijft ‘Abdu’l-Bahá in 1919:
Tot de leringen van Bahá’u’lláh behoort ook het vrijwillig delen van eigendom met andere mensen. Dit vrijwillig delen is beter dan gelijkheid en houdt in dat mensen zichzelf niet moeten verkiezen boven anderen, maar veeleer hun leven en eigendommen moeten opofferen voor anderen. Maar dit moet niet onder dwang worden ingevoerd zodat het een wet wordt waaraan men zich moet houden. Nee, integendeel, men zou zijn eigendom en leven uit eigen beweging moeten opofferen en bereidwillig zijn geld geven aan de armen, net zoals de bahá’ís in Perzië dat onderling doen.
Het Vraagstuk van Universele Vrede, §19.
Werk voor allen
Eén van de belangrijkste voorschriften van Bahá’u’lláh ten opzichte van het economische vraagstuk is, dat allen nuttig werk moeten verrichten. Er mogen geen klaplopers zijn in de sociale bijenkorf, geen volwaardigen die op de gemeenschap parasiteren. Hij zegt:
Op een ieder van u rust de plicht een of ander beroep uit te oefenen, zoals ambachten, handel en dergelijke. Wij hebben het bezig zijn met zulk werk verheven tot de rang van aanbidding tot God, de Ware. Overweeg in uw hart de genade en de zegeningen van God en betuig Hem dank in de avondstond en bij het aanbreken van de dag. Verspil uw tijd niet in luiheid en ledigheid. Houd u bezig met datgene wat uzelf en anderen tot voordeel strekt. Aldus is bevolen in deze Tafel van welks horizon de dagster van wijsheid en uitspraken schitterend schijnt.
In de ogen van God zijn zij de meest verachtelijke mensen die niets doen en bedelen. Houd vast aan het koord van bestaansmiddelen, terwijl u uw volle vertrouwen stelt op God, de Voorziener van alle middelen.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Blijde Tijdingen.
Hoeveel energie wordt in de huidige zakenwereld verbruikt in het herroepen en ongedaan maken van de inspanningen van andere mensen, in nutteloze strijd en naijver! En op nog veel schadelijker manieren! Indien allen werken en als alle hoofd- en handenarbeid ten goede komt aan de mensheid, zoals Bahá’u’lláh gebiedt, dan zullen de voorraden die nodig zijn voor een gezond, geriefelijk en groots leven, ruim voldoende zijn voor allen. Er hoeven geen sloppenwijken te zijn, geen gebrek, geen hongersnood, geen industriële slavernij, geen ongezonde arbeid.
De ethiek van rijkdom
Volgens de bahá’í-leer is rijkdom, indien rechtmatig verkregen en op de juiste wijze gebruikt, eervol en prijzenswaardig. Bewezen diensten moeten naar waarde worden beloond. Bahá’u’lláh zegt:
Het volk van Bahá zou geen enkel mens de beloning mogen onthouden die hem toekomt, zou ambachtslieden met eerbied moeten behandelen… Men moet eerlijk spreken en zo een gave waarderen.
Tafelen van Bahá’u’lláh, De vijfde Ṭaráz.
Over rente op geld schrijft Bahá’u’lláh het volgende:
Veel mensen hebben hier behoefte aan. Omdat, als er geen vooruitzicht zou zijn op het verkrijgen van rente, de aangelegenheden der mensen te lijden zouden krijgen van mislukking en ontwrichting. Men kan maar zelden iemand vinden die zoveel consideratie zou tonen tegenover zijn medemens…dat hij hem een lening geeft op welwillende voorwaarden. Daarom hebben Wij als teken van genade tegenover de mensen voorgeschreven dat rente over geld behandeld moet worden als andere zakelijke transacties die gebruikelijk zijn onder de mensen. Aldus is het… wettig en juist om rente over geld in rekening te brengen…
Dit is echter een zaak die gematigd en eerlijk toegepast moet worden. Onze Pen van Heerlijkheid heeft zich ervan onthouden, als teken van wijsheid en voor het gemak van de mensen, om vast te stellen wat de grens ervan is. Niettemin sporen Wij de geliefden Gods aan om rechtvaardigheid en eerlijkheid in acht te nemen en datgene te doen wat de vrienden ertoe aanzet om tedere genade en mededogen te betonen tegenover elkaar…
Niettemin is het afhandelen van deze zaken toevertrouwd aan de mannen van het Huis van Gerechtigheid, dat zij ze mogen opleggen overeenkomstig de eisen van de tijd en de ingevingen van wijsheid.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Pracht.
Geen industriële slavernij
In de Kitáb-i-Aqdas verbiedt Bahá’u’lláh slavernij en ‘Abdu’l-Bahá heeft verklaard dat niet alleen gewone slavernij, maar ook industriële slavernij in strijd is met de wet van God. Toen hij in 1912 in de Verenigde Staten was, zei hij tegen het Amerikaanse volk:
Tussen 1860 en 1865 verrichtte u een grote daad, u schafte de slavernij af. Maar heden ten dage moet u nog iets veel groters doen: u moet industriële slavernij afschaffen…
De oplossing van het economische probleem zal niet kunnen worden gevonden in het stellen van kapitaal tegenover arbeid en arbeid tegenover kapitaal in strijd en conflict, maar door de vrijwillige houding van ‘goodwill’ aan beide kanten. Dan zal een werkelijke en durende rechtvaardige toestand verzekerd zijn…
Onder de bahá’ís zijn er geen afpersende, inhalige en oneerlijke praktijken, geen opstandige eisen, geen revoluties, onlusten tegen de bestaande regeringen…
Het zal in de toekomst voor de mensen niet mogelijk zijn grote rijkdom door de arbeid van anderen bijeen te garen. De rijke zal vrijwillig delen. Zij zullen hier geleidelijk toe komen, uit zichzelf, uit eigen vrije wil. Het zal nooit geschieden door oorlog en bloedvergieten.
Star of the West, deel VII, nr. 15, blz. 147.
Door vriendelijke beraadslagingen en samenwerking, door billijke medezeggenschap en winstdeling zal het belang van kapitaal en arbeid het beste worden gediend. Het harde wapen van staking en uitsluiting is schadelijk, niet alleen voor de direct getroffen bedrijven, maar ook voor de gemeenschap als geheel. Het is daarom de taak van de regeringen middelen te overwegen ter voorkoming van dergelijke barbaarse methoden om onenigheden te beslechten. ‘Abdu’l-Bahá zei in Dublin, New Hampshire, in 1912:
Nu wil ik u over Gods wet vertellen. Volgens de goddelijke wet moeten de werknemers niet uitsluitend met loon worden betaald. Nee, zij moeten deelgenoten zijn in elk werk. Het vraagstuk van socialisatie is erg moeilijk. Het zal niet worden opgelost door loonstakingen. Alle regeringen ter wereld moeten zich verenigen en een vergadering beleggen, waarvoor de leden zullen worden verkozen uit de parlementen en de edelste mensen van de landen. Deze vergadering moet met gezag en wijsheid te werk gaan, zodat noch de kapitalisten enorme verliezen lijden, noch de arbeiders tekort komen. Met de uiterste gematigdheid moeten zij de wet maken en in het openbaar afkondigen, dat de rechten van de werknemers ten volle moeten worden gehandhaafd. Ook de rechten van de werkgevers moeten worden beschermd. Wanneer een dergelijke algemene wet vrijwillig is aangenomen door beide partijen, moeten alle regeringen in de wereld gezamenlijk stakingen tegengaan, indien deze mochten uitbreken. Anders zullen de stakingen tot veel vernietiging leiden, vooral in Europa. Er zullen verschrikkelijke dingen geschieden.
Deze kwestie zal één van de vele oorzaken voor een algemene Europese oorlog zijn. De eigenaren van mijnen, fabrieken, huizen en landerijen moeten hun inkomsten delen met hun werknemers en een bepaald, redelijk percentage van hun winst geven aan hun arbeiders, zodat de werknemer, buiten zijn loon, een deel van de opbrengst van de fabriek zal ontvangen, opdat hij zich met hart en ziel aan zijn werk kan geven.
Star of the West, deel VIII, nr. 1, blz. 7.
Legaat en erfenis
Bahá’u’lláh zegt, dat iemand vrij moet zijn gedurende zijn leven naar eigen verkiezing over zijn bezit te beschikken en een ieder verplicht is in een testament vast te leggen, wat er na zijn dood met zijn bezittingen moet gebeuren. Indien iemand sterft zonder een testament na te laten, moet de waarde van het bezit worden geschat en verdeeld in vastgestelde verhouding van zeven groepen van erfgenamen, namelijk kinderen, partner, vader, moeder, broers, zusters en leraren, terwijl de grootte van ieders deel geringer wordt naar gelang zijn plaats in de rangorde. Ontbreken er één of meer van deze groepen erfgenamen, dan komt het betreffende erfdeel te vervallen aan de openbare schatkist ten behoeve van de armen, de weduwen en wezen of voor nuttige openbare werken. Indien de overledene geen erfgenamen heeft, vervalt zijn gehele bezit aan de openbare schatkist.
Niets in de wet van Bahá’u’lláh belet iemand zijn hele bezit aan één persoon na te laten als hij dit wil, maar de bahá’ís zullen ongetwijfeld bij het opmaken van hun testament rekening houden met het door Bahá’u’lláh gegeven model voor het geval van niet-testamentair nagelaten bezittingen, waardoor een verdeling van het bezit onder een groter aantal erfgenamen wordt verzekerd.
Gelijkwaardigheid van man en vrouw
Eén van de maatschappelijke beginselen waaraan Bahá’u’lláh grote waarde hecht is dat de vrouw beschouwd moet worden als de gelijke van de man en dezelfde rechten en voorrechten, dezelfde opvoeding en kansen moet genieten.
Algemene leerplicht is volgens Hem het grote middel tot het bewerkstelligen van de emancipatie van de vrouw. Meisjes moeten een even goede opvoeding ontvangen als jongens. In feite is zelfs de opvoeding van de meisjes belangrijker dan die van de jongens, want later zullen deze meisjes moeder worden en als moeder de eersten zijn om de opvoeding van het volgende geslacht te beïnvloeden. Kinderen zijn als tere, jonge twijgen; wanneer de eerste opvoeding goed is, groeien zij recht en indien de opvoeding verkeerd is, groeien zij krom. Tot het einde van hun leven worden zij door de opvoeding in hun jeugd beïnvloed. Hoe belangrijk is het dus dat meisjes goed en verstandig worden opgevoed!
‘Abdu’l-Bahá had volop gelegenheid op zijn reizen naar het Westen de bahá’í-leer betreffende dit onderwerp uit te leggen. Op een bijeenkomst van de ‘Women’s Freedom League’ in Londen in januari 1913 zei hij:
De mensheid lijkt op een vogel met twee vleugels, de ene is mannelijk, de andere vrouwelijk. Tenzij beide vleugels sterk zijn en door één kracht worden bewogen, kan de vogel niet hemelwaarts vliegen. Naar de geest van dit tijdperk moet de vrouw zich ontwikkelen, op alle levensgebieden haar roeping vervullen en de gelijkwaardige van de man worden. Zij moet op gelijke hoogte met de man staan en gelijke rechten genieten. Dit is mijn vurigste bede en één van de grondbeginselen van Bahá’u’lláh.
Sommige geleerden hebben verklaard dat de hersenen van de man meer wegen dan die van de vrouw en voeren dit als een bewijs van de superioriteit van de man aan. Maar wanneer wij om ons heen kijken, zien wij mensen met kleine hoofden, wier hersenen weinig moeten wegen, het grootste begrip en verstand aan de dag leggen en anderen met grote hoofden, wier hersenen zwaar moeten zijn, van alle geest ontbloot. Het gewicht der hersenen is dus geen ware maatstaf voor intelligentie of superioriteit.
Wanneer de man als tweede bewijs van zijn superioriteit verklaart dat vrouwen niet zoveel hebben gepresteerd als de mannen, gebruikt hij armzalige argumenten die de geschiedenis geheel buiten beschouwing laten. Indien deze mannen beter van de geschiedenis op de hoogte waren, zouden zij weten dat er in het verleden prominente vrouwen leefden, die grootse dingen verrichtten en dat er ook heden ten dage vele grote en vooraanstaande vrouwen zijn.
Hier beschreef ‘Abdu’l-Bahá de prestaties van Zenobia en andere grote vrouwen uit het verleden, en hij besloot met het treffende voorbeeld van Maria Magdalena, wier geloof onwankelbaar bleef toen de apostelen twijfelden. Hij vervolgde:
Tot de grote vrouwen uit onze tijd behoort Qurratu’l-‘Ayn , de dochter van een mohammedaanse priester. Ten tijde van de komst van de Báb toonde zij zulk een geweldige moed en kracht, dat allen die haar hoorden, verwonderd waren. Zij wierp haar sluier af niettegenstaande het eeuwenoude gebruik van de Perzische vrouwen en, ofschoon het als onwelvoeglijk werd beschouwd met mannen te spreken, hield deze heldhaftige vrouw disputen met de geleerdste mannen en versloeg hen in iedere samenkomst. De Perzische regering nam haar gevangen. Zij werd in het openbaar met stenen bekogeld, vervloekt, van stad tot stad verbannen en met de dood bedreigd, maar zij liet nooit haar vastberadenheid varen om voor de vrijheid van haar zusters te werken. Met de grootste heldenmoed verdroeg zij vervolging en lijden, en zelfs in de gevangenis maakte zij bekeerlingen. Tegen een Perzische minister, in wiens huis zij gevangen was gezet, zei zij: “U kunt mij doden zodra u wenst, Maar u kunt de emancipatie van de vrouw niet tegenhouden.” Tenslotte kwam het einde van haar tragische leven; zij werd naar een tuin gebracht en daar gewurgd. Zij droeg echter haar mooiste kleding, alsof zij naar een bruiloftsfeest ging. Met zulk een moed en grootheid van ziel gaf zij haar leven, dat degenen die haar zagen diep ontroerd en bewogen werden. Zij was waarlijk een heldin. Heden ten dage zijn er onder de bahá’ís in Iran vrouwen die eveneens een onverschrokken moed tonen. Sommigen zijn met grote dichterlijke gaven en welsprekendheid begiftigd en houden bezielende toespraken tot grote menigten.
Vrouwen moeten voortgaan zich te ontwikkelen. Zij moeten hun kennis van natuurwetenschappen, letterkunde en geschiedenis uitbreiden ter vervolmaking van de mensheid. Eerlang zullen zij hun rechten verkrijgen. De man zal zien hoe de vrouw met ernst en waardigheid het civiele en politieke leven verbetert, tegen oorlog strijdt en kiesrecht en gelijke kansen eist. Ik verwacht van u dat u voortgaat op alle levensgebieden, dan zult u worden gekroond met de diadeem van eeuwige glorie.
Vrouwen en het nieuwe tijdperk
Wanneer de visie van de vrouw de nodige aandacht krijgt en het de vrouw wordt toegestaan meer invloed uit te oefenen op het sociale beleid, dan kunnen wij grote vooruitgang verwachten in zaken die onder het oude regime van mannelijke overheersing dikwijls op bedroevende wijze werden verwaarloosd – zaken als gezondheidszorg, matigheid, vrede en erkenning van de waarde van het individu.
Verbeteringen in dit opzicht zullen verreikende en weldadige gevolgen hebben. ‘Abdu’l-Bahá zegt:
In het verleden werd de wereld geregeerd door kracht, en de man overheerste de vrouw door krachtiger en strijdlustiger eigenschappen van lichaam en geest. Maar de weegschaal begint reeds over te hellen. De kracht is niet meer doorslaggevend, terwijl een levendige geest, intuïtie en de geestelijke eigenschappen van liefde en dienstbaarheid welke haar sterke zijden zijn, de overhand krijgen. Hierdoor zal het nieuwe tijdperk minder mannelijk zijn en meer doortrokken van vrouwelijke idealen. Of om het nauwkeuriger uit te drukken, het zal een tijdperk worden waarin de mannelijke en vrouwelijke elementen van de beschaving beter in evenwicht zullen zijn.
Star of the West, deel III, nr. 3, blz. 4.
Afschaffing van geweld
Bahá’u’lláh raadt Zijn volgelingen aan de emancipatie van de vrouw, evenals andere veranderingen, zonder geweld in te voeren. Een uitstekend voorbeeld van de bahá’í-methode tot sociale hervorming werd door bahá’í-vrouwen in Iran, Egypte en Syrië gegeven. In deze landen is het de gewoonte voor moslim-vrouwen buitenshuis een sluier over het gelaat te dragen. De Báb leerde, dat in de nieuwe Godsbeschikking de vrouwen van deze hinderlijke belemmering zouden worden bevrjd, maar Bahá’u’lláh adviseert Zijn volgelingen, waar het geen belangrijk zedenvraagstuk betreft, liever de traditionele gewoonten te volgen totdat de mensen meer verlicht zijn, dan aanstoot te geven aan hen onder wie zij leven en nodeloos tegenstand op te wekken. De bahá’í-vrouwen dragen dus geduldig de sluier om niet een storm van fanatieke haat, wrok en tegenstand op te roepen door zich ongesluierd in het openbaar te vertonen, ofschoon zij zeer goed weten dat dit verouderde gebruik voor verlichte mensen onnodig en hinderlijk is. Dit toegeven aan een traditioneel gebruik komt niet voort uit vrees, maar uit het vaste vertrouwen in de macht van opvoeding en in de veranderende en levengevende invloed van ware godsdienst. De bahá’ís in deze streken wijden hun krachten aan de opvoeding van hun kinderen, vooral de meisjes, en aan de verspreiding en groei van de bahá’í-idealen, wel wetend, dat naarmate het nieuwe geestelijke leven groeit en zich onder de mensen verspreidt en ontwikkelt, verouderde gewoonten en vooroordelen één voor één zullen verdwijnen, even natuurlijk en onvermijdelijk als in de lente de schutblaadjes van de knoppen vallen, wanneer bladeren en bloemen in de zon ontluiken.
Opvoeding
Opvoeding – het onderwijzen en leiden van de mensen en het ontwikkelen en oefenen van hun aangeboren begaafdheden – is het hoogste doel geweest van alle heilige profeten sinds het begin van de wereld, en in de bahá’í-leer worden het fundamentele belang en de onbegrensde mogelijkheden van opvoeding in de duidelijkste bewoordingen verkondigd. De leraar is de belangrijkste factor in de beschaving en zijn werk is het hoogste waarnaar de mens kan streven. Opvoeding begint in de moederschoot en is even oneindig als het leven van het individu. Opvoeding is een absolute noodzaak voor een juiste levenswijze en is het fundament van individuele en sociale welvaart. Wanneer de juiste opvoeding algemeen wordt, zal de mensheid veranderen en de wereld zal een paradijs op aarde worden.
Tegenwoordig is een werkelijk goed opgevoed mens een zeer zeldzaam verschijnsel, want bijna iedereen heeft domme vooroordelen, verkeerde idealen, onjuiste opvattingen en slechte gewoonten, die hem van zijn geboorte af zijn bijgebracht. Hoe weinigen leren van hun prilste jeugd af met heel hun hart God lief te hebben en hun leven aan Hem te wijden, het dienen van de mensheid te zien als het hoogste doel van het leven en hun krachten te ontwikkelen tot heil van het algemene welzijn! Toch zijn dit zeer zeker de essentiële beginselen van een goede opvoeding. Het volstampen van de hersenen met kennis van wiskunde, grammatica, aardrijkskunde, talen, enzovoort, heeft betrekkelijk weinig effect bij de vorming van edele en nuttige mensen.
Bahá’u’lláh zegt dat opvoeding algemeen moet zijn:
Elke vader is gehouden zijn zoon en dochter in de kunst van het lezen en schrijven te onderrichten, alsmede in alles wat in de Heilige Tafel is opgetekend. Wanneer iemand zich onttrekt aan hetgeen hem is geboden moeten de Gevolmachtigden zoveel van hem inhouden als voor hun onderricht vereist is indien hij een vermogend man is; zo niet, dan valt de kwestie toe aan het Huis van Gerechtigheid. Waarlijk, Wij hebben het tot een toevluchtsoord voor de armen en behoeftigen gemaakt. Wanneer iemand zijn zoon of de zoon van een ander opvoedt, is het alsof hij een zoon van Mij heeft opgevoed.
Kitáb-i-Aqdas, blz. 47.
Een ieder, man of vrouw, moet een gedeelte van wat hij of zij door handel, landbouw of een ander beroep verdient aan een vertrouwd persoon overhandigen voor de opleiding van en het onderricht aan kinderen, voor dit doel te besteden met medeweten van de Gevolmachtigden van het Huis van Gerechtigheid.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Tafel van de Wereld.
Aangeboren karakterverschillen
In de bahá’í-zienswijze is het karakter van het kind niet als een stuk was, dat in elke willekeurige vorm kan worden gekneed naar de wil van de leraar. Integendeel, ieder kind heeft vanaf het begin zijn eigen, door God gegeven karakter en persoonlijkheid, die zich slechts op een bepaalde manier het beste kunnen ontwikkelen en deze manier is voor ieder mens anders. Geen twee mensen hebben precies dezelfde capaciteiten en talenten en de ware opvoeder zal nooit trachten twee karakters tot één en dezelfde vorm te maken. Feitelijk zal hij nooit trachten een karakter in een bepaalde vorm te dwingen. Maar hij zal met respect de ontluikende krachten van de jonge natuur verzorgen, aanmoedigen en beschermen en hun de nodige voeding en steun verlenen. Zijn werk is als het werk van een tuinman die verschillende planten verzorgt. De ene plant houdt van het felle zonlicht, de andere van de koele schaduw, de ene verkiest de waterkant, de andere de dorre heuvel, de ene bloeit het beste op zandgrond en de andere op vette klei. Elk moet naar eigen behoefte worden verzorgd, anders kunnen zijn schoonheden zich nooit volledig ontplooien.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
De Profeten erkennen, dat opvoeding een grote invloed heeft op het menselijke geslacht, maar zij verklaren, dat er in oorsprong graduele verschillen zijn in verstand en begrip. Wij zien dat sommige kinderen van dezelfde leeftijd, van hetzelfde land en ras, ja zelfs van hetzelfde gezin onder de leiding van dezelfde leraar in verstand en begrip verschillen. Hoe de schelp ook wordt gecultiveerd (of gepolijst), hij kan nooit een glanzende parel worden. De zwarte steen kan nooit de schitterende edelsteen worden. De doornige cactus kan nooit door cultivering en ontwikkeling de gezegende boom worden. Dat wil zeggen, opvoeding zal de wezenlijke aard van het menselijke juweel niet veranderen, maar zij heeft een buitengewone uitwerking. Door deze doeltreffende kracht zullen alle latente deugden en capaciteiten in de mens tot uiting komen.
Karaktervorming
Van het allergrootste belang in de opvoeding is karaktervorming. Hierin heeft het voorbeeld meer uitwerking dan het voorschrift. Het leven en karakter van de ouders, leraren en kameraadjes van het kind zijn uiterst belangrijke factoren.
Gods profeten zijn de grote opvoeders van de mensheid, en hun raadgevingen en levensgeschiedenis moeten de kindergeest worden ingeprent zodra hij in staat is deze te begrijpen. Vooral de woorden van de hoogste leraar Bahá’u’lláh, Die de grondbeginselen openbaart waarop de beschaving van de toekomst moet worden gebouwd. Hij zegt:
Leer uw kinderen, hetgeen door de Pen van Glorie is geopenbaard. Onderwijs hen, hetgeen uit de hemel van grootheid en macht is nedergedaald. Laat hen de geschriften van de Genadevolle uit het hoofd leren en laat hen deze met de meest welluidende stemmen zingen in de ruimtes van de Mashriqu’l-Adhkár.
Kunst, wetenschap en ambacht
Opvoeding in kunst, wetenschap, ambacht en nuttige beroepen wordt noodzakelijk en belangrijk geacht. Bahá’u’lláh zegt:
Kennis geeft vleugels aan ‘s mensen bestaan en is gelijk een ladder waarlangs men omhoog stijgt. Allen zijn verplicht kennis te vergaren, maar slechts van die wetenschappen die de mensen op aarde ten goede komen en niet van die wetenschappen die beginnen met woorden en eindigen met woorden. De volkeren van de wereld zijn de wetenschappers en de handwerkslieden waarlijk veel verschuldigd. Hiervan getuigt het Moederboek op de dag van Zijn wederkomst. Gelukkig zijn zij die een oor hebben dat hoort. Waarlijk, kennis is een ware schat voor de mens en een bron van heerlijkheid, milddadigheid, vreugde, vervoering, geluk en blijdschap.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Schitteringen.
Behandeling van misdadigers
In een gesprek over de juiste methode om misdadigers te behandelen, sprak ‘Abdu’l-Bahá als volgt:
Maar het allerbelangrijkste is, dat de mensen op zo’n manier moeten worden opgevoed…, dat zij het begaan van misdaden zullen vermijden en ervoor zullen terugdeinzen, zodat de misdaad zelf hen als de grootste kastijding, de hoogste veroordeling en kwelling zal voorkomen. Om die reden zullen er geen misdaden worden begaan die straf vereisen…
Als iemand een ander bijvoorbeeld onderdrukt, onrecht aandoet en kwaad berokkent, en de verongelijkte wreekt zich, is dit wraak en laakbaar. Als ‘Amru Zaid oneer aandoet, heeft laatstgenoemde niet het recht om ‘Amru oneer aan te doen; doet hij dat wel, dan is dit wraak en dat is zeer laakbaar. Nee, veeleer moet hij kwaad met goed vergelden en niet alleen vergeven, maar ook zo mogelijk zijn onderdrukker van dienst zijn. Dit gedrag is de mens waardig, want welk voordeel behaalt hij uit wraak? De twee handelingen zijn aan elkaar gelijk; als de ene handeling afkeurenswaardig is, zijn ze beide afkeurenswaardig. Het enige verschil is dat de ene eerst werd gepleegd en de andere later.
Maar de gemeenschap heeft het recht zichzelf te verdedigen en te beschermen; bovendien koestert de gemeenschap geen haat en ook geen vijandige gevoelens jegens de moordenaar; ze zet hem in de gevangenis, of straft hem, alleen ter bescherming en beveiliging van anderen…
Toen Christus dus zei: “Wie u op de rechter wang slaat, keer hem ook de linker toe,” was dat met de bedoeling om de mensen te leren dat zij niet persoonlijk wraak moesten nemen. Hij bedoelde niet dat als een wolf een kudde schapen aanvalt en deze wil verscheuren, de wolf daartoe moet worden aangemoedigd. Nee, indien Christus geweten had dat een wolf de kudde was binnengedrongen en op het punt stond de schapen te verscheuren, zou Hij dat zeer zeker voorkomen hebben…
De grondwet van de gemeenschappen berust op gerechtigheid… Wat Christus dus bedoelde met vergiffenis en kwijtschelding is niet dat, als naties u aanvallen, uw huizen in brand steken, uw goederen plunderen, uw vrouw, kinderen en familieleden aanvallen en uw eer schenden, u in aanwezigheid van deze tirannieke vijanden onderdanig moet zijn en hen moet toestaan al hun wreedheden en onderdrukkingen te begaan. Nee, de woorden van Christus hebben betrekking op het gedrag van twee mensen jegens elkaar; als de ene persoon de andere aanvalt, moet de gewonde hem vergeven. Maar de gemeenschappen moeten de rechten van de mens beschermen…
Er moet nog één ding gezegd worden: en wel dat de gemeenschappen dag en nacht bezig zijn met het ontwerpen van strafwetten en met het in gereedheid brengen en organiseren van strafwerktuigen en -middelen. Zij bouwen gevangenissen, maken ketenen en boeien, brengen ballings- en verbanningsoorden in gereedheid, bedenken verschillende soorten ontberingen en folteringen en denken met deze middelen misdadigers discipline bij te brengen, terwijl ze daarentegen in werkelijkheid zedenverwildering en vervorming van het karakter veroorzaken. De gemeenschap moet er in tegendeel dag en nacht naar streven om met de meeste ijver en inspanning de opvoeding van mensen tot stand te brengen, waardoor zij van dag tot dag vooruitgaan in kennis en wetenschap, deugden verwerven, zich goede zeden eigen maken en ondeugden vermijden, opdat zich geen misdaden zullen voordoen.
Beantwoorde Vragen, hoofdstuk 57.
Invloed van de pers
Het belang van de pers als middel tot verspreiding van kennis en tot opvoeding van de mensen, en zijn invloed op de beschaving bij een juist gebruik, wordt door Bahá’u’lláh ten volle erkend. Hij schrijft:
In deze Dag worden de geheimen van de aarde voor de ogen van de mensen blootgelegd. De bladzijden van snelverschijnende nieuwsbladen zijn werkelijk de spiegel van de wereld. Zij weerspiegelen de daden en bezigheden van verschillende volkeren en geslachten. Zij weerspiegelen ze en maken ze tevens bekend. Zij zijn een spiegel die begiftigd is met gehoor, gezicht en spraak. Dit is een verbazingwekkend en machtig fenomeen. De schrijvers daarvan dienen evenwel gezuiverd te zijn van de aandriften van boze hartstochten en begeerten, en getooid te zijn met het gewaad van rechtvaardigheid en gerechtigheid. Zij behoren zoveel mogelijk de situatie te onderzoeken, zich van de feiten te vergewissen en ze daarna op schrift te stellen.
Wat deze Verguisde betreft, zijn de meeste dingen die in de kranten zijn geschreven van waarheid verstoken. Eerlijk spreken en waarheidlievendheid worden, vanwege hun verheven rang en plaats, beschouwd als een zon die schijnt boven de horizon van kennis.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Het zesde Ṭaráz.
Hoofdstuk 10
De weg naar vrede
Deze dienaar is waarlijk in deze tijd gekomen om de wereld tot nieuw leven te wekken en alle bewoners der aarde te verenigen. Hetgeen God wil, zal geschieden en u zult de aarde zien als het Abhá (Allerglorierijkste) Paradijs.
Bahá’u’lláh, Tablet to Ra’ís.
Strijd tegenover eendracht
Gedurende de laatste eeuw hebben geleerden een geweldige studie gemaakt van de strijd om het bestaan in de planten- en dierenwereld, en temidden van de verwarringen van het sociale leven hebben velen zich laten leiden door principes die goed bleken te voldoen in de lagere wereld van de natuur. Hierdoor zijn zij er toe gekomen naijver en strijd als noodzakelijkheden in het leven te beschouwen en het meedogenloos doden van de zwakkere leden van de maatschappij als een natuurlijk en zelfs noodzakelijk middel tot verbetering van het ras. Bahá’u’lláh daarentegen zegt ons dat, indien wij ons verder willen ontwikkelen, wij onze blik in plaats van achteruit naar de dierenwereld, vooruit en omhoog moeten richten en niet de dieren, maar de Profeten tot onze leiders moeten nemen. De beginselen van eenheid, eendracht en mededogen die ons door de Profeten worden geleerd, staan lijnrecht tegenover die, welke de strijd tot zelfbehoud van het dier beheersen en wij moeten tussen deze beide kiezen, want ze zijn onverenigbaar. ‘Abdu’l-Bahá zegt:
In de wereld van de natuur domineert de strijd om het bestaan met als gevolg het in leven blijven van de best aangepaste soort. De wet van het voortbestaan van de best aangepaste soort is het begin van alle moeilijkheden. Het is de oorzaak van oorlog en strijd, haat en vijandschap tussen menselijke wezens. In de wereld van de natuur bestaan tirannie, egoïsme, agressie, aanmatiging, inbreuk op de rechten van anderen en andere laakbare eigenschappen die onvolkomenheden van de dierenwereld zijn. Zolang de natuurlijke instincten de voornaamste rol onder de mensen spelen, zijn succes en voorspoed onmogelijk. De natuur is strijdlustig, bloeddorstig, tiranniek, want de natuur is zich niet bewust van God, de Almachtige. Dit is de reden waarom deze wrede eigenschappen tot de dierenwereld behoren.
Daarom heeft de Heer van de mensheid, die vol liefde en barmhartigheid is, de komst van de profeten en de openbaring van de heilige Boeken beschikt, opdat door goddelijke opvoeding de mensheid moge worden verlost van de lagere eigenschappen van de natuur en de duisternis van onwetendheid, moge worden versterkt met ideale deugden en geestelijke hoedanigheden en de plaats moge worden van het ochtendgloren van barmhartige gevoelens…
Wel honderdduizend keer helaas, hebben de volkeren van de wereld tegenover elkaar onwetendheid en vooroordeel, onnatuurlijke verschillen en vijandige beginselen tentoongespreid en aldus de vertraging van algemene vooruitgang veroorzaakt. Deze terugval komt door het feit, dat de beginselen van goddelijke beschaving volkomen zijn prijsgegeven en de leringen van de Profeten vergeten.
De Allergrootste Vrede
Door alle eeuwen heen hebben Gods Profeten de komst van een tijdperk van ‘vrede op aarde en welwillendheid onder de mensen’ voorspeld. Zoals wij reeds zagen, bekrachtigt Bahá’u’lláh deze voorspellingen in de duidelijkste en vurigste bewoordingen en verklaart, dat hun vervulling aanstaande is. ‘Abdu’l-Bahá zegt:
… in deze wonderbaarlijke cyclus zal de aarde van gedaante veranderen en zal de wereld der mensheid zich met rust en schoonheid tooien. Geschillen, twisten en moorden zullen plaatsmaken voor vrede, waarheid en harmonie; tussen de naties, volkeren, rassen en landen zal er liefde en vriendschap komen. Samenwerking en eenheid zullen worden gevestigd en uiteindelijk zal oorlog volledig worden bedwongen… Wereldvrede zal zijn tent opslaan in het midden der aarde en de gezegende Boom des Levens zal zo zeer groeien en zich uitspreiden dat hij het oosten en het westen zal overschaduwen. Sterk en zwak, rijk en arm, antagonistische sekten en vijandige naties –die zijn als de wolf en het schaap, de panter en het bokje, de leeuw en het kalf– zullen in de meest volkomen liefde, vriendschap, gerechtigheid en rechtvaardigheid met elkaar omgaan. De wereld zal vol zijn van wetenschap, van de kennis van de werkelijkheid der mysteriën van wezens en de kennis van God.
Beantwoorde Vragen, blz. 60-61.
Religieuze vooroordelen
Teneinde duidelijk te zien hoe de Allergrootste Vrede tot stand kan worden gebracht, zullen wij eerst de voornaamste oorzaken die in het verleden tot oorlog leidden, onderzoeken en nagaan welke aanwijzingen Bahá’u’lláh geeft om deze oorzaken te bestrijden.
Een van de belangrijkste oorzaken van oorlog is religieus vooroordeel geweest. De bahá’í-leringen tonen duidelijk, dat vijandschap en strijd tussen mensen van verschillende godsdiensten en sekten steeds werden veroorzaakt, niet door ware godsdienst, maar door het ontbreken hiervan en door de vervanging van ware godsdienst door vooroordelen, imitatie en onjuiste voorstellingen.
In één van Zijn toespraken in Parijs zei ‘Abdu’l-Bahá:
Religie behoort alle harten te verenigen en oorlog en tweedracht van het aardoppervlak te doen verdwijnen, vergeestelijking te doen ontstaan en leven en licht te geven aan elk hart. Als religie de oorzaak wordt van afkeer, haat en verdeeldheid, zou ze er beter niet kunnen zijn, en zich uit een dergelijke religie terug te trekken zou een werkelijk religieuze daad zijn. Want het is duidelijk dat het doel van een geneesmiddel is om te genezen, maar als het middel de kwaal slechts verergert, kan het beter worden nagelaten. Iedere religie die geen liefde en eenheid veroorzaakt is geen religie.
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 146-147.
Verder zegt Hij:
Vanaf het begin van de geschiedenis van de mens tot de tegenwoordige tijd hebben verscheidene godsdiensten ter wereld elkaar vervloekt en van valsheid beschuldigd. Zij hebben zich geheel van elkaar afgekeerd in vijandschap en bittere haat. Onderzoek de geschiedenis van de godsdienstoorlogen. Eén van de grootste godsdienstoorlogen, de kruistochten, strekte zich uit over een periode van 200 jaar. Nu eens wonnen de kruisvaarders en doodden, plunderden en namen de moslims gevangen, dan weer overwonnen de moslims en brachten op hun beurt dood en verderf over de aanvallers.
Zo gingen zij gedurende twee eeuwen door, meer of minder verwoed vechtend, totdat de Europese gelovigen zich uit het oosten terugtrokken, een troosteloze woestenij achterlatend, om tenslotte hun eigen volk in een toestand van beroering en opstand terug te vinden. Toch was dit slechts één van de ‘heilige oorlogen.’
Er zijn vele godsdienstoorlogen geweest. Negenhonderdduizend protestantse martelaren waren het resultaat van de strijd met de katholieken. Hoevelen kwijnden er weg in de gevangenissen! Hoe genadeloos was de behandeling van de gevangenen! Alles in naam van religie!
De christenen en de moslims beschouwden de joden als satanisch en als vijanden van God. Daarom vervloekten en vervolgden zij hen. Zeer vele joden werden gedood, hun huizen geplunderd en verbrand, hun kinderen in gevangenschap weggevoerd. De joden beschouwden op hun beurt de christenen als ongelovigen en de moslims als vijanden en vernietigers van de wetten van Mozes en riepen daarom om wraak en zij vervloeken hen nog tot op de huidige dag.
Toen het licht van Bahá’u’lláh in het Oosten daagde, verkondigde Hij de belofte van de eenheid der mensheid. Hij sprak de gehele mensheid toe, zeggend: “U bent allen de vruchten van één boom. Er zijn geen twee bomen, de ene een boom van goddelijke genade, de andere de boom van Satan.” Daarom moeten wij elkaar de grootste liefde betonen. Wij moeten geen enkel volk als een volk van Satan beschouwen, maar weten en erkennen, dat allen dienaren van één God zijn. Het is hoogstens zo dat sommigen weinig weten, zij moeten worden onderwezen. Sommigen zijn als kinderen, zij moeten worden geholpen om volwassen te worden; anderen zijn lijdend, hun zedelijke gesteldheid is slecht, zij moeten worden behandeld totdat hun innerlijk gezuiverd is. Maar de zieke mag niet worden gehaat omdat hij ziek is, het kind mag niet worden veracht omdat zijn kennis tekortschiet. Zij moeten met liefde worden behandeld, opgevoed, gevormd en geholpen. Alles moet worden gedaan, opdat de gehele mensheid onder de schaduw van God mag leven in de uiterste veiligheid en het hoogste geluk.
Vooroordeel tegen ras en volk
De bahá’í-leer van de eenheid der mensheid pakt een andere oorzaak van oorlog bij de wortel aan, namelijk vooroordeel tegen rassen. Bepaalde rassen hebben zich een superioriteit aangematigd en vinden het vanzelfsprekend, volgens het beginsel van ‘het voortbestaan van de best aangepaste soort’, dat deze superioriteit hun het recht geeft zwakkere rassen tot eigen voordeel uit te buiten of zelfs uit te roeien. Vele van de zwartste bladzijden in de wereldgeschiedenis geven voorbeelden van de meedogenloze toepassing van dit beginsel. Volgens het bahá’í-standpunt zijn mensen van elk ras gelijkwaardig in de ogen van God. Allen hebben wonderbaarlijk aangeboren capaciteiten die slechts een passende opvoeding voor hun ontwikkeling vereisen en iedereen kan het zijne bijdragen in de vervolmaking en verrijking van het leven voor alle leden van de menselijke samenleving. ‘Abdu’l-Bahá zegt:
Wat betreft het vooroordeel van ras: dit is een zinsbegoocheling, eenvoudigweg bijgeloof! Want God heeft ons allen als één ras geschapen. Aanvankelijk waren er geen verschillen, want wij zijn allen afstammelingen van Adam. In het begin waren er ook geen beperkingen en grenzen tussen de verschillende landen; geen enkel deel van de aarde behoorde méér aan het ene dan aan het andere volk. In de ogen van God is er geen verschil tussen de diverse rassen. Waarom moest de mens zo’n vooroordeel bedenken? Hoe kunnen wij de oorlog verdedigen, veroorzaakt door een zinsbegoocheling? God heeft de mensen niet geschapen om elkaar te vernietigen. Alle rassen, stammen, sekten en klassen hebben een gelijk aandeel in de milddadigheid van hun hemelse Vader.
Het enige verschil ligt in de graad van trouw, van gehoorzaamheid aan de wetten van God. Sommigen zijn als lichtfakkels, anderen stralen als sterren aan de hemel der mensheid.
De voortreffelijkste mensen zijn zij die, van welk volk, geloof of welke kleur zij ook zijn, de mensheid liefhebben
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 167.
Even schadelijk als raciaal vooroordeel is politiek en nationaal vooroordeel. De tijd is nu gekomen, dat bekrompen vaderlandsliefde moet opgaan in de veel ruimere vaderlandsliefde waarbij de wereld wordt beschouwd als één land. Bahá’u’lláh zegt:
Vroeger is geopenbaard: “Liefde voor het vaderland is een bestanddeel van het godsgeloof.” De Tong van Verhevenheid heeft echter ten tijde van Zijn manifestatie verkondigd: “Men beroeme zich er niet op zijn vaderland lief te hebben, doch stelle er een eer in de wereld lief te hebben.” Door de kracht die door deze verheven woorden vrijkwam, heeft Hij aan de vogels der mensenharten een frisse impuls en een nieuwe richting gegeven en ieder spoor van voorbehoud en beperking uit Gods Heilig Boek gewist.
Tafelen van Bahá’u’lláh, Tafel van de Wereld.
Territoriale aanspraken
Veel oorlogen werden gevoerd over stukken grondgebied, waarvan het bezit werd begeerd door twee of meer wedijverende naties. De hebzucht is een even vruchtbare oorzaak van strijd tussen naties als tussen individuen geweest. Volgens de bahá’í-zienswijze behoort land van rechtswege niet toe aan de individuele mens of aan individuele naties, maar aan de mensheid als geheel. Neen, eigenlijk behoort land alleen toe aan God en zijn alle mensen slechts pachters.
Ter gelegenheid van de slag van Benghazi heeft ‘Abdu’l-Bahá gezegd:
Het nieuws over de slag van Benghazi bedroeft mijn hart. Ik verbaas mij over de menselijke verwildering die nog in de wereld bestaat! Hoe is het mogelijk dat mensen van de ochtend tot de avond vechten, elkaar doden en het bloed van hun medemensen vergieten. En met welk oogmerk? Om een deel van de aarde in bezit te nemen! Zelfs dieren hebben als ze vechten een directe en redelijker beweegreden voor hun aanvallen! Hoe ontzettend is het, dat mensen die tot het hogere rijk behoren zich kunnen verlagen tot doodslag, rampspoed brengend onder hun medeschepselen, voor het bezit van een stuk land! Het hoogste van de geschapen wezens vechtend om de laagste stoffelijke vorm te verwerven, de aarde!
Land behoort niet aan één volk maar aan alle mensen. Deze aarde is niet het tehuis van de mens, maar zijn graf…
Hoe groot ook de overwinnaar, hoeveel landen hij ook tot slavernij mag hebben gebracht, hij is niet in staat ook maar één deel van deze verwoeste landen te behouden, behalve één minimaal stukje, zijn graf!
Indien meer land nodig is voor de verbetering van de toestand van het volk en voor de verspreiding van de beschaving… zou het zeker mogelijk zijn om de noodzakelijke uitbreiding van grondgebied op vreedzame wijze te verkrijgen. Maar oorlog wordt gevoerd ter bevrediging van de eerzucht van de mens; terwille van werelds gewin voor enkelen wordt een verschrikkelijke ellende gebracht over talloze gezinnen, die het hart van honderden mannen en vrouwen breekt…!
Ik draag u allen, ieder afzonderlijk, op om alle gedachten van uw hart op liefde en eenheid te concentreren. Wanneer een oorlogsgedachte opkomt, bestrijdt deze met een sterkere vredesgedachte. Een haatdragende gedachte moet worden vernietigd door een krachtiger gedachte van liefde. Oorlogsgedachten werken vernietigend op alle harmonie, welzijn, rust en tevredenheid. Gedachten van liefde zijn opbouwend voor broederschap, vrede, vriendschap en geluk. Wanneer de soldaten van de wereld hun zwaarden trekken om te doden, grijpen de soldaten van God elkaar bij de hand. Moge op deze wijze alle menselijke wreedheid verdwijnen door de barmhartigheid van God welke doorwerkt in de zuiveren van hart en de oprechten van ziel. Denkt niet dat wereldvrede een onbereikbaar ideaal is! Niets is onmogelijk voor de wil van God. Indien u met geheel uw hart vriendschap wenst met ieder ras op aarde, zal uw geestelijke en positieve gedachte zich verspreiden; ze zal het verlangen van anderen worden, steeds sterker en sterker, totdat het de gedachtenwereld van alle mensen bereikt.
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 30-32.
Een wereldtaal
Na de voornaamste oorzaken van oorlog en de mogelijkheden tot het vermijden ervan te hebben bekeken, gaan wij nu over tot beschouwing van enkele opbouwende aanwijzingen van Bahá’u’lláh voor het bereiken van de Allergrootste Vrede.
De eerste aanwijzing betreft het aannemen van een wereldhulptaal. Bahá’u’lláh verwijst hiernaar in de Kitáb-i-Aqdas en in vele van Zijn Geschriften. Zo zegt Hij in de Tafel van Ishráqát:
De zesde Ishráq is eenheid en eendracht onder de mensenkinderen. Vanaf het begin der tijden heeft het licht van eenheid zijn goddelijke stralen over de wereld uitgestort en het beste middel voor de bevordering van die eenheid is, dat de volkeren der wereld elkaars schrift en taal begrijpen. In eerdere Epistels hebben Wij de Gevolmachtigden van het Huis van Gerechtigheid opgedragen om ofwel één taal uit te kiezen uit de nu bestaande of een nieuwe aan te nemen, en op dezelfde manier een gemeenschappelijk schrift uit te kiezen, welke beide op alle scholen van de hele wereld onderwezen zouden moeten worden. Zo zal de aarde beschouwd worden als één land en één huis.
Tafels van Bahá’u’lláh, De zesde Ishráq.
Omstreeks de tijd dat Bahá’u’lláh dit voorstel aan de wereld gaf, werd in Polen Ludvic Zamenhof geboren, die voorbeschikt was een belangrijke rol te spelen in de verwezenlijking van dit ideaal. Bijna vanaf zijn prille jeugd werd het ideaal van een wereldtaal een overheersend motief in Zamenhofs leven en het resultaat van zijn toegewijde arbeid was de ontwikkeling en de verspreiding van een taal, bekend onder de naam Esperanto, die zich nu al vele jaren heeft kunnen handhaven en een zeer bevredigend hulpmiddel in het internationale verkeer is gebleken. Het grote voordeel is, dat men het twintig maal zo snel kan leren als Engels, Frans of Duits. Tijdens een op 12 februari 1913 in Parijs gegeven banket van Esperantisten zei ‘Abdu’l-Bahá:
Heden ten dage is één van de voornaamste oorzaken van geschillen in Europa de verscheidenheid van taal. Wij zeggen, dit is een Duitser, een Italiaan, een Engelsman en een Fransman. Ofschoon zij allen tot één ras behoren, is de taal de grootste barrière tussen hen. Als er een wereldhulptaal was geweest, zouden zij allen als één volk worden beschouwd.
Bahá’u’lláh schreef meer dan veertig jaar geleden over deze wereldtaal. Hij zegt dat, zolang er geen wereldtaal wordt aangenomen, volkomen eenheid tussen de verschillende delen van de wereld niet tot stand kan komen, want de mensen worden door misverstanden van onderlinge omgang afgehouden en deze misverstanden kunnen alleen worden opgeheven door een internationale hulptaal.
Over het algemeen gesproken zijn de Oosterse volken niet volledig op de hoogte van de gebeurtenissen in het Westen en voelt het Westen het Oosten niet aan; hun gedachten lijken opgesloten in een kist die alleen kan worden geopend door de sleutel van de wereldtaal. Als wij een wereldtaal zouden hebben, zou de Westerse literatuur gemakkelijk in die taal kunnen worden vertaald en zouden de Oosterse volken met de inhoud bekend raken. Eveneens zou de literatuur van het Oosten in die taal kunnen worden vertaald ten behoeve van de Westerse volken. Het voornaamste middel tot de vereniging van Oost en West zal een gemeenschappelijke taal zijn. Deze zal de gehele wereld tot één tehuis maken en de krachtigste stoot geven tot de vooruitgang van de mensheid. Hierdoor zal het vaandel van de eenheid van de mensheid worden geheven. Deze zal de aarde tot één wereldgemenebest maken. Deze zal de oorzaak zijn van liefde onder de mensen. Zij zal vriendschap onder de verschillende rassen teweeg brengen.
Ere zijn God, dat dr. Zamenhof het Esperanto heeft uitgevonden. Deze taal houdt alle mogelijkheden in van een internationaal communicatiemiddel. Wij moeten hem erkentelijk en dankbaar zijn voor dit nobele streven, want op deze wijze heeft hij aan zijn medemensen goede diensten bewezen. Door de onvermoeide ijver en zelfopoffering van de voorstanders van Esperanto zal deze taal een universele taal worden. Daarom moet iedereen deze taal leren en haar zoveel mogelijk verbreiden, opdat ze iedere dag steeds meer bekend wordt, door alle naties en regeringen ter wereld wordt aangenomen en deel uitmaakt van het leerplan van alle openbare scholen. Ik hoop dat Esperanto de taal wordt voor alle internationale conferenties en congressen in de toekomst, opdat iedereen slechts twee talen hoeft te leren: zijn moedertaal en de internationale taal. Dan zal volmaakte communicatie tussen de mensen tot stand komen. Hoe moeilijk is nu nog de communicatie tussen de verschillende naties. Het is mogelijk dat iemand vijftig talen spreekt en door een land reist waarvan hij de taal niet kent. Daarom hoop ik, dat u zich tot het uiterste zult inspannen om het Esperanto wijd en zijd te verbreiden.
Hoewel deze toespelingen in het bijzonder betrekking hebben op en ten gunste zijn van het Esperanto, blijft het feit bestaan dat zolang het Universele Huis van Gerechtigheid in overeenstemming met Bahá’u’lláh’s aanwijzing in deze zaak nog niet heeft beslist, het Bahá’í-geloof op geen enkele wijze verbonden is met het Esperanto, noch met enige andere levende of kunstmatige taal. ‘Abdu’l-Bahá heeft gezegd:
De liefde en energie die aan het Esperanto zijn gegeven zullen niet tevergeefs zijn, maar niemand is in staat een universele taal te construeren.
‘Abdu’l-Bahá in London, blz. 95.
Welke taal wordt aangenomen en of het een bestaande of kunstmatige taal is, zal door de landen van de wereld moeten worden beslist.
Volkenbond
Een ander voorstel dat herhaaldelijk en met nadruk door Bahá’u’lláh is bepleit, is de vorming van een universele Volkenbond ter handhaving van de internationale vrede. In een brief aan koningin Victoria, geschreven terwijl Hij nog steeds een gevangene was in ‘Akká, zei Bahá’u’lláh:
O heersers der aarde! Legt uw geschillen bij opdat u niet méér bewapening behoeft dan noodzakelijk is ter beveiliging van uw gebieden… Wees verenigd, o koningen van de aarde, want hierdoor zal de storm van verdeeldheid onder u afnemen en zal uw volk rust vinden… Mocht één van u de wapenen tegen een ander opnemen, sta dan als één man tegen hem op, want dit is waarlijk niets anders dan gerechtigheid.
In 1875 voorspelde ‘Abdu’l-Bahá de oprichting van een universele Volkenbond. Deze voorspelling is vooral van belang in deze tijd met het oog op de krachtige pogingen om thans zulk een bond te stichten. ‘Abdu’l-Bahá schreef:
Ware beschaving zal haar vaandel ontplooien in het hart van de wereld, wanneer een zeker aantal nobele en bezielde heersers – stralende voorbeelden van toewijding en vastberadenheid – zich vastbesloten en met helder inzicht, zal verheffen voor het geluk en het welzijn van de gehele mensheid om universele vrede te stichten. Zij moeten de vrede tot onderwerp van algemene beraadslaging maken en trachten met alle hun ter beschikking staande middelen een unie van wereldstaten op te richten. Zij moeten een bindend verdrag sluiten en een verbond oprichten, waarvan de bepalingen reëel, onschendbaar en duidelijk omschreven zullen zijn. Zij moeten dit verdrag aan de wereld bekendmaken en hiervoor de goedkeuring van alle mensen verkrijgen. Deze verheven en nobele onderneming –de ware bron van vrede en welzijn van de gehele wereld– moet als een heilige zaak worden beschouwd door allen die de aarde bewonen. Alle krachten van de mensheid moeten worden gemobiliseerd om de duurzaamheid en bestendigheid van dit Allergrootste Verbond te verzekeren. In dit alomvattende Verdrag moeten de beperkingen en de grenzen van iedere staat duidelijk worden vastgesteld, de grondbeginselen waarop de onderlinge verhoudingen van de regeringen berusten worden vastgelegd en alle internationale verdragen en verplichtingen duidelijk worden geregeld. Eveneens moet de sterkte van de bewapening van iedere regering strikt worden beperkt, immers iedere staat die vrij is zich op een oorlog voor te bereiden en zijn militaire macht uit te breiden, zal het wantrouwen van de andere staten opwekken. Dit plechtige verdrag moet op zulk een hecht fundament berusten, dat iedere regering die later één van de bepalingen overtreedt, door de wereld zal worden onderworpen. Ja, de gehele mensheid zou als één geheel moeten besluiten met alle beschikbare macht deze regering te vernietigen. Wordt dit machtigste geneesmiddel op het zieke lichaam van de wereld toegepast, dan zal het zeker van zijn ziekten genezen en voorgoed veilig en gezond blijven.
Oproep aan de Volkeren der Wereld, blz. 28-29.
Bahá’ís zien ernstige gebreken in de structuur van de Volkenbond die bij lange na niet in overeenstemming is met de soort instelling die Bahá’u’lláh beschreef als wezenlijke voorwaarde voor de totstandkoming van de wereldvrede.
‘Abdu’l-Bahá zei op 17 december 1919 het volgende:
Op dit moment is universele vrede een zaak van groot belang, maar eenheid van geweten is essentieel, opdat de grondslag van deze zaak hecht, haar vestiging stevig en haar gebouw sterk moge worden. …hoewel de Volkenbond in het leven is geroepen, is hij toch niet in staat universele vrede tot stand te brengen. Maar het Hoogste Gerechtshof dat Bahá’u’lláh beschrijft, zal deze heilige taak met de grootste macht en kracht vervullen.
Het Vraagstuk van Universele Vrede, § 4 en § 31.
Internationale arbitrage
Bahá’u’lláh bepleitte ook de oprichting van een internationaal hof van arbitrage, opdat geschillen tussen de staten worden beslecht naar recht en rede, in plaats van door wapengeweld.
In een brief aan de secretaris van de Mohonk-conferentie voor Internationale Arbitrage schreef ‘Abdu’l-Bahá in augustus 1911:
In de Kitáb-i-Aqdas, ongeveer vijftig jaar geleden, gebood Bahá’u’lláh de mensen wereldvrede te stichten en riep Hij alle staten op tot het goddelijk banket van internationale arbitrage, opdat de geschillen over grenzen, nationale eer en bezit, en de vitale belangen tussen de staten zouden worden beslecht door een arbitraal gerechtshof, tegen welks beslissingen geen staat zich zou durven verzetten. In geval van een twist tussen twee staten, moet deze door dit internationale hof worden berecht en beslecht, zoals in de gewone rechtspraak de rechter in een kwestie tussen twee individuen een vonnis velt. Indien een staat zulk een beslissing durft te verbreken, moeten alle andere staten opstaan om deze opstandige te bedwingen.
Verder heeft hij in één van zijn toespraken in 1911 gezegd:
Een opperste gerechtshof zal worden ingesteld door de volkeren en regeringen van ieder land, samengesteld uit leden die gekozen zijn uit elk land en elke regering. De leden van dit hoogste college moeten in eenheid vergaderen. Alle geschillen van internationale aard moeten aan dit hof worden voorgelegd, wiens taak het is om door arbitrage alles wat anders een oorlog zou veroorzaken bij te leggen. De opdracht van dit tribunaal zal het voorkomen van oorlog zijn.
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 175.
Een kwart eeuw voor de oprichting van de Volkenbond werd een permanent Hof van Arbitrage te Den Haag gevestigd (1900). Vele arbitrageverdragen werden getekend, maar de meeste ervan schoten tekort ten opzichte van de meer omvattende voorstellen van Bahá’u’lláh. Er bestaat tussen twee grote mogendheden geen arbitrageverdrag waarin een oplossing is gevonden voor alle geschillen. Verschil van mening over ‘levensbelangen’, ‘eer’en ‘onafhankelijkheid’ werden er speciaal uitgelaten en dit niet alleen, maar ook ontbraken voldoende waarborgen, dat de staten zich bij de bepalingen van de verdragen die zij hadden aangegaan, zouden neerleggen. In de bahá’í-voorstellen daarentegen zijn problemen van grenzen, nationale eer en vitale belangen uitdrukkelijk opgenomen en verdragen zullen de hoogste waarborg van de internationale Volkenbond achter zich hebben. Slechts wanneer deze voorstellen geheel worden uitgevoerd, zal internationale arbitrage de volle ontplooiing van zijn weldadige mogelijkheden bereiken en zal de vloek van oorlog tenslotte uit de wereld worden gebannen.
Beperking van bewapening
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Alle regeringen van de wereld moeten bij algemene overstemming gelijktijdig ontwapenen. Het heeft geen zin als één staat de wapens neerlegt en de overige staten dit weigeren te doen. De wereldstaten moeten wat betreft dit hoogst belangrijke onderwerp met elkaar samenwerken, opdat zij gezamenlijk de dodelijke wapens tot slachting van de mensheid zullen afschaffen. Zo lang één staat zijn militaire en maritieme uitgaven verhoogt, zullen andere staten door hun natuurlijke en vermeende belangen worden gedwongen aan deze dwaze wedloop mee te doen.
Diary of Mírzá Ahmad Sohrab, 11-14 mei, 1914.
Geweldloosheid
Als religieuze groepering hebben de bahá’ís, op uitdrukkelijk bevel van Bahá’u’lláh, het gebruik van wapens in hun eigen belang volkomen afgeschaft, ook voor zelfverdediging. In Perzië zijn vele duizenden bábís en bahá’ís gruwelijk om het leven gekomen vanwege hun geloof. Gedurende de eerste dagen van het Geloof verdedigden de bábís zichzelf en hun familie een aantal keren moedig en onverschrokken met het zwaard. Bahá’u’lláh heeft dit echter verboden. ‘Abdu’l-Bahá schrijft:
Toen Bahá’u’lláh verscheen verklaarde Hij, dat de verkondiging van de waarheid door dergelijke middelen in geen geval was geoorloofd, zelfs niet uit zelfverdediging. Hij schafte de macht van het zwaard af en hief de verordening van de ‘Heilige Oorlog’ op. “Indien u wordt gedood,” zei Hij, “is dat beter dan zelf te doden.” Het is door de standvastigheid en zekerheid van de gelovigen, dat de Zaak des Heren moet worden verspreid. Als de gelovigen onbevreesd en onversaagd, met absolute onthechting, opstaan om het woord van God te verheerlijken en met de blik afgekeerd van wereldse zaken God dienen, zullen zij door Zijn macht gesteund, het woord der waarheid doen zegevieren. Deze gezegende zielen betuigen met hun hartenbloed de waarheid van de Zaak en bevestigen deze door de oprechtheid van hun geloof, hun toewijding en onwankelbare trouw. De Heer kan helpen Zijn Zaak te verspreiden en de weerspannigen te verslaan. Wij verlangen geen verdediger dan Hem, treden met ons leven in onze handen de vijand tegemoet en verwelkomen de marteldood.
Bahá’u’lláh schreef aan één van de vervolgers van Zijn Geloof:
Genadige God! Dit volk heeft geen vernietigingswapens nodig, daar zij zich hebben toegerust voor de vernieuwing van de wereld. Hun legers zijn de scharen van goede daden, hun wapens bestaan uit hun rechtschapen gedrag en hun aanvoerder is de vreze Gods. Gezegend is hij die een eerlijk oordeel velt. Bij de rechtvaardigheid van God! Zo groot is het geduld, de rust, de overgave en tevredenheid van deze mensen dat zij het toonbeeld van gerechtigheid zijn. Zo groot is hun verdraagzaamheid dat zij zich liever laten doden dan zelf te doden en dat terwijl deze door de wereld miskenden beproevingen hebben doorstaan, die in de geschiedenis der wereld nog nooit zijn vermeld en waarvan geen enkel volk ooit getuige is geweest. Wat bewoog hen te berusten in deze smartelijke beproevingen en te weigeren een hand uit te steken om ze af te weren? Wat was de oorzaak van zulk een overgave en gemoedsrust? De ware oorzaak wordt gevonden in het verbod, dat de Pen van Heerlijkheid hun dag en nacht verkoos op te leggen en in het door Ons in handen nemen van de teugels van gezag door de kracht en macht van Hem, de Heer der gehele mensheid.
Epistle to the Son of the Wolf, blz. 74-75.
De juistheid van Bahá’u’lláh’s politiek van geweldloosheid is reeds door de resultaten bewezen. Voor iedere in Perzië gemartelde gelovige kwamen honderd nieuwe gelovigen in de plaats en de blijdschap en onbevreesdheid waarmee deze martelaren de kroon van hun leven aan de voeten van hun Heer wierpen, leverde aan de wereld het duidelijkste bewijs, dat zij een nieuw leven hadden gevonden waarvoor de dood geen verschrikkingen meer had, een leven van onuitsprekelijke volheid en vreugde waarmee vergeleken aardse genoegens slechts als stof en de gruwelijkste lichamelijke kwellingen als absoluut onbeduidend werden beschouwd.
Gerechtvaardige oorlog
Hoewel Bahá’u’lláh evenals Christus Zijn volgelingen aanraadt als individu en als religieuze gemeenschap een houding van geweldloosheid en vergevensgezindheid tegenover hun vijanden aan te nemen, leert Hij dat het de plicht van de gemeenschap is onrechtvaardigheid en onderdrukking te verhinderen. Indien individuen worden vervolgd en gekwetst, is het juist als zij vergeven en van vergelding afzien, maar als een gemeenschap plundering en moord ongehinderd binnen zijn grenzen laat voortbestaan, is dat verkeerd. Het is de plicht van een goed bestuur kwaaddoen te voorkomen en overtreders te straffen. Dit geldt ook voor de gemeenschap van volkeren. Indien het ene volk het andere onderdrukt of benadeelt, is het de plicht van alle andere volkeren zich te verenigen en deze onderdrukking te verhinderen.
‘Abdu’l-Bahá schrijft:
Het kan gebeuren dat op een gegeven tijdstip oorlogszuchtige, wilde stammen vol woede de staat aanvallen met de bedoeling om op grote schaal een bloedbad onder de leden aan te richten. Onder dergelijke omstandigheden is verdediging noodzakelijk…
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 206.
Tot nu toe was het onder de mensen gebruikelijk, dat wanneer de ene staat de andere aanviel, de overige staten van de wereld neutraal bleven en zich niet verantwoordelijk voelden om in te grijpen, tenzij hun eigen belang er direct mee was gemoeid of werd bedreigd. De gehele last van de verdediging werd aan de aangevallen staat overgelaten, hoe zwak en hulpeloos die ook mocht zijn. De leer van Bahá’u’lláh doet precies het tegenovergestelde en legt de verantwoordelijkheid voor de verdediging niet speciaal op aan de aangevallen staat, maar aan alle overige staten afzonderlijk en gezamenlijk. Daar de gehele mensheid één gemeenschap is, is een aanval op iedere staat een aanval op de gemeenschap en moet door de gemeenschap worden bestreden. Wanneer deze leer algemeen wordt erkend en opgevolgd, zou iedere staat die een aanval op een andere beraamt, van tevoren weten dat hij niet slechts op de tegenstand van die andere staat, maar ook op de tegenstand van de gehele wereld zou moeten rekenen. Deze wetenschap alleen al zou voldoende zijn zelfs de stoutmoedigste en oorlogszuchtigste staat af te schrikken. Wanneer er een voldoende krachtig verbond van vredelievende staten tot stand is gekomen, zal oorlog tot het verleden behoren. Gedurende de overgangsperiode van de oude toestand van internationale anarchie naar de nieuwe van internationale solidariteit zullen aanvalsoorlogen nog mogelijk zijn, en onder deze omstandigheden kan een militair of ander dwingend optreden voor de zaak van internationale gerechtigheid, eenheid en vrede een uitdrukkelijke plicht zijn. ‘Abdu’l-Bahá schrijft met betrekking tot zo’n geval:
Een verovering kan prijzenswaardig zijn. Er zijn tijden dat oorlog de krachtige basis voor vrede is en vernietiging het ware middel tot wederopbouw. Als bijvoorbeeld een nobele heerser zijn troepen verzamelt om de opmars van de oproerigen en van de aanvaller te stuiten, of wanneer hij te velde trekt en zich onderscheidt in een gevecht om een verdeelde staat en een verdeeld volk te verenigen, kortom, zou hij oorlog voeren voor een rechtvaardig doel, dan is deze schijnbare gramschap een ware barmhartigheid en deze schijnbare tirannie in wezen rechtvaardig en deze oorlogvoering de hoeksteen van vrede. Heden ten dage is de taak die machtige heersers past het stichten van wereldvrede, want hierin ligt de vrijheid van alle volkeren.
The Secret of Divine Civilization, blz. 70-71.
Eenheid van Oost en West
Een andere factor die zal meehelpen wereldvrede tot stand te brengen, is de vereniging van Oost en West. De Allergrootste Vrede betekent niet alleen het staken van vijandelijkheden, maar de vruchtbare vereniging en de oprechte samenwerking van tot nu toe gescheiden volkeren op aarde, welke een grote vrucht zal opleveren. In een van zijn toespraken in Parijs zei ‘Abdu’l-Bahá:
Zowel in het verleden als in het heden heeft de geestelijke Zon van Waarheid altijd vanuit de horizon van het Oosten geschenen. In het Oosten stond Mozes op om Zijn volk te leiden en te onderrichten. Aan de oosterse horizon verrees Christus, de Here. Mohammed werd naar een oosters volk gezonden. De Báb verrees in het oosterse land Perzië. Bahá’u’lláh woonde en onderrichtte in het Oosten. Alle grote geestelijke Leermeesters verrezen in de Oosterse wereld.
Maar ofschoon de Zon van Christus in het Oosten opkwam, was de straling ervan in het Westen zichtbaar, alwaar de pracht van Zijn heerlijkheid duidelijker werd gezien. Het goddelijke licht van Zijn Leer scheen met grotere kracht in de Westerse wereld, waar het sneller voortgang maakte dan in Zijn geboorteland.
In deze tijd heeft het Oosten behoefte aan stoffelijke vooruitgang en het Westen heeft een geestelijk ideaal nodig. Het zou goed zijn voor de Westerse wereld zich naar het Oosten te keren om verlichting en in ruil daarvoor haar wetenschappelijke kennis te geven. Er moet deze uitwisseling van gaven zijn. Het Oosten en het Westen moeten zich verenigen om elkaar het ontbrekende te geven. Deze eenwording zal een werkelijke beschaving tot stand brengen, een beschaving waarin het geestelijke tot uitdrukking komt en in het stoffelijke wordt verwerkelijkt. Wanneer op deze wijze de één van de ander ontvangt, zal de grootste harmonie heersen, zullen alle mensen worden verenigd, zal een toestand van grote volmaaktheid worden bereikt, zal er een hechte samenvoeging zijn en zal deze wereld tot een stralende spiegel worden ter weerkaatsing van de hoedanigheden van God.
Wij moeten allen, de Oosterse en de Westerse landen, dag en nacht met hart en ziel ernaar streven dit hoge ideaal te verwezenlijken en de eenheid tussen alle landen op aarde tot stand te brengen. Het hart van een ieder zal dan verkwikt worden, aller ogen zullen worden geopend, de wonderbaarlijkste kracht zal gegeven worden en het geluk der mensheid zal gewaarborgd zijn… Dit zal het paradijs zijn dat op aarde gaat komen, wanneer de gehele mensheid onder de tent van eenheid in het Koninkrijk van Heerlijkheid zal zijn bijeengebracht.
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 22-24.
Hoofdstuk 11
Verschillende verordeningen en leringen
Weet, dat in elk tijdperk en iedere beschikking alle goddelijke verordeningen worden veranderd en gewijzigd overeenkomstig de eisen des tijds, behalve de wet van de liefde, welke voortdurend vloeit gelijk een bron en nooit aan verandering onderhevig is.
Bahá’u’lláh.
Het kloosterleven
Bahá’u’lláh verbiedt Zijn volgelingen, evenals Mohammed voor Hem deed, een kloosterleven te leiden. In de brief aan de geestelijkheid lezen wij:
O schare van monniken! Zonder u niet af in kerken en kloosters. Kom tevoorschijn met Mijn welgevallen en houd u bezig met die dingen die uw ziel en de zielen der mensen tot nut zijn …
Treed in het huwelijk, opdat er na u een ander in uw plaats mag opstaan. Wij hebben u trouweloze daden verboden en niet dat wat uw trouw zal aantonen. Hebt u zich vastgeklemd aan de normen die door uzelf zijn vastgesteld en de normen van God verworpen? Vrees God en behoor niet tot de dwazen. Als het niet de mens was, wie zou dan op Mijn aarde melding maken van Mij, en hoe zouden Mijn eigenschappen en Mijn Naam geopenbaard worden? Overdenk dit, en behoor niet tot hen die een sluier voor de ogen hebben en in diepe slaap zijn. Hij die niet huwde (Jezus) vond geen plaats om te wonen of het hoofd neer te leggen door dat wat de handen van de trouwelozen hadden gedaan. Zijn heiligheid bestaat niet uit hetgeen u gelooft of u inbeeldt, maar veeleer uit hetgeen Wij bezitten. Vraag, dat u Zijn rang mag begrijpen welke verheven is boven de fantasieën van alle bewoners van de aarde. Gezegend zijn zij die dit waarnemen.
Proclamatie van Bahá’u’lláh.
Lijkt het niet vreemd dat christelijke geloofsgemeenschappen het kloosterleven en het celibaat voor de beroepsgeestelijken hebben ingesteld, terwijl ze toch wisten, dat Christus getrouwde mannen tot zijn discipelen koos en Hijzelf en Zijn apostelen een werkzaam en weldoend leven leidden in nauw en vertrouwelijk contact met de mensen?
In de Koran kunnen wij lezen:
Wij lieten Jezus, de zoon van Maria daarna volgen en gaven hem het Evangelie. En Wij legden mededogen en barmhartigheid in de harten van hen die Hem volgden en ook monnikschap dat zij uitgevonden hebben. Wij hadden het hun niet voorgeschreven, maar het kwam voort uit hun streven naar Gods welbehagen.
Koran, 57:27.
Welke rechtvaardiging er voor het kloosterleven in de oude tijd en onder vroegere omstandigheden ook mag zijn geweest, Bahá’u’lláh verklaart dat een dergelijke rechtvaardiging niet meer geldt en inderdaad moet het onttrekken van een groot aantal van de meest godvruchtige en godvrezende mensen aan het leven in de gemeenschap en aan de plichten en verantwoordelijkheden van het ouderschap uiteindelijk leiden tot de geestelijke verarming van het ras.
Huwelijk
De bahá’í-leer beveelt monogamie aan en Bahá’u’lláh maakt het huwelijk afhankelijk van de toestemming van beide partijen en van hun ouders. Hij zegt in de Kitáb-i-Aqdas:
In de Bayán is bepaald dat een huwelijk afhankelijk is van de instemming van beide partijen. Vanuit Ons verlangen liefde, eenheid en harmonie onder Onze dienaren te vestigen, hebben Wij de toestemming van de ouders als voorwaarde gesteld, wanneer de wens van het paar eenmaal bekend is, opdat er geen vijandigheid en haat tussen hen ontstaat.
Kitáb-i-Aqdas, § 65.
‘Abdu’l-Bahá schreef aan iemand die hem hierover een vraag stelde:
Aangaande de kwestie van het huwelijk volgens de wet van God: U moet eerst iemand uitkiezen, en dan hangt het af van de toestemming van de vader en de moeder. Voordat u uw keuze hebt bepaald hebben zij geen recht op inmenging.
Selections from the Writings of ‘Abdu’l-Bahá, blz. 118.
‘Abdu’l-Bahá zegt, dat als gevolg van deze voorzorgsmaatregel van Bahá’u’lláh de gespannen verhoudingen tussen aangetrouwde familieleden, die in christelijke en islamitische landen spreekwoordelijk zijn geworden, onder de bahá’ís bijna onbekend zijn, terwijl ook echtscheiding zeer zelden voorkomt. Hij schrijft over het huwelijk:
Het bahá’í-huwelijk is harmonie en diepe genegenheid tussen beide betrokkenen. Zij moeten evenwel zeer zorgvuldig te werk gaan en elkaars karakter leren kennen. Deze eeuwige verbintenis moet worden vastgelegd door een krachtige overeenkomst en het oogmerk ervan moet zijn het aankweken van harmonie, kameraadschap en eenheid, teneinde eeuwigdurend leven te verkrijgen…
In een waar bahá’í-huwelijk moeten de betrokkenen zowel geestelijk als lichamelijk volledig verenigd worden, zodat zij in alle werelden van God een eeuwige verbintenis zullen vormen en elkaars geestelijk leven zullen ontwikkelen. Dit is het bahá’í-huwelijk.
Bahá’í World Faith, blz. 372.
De bahá’í-huwelijksceremonie is zeer eenvoudig, de enige vereiste is dat zowel de bruidegom als de bruid, in aanwezigheid van tenminste twee getuigen, zeggen: “Wij zullen waarlijk allen verblijven bij de wil van God.”
Echtscheiding
Zowel ten aanzien van echtscheiding als van het huwelijk wisselden de aanwijzingen van de Profeten al naar gelang de omstandigheden in de verschillende tijdperken. ‘Abdu’l-Bahá verklaart de bahá’í-leringen ten aanzien van echtscheiding als volgt:
De vrienden (bahá’ís) moeten zich strikt van echtscheiding onthouden, tenzij er zich iets voordoet dat hen dwingt te scheiden wegens wederzijdse afkeer; in dat geval mogen zij met voorkennis van de Geestelijke Raad tot echtscheiding besluiten. Zij moeten dan geduldig zijn en een vol jaar wachten. Indien gedurende dit jaar de harmonie tussen hen niet is hersteld, mag hun echtscheiding worden uitgesproken… Het fundament van Gods Koninkrijk berust op harmonie en liefde, eenheid, een goede verhouding en eensgezindheid, niet op onenigheid, vooral niet tussen man en vrouw. Degene die de oorzaak van echtscheiding wordt, zal zonder twijfel in grote moeilijkheden geraken, het slachtoffer worden van groot onheil en diepe wroeging hebben.
Tafel aan de bahá’ís van Amerika.
Wat betreft echtscheiding zullen de bahá’ís, evenals in andere aangelegenheden, niet slechts onderworpen zijn aan de bahá’í-leer, maar ook aan de wetten van het land waarin zij leven.
De bahá’í-kalender
Onder verschillende volkeren en op verschillende tijden zijn voor de tijdrekening en het bepalen van data vele verschillende methoden gevolgd en nog dagelijks worden vele verschillende kalenders gebruikt, bijvoorbeeld de Gregoriaanse in West-Europa, de Juliaanse in vele landen van Oost-Europa, de Hebreeuwse onder de joden en de Islamitische onder de moslims.
De Báb onderstreepte het belang van de Godsbeschikking die Hij kwam aankondigen, door een nieuwe kalender in te voeren waarin, evenals in de Gregoriaanse kalender, de maanmaand werd afgeschaft en het zonnejaar aangenomen.
Het bahá’í-jaar bestaat uit 19 maanden, van elk 19 dagen (totaal 361 dagen) plus enkele schrikkeldagen (vier in een gewoon en vijf in een schrikkeljaar) tussen de achttiende en negentiende maand, teneinde de kalender aan het zonnejaar aan te passen. De Báb noemde de maanden naar de eigenschappen en hoedanigheden van God. Het bahá’í-nieuwjaar is, evenals het oude Perzische nieuwjaar, astronomisch bepaald en begint met het lentepunt (normaal gesproken op 21 maart). Het bahá’í-tijdperk vangt aan in het jaar van de verkondiging van de Báb (1844 A.D. of 1260 A.H.).
In de niet al te verre toekomst zal het noodzakelijk zijn, dat alle volkeren van de wereld één gemeenschappelijke kalender aannemen.
Daarom lijkt het juist, dat het nieuwe tijdperk van eenheid een nieuwe kalender heeft, die vrij is van de bezwaren en associaties die iedere oude kalender onacceptabel maakt voor grote groepen van de wereldbevolking en het is moeilijk een andere tijdrekening te vinden die eenvoudiger en gemakkelijker is dan die van de Báb.
De maanden van de bahá’í-kalender zijn:
Arabisch Nederlands Eerste dag
1 Bahá Pracht 21 maart
2 Jalál Heerlijkheid 9 april
3 Jamál Schoonheid 28 april
4 ‘Aẓamat Grootheid 17 mei
5 Núr Licht 5 juni
6 Raḥmat Genade 24 juni
7 Kalimát Woorden 13 Juli
8 Kamál Volmaaktheid 1 augustus
9 Asmá’ Namen 20 augustus
10 ‘Izzat Macht 8 september
11 Mashíyyat Wil 27 septemter
12 ‘Ilm Kennis 16 oktober
13 Qudrat Kracht 4 november
14 Qawl Spraak 23 november
15 Masá’il Vragen 12 december
16 Sharaf Eer 31 december
17 Sulṭán Soevereiniteit 19 januari
18 Mulk Heerschappij 7 februari
Ayyám-i-Há schrikkeldagen 26 februari t/m 1 maart
19 ‘Alá’ Verhevenheid 2 maart
Geestelijke Raden
Voordat ‘Abdu’l-Bahá zijn zending in de wereld beëindigde, had hij de grondslag gelegd voor de ontwikkeling van het in Bahá’u’lláh’s Geschriften vastgelegde bestuursstelsel. Om aan te tonen hoe belangrijk de Geestelijke Raad als instelling is, schreef ‘Abdu’l-Bahá eens over een bepaalde vertaling, dat deze eerst door de Geestelijke Raad van Caïro moest worden goedgekeurd voordat hij mocht worden gepubliceerd, ofschoon hijzelf de tekst had nagezien en verbeterd.
Met de Geestelijke Raad wordt bedoeld het bestuurslichaam, bestaande uit negen personen, dat jaarlijks door iedere Bahá’í-gemeenschap wordt gekozen en dat bekleed is met het gezag om in alle aangelegenheden van gezamenlijke actie te beslissen namens de gemeenschap. Deze benaming is een tijdelijke, want Geestelijke Raden zullen in de toekomst Huizen van Gerechtigheid worden genoemd.
In tegenstelling tot de kerkelijke organisaties vormen deze bahá’í-lichamen eerder sociale dan kerkelijke instellingen. Dat wil zeggen, zij passen de wet van consultatie toe op alle kwesties en moeilijkheden die zich onder bahá’ís kunnen voordoen, op wie een beroep wordt gedaan deze problemen niet voor te leggen aan de civiele rechtbank, en zij trachten de eenheid en gerechtigheid te bevorderen in de gemeenschap. De Geestelijke Raad is op geen enkele wijze met een priester of geestelijke te vergelijken, maar is verantwoordelijk voor de naleving van de leringen, het aansporen tot actief dienen, het beleggen van bijeenkomsten, het handhaven van de eenheid, het beheren van bahá’í-eigendommen voor de gemeenschap die hij vertegenwoordigt bij externe betrekkingen en in het contact met andere bahá’í-gemeenschappen.
De aard van de Geestelijk Raad, zowel plaatselijke als nationaal, is uitvoeriger beschreven in het deel over het Testament van ‘Abdu’l-Bahá in het laatste hoofdstuk, maar zijn algemene taken zijn door Shoghi Effendi als volgt gedefinieerd:
Het onderricht, de leiding hiervan, de financiële middelen, de uitbreiding en consolidatie, hoewel van essentieel belang voor het Geloof, vormen geenszins de enige vraagstukken die de volle aandacht van deze Raden vragen. Een nauwkeurige bestudering van de Geschriften van Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá zal aantonen, dat er nog andere en voor het Geloof niet minder belangrijke plichten rusten op de gekozen vertegenwoordigers van de vrienden in iedere plaats.
Het is hun plicht nauwlettend en voorzichtig, verstandig en waakzaam te zijn en te allen tijde de tempel van het Geloof te beschermen tegen de pijlen van de onruststoker en de verwoede aanval van de vijand.
Zij moeten trachten vriendschap en eendracht onder de vrienden te bevorderen, ieder spoor van wantrouwen, verkoeling en vervreemding uit de harten te bannen en in plaats daarvan een actieve en oprechte samenwerking in dienst van het Geloof te verzekeren. Zij moeten hun uiterste best doen te allen tijde hulp te bieden aan de armen, de zieken, de invaliden, de weduwen en wezen ongeacht huidskleur, sociale status of geloof.
Zij moeten met alle hun ten dienste staande middelen de stoffelijke en geestelijke voorlichting en opvoeding van de jongeren bevorderen, evenals de middelen voor kinderopvoeding, en waar mogelijk bahá’í-onderwijsinstellingen oprichten, waarvan zij de werkzaamheden organiseren en controleren en de beste middelen tot hun groei en ontwikkeling verschaffen…
Zij zijn belast met de zorg voor de regelmatige samenkomsten van de vrienden, de feesten en herdenkingsdagen, evenals voor de bijeenkomsten die speciaal bestemd zijn om de sociale, intellectuele en geestelijke belangen van hun medemensen te dienen en te bevorderen.
Zij moeten, nu het Geloof nog in zijn kinderschoenen staat, toezicht houden op alle bahá’í-publicaties en -vertalingen en in het algemeen zorg dragen voor een waardige en nauwkeurige presentatie van alle bahá’í-literatuur en de verspreiding ervan onder het grote publiek.
De mogelijkheden die in de bahá’í-instellingen besloten liggen, kunnen slechts naar waarde worden geschat, indien men beseft hoe snel de moderne beschaving in verval raakt door gebrek aan die geestelijke kracht, die als enige het noodzakelijke bewustzijn van verantwoordelijkheid en nederigheid aan de leiders kan geven en van trouw aan de individuele leden van de maatschappij.
Bahá’í-feesten, gedenkdagen en de Vasten
Feest van Naw-Rúz (Bahá’í-nieuwjaar), 21 maart.
Feest van Riḍván (Verkondiging van Bahá’u’lláh), 21 april – 2 mei.
Verkondiging van de Báb, 23 mei.
Hemelvaart van Bahá’u’lláh, 29 mei.
Martelaarschap van de Báb, 9 juli.
Geboortedag van de Báb, 20 oktober.
Geboortedag van Bahá’u’lláh, 12 november.
Dag van het Verbond, 26 november.
Overlijden van ‘Abdu’l-Bahá, 28 november.
Vastentijd, negentien dagen, beginnend op 2 maart.
Feesten
De vreugde die het Bahá’í-geloof kenmerkt, komt tot uiting in talrijke feesten en herdenkingsdagen verspreid over het hele jaar.
In een toespraak op het Naw-Rúz-feest te Alexandrië in Egypte in 1912, heeft ‘Abdu’l-Bahá gezegd:
In elk tijdperk en iedere openbaring zijn er in de heilige wetten van God gewijde feesten, herdenkingsdagen en rustdagen. Op zulke dagen moeten alle soorten bezigheden in de handel, industrie, landbouw, enzovoort, worden opgeschort.
Allen moeten zich met elkaar verheugen, openbare bijeenkomsten houden en als een ware eensgezinde gemeenschap worden, opdat het nationale een-zijn, de eenheid en harmonie in aller ogen tot uiting kan komen.
Aangezien het een gewijde dag is, mag hij niet worden verwaarloosd, noch onbenut blijven door hem te gebruiken om louter genoegens na te jagen.
Op zulke dagen moeten instellingen worden gevestigd die van blijvend nut en blijvende waarde voor de mensen zijn.
Heden ten dage is niets zo belangrijk en vruchtdragend als het geven van leiding aan de mensen. De vrienden van God moeten op zo’n dag tastbare filantropische en geestelijke sporen nalaten die de gehele mensheid ten goede komen en niet alleen de bahá’ís. In deze wonderbaarlijke Godsbeschikking moet menslievendheid zich zonder uitzondering uitstrekken over de gehele mensheid, omdat het een manifestatie van de barmhartigheid Gods is. Ik hoop daarom, dat elk van de vrienden van God mag worden als de genade van God voor de gehele mensheid.
De feesten van Naw-Rúz (nieuwjaar) en Riḍván, de geboortedag van de Báb en van Bahá’u’lláh en de dag van de Verkondiging van de Báb (deze is tegelijk de geboortedag van ‘Abdu’l-Bahá) zijn voor de bahá’ís belangrijke en vreugdevolle dagen van het jaar. In Perzië worden zij gevierd met picknicks of feestelijke samenkomsten, waarop door de aanwezigen wordt gemusiceerd, uit de geschriften wordt gedeclameerd en korte toepasselijke toespraken worden gehouden. De schrikkeldagen tussen de 18de en 19de maand (van 26 februari tot en met 1 maart) zijn in het bijzonder gewijd aan het gastvrije onthaal van vrienden, het geven van geschenken, het verzorgen van armen en zieken, enzovoorts.
Het martelaarschap van de Báb en het overlijden van Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá worden op plechtige wijze herdacht door passende samenkomsten met toespraken, gebed en het lezen uit de Geschriften.
De Vasten
De negentiende maand, onmiddellijk volgend op de gastvrije schrikkeldagen, is de vastenmaand. Gedurende negentien dagen bestaat het vasten uit het zich onthouden van eten en drinken tussen zonsopgang en zonsondergang. Aangezien de vastenmaand eindigt op het lentepunt in maart, valt de vasten steeds in hetzelfde seizoen, namelijk in de lente op het noordelijk en in de herfst op het zuidelijk halfrond. Dus nooit in de extreme hitte van de zomer of in de strenge koude van de winter, wanneer het voor het lichaam een te grote ontbering zou kunnen zijn. Bovendien is in dit seizoen de tijd tussen zonsopgang en ondergang vrijwel over het gehele bewoonbare gedeelte der aarde gelijk, namelijk van ongeveer 6 uur in de ochtend tot 6 uur in de avond. De vasten is niet verplicht voor kinderen en zieken, noch voor hen die op reis zijn of te oud of te zwak (met inbegrip van vrouwen die een kind verwachten of aan de borst hebben).
Er zijn sterke aanwijzingen dat een periodiek vasten zoals in de bahá’í-leer is voorgeschreven, een heilzame maatregel van fysieke hygiëne is. Maar evenals de ware betekenis van het bahá’í-feest niet ligt in het gebruik van stoffelijk voedsel, maar in het gedenken van God, hetgeen ons geestelijk voedsel is, evenzo ligt de ware betekenis van de bahá’í-vasten niet in het zich onthouden van stoffelijk voedsel, hoewel dit kan helpen het lichaam te zuiveren, maar in het zich onthouden van lichamelijke begeerten en verlangens en in het afstand doen van alles buiten God. ‘Abdu’l-Bahá zegt:
Vasten is een symbool. Vasten betekent het zich onthouden van begeerten. Het fysieke vasten is een symbool voor die onthouding en zet ons tot nadenken, hetgeen betekent dat als iemand zich van fysieke begeerten onthoudt, hij zich ook van zelfzuchtige begeerten en verlangens onthoudt. Maar onthouding van voedsel op zichzelf heeft geen invloed op de geest. Het is alleen maar een symbool, een waarschuwing. Anders heeft het geen betekenis. Vasten voor dat doel betekent niet, dat wij ons geheel onthouden van voedsel. De gulden regel met betrekking tot voedsel is, dat wij er niet te veel, maar ook niet te weinig van nemen. Matigheid is noodzakelijk. Er is een sekte in India die in extreme vorm aan onthouding doet en geleidelijk de hoeveelheid voedsel vermindert, totdat men van bijna niets leeft. Maar de verstandelijke vermogens lijden daaronder. Een mens is niet in staat God met fysieke en verstandelijke vermogens te dienen als hij is verzwakt door gebrek aan voedsel. Hij kan niet helder denken.
Aangehaald in The Fortnightly Review, juni 1911.
Bijeenkomsten
΄Abdu’l-Bahá hecht het grootste gewicht aan regelmatige samenkomsten van de gelovigen om gezamenlijk God te aanbidden, voor het uitleggen en bestuderen van de leringen en het beraadslagen over de groei van het Geloof. In een van zijn Tafelen zegt hij:
Het is Gods bedoeling dat in het westen eenheid en harmonie dag aan dag onder de vrienden van God en de dienaressen van de Barmhartige zullen toenemen. Pas als dit wordt verwezenlijkt, zal er in ieder opzicht vooruitgang worden geboekt. En voor de eenheid en de harmonie van allen zijn geestelijke bijeenkomsten het beste middel. Deze kwestie is heel belangrijk en trekt als een magneet goddelijke bekrachtigingen aan.
In de geestelijke bijeenkomsten van de bahá’ís moeten twistgesprekken en discussies over politieke of wereldse aangelegenheden worden vermeden. Het enige doel van de gelovigen moet zijn de goddelijke waarheid te onderwijzen en te leren, hun harten voor de goddelijke liefde te openen, volmaakte gehoorzaamheid aan de goddelijke wil te bereiken en de komst van het Koninkrijk Gods te bevorderen.
‘Abdu’l-Bahá heeft in een rede in New-York in 1912 gezegd:
Het is mijn hoop dat de vergaderingen van de Bahá’í Raad in New York als een ontmoeting met de hemelse heerscharen zal worden. Wanneer u bijeenkomt moet u het licht van het hemels Koninkrijk reflecteren. Laat uw harten als spiegels zijn, waarin de stralen van de Zon der Waarheid zichtbaar zijn. Ieder hart moet een telegraafstation worden – één draad verbonden met de ziel, de andere met de hemelse heerscharen – zodat inspiratie uit het Koninkrijk van Abhá kan neerdalen en wezenlijke vraagstukken worden besproken. Dan zullen meningen overeenstemmen met de waarheid; dag aan dag zal er vooruitgang zijn en de bijeenkomsten zullen stralender en geestelijker worden. Het bereiken hiervan wordt bepaald door eenheid en overeenstemming. Hoe groter de liefde en overeenstemming, hoe meer goddelijke bevestiging en bijstand van de Gezegende Volmaaktheid komt.
In een van zijn Tafelen zegt hij:
In deze bijeenkomsten moeten er geen onbeduidende gesprekken worden gevoerd. Het samenzijn kan zich beter bepalen tot het lezen en reciteren van de heilige Woorden, en tot het bespreken van zaken die verband houden met de Zaak van God, waarbij bijvoorbeeld onweerlegbare bewijzen en betogen en de Geschriften van de Meestgeliefde van de mensheid worden uiteengezet. Degenen die op deze bijeenkomsten verschijnen moeten zich eerst tooien in vlekkeloze kleding, het gelaat naar het ‘Abhá-koninkrijk keren, en dan deemoedig en nederig binnentreden. Tijdens het lezen uit de Geschriften moet men volkomen stilte betrachten. Als iemand iets wenst te zeggen, moet hij dat in alle nederigheid en in nauwkeurige en welsprekende bewoordingen doen.
Het Negentiendaagsfeest
Met de ontwikkeling van het bahá’í-bestuursstelsel, sinds het verscheiden van ‘Abdu’l-Bahá, is het Negentiendaagsfeest, dat op de eerste dag van iedere bahá’í-maand wordt gehouden, een steeds belangrijker plaats in het leven van de bahá’ís gaan innemen, daar het niet alleen dient voor het gemeenschappelijke gebed en het lezen uit de heilige Geschriften, maar ook voor het gezamenlijk consulteren over de lopende bahá’í-zaken en voor de versterking van het onderlinge contact met de vrienden. Op dit feest brengt de Geestelijke Raad verslag uit aan de gemeenschap en nodigt allen uit tot het bespreken van plannen en tot het doen van voorstellen voor nieuwe en betere methoden voor verbreiding van het Geloof.
Mashriqu’l-Adhkár – Huis van Aanbidding
Bahá’u’lláh schreef voor dat Zijn volgelingen in alle landen en steden tempels moeten bouwen. Aan deze tempels gaf Hij de naam Mashriqu’l-Adhkár hetgeen ‘Dageraadsplaats van Gods lof’ betekent. De Mashriqu’l-Adhkár moet een negenzijdig gebouw zijn met een koepelvormig dak, zo mooi mogelijk in ontwerp en uitvoering. Hij moet geplaatst worden in een grote tuin, verfraaid met fonteinen, bomen en bloemen en omringd zijn door een aantal bijgebouwen, bestemd voor onderwijs en liefdadige en sociale doeleinden, zodat de aanbidding van God in de tempel steeds nauw verbonden is met eerbiedige vreugde in de schoonheid van de natuur en de kunst, en met het praktische werk voor de verbetering van sociale toestanden.
Tot op heden hebben de bahá’ís in Perzië geen toestemming om tempels voor openbare aanbidding te bouwen. Daarom werd de eerste grote Mashriqu’l-Adhkár in Asjchabad in Rusland gebouwd. ‘Abdu’l-Bahá heeft gedurende zijn bezoek aan Amerika in 1912 de grond voor de tweede bahá’í-tempel ingewijd aan de oever van het Michiganmeer, enkele kilometers ten noorden van Chicago.
Over deze ‘Moedertempel’ in het Westen schreef ‘Abdu’l-Bahá in één van zijn Tafelen als volgt:
Ere zij God, dat op dit ogenblik uit ieder land van de wereld voortdurend bijdragen naar draagkracht worden gezonden voor het fonds van de Mashriqu’l-Adhkár in Amerika… Vanaf Adams tijd tot nu toe is geen mens er ooit getuige van geweest dat uit het verst verwijderde land in Azië bijdragen naar Amerika werden gestuurd. Dit komt door de macht van het Verbond Gods. Voorwaar, dit is een reden tot verbazing voor nadenkende mensen. Het is te hopen dat de gelovigen in God zich grootmoedig mogen betonen en een grote som voor de bouw bijeenbrengen… Ik wil dat iedereen vrij wordt gelaten naar eigen wens te handelen. Indien iemand geld aan andere dingen wenst te besteden, laat hem dit doen. Kom op geen enkele wijze tussenbeide, maar wees verzekerd dat in deze tijd het belangrijkste is het bouwen van de Mashriqu’l-Adhkár…
Het geheim van het gebouw is groot en kan nog niet worden ontsluierd, doch zijn oprichting is het belangrijkste werk van deze tijd. De Mashriqu’l-Adhkár heeft belangrijke bijgebouwen, die tot de voornaamste fundamenten moeten worden gerekend. Deze zijn: een school voor weeskinderen, een ziekenhuis met apotheek voor de armen, een tehuis voor gebrekkigen, een school voor hoger wetenschappelijk onderwijs en een hospitium. In iedere stad moet een grote tempel naar dit voorschrift worden opgericht. In de Mashriqu’l-Adhkár zullen iedere morgen diensten worden gehouden. Er zal geen orgel in de tempel zijn en het zingen van de gebeden en de koorzang zullen niet worden begeleid. In nabije gebouwen zullen hoogtijdagen, diensten, congressen, openbare bijeenkomsten en geestelijke vergaderingen plaatsvinden. Open de poorten van de tempel voor de gehele wereld.
Wanneer deze instellingen, school, ziekenhuis, hospitium en tehuis voor ongeneeslijk zieken, universiteit en andere liefdadige instellingen zijn gebouwd, zullen de deuren wijd worden geopend voor alle volkeren en godsdiensten. Er zal geen enkel onderscheid worden gemaakt. Liefdadigheid zal worden betoond ongeacht huidskleur of ras. De tempeldeuren zullen wijd worden opengezet voor de mensheid. Geen enkel vooroordeel, maar liefde voor allen. Het hoofdgebouw zal gewijd zijn aan gebed en aanbidding. Op deze wijze nu zal godsdienst met wetenschap overeenstemmen en zal wetenschap de dienares van de godsdienst worden, waardoor beide hun stoffelijke en geestelijke gaven over de gehele mensheid zullen uitstorten.
Het leven na de dood
Bahá’u’lláh leert ons dat het leven op aarde slechts de embryonale fase van ons bestaan is en dat wanneer de ziel zich losmaakt van het lichaam deze opnieuw geboren wordt, waardoor de menselijke geest een voller en vrijer leven binnentreedt. Hij schrijft:
Weet waarlijk, dat de ziel na gescheiden te zijn van het lichaam zich verder ontwikkelt tot zij de nabijheid van God bereikt, in een staat en toestand die noch het verloop van jaren en eeuwen, noch de veranderingen en wisselvalligheden van deze wereld kunnen wijzigen. De ziel zal voortbestaan zolang het Koninkrijk van God, Zijn soevereiniteit, Zijn heerschappij en macht duren. Zij zal de tekenen en eigenschappen van God manifesteren en Zijn goedertierenheid en milddadigheid openbaren. De beweging van Mijn pen stokt, wanneer zij tracht een passende beschrijving te geven van de verhevenheid en heerlijkheid van zulk een hoge staat. De eer waarmee de Hand van Genade de ziel zal bekleden, kan geen tong passend schilderen, noch enig ander aards middel weergeven. Gezegend de ziel die op het uur van scheiding van het lichaam bevrijd is van de ijdele verbeeldingen der wereldse mensen. Zulk een ziel beweegt en leeft naar de wil van haar Schepper en gaat het allerhoogste paradijs binnen. De hemelse maagden die in de verhevenste woningen verblijven, zullen haar omringen en Gods profeten en Zijn uitverkorenen zullen haar gezelschap zoeken. Deze ziel zal vrij met hen spreken en zal hun verhalen wat zij heeft moeten verduren op de weg van God, de Heer aller werelden. Indien aan enig mens verteld zou worden wat voor zulk een ziel is beschikt in de werelden van God, de Heer van de troon in de hemel en op aarde, dan zou zijn hele wezen onmiddellijk in vuur en vlam geraken in zijn grote verlangen om die verhevenste, geheiligde en stralende staat te bereiken… De toestand van de ziel na de dood kan nimmer worden beschreven en evenmin is het betamelijk en geoorloofd het gehele beeld ervan aan het menselijk oog te onthullen. De Profeten en Boodschappers van God zijn gezonden met het enige doel de mensheid te leiden naar het rechte pad der waarheid. Het doel van Hun Openbaring is alle mensen op te voeden, opdat zij in het stervensuur in de uiterste zuiverheid en heiligheid en in volkomen onthechting naar de troon van de Allerhoogste kunnen opstijgen. Het licht dat deze zielen uitstralen veroorzaakt de vooruitgang van de wereld en de ontwikkeling van de mensen. Zij zijn gelijk de zuurdesem die de wereld van het bestaan doortrekt en vormen de bezielende kracht waardoor de kunsten en de ontzagwekkende dingen in de wereld zichtbaar worden. Door hen regenen de wolken van gaven op de mensen neer en brengt de aarde vruchten voort. Alles moet een oorzaak hebben, een drijfkracht, een bezielend beginsel. Deze zielen en symbolen van onthechting zullen steeds de voornaamste bezielende kracht aan de wereld van het bestaan geven. Het hiernamaals is even verschillend van deze wereld als deze wereld verschilt van die van het kind dat nog in de moederschoot is.
Bloemlezing uit de Geschriften van Bahá’u’lláh, LXXXI.
Evenzo schrijft ‘Abdu’l-Bahá:
De mysteriën waar de mens in het aardse leven achteloos aan voorbijgaat, zal hij in de hemelse wereld ontdekken en daar zal hij op de hoogte worden gebracht van het geheim der waarheid; hoeveel temeer zal hij personen met wie hij omging ontdekken of herkennen. Ongetwijfeld zullen de heilige zielen, met een zuivere blik en begenadigd met inzicht, in het koninkrijk van het licht met alle geheimen bekend worden. Zij zullen de genade trachten te verkrijgen om de werkelijkheid van iedere verheven ziel te aanschouwen. Zij zullen zelfs de schoonheid van God in die wereld duidelijk aanschouwen. Eveneens zullen zij alle vrienden van God uit deze en vroegere tijden in de hemelse gemeenschap aanwezig vinden.
Het verschil en het onderscheid tussen de mensen zullen na hun heengaan van deze sterfelijke wereld vanzelf beseft worden. Maar dit onderscheid heeft geen betrekking op een plaats, doch heeft betrekking op de ziel en het geweten. Want het Koninkrijk Gods is geheiligd (of los) van tijd en plaats; het is een andere wereld en een ander heelal. En wees ervan verzekerd, dat in de goddelijke werelden de geestelijke geliefden elkaar zullen herkennen en zullen trachten zich met elkaar te verenigen, maar in een geestelijke verbintenis. Eveneens zal een liefde die men eens voor iemand koesterde niet worden vergeten in de wereld van het Koninkrijk, evenmin zult u daar het leven vergeten dat u in de stoffelijke wereld leidde.
Tablets of Abdul Baha Abbas, deel I, blz. 205.
Hemel en hel
Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá kennen aan de beschrijving van hemel en hel in enkele oude religieuze geschriften, zoals het bijbelse verhaal van de schepping, een symbolische betekenis en niet een letterlijke toe. Volgens hen is de hemel de staat van volmaaktheid en de hel die van onvolmaaktheid; hemel is het in harmonie zijn met Gods wil en met onze medemensen, en hel is het afwezig zijn van deze harmonie; hemel is de toestand van geestelijk leven, en hel die van geestelijke dood. Een mens kan in de hemel of de hel verwijlen terwijl hij nog op aarde woont. De vreugden des hemels zijn geestelijke vreugden en de pijnen der hel bestaan in het beroofd zijn van deze vreugden.
In Beantwoorde Vragen zegt ‘Abdu’l-Bahá:
Wanneer zij (de mensen) door het licht van geloof van het duister van deze ondeugden worden bevrijd, met de stralen van de zon der werkelijkheid verlicht en met alle deugden veredeld, beschouwen zij dit als de hoogste beloning en weten zij dat dit het ware paradijs is. Eveneens beschouwen zij het als een geestelijke straf… aan de wereld der natuur te zijn onderworpen, God niet te zien, onmenselijk en onwetend te zijn, zich over te geven aan vleselijke begeerten, vervuld te zijn van dierlijke zwakheden, met kwade eigenschappen te zijn gekenmerkt… dit zijn de grootste straffen en kwellingen…
De beloningen van de andere wereld zijn de volmaaktheden en de vrede, verkregen in de geestelijke werelden na het verlaten van deze wereld… de geestelijke zegeningen, de verschillende gaven in het Koninkrijk Gods, de vervulling van de verlangens van hart en ziel en het ontmoeten van God in de wereld der eeuwigheid. Evenzo bestaan de straffen van de andere wereld in het verstoken zijn van de bijzondere goddelijke zegeningen en onbegrensde milddadigheden en het verzinken tot de laagste graad van bestaan. Hij die van deze goddelijke gunsten verstoken is wordt, hoewel hij na de dood blijft voortbestaan, als dood beschouwd door het volk der waarheid. (blz. 194-195)
De rijkdom van de andere wereld is het God nabij zijn. Bijgevolg is het zeker dat degenen die het goddelijke Hof nabij zijn, voor anderen mogen pleiten, en deze voorspraak heeft Gods goedkeuring…
Het is zelfs mogelijk dat de toestand van hen die in zonde en ongeloof zijn gestorven, kan worden veranderd; dat wil zeggen, zij kunnen het voorwerp van vergiffenis worden door de milddadigheid Gods, niet door Zijn gerechtigheid, want milddadigheid wordt zonder verdienste gegeven en gerechtigheid is beloning naar verdienste. Evenals wij hier op aarde de macht hebben voor deze zielen te bidden, zullen wij ook in de andere wereld, het Koninkrijk Gods, deze macht bezitten… Daarom kunnen zij zich ook in de andere wereld verder ontwikkelen. Evenals zij hier licht kunnen ontvangen door hun smeekbeden, kunnen zij ook daar om vergiffenis smeken en licht ontvangen door hun smeekbeden. (blz. 201)
Zowel voor als na het afleggen van de stoffelijke vorm is er vooruitgang in volmaaktheid, doch niet in rang… Er is geen hoger wezen dan een volmaakt mens. Maar wanneer de mens deze staat heeft bereikt, kan hij nog steeds in volmaaktheid vooruitgaan, doch niet in rang, omdat er geen hogere rang is dan die van de volmaakte mens. Hij kan slechts vooruitgang boeken in zijn rang van mens, want de menselijke volmaaktheden zijn oneindig. Hoe geleerd de ene mens ook is, wij kunnen ons een ander voorstellen die geleerder is.
Daar de volmaaktheden van de mens oneindig zijn, kan de mens ook vooruitgaan in volmaaktheid na het verlaten van deze wereld. (blz. 205)
Eenheid van de twee werelden
De door Bahá’u’lláh geleerde eenheid der mensheid heeft niet alleen betrekking op de mensen die op deze aarde leven, maar op alle menselijke wezens, zowel in de stoffelijke als in de geestelijke wereld. Niet slechts alle thans op aarde levende mensen, maar ook allen in de geestelijke wereld behoren tot één en hetzelfde organisme en beide werelden zijn nauw met elkaar verbonden. Geestelijke gemeenschap tussen beide werelden is zeker niet onmogelijk of onnatuurlijk en is blijvend en onvermijdelijk. Degenen wier geestelijke vermogens nog onontwikkeld zijn, zijn zich van deze vitale verbinding niet bewust, maar zodra iemands vermogens zich ontwikkelen, worden de verbindingen met degenen in het hiernamaals hem bewuster en duidelijker. Voor de profeten en heiligen is deze geestelijke gemeenschap even vertrouwd en werkelijk als voor andere mensen het gewone zien en spreken.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
De visioenen van de profeten zijn geen dromen, neen, het zijn geestelijke ontdekkingen die echt zijn. Zij zeggen bijvoorbeeld: “Ik zag een persoon in een bepaalde gedaante en ik zei dit en hij antwoordde dat.” Dit visioen vindt plaats in de wereld van de waaktoestand en niet in de wereld van de slaap. Ja, het is zelfs een geestelijke ontdekking…
Tussen geestelijk gerichte zielen bestaan geestelijke verstandhoudingen, ontdekkingen, een verbinding die gezuiverd is van verbeelding en waan, een band die geheiligd is van tijd en plaats. Zo staat in het Evangelie geschreven dat op de berg Tabor Mozes en Elia tot Christus kwamen, en het is duidelijk dat dit geen stoffelijke ontmoeting was. Het was een geestelijke toestand…
[Communicatie als] deze is echt en heeft een wonderbaarlijke uitwerking op de geest en het gedachtenleven van de mens en maakt dat hun hart wordt aangetrokken.
Beantwoorde Vragen, blz. 217-218.
Hoewel ‘Abdu’l-Bahá het werkelijke bestaan van paranormale psychische vermogens erkent, keurt hij pogingen om deze voortijdig te ontwikkelen af. Deze vermogens zullen vanzelf tot ontwikkeling komen wanneer de tijd rijp is, indien wij slechts de weg van geestelijke vooruitgang volgen die de profeten ons hebben gewezen. Hij zegt:
Zich gedurende het aardse bestaan met bovenzintuiglijke krachten in te laten, werkt storend op de toestand van de ziel in de volgende wereld. Deze krachten bestaan werkelijk, maar zijn normaliter niet werkzaam op deze aarde. Het kind in de moederschoot heeft ogen, oren, handen, voeten, etc., die nog niet gebruikt worden. Het enige doel van het leven in de stoffelijke wereld is het geboren worden in de wereld der werkelijkheid, waar deze krachten zullen worden gebruikt. Ze behoren tot die wereld.
Uit aantekeningen van Miss Buckton, nagezien door ‘Abdu’l-Bahá.
Omgang met de geesten van de overledenen mag niemand zoeken ter wille van zichzelf, noch om slechts zijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Voor degenen die zich aan de ene zijde van de sluier bevinden is het een voorrecht en een plicht om degenen aan de andere zijde lief te hebben, te helpen en voor hen te bidden. Voor de overledenen te bidden is de plicht van bahá’ís. ‘Abdu’l-Bahá heeft in 1904 tegen Miss E.J. Rosenberg gezegd:
De genade van krachtige voorspraak is een der volmaaktheden die vergevorderde zielen, evenals de Manifestaties van God, bezitten. Jezus Christus had op aarde het vermogen de voorspraak te zijn voor Zijn vijanden en zeer zeker bezit Hij dit vermogen nog steeds. ‘Abdu’l-Bahá noemt nooit de naam van een gestorvene zonder er aan toe te voegen: “moge God hem vergiffenis schenken”. Volgelingen van de Profeten hebben eveneens dit vermogen om vergiffenis voor zielen af te smeken. Daarom mogen wij niet denken dat zielen die volkomen onwetend waren van het bestaan van God, tot een voortdurende toestand van lijden en hopeloosheid zijn verdoemd. De mogelijkheid tot een krachtige voorspraak bestaat steeds voor hen…
De rijken in de andere wereld kunnen de armen helpen, evenals de rijken hier de armen kunnen helpen. In iedere wereld zijn allen de schepselen Gods. Zij zijn steeds van Hem afhankelijk. Zij zijn niet onafhankelijk en kunnen dit nooit worden, Daar zij van God afhankelijk zijn, worden zij rijker door meer te bidden. Wat bezitten zij, wat is hun rijkdom? Wat is in de andere wereld hulp en steun? Het is voorspraak. Onontwikkelde zielen moeten eerst door de gebeden van geestelijk rijken vooruitkomen, daarna kunnen zij door hun eigen gebeden vooruitkomen.
Verder zegt hij:
Zij die zijn overgegaan hebben andere eigenschappen dan degenen die nog op aarde verwijlen, toch is er geen werkelijke scheiding.
In het gebed is er een vermenging van staat, een vermenging van toestand. Bidt voor hen, gelijk zij voor u bidden.
‘Abdu’l-Bahá in London, blz. 97.
Op de vraag of het mogelijk was door geloof en liefde de nieuwe Openbaring ter kennis te brengen van hen die uit dit leven, zonder er van te hebben gehoord, zijn overgegaan, antwoordde ‘Abdu’l-Bahá:
Ja, zeer zeker! Aangezien oprecht gebed steeds zijn uitwerking en een grote invloed in de andere wereld heeft. Wij zijn nooit afgesneden van hen die daar zijn. De wezenlijke en ware invloed ligt niet in deze wereld, maar in de volgende.
Aantekeningen van Mary Hanford Ford, Parijs 1911.
Anderzijds schrijft Bahá’u’lláh:
Voor wie leeft naar hetgeen voor hem werd beschikt, zullen de hemelse Scharen en het volk van het Verheven Paradijs en zij die in de Koepel van Grootheid verblijven, bidden op bevel van God, de Dierbaarste en de Lofwaardige.
Op een vraag hoe het kwam dat het hart zich vaak instinctief wendt tot een vriend die naar het volgende leven is overgegaan, antwoordde ‘Abdu’l-Bahá:
Het is een wet van Gods schepping, dat de zwakke op de sterke moet steunen. Degenen tot wie u zich wendt kunnen middelaren van Gods kracht voor u zijn gelijk zij op aarde waren, maar het is slechts de ene Heilige Geest die alle mensen sterkt.
‘Abdu’l-Bahá in London, blz. 97.
Het niet-bestaan van het kwade
Volgens de bahá’í-opvatting volgt uit de leer van de eenheid van God, dat er geen positief kwaad kan bestaan. Er kan slechts één Oneindige zijn. Zou er een andere kracht in het heelal bestaan buiten de Ene of tegengesteld aan de Ene, dan zou de Ene niet oneindig zijn. Evenals duisternis slechts de afwezigheid is van licht, is kwaad ook slechts de afwezigheid, of het in mindere mate aanwezig zijn van goed – de onderontwikkelde staat. Een slecht mens is een mens wiens hogere natuur nog niet is ontwikkeld. Indien hij zelfzuchtig is, is het kwade niet zijn liefde voor het eigen ik – alle liefde, zelfs eigenliefde, is goed, is goddelijk – het kwade is, dat hij zulk een arme, onjuiste, misleide eigenliefde en zulk een gebrek aan liefde voor anderen en voor God heeft. Hij beschouwt zichzelf slechts als een superieur soort dier en vertroetelt als een dwaas zijn lagere natuur, zoals hij een schoothondje zou vertroetelen – met slechtere gevolgen voor hem dan voor de hond.
In één van zijn brieven schrijft ‘Abdu’l-Bahá:
Wat uw opmerking betreft, dat ‘Abdu’l-Bahá aan enkele gelovigen heeft gezegd dat kwaad nooit bestaat, neen, veeleer dat het een niet-bestaand iets is, dit is de waarheid, daar het grootste kwaad bestaat in het afdwalen van de mens en het blind zijn voor de waarheid. Dwaling is gebrek aan leiding; duisternis is afwezigheid van licht; onwetendheid is gemis aan kennis; oneerlijkheid is gebrek aan waarheidsliefde; blindheid is gebrek aan zicht en doofheid is gebrek aan gehoor. Daarom hebben dwaling, blindheid, doofheid en onwetendheid geen wezenlijk bestaan.
Verder zegt hij:
In de schepping bestaat geen kwaad; alles is goed. Bepaalde eigenschappen en karakters die bij sommige mensen ingeboren zijn en ogenschijnlijk laakbaar, zijn dit niet werkelijk Vanaf het begin van zijn leven kunt u bijvoorbeeld bij een zuigeling de tekenen zien van begeerte, van boosheid en opvliegendheid. Men zou dan kunnen zeggen dat goed en kwaad de mens zijn aangeboren, maar dit is in strijd met de zuivere goedheid van de natuur en de schepping. Het antwoord hierop is dat begeerte, wat verlangen naar meer is, een prijzenswaardige eigenschap is, mits op passende wijze gebruikt. Dus als iemand begerig is om wetenschap en kennis te verwerven, om mededogend, edelmoedig en rechtvaardig te worden, is dit zeer prijzenswaardig. Het is eveneens zeer te prijzen, indien zijn toorn en gramschap gericht zijn tegen bloeddorstige tirannen, die als wilde beesten zijn. Maar indien hij deze eigenschappen niet op de juiste wijze gebruikt, zijn ze afkeurenswaardig…
Hetzelfde geldt voor alle natuurlijke eigenschappen van de mens die zijn levenskapitaal vormen; als ze op een ongeoorloofde wijze worden gebruikt en getoond, worden ze afkeurenswaardig. Daarom is het duidelijk dat de schepping louter goed is.
Beantwoorde Vragen, blz. 187.
Kwaad is altijd gebrek aan leven. Indien de lagere kant van iemands karakter onevenredig is ontwikkeld, is het geneesmiddel niet minder leven voor die kant, maar meer leven voor de hogere kant, opdat het evenwicht hersteld wordt. “Ik ben gekomen”, zei Christus “om hun het leven te geven in al zijn volheid.”(Johannes 10:10) Dat is wat wij allen nodig hebben – leven, meer leven, het leven dat het ware leven is! De boodschap van Bahá’u’lláh is dezelfde als die van Christus. Hij zegt: “Voorwaar, heden is deze Dienaar gekomen om de wereld tot leven te wekken.”(Tablet to Ra’ís) en tot Zijn volgelingen zegt Hij: “Volg Mij, opdat Wij u tot bezielers der mensheid kunnen maken.” (Proclamatie van Bahá’u’lláh, Tafel aan de geestelijkheid).
Hoofdstuk 12
Godsdienst en wetenschap
‘Alí, de schoonzoon van Mohammed, zei: “Datgene wat in overeenstemming is met wetenschap is ook in overeenstemming met religie.” Alles wat het menselijk verstand niet kan begrijpen, behoort religie niet te aanvaarden. Godsdienst en wetenschap gaan hand in hand, en een godsdienst die in strijd is met wetenschap is niet de waarheid.
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 147-148.
Strijd ten gevolge van dwaling
Een van de grondbeginselen van de leer van Bahá’u’lláh is, dat ware wetenschap en ware godsdienst steeds in harmonie moeten zijn. De waarheid is één en wanneer ooit strijd ontstaat, is deze niet het gevolg van waarheid, maar van dwaling. Tussen zogenaamde wetenschap en zogenaamde godsdienst zijn er door alle eeuwen heen hevige conflicten geweest, maar terugblikkend op deze conflicten in het licht van vollediger waarheid kunnen wij de oorsprong daarvan steeds vinden in onwetendheid, vooroordeel, ijdelheid, hebzucht, bekrompenheid, onverdraagzaamheid, hardnekkigheid of iets van dien aard – iets dat vreemd is aan de ware geest van wetenschap en godsdienst, want de geest van beide is één. Zo zegt Huxley: “De grote daden van filosofen zijn niet zozeer de vruchten van hun verstand geweest dan wel het gericht worden van dat verstand door een buitengewoon religieuze gemoedstoestand. De waarheid liet zich eerder veroveren door hun geduld, hun liefde, hun oprechtheid en zelfverloochening dan door hun logische scherpzinnigheid.” De wiskundige Boole verzekert ons dat “meetkundige gevolgtrekking in wezen een proces is van gebed – een beroep van het eindige verstand op het Oneindige om licht in eindige dingen.” De grote profeten van godsdienst en wetenschap zijn elkaar nooit afgevallen. Het zijn de onwaardige volgelingen van deze grote wereldleraren – aanbidders naar de letter en niet naar de geest van hun leer – die steeds de vervolgers van de latere profeten zijn geweest en de bitterste tegenstanders van vooruitgang. Zij hebben het licht van de speciale openbaring die hun heilig was bestudeerd en hebben naar hun beperkt inzicht haar eigenschappen en eigenaardigheden met de grootste zorg en nauwkeurigheid bepaald. Dit is voor hen het enige ware licht. Indien God in Zijn oneindige goedheid een groter licht vanuit een andere hoek zendt en de fakkel van bezieling in een nieuwe fakkeldrager helderder brandt dan tevoren, dan zijn zij verontwaardigd en verontrust, terwijl zij het nieuwe licht zouden moeten verwelkomen en met nieuwe dankbaarheid de Vader aller lichten zouden moeten aanbidden. Dit nieuwe licht komt niet met hun definities overeen. Het heeft voor hen niet de orthodoxe kleur, het schijnt niet vanuit de orthodoxe plaats. Daarom moet het ten koste van alles worden gedoofd, opdat het de mensen niet op de dwaalwegen der ketterij brengt! Vele vijanden van de Profeten behoren tot dit type, blinde leiders van de blinden, die een nieuwe en grotere waarheid bestrijden in de veronderstelling dat zij het belang dienen van wat zij denken dat de waarheid is. Anderen zijn van een lager slag en worden door zelfzuchtige belangen bewogen de waarheid te bestrijden, of zij blokkeren door hun geestelijk doodzijn en traagheid de weg van vooruitgang.
Vervolging van profeten
De grote Profeten van de wereldreligies zijn steeds bij hun komst door de mensen verguisd en verworpen. Zij, en hun eerste volgelingen, lieten zich geselen en offerden hun bezittingen en hun leven op Gods weg. Zelfs in onze tijd is dit geschied. Sedert 1844 zijn vele duizenden bábís en bahá’ís in Perzië op gruwelijke wijze vermoord, ter dood gebracht voor hun geloof en een nog groter aantal onderging gevangenschap, verbanning, armoede en vernedering. De jongste der grote godsdiensten werd meer in ‘bloed gedoopt’ dan al zijn voorgangers en er vallen tot op de huidige dag martelaren. Met de profeten van de wetenschap is hetzelfde geschied. Giordano Bruno werd in 1600 als ketter verbrand, omdat hij onder meer leerde dat de aarde om de zon draaide. Enkele jaren later moest de oude filosoof Galileï in het openbaar op zijn knieën dezelfde leer afzweren om een zelfde lot te ontlopen. In later tijden werden Darwin en de pioniers van de moderne geologie hevig aangevallen, omdat zij de lering van de Heilige Schrift, dat de wereld in zes dagen en minder dan zesduizend jaar geleden werd geschapen, durfden te weerspreken. De tegenstand tegen deze nieuwe wetenschappelijke waarheid is echter niet alleen van de Kerk gekomen. De orthodoxen in de wetenschap stonden even vijandig tegenover vooruitgang als de orthodoxen in de godsdienst. Columbus werd uitgelachen en bespot door de zogenaamde geleerden van zijn tijd, die tot hun eigen tevredenheid bewezen dat als de schepen over de rand van de aarde de andere zijde van de aardbol zouden kunnen bereiken, zij onmogelijk over deze rand terug zouden kunnen komen. Galvani, de pionier van de wetenschap van de elektriciteit, werd door zijn geleerde collega’s uitgelachen en ‘de dansmeester van de kikvorsen’ genoemd. Harvey, die de bloedsomloop ontdekte, werd bespot en vervolgd door zijn collega’s om deze ketterij en men nam hem zijn leerstoel af. Toen Stephenson zijn stoommachine uitvond, probeerden Europese wiskundigen van die tijd jarenlang tot hun eigen voldoening te bewijzen dat een machine op gladde rails nooit een lading zou kunnen trekken; de wielen zouden eenvoudig doordraaien en de trein zou niet vooruitkomen. Zij weigerden hun ogen te openen en de feiten te bestuderen. Er zijn nog veel meer voorbeelden uit de oude en de moderne geschiedenis, evenals uit onze eigen tijd te vinden. Dr. Zamenhof, de uitvinder van het Esperanto, moest voor zijn prachtige internationale taal tegen dezelfde smaad, verachting en domme tegenwerking vechten als Columbus, Galvani en Stephenson in hun tijd. Zelfs het Esperanto, dat pas in 1887 aan de wereld werd gegeven, heeft zijn martelaren gehad.
De dageraad van verzoening
Ongeveer in de laatste helft van de vorige eeuw is er echter een verandering in de tijdgeest gekomen. Een nieuw Licht van waarheid is verrezen, waardoor de geschillen van de laatste eeuw ons vreemd en verouderd voorkomen. Waar zijn nu de trotse materialisten en dogmatische atheïsten, die slechts enkele jaren geleden dreigden de godsdienst uit de wereld te verdrijven? En waar zijn de geestelijken die zo vol vertrouwen degenen die hun dogma’s niet aannamen tot het vuur van de hel en de martelingen der verdoemden veroordeelden? De echo’s van hun getier kunnen wij nog steeds horen, maar hun tijd loopt snel ten einde en hun leerstellingen beginnen in diskrediet te raken. Wij kunnen nu zien dat de leerstellingen waarover de ernstige meningsverschillen ontstonden noch met ware wetenschap noch met ware godsdienst te maken hadden. Welke geleerde zou in het licht van de moderne psychologie nog de stelling kunnen handhaven, dat ‘de hersenen gedachten afscheiden zoals de lever gal afscheidt’? Of dat de ontbinding van het lichaam noodzakelijkerwijze samengaat met de ontbinding van de ziel? Wij begrijpen nu dat het denken pas werkelijk vrij is als het zich beweegt in de werelden van psychische en geestelijke verschijnselen en zich niet slechts beperkt tot de stoffelijke wereld. Wij beseffen nu, dat hetgeen wij van de natuur weten niet meer is dan een druppel in de oceaan, vergeleken met hetgeen nog te ontdekken blijft. Wij erkennen daarom de mogelijkheid van wonderen, weliswaar niet in de zin van het breken met de natuurwetten, maar als de resultante van de werking van subtiele krachten die ons nog onbekend zijn, zoals elektriciteit en röntgenstralen onze voorouders onbekend waren. Wie van onze leidende godsdienstleraren zou nu nog verklaren, dat het voor de verlossing noodzakelijk is te geloven dat de wereld in zes dagen werd geschapen of dat de beschrijving van de Egyptische plagen in het boek Exodus letterlijk waar is, of dat de zon aan de hemel stilstond (ofwel dat de aarde haar omwentelingen staakte) opdat Jozua zijn vijanden kon vervolgen, of dat iemand die de geloofsleer van St. Athanasius niet aanneemt ‘zonder twijfel tot in alle eeuwigheid zal zijn verdoemd’? Zulke geloofsovertuigingen mogen nog formeel worden herhaald, maar wie neemt ze in letterlijke zin en zonder voorbehoud aan? Hun greep op het hart en het verstand der mensen is snel aan het verdwijnen. De gelovigen zijn dank verschuldigd aan de geleerden die hebben geholpen dergelijke verouderde geloofsleren en dogma’s te vernietigen en hebben gemaakt, dat de waarheid vrij naar voren kan treden. Maar de wetenschapsbeoefenaren zijn nog meer dank verschuldigd aan de ware heiligen en mystici, die tegen alle verdrukking in vasthielden aan de door hen ontdekte geestelijke waarheden en aan een ongelovige wereld toonden dat leven meer is dan het stoffelijke en de onzichtbare wereld groter is dan de zichtbare. Deze geleerden en heiligen waren gelijk bergtoppen, die de eerste stralen van de opkomende zon opvingen en naar de lagere wereld weerkaatsten. Maar nu is de zon opgegaan en wordt de wereld door zijn stralen verlicht. In de leer van Bahá’u’lláh vinden wij een schitterende Openbaring van waarheid, die hart en verstand bevredigt en waarin godsdienst en wetenschap in overeenstemming met elkaar zijn.
Zoeken naar waarheid
Volkomen overeenstemming met wetenschap komt duidelijk in de bahá’í-leer naar voren in de wijze waarop wij de waarheid moeten zoeken. De mens moet zichzelf van alle vooroordeel vrij maken, opdat hij ongehinderd naar de waarheid kan zoeken.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Willen wij de waarheid vinden, dan moeten wij onze vooroordelen en onze eigen onbelangrijke, onbeduidende denkbeelden opgeven; essentieel is een open, ontvankelijke geest. Als onze kelk vol is met het eigen ik, dan is er voor het water des levens geen plaats meer. Het feit dat wij ons inbeelden gelijk te hebben en ieder ander ongelijk, is de grootste hinderpaal op de weg naar eenheid; en eenheid is noodzakelijk, willen wij tot de waarheid komen, want de waarheid is één…
Geen enkele waarheid kan in strijd zijn met een andere waarheid. Licht is goed, in welke lamp het ook schijnt! Een roos is mooi, in welke tuin zij ook bloeit! Een ster heeft dezelfde schittering of ze nu vanuit het oosten of vanuit het westen schijnt. Weest vrij van vooroordeel, want zo zult u de Zon der Waarheid liefhebben vanuit welk punt aan de horizon hij ook mag opkomen! U zult zich realiseren dat, als het goddelijk licht van de waarheid in Jezus Christus scheen, het ook in Mozes en Boeddha scheen. Dit nu wordt bedoeld met het “onderzoeken van de waarheid.”
Het betekent óók, dat wij bereid moeten zijn alles uit de weg te ruimen wat wij voordien hebben geleerd, alles wat onze schreden op de weg naar waarheid kan belemmeren. Wij moeten er niet tegenop zien om, zo nodig, onze opvoeding opnieuw te beginnen. Wij moeten niet toestaan dat onze liefde voor een religie of een persoonlijkheid onze ogen dermate verblindt dat wij gekluisterd worden door bijgeloof! Wanneer wij ons van al deze banden hebben bevrijd en met een vrije geest zoeken, dan zullen wij in staat zijn ons doel te bereiken.
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 153-155.
Het ware agnosticisme
De bahá’í-leer stemt met wetenschap en filosofie overeen in de verklaring, dat het wezen van God het menselijke begripsvermogen volkomen te boven gaat. Even nadrukkelijk als Huxley en Spencer leren dat het wezen van de ‘eerste grote oorzaak’ niet te kennen is, leert Bahá’u’lláh: “God omvat alles, Hij kan niet worden bevat”. Tot de kennis van het goddelijke wezen “is de toegang versperd en de weg onbegaanbaar”, want hoe kan het eindige het Oneindige begrijpen, hoe kan een druppel de oceaan bevatten of een stofje dat danst in het zonlicht het heelal omarmen? Toch is heel het universum een sprekende getuigenis van God. In iedere druppel water zijn oceanen van begrip verborgen en in ieder stofje is een heelal van betekenissen verscholen, ver boven het begripsvermogen van de geleerdste der geleerden. De chemici en de fysici zijn in hun onderzoekingen naar de grenzen der materie van massa tot moleculen gegaan, van moleculen tot atomen, van atomen tot elektronen en ether, maar bij iedere stap werden de moeilijkheden van het onderzoek groter, totdat het scherpste verstand niet verder kan doordringen en slechts in diep ontzag kan neerbuigen voor het onkenbare Oneindige, dat steeds in ondoorgrondelijke verborgenheid gehuld blijft.
Bloem in de muur vol barsten,
Ik pluk je uit de spleet.
In mijn hand lig je nu, met wortel en al,
Kleine bloem – maar als ik zou kunnen begrijpen
Wat je bent, wortel en al, en alles in alles,
Ik zou weten wat God en mens is.
Alfred Tennyson
Als de bloem in de spleet van de muur, als zelfs een enkel atoom geheimen biedt die zelfs het scherpste verstand niet kan doorgronden, hoe zou het de mens dan mogelijk zijn het heelal te doorgronden? Hoe durft hij zich aan te matigen de oneindige oorzaak aller dingen te bepalen of te beschrijven? Alle theologische bespiegelingen omtrent de aard van Gods wezen worden aldus als dwaas en nutteloos ter zijde geschoven.
Kennis van God
Ook al is het wezen onkenbaar, de manifestaties van zijn genade zijn overal zichtbaar. Ook al kan de eerste oorzaak niet worden begrepen, de gevolgen ervan oefenen toch invloed uit op elk van onze vermogens. Evenals kennis van iemands schilderijen de kunstkenner de ware kennis van de schilder geeft, zo is kennis van het heelal in al zijn aspecten – kennis van natuur of menselijke natuur, van zichtbare of onzichtbare dingen – kennis van Gods handwerk en geeft aan de zoeker naar goddelijke waarheid een duidelijke kennis van Zijn glorie.
De hemel verhaalt van Gods majesteit, het uitspansel roemt het werk van Zijn handen, de dag zegt het voort aan de dag die komt, de nacht vertelt het door aan de volgende nacht. – Psalm 19:2-3.
De goddelijke Manifestaties
Alle dingen manifesteren meer of minder duidelijk Gods weldaden, evenals alle stoffelijke voorwerpen, blootgesteld aan de zon, het licht in meerdere of mindere mate weerkaatsen. Roet weerkaatst weinig, een steen weerkaatst meer, een stuk krijt nog meer, maar in geen van deze weerkaatsingen kunnen wij vorm en kleur van de heerlijke lichtbron nagaan. Een volmaakte spiegel echter weerkaatst de juiste vorm en kleur van de zon, zodat als wij in de spiegel kijken het is alsof wij naar de zon zelf kijken. Op dezelfde wijze spreken de dingen tot ons van God. De steen kan ons iets van de goddelijke eigenschappen vertellen, de bloem kan ons meer vertellen, het dier met zijn fijne zintuigen, zijn instinct en sierlijke bewegingen nog meer. Zelfs in de minst ontwikkelde mens kunnen wij wonderbaarlijke vermogens vinden, die van een wonderbaarlijke Schepper spreken. In de dichter, de heiligen, het genie vinden wij een nog hogere openbaring, maar de grote profeten en godsdienststichters zijn de volmaaktste spiegels, waardoor de liefde en wijsheid van God worden weerspiegeld aan de rest der mensheid. De spiegels van de mensen zijn dof geworden door de vlekken en het stof van zelfzucht en vooroordeel, maar de spiegels van de Manifestaties zijn zuiver en smetteloos, geheel en al toegewijd aan de wil van God. Zo worden Zij de grootste opvoeders van de mensheid. De goddelijke leer en de kracht van de Heilige Geest die door Hen werken, zijn steeds de oorzaak geweest van de vooruitgang van de mensheid, want God helpt de mensen door andere mensen. Ieder hoger ontwikkeld mens is het middel tot steun voor hen die lager zijn ontwikkeld; en de hoogst ontwikkelden zijn de helpers van de hele mensheid. Het is alsof alle mensen door elastische koorden met elkaar zijn verbonden. Als iemand boven het algemene niveau van zijn medemensen uitstijgt, worden de koorden gespannen. Zijn vroegere metgezellen trachten hem terug te trekken, maar met dezelfde kracht trekt hij hen omhoog. Hoe hoger hij komt, des te meer voelt hij dat het gewicht van de hele wereld hem terugtrekt en des te afhankelijker is hij van de goddelijke steun, die hem bereikt door de enkelen die hoger zijn dan hij. Het hoogst van allen staan de grote Profeten en Verlossers, de goddelijke ‘Manifestaties’ – deze volmaakte mensen, die in Hun tijd zonder gelijke of metgezel zijn en de last van de gehele wereld dragen, alleen gesteund door God. ‘De last van onze zonden lag op Hem’ gold voor een ieder van Hen. Ieder was ‘de weg, de waarheid en het leven’ voor Zijn volgelingen. Ieder was het kanaal voor elk hart dat Gods milddadigheid wilde ontvangen. Ieder van Hen had Zijn rol te spelen in het grote goddelijke Plan voor de verheffing van de mensheid.
De schepping
Bahá’u’lláh leert dat het heelal zonder begin in tijd is. Het is een voortdurende emanatie van de ‘eerste grote oorzaak’. Zolang er een Schepper bestaat zal er een schepping zijn. Werelden en systemen ontstaan en gaan weer te gronde, maar het heelal blijft bestaan. Alle samenstellingen zullen eenmaal uiteenvallen, maar de samenstellende elementen blijven bestaan. De schepping van een wereld, een madeliefje of een menselijk lichaam is niet ‘iets uit niets maken’, het is het samenbrengen van elementen die tevoren waren verstrooid, iets zichtbaar maken dat tevoren was verborgen. Geleidelijk zullen de elementen weer worden verstrooid, de vorm zal verdwijnen, maar niets gaat werkelijk verloren, niets wordt vernietigd. Steeds weer nieuwe samenstellingen en vormen verrijzen uit de ruïnes van het oude. Bahá’u’lláh bevestigt de bewering van de geleerden die zeggen dat niet zesduizend, maar miljoenen en miljarden jaren voor de geschiedenis van de schepping der aarde nodig zijn geweest. De evolutietheorie ontkent niet de scheppende kracht, ze tracht slechts de methode van zijn verschijning te beschrijven. De wonderbaarlijke geschiedenis van het stoffelijke heelal, die de astronoom, de geoloog, de natuurkundige en de bioloog geleidelijk voor onze blik onthullen, is, op de juiste wijze gewaardeerd, veel beter in staat de diepste verering en aanbidding op te wekken dan het simpele verhaal van de schepping, opgetekend in de Hebreeuwse geschriften. Het oude verhaal in het boek Genesis had echter het voordeel in een ruwe schets de symboliek en de wezenlijke geestelijke betekenis te geven, zoals een meesterschilder met één penseelstreek iets juist en treffend kan uitbeelden. Als de stoffelijke details ons voor de geestelijke betekenis blind maken, hebben wij er niet veel aan. Wanneer wij daarentegen eenmaal de wezenlijke betekenis van het gehele samenstel hebben begrepen, zal kennis van de details ons begrip rijker en groter maken en zullen wij een schitterende weergave zien in plaats van slechts een ruwe schets.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Weet, dat het een van de meest diepzinnige geestelijke waarheden is, dat de bestaanswereld, dat wil zeggen dit oneindige heelal, geen begin heeft…
Weet, dat een schepper zonder een schepsel niet mogelijk is; men kan zich een verzorger zonder behoeftigen niet voorstellen, want alle goddelijke namen en hoedanigheden vereisen het bestaan van levende wezens. Als wij ons een tijd zouden kunnen voorstellen waarin er geen levende wezens bestonden, dan zou dit denkbeeld de ontkenning inhouden van de goddelijkheid van God. Bovendien kan absoluut niet-bestaan niet tot bestaan leiden. Als er absoluut geen levende wezens bestonden, zou het bestaan niet zijn ontstaan. Daarom is het zeker dat, aangezien de Essentie van eenheid, of wel het bestaan van God, altijddurend en eeuwig is – dat wil zeggen het heeft geen begin of einde – deze bestaanswereld, dit eindeloze heelal begin noch einde heeft. Het kan zijn dat een van de delen van het heelal, bijvoorbeeld een van de hemellichamen, ontstaat of uiteenvalt, maar de andere ontelbare hemellichamen blijven bestaan. Aangezien elk hemellichaam een begin heeft, heeft het noodzakelijkerwijze een einde, want iedere samenstelling, gezamenlijk of afzonderlijk, moet noodzakelijkerwijze tot ontbinding overgaan. Het enige verschil is, dat sommige snel uiteenvallen en andere langzamer. Maar het is onmogelijk dat iets wat is samengesteld, niet uiteindelijk uiteenvalt.
Beantwoorde Vragen, blz. 160.
De evolutie van de mens
Bahá’u’lláh bevestigt ook de bioloog die de verklaring voor de historische ontwikkeling van het menselijke lichaam zoekt in de ontwikkeling van de soort over miljoenen jaren. Het menselijk lichaam wordt geschilderd als zich geleidelijk te ontwikkelen vanuit een zeer eenvoudige, schijnbaar onbeduidende vorm, gedurende ontelbare geslachten steeds ingewikkelder wordend en beter toegerust, tot de huidige mens is gevormd. Ieder individueel menselijk lichaam ontwikkelt zich via een aantal stadia, van een heel klein rond deeltje geleiachtige stof tot de geheel ontwikkelde mens. Indien dit zo is voor het individu, wat niemand ontkent, waarom zou het dan beneden de menselijke waardigheid zijn als wij een dergelijke ontwikkeling voor de soort toegeven? Dit is heel iets anders dan de bewering dat de mens van de aap afstamt. Het menselijk embryo kan op een gegeven moment op een vis met kieuwen en staart lijken, maar het is geen vis. Het is een menselijk embryo. Zo kan de menselijke soort in verschillende stadia van zijn ontwikkeling uiterlijke gelijkenis vertonen met verschillende lagere diersoorten, toch blijft zij de menselijke soort, die de mysterieuze potentie bezit zich tot de huidige mens te ontwikkelen, ja, zelfs in de toekomst, naar wij vertrouwen, tot een veel hogere vorm.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Het is duidelijk, dat deze aardbol in zijn tegenwoordige vorm niet plotseling ontstond, maar geleidelijk verschillende fasen doorliep tot hij getooid werd met zijn tegenwoordige volmaaktheid…
De mens groeide en ontwikkelde zich in het begin van zijn bestaan en in de schoot der aarde, als het embryo in de moederschoot, doorliep de ene vorm na de andere tot hij verscheen in zijn huidige schoonheid en volmaaktheid, kracht en vermogen. Het is zeker dat hij in het begin niet deze heerlijkheid, gratie en bevalligheid had…
Het bestaan van de mens op aarde, vanaf het begin tot deze vorm, staat en gesteldheid, duurde noodzakelijkerwijze een lange tijd… Maar vanaf het begin van zijn bestaan is de mens een bepaalde soort… Het toegeven dat de sporen van verdwenen organen (in het menselijk lichaam) inderdaad bestaan, is geen bewijs voor de onbestendigheid en de niet-oorspronkelijkheid van de soort. Op zijn hoogst bewijst het dat de vorm, gedaante en organen van de mens zich hebben ontwikkeld. De mens is altijd een bepaalde soort geweest, een mens, niet een dier.
Beantwoorde Vragen, blz. 161-163.
Over het verhaal van Adam en Eva zegt hij:
Nemen wij dit verhaal in zijn letterlijke betekenis, volgens de algemeen aanvaarde interpretatie, dan is het met recht een zonderling verhaal. Het verstand kan het niet aannemen, noch bevestigen of het zich voorstellen. Want dergelijke afspraken, details, uitspraken en verwijten zijn zeker niet die van een intelligent mens, hoeveel te minder die van de Godheid – de Godheid die met onbeperkte kracht en volmaaktheid dit oneindige heelal in de volmaaktste vorm en zijn ontelbare bewoners heeft geschapen …
Daarom moet dit verhaal van Adam en Eva, die van de boom der kennis aten en uit het Paradijs werden verdreven, eenvoudig als een symbool worden beschouwd. Het bevat goddelijke geheimen en algemene betekenissen en er zijn prachtige uitleggingen mogelijk.
Beantwoorde Vragen, blz. 107-108.
Lichaam en ziel
De bahá’í-leringen betreffende lichaam en ziel en het leven na de dood zijn geheel in overeenstemming met de uitkomsten van psychologisch onderzoek. Zij leren, zoals we hebben gezien, dat de dood slechts een nieuwe geboorte is, de vlucht uit de gevangenis van het lichaam naar een hoger bestaan, en dat vooruitgang in het leven hierna onbeperkt is.
Er is geleidelijk een groot aantal wetenschappelijke bewijzen opgebouwd die volgens onpartijdige, maar uiterst kritische onderzoekers, rijkelijk voldoende zijn om zonder enige twijfel het bestaan van een leven na de dood als een vaststaand feit aan te nemen – dat wil zeggen het leven en de activiteit van de bewuste ‘ziel’ duren voort na de ontbinding van het stoffelijk lichaam. Zoals F.W.H. Myers zegt in zijn Human Personality, een werk dat veel onderzoek van de Psychical Research Society resumeert:
Observatie, experiment en gevolgtrekking hebben vele onderzoekers en ook mij geleid tot het geloof in een rechtstreeks of telepathisch onderling contact, niet slechts tussen de geesten van de mensen op aarde, maar ook tussen de geesten van mensen op aarde en de geesten van overledenen. Zo’n ontdekking opent ook de deur naar openbaring…
Wij hebben aangetoond, dat temidden van veel bedrog en zelfbedrog, list en begoocheling, werkelijke bewijzen ons van over het graf bereiken…
Door ontdekking en door onthulling werden bepaalde voorlopige theorieën gevormd met betrekking tot die overgegane zielen waarmee wij in verbinding hebben kunnen treden. Ik heb in de allereerste plaats reden te geloven dat hun staat er een is van eindeloze evolutie in wijsheid en liefde. Hun aardse liefde duurt voort en vooral die hoogste vorm van liefde die zich uit in aanbidding en verering… Kwaad schijnt voor hen niet zozeer verschrikking dan wel slavernij in te houden. Het is niet belichaamd in een machtige potentaat, maar het vormt eerder een isolerende waanzin, waarvan de hogere geesten de verwrongen ziel trachten te bevrijden. Er is geen kastijding door vuur nodig. Zelfkennis is de straf en de beloning voor de mens, zelfkennis en de nabijheid of de afstandelijkheid van andere zielen. Want in die wereld is liefde eigenlijk zelfbehoud; het eeuwige leven wordt niet slechts gesierd, maar ook gevormd door de gemeenschap der heiligen. Ja, uit de wetten van de telepathie volgt, dat die verbinding voor ons hier en nu geldig is. Zelfs nu geeft de liefde van overgegane zielen antwoord op onze aanroepingen. Zelfs nu steunt en sterkt ons liefdevol gedenken – liefde is zelf een gebed – deze bevrijde zielen op hun weg omhoog.
De mate van overeenstemming tussen deze mening, die op zorgvuldig wetenschappelijk onderzoek berust, en de bahá’í-leringen is waarlijk opmerkelijk.
Eenheid van de mensheid
“U bent allen de vruchten van één boom, de bladeren van één tak, de bloemen van één tuin.” Dit is een der meest karakteristieke gezegden van Bahá’u’lláh. Een ander luidt: “Men beroeme zich er niet op zijn vaderland lief te hebben, maar men stelle er een eer in de wereld lief te hebben.” Eenheid – eenheid van de mensheid en van alle geschapen wezens in God – is het hoofdthema van Zijn leer. Hier blijkt weer duidelijk de overeenstemming tussen ware godsdienst en wetenschap. De eenheid van het heelal en de onderlinge afhankelijkheid van de delen worden met iedere wetenschappelijke vooruitgang duidelijker. Het gebied van de astronoom is onafscheidelijk met dat van de natuurkundige verbonden en het gebied van de natuurkundige met dat van de scheikundige; dat van de scheikundige met dat van de bioloog, dat van de bioloog met dat van de psycholoog, enzovoort. Iedere nieuwe ontdekking op een bepaald gebied werpt nieuw licht op andere gebieden. Evenals de natuurkundige wetenschap heeft aangetoond dat ieder stofdeeltje in het heelal een ander deeltje aantrekt en beïnvloedt, hoe klein of veraf ook, is de psychologie bezig te ontdekken dat iedere ziel in het heelal andere zielen aantrekt en beïnvloedt. Prins Kropotkin toont in zijn boek Mutual Aid zeer duidelijk aan dat zelfs onder de lagere dieren wederzijdse hulp absoluut noodzakelijk is voor het voortbestaan, terwijl in het geval van de mens de vooruitgang van de beschaving afhangt van de toenemende vervanging van wederzijdse vijandschap door wederzijdse hulp. ‘Eén voor allen en allen voor één’ is het enige principe, waarop een gemeenschap kan gedijen.
Het tijdperk van eenheid
Alle tekenen des tijds wijzen er op, dat wij de dageraad van een nieuw tijdperk in de geschiedenis van de mensheid beleven. Tot nu toe klemde het adelaarsjong der mensheid zich vast aan het oude nest op de stevige rots van zelfzucht en materialisme. Zijn pogingen om zijn vleugels uit te slaan waren schuchter en onzeker. Hij heeft rusteloos verlangd naar het nog onbereikte. Meer en meer heeft hij zich aan de bekrompenheid van oude dogma’s en orthodoxieën gestoten. Maar nu is het tijdperk van bekrompenheid ten einde en kan hij op de vleugels van geloof en rede vooruitschieten naar de verheven gebieden van geestelijke liefde en waarheid. Hij zal niet langer aan de aarde zijn gebonden, zoals hij dat was voor zijn vleugels volgroeid waren, maar zal uit vrije wil naar de gebieden met wijd uitzicht en heerlijke vrijheid vliegen. Eén ding is evenwel noodzakelijk om zijn vlucht zeker en gestadig te doen zijn. Zijn vleugels moeten niet alleen sterk zijn, maar gebruikt worden in volmaakte harmonie en samenwerking.
Zoals ‘Abdu’l-Bahá zegt:
Zou de mens trachten te vliegen met alleen de vleugel van religie, dan zou hij snel terechtkomen in de poel van bijgeloof, terwijl hij anderzijds met alleen de vleugel van wetenschap ook niet vooruit zou komen, maar in het troosteloze moeras van materialisme zou wegzinken.
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 161.
Volkomen harmonie tussen godsdienst en wetenschap is de conditio sine qua non voor een meer hoogstaand leven van de mensheid. Wanneer dit is bereikt en ieder kind niet alleen wordt geoefend in de studie van kunst en wetenschap, maar ook in liefde tot de gehele mensheid en in stralende onderwerping aan Gods wil, geopenbaard in de vooruitgang van de evolutie en de leringen van de profeten, dan en niet eerder zal het Koninkrijk Gods komen en Zijn wil geschieden op aarde gelijk in de hemel; dan en niet eerder zal de Allergrootste Vrede zijn zegening over de wereld uitstorten.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Als religie, ontdaan van bijgeloof, tradities en onbegrijpelijke dogma’s, haar overeenkomst toont met de wetenschap, dan zal er in de wereld een grote éénmakende, reinigende kracht zijn die alle oorlogen, onenigheid, tweedracht en strijd zal wegvagen, en dan zal de mensheid verenigd worden in de kracht en de Liefde Gods.
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 164.
Hoofdstuk 13
Profetieën, vervuld door het Bahá’í-geloof
Wat betreft de Manifestatie van de Grootste Naam (Bahá’u’lláh): Deze is Hij, Die door God is beloofd in al Zijn Boeken en Geschriften, zoals de Bijbel, het Evangelie en de Koran.
‘Abdu’l-Bahá
Uitleg van de profetieën
Iedereen weet dat het uitleggen van profetieën zeer moeilijk is en er is geen onderwerp waarover de meningen van de geleerden meer verdeeld zijn. Dit is geen wonder, want volgens de geopenbaarde geschriften werden de profetieën in zo’n vorm gegeven, dat zij niet ten volle konden worden begrepen tot de vervulling kwam, en zelfs dan alleen door hen die zuiver van hart en vrij van vooroordeel waren. Zo werd aan het einde van Daniëls visioenen tegen de ziener gezegd:
Maar houd deze woorden geheim, Daniël, en verzegel het boek tot de eindtijd. Velen zullen op zoek gaan en de kennis zal toenemen… Ik hoorde het, maar begreep het niet en zei: ‘Mijn heer, hoe zal dit alles aflopen?’ Maar hij zei: ‘Ga heen, Daniël, want deze dingen blijven verborgen en verzegeld tot de eindtijd’ – Daniël 12:4,8,9.
Als God de profetieën verzegelde tot de bestemde tijd en de uitleg niet volledig onthulde, zelfs niet aan de profeten die deze verkondigden, mogen wij verwachten, dat slechts de aangewezen Manifestatie van God in staat zal zijn het zegel te verbreken en de betekenis, verborgen binnen het omhulsel van profetische gelijkenissen, te openbaren. Een studie van de geschiedenis van de profetieën en de verkeerde uitleggingen ervan in vroegere eeuwen en beschikkingen, gevoegd bij de ernstige waarschuwingen van de profeten zelf, moeten ons zeer voorzichtig maken in het aannemen van de speculaties van theologen over de ware betekenis van deze uitspraken en de wijze van hun vervulling. Indien echter iemand verschijnt die er aanspraak op maakt de profetieën te vervullen, is het van groot belang zijn aanspraak met een open en onbevooroordeelde geest te onderzoeken. Indien hij een bedrieger is zal het bedrog spoedig worden ontdekt en is er geen schade veroorzaakt, maar wee allen die achteloos Gods Boodschapper van de deur sturen, omdat Hij in een onverwachte gedaante of op een onverwacht ogenblik verschijnt.
Het leven en de woorden van Bahá’u’lláh getuigen dat Hij de Beloofde van alle heilige Boeken is, en de macht heeft de zegels van de profetieën te verbreken en de ‘verzegelde uitgelezen wijn’ van de goddelijke mysteriën te schenken. Laten wij ons daarom haasten Zijn uitleggingen te horen en in dat licht opnieuw de bekende, doch vaak mysterieuze woorden van de profeten van weleer, te onderzoeken.
De komst des Heren
De ‘komst des Heren’ in de ‘laatste dagen’ is die ‘ver verwijderde goddelijke gebeurtenis’ waarnaar alle profeten uitzien, waarover hun schoonste verzen worden gezongen. Wat wordt nu bedoeld met de ‘komst des Heren’? Zeker, God is te allen tijde met zijn schepselen, in alles, door alles en boven alles; “Hij is meer nabij dan de ademtocht, meer nabij dan de handen en voeten.” De mens kan God echter niet in alles en boven alles zien en horen, hij kan zich Zijn aanwezigheid niet voorstellen, totdat God Zich in een zichtbare vorm openbaart en tot hem spreekt in menselijke taal. God heeft steeds van een menselijk werktuig gebruik gemaakt voor de openbaring van Zijn hogere eigenschappen. Iedere Profeet was een middelaar door wie God Zijn volk bezocht en toesprak. Jezus was zo’n middelaar en de christenen hebben terecht Zijn verschijning als de komst van God beschouwd. In Hem zagen zij Gods aangezicht en door Zijn mond hoorden zij Gods stem. Bahá’u’lláh zegt dat de ‘komst’ van de Heer der Heerscharen, de Eeuwige Vader, de Schepper en Verlosser van de wereld, wat volgens alle profeten zal plaats vinden aan ‘in de eindtijd’, niets anders betekent dan Zijn manifestatie in een menselijke tempel, zoals Hij zich in de tempel van Jezus van Nazareth manifesteerde, alleen dit keer met een vollediger en heerlijker openbaring, waarvoor Jezus en alle voorgaande profeten ’s mensen hart en geest kwamen voorbereiden.
Profetieën over Christus
Aangezien de joden de betekenis van de profetieën over de heerschappij van de Messias niet begrepen, verwierpen zij Christus.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
De joden verwachten nog steeds de komst van de Messias en bidden God dag en nacht Zijn komst te bespoedigen.
Toen Christus kwam klaagden zij Hem aan en brachten Hem ter dood, zeggende: “Dit is niet Degene die wij verwachten. Zie, wanneer de Messias komt zullen tekenen en wonderen getuigen dat Hij in waarheid de Christus is. Wij kennen de tekenen en voorwaarden en deze zijn niet verschenen. De Messias zal in een onbekende stad opstaan. Hij zal op de troon Davids zitten en zie, Hij zal komen met een zwaard van staal, en met een ijzeren scepter zal Hij heersen! Hij zal de wet der profeten vervullen. Hij zal het oosten en het westen veroveren en Zijn uitverkoren volk, de Joden, verheffen. Hij zal een rijk van vrede met Zich brengen, waarin zelfs de dieren hun vijandschap met de mensen zullen staken. Want ziet, de wolf en het lam zullen uit dezelfde bron drinken en de leeuw en de hinde zullen in dezelfde weide terneder liggen. De slang en de muis zullen hetzelfde nest delen en alle schepselen Gods zullen in rust leven.”
Volgens de Joden vervulde Christus geen van deze voorwaarden, want zij waren ziende blind.
Hij kwam uit Nazareth, geen onbekende plaats. Hij had geen zwaard in Zijn hand, zelfs geen stok. Hij zat niet op de troon Davids en Hij was arm. Hij hervormde de Wet van Mozes en brak de sabbat. Hij veroverde noch het oosten noch het westen, maar was Zelf onderworpen aan de romeinse wet. Hij verhief de Joden niet, maar Hij onderwees gelijkheid en broederschap en berispte de schriftgeleerden en de farizeeën. Hij bracht geen rijk van vrede, want tijdens Zijn leven namen onrechtvaardigheid en wreedheid dermate toe, dat Hij er Zelf aan ten offer viel en een smadelijke dood aan het kruis stierf.
Zo dachten en spraken de joden, want zij begrepen noch de Geschriften noch de glorierijke waarheden die daarin vervat waren. Zij kenden deze letterlijk uit het hoofd, maar van de levenschenkende geest begrepen zij geen woord.
Luistert en ik zal u de betekenis ervan duidelijk maken. Hoewel Hij uit Nazareth kwam, wat een bekende plaats was, kwam Hij ook uit de Hemel. Zijn lichaam was uit Maria geboren, maar Zijn Geest kwam uit de Hemel. Het zwaard dat Hij droeg was het zwaard van Zijn tong, waarmee Hij goed van kwaad, waar van onwaar, de gelovigen van de ongelovigen, en het licht van de duisternis scheidde. Zijn Woord was inderdaad een scherp zwaard! De Troon waarop Hij zat is de eeuwige Troon, vanaf welke Christus voor immer regeert; een hemelse, geen aardse troon, want al het aardse vergaat, maar hemelse dingen zullen niet vergaan. Hij gaf de Wet van Mozes nieuwe betekenis, voltooide haar en Hij vervulde de wet van de profeten. Zijn Woord veroverde het oosten en het westen. Zijn Koninkrijk is eeuwigdurend. Hij verhief de Joden die Hem erkenden. Het waren mannen en vrouwen van nederige afkomst, maar het contact met Hem maakte hen groot en verleende hun een onvergankelijke waardigheid. Met de dieren die samen zouden gaan wonen worden de verschillende sekten en rassen bedoeld die eens strijdlustig tegenover elkaar stonden, toen echter in liefde en barmhartigheid gingen leven en met elkander het water des levens uit Christus, de eeuwige Bron dronken.
De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, blz. 60-62.
De meeste christenen nemen aan dat deze messiaanse profetieën van toepassing zijn op Christus, maar ten aanzien van gelijkluidende profetieën over de Messias van de eindtijd nemen velen dezelfde houding aan als de joden en verwachten een wonderlijk schouwspel op aarde, dat de profetieën letterlijk zal vervullen.
Profetieën over de Báb en Bahá’u’lláh
Volgens de bahá’í-uitleggingen hebben de profetieën die spreken over ‘de eindtijd’, de ‘laatste dagen’, de komst van de ‘Heer der Heerscharen’, van de ‘Eeuwige Vader’ niet speciaal betrekking op de komst van Jezus Christus, maar op die van Bahá’u’lláh. Neem bijvoorbeeld de bekende profetie in Jesaja:
Het volk dat in duisternis ronddoolt ziet een schitterend licht. Zij die in het donker wonen worden door een helder licht beschenen… Het juk dat op hen drukte, de stok op hun schouders, de zweep van de drijver, U hebt ze verbrijzeld, zoals Midjan destijds. Iedere laars die dreunend stampte en elke mantel waar bloed aan kleeft, ze worden verbrand, een prooi van het vuur. Een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven; de heerschappij rust op zijn schouders. Deze namen zal hij dragen: Wonderbare raadsman, Goddelijke held, Eeuwige vader, Vredevorst. Groot is zijn heerschappij, aan de vrede zal geen einde komen. Davids troon en rijk zijn erop gebouwd, ze staan vast, in recht en gerechtigheid, van nu tot in eeuwigheid. Daarvoor zal hij zich beijveren, de Heer van de hemelse machten. – Jesaja 9:1-6.
Dit is één van de profetieën die dikwijls wordt beschouwd op Christus betrekking te hebben. Veel ervan mag ook terecht op Hem worden toegepast. Maar nader onderzoek zal aantonen hoeveel beter zij op Bahá’u’lláh van toepassing is. Christus is inderdaad een lichtbrenger en redder geweest, maar bijna tweeduizend jaar na Zijn komst wandelt de grote meerderheid van de mensen nog steeds in duisternis en de kinderen Israëls en vele andere van Gods kinderen gaan nog steeds gebukt onder ‘de zweep van de onderdrukker’. Aan de andere kant heeft gedurende de eerste tientallen jaren van het bahá’í-tijdperk het licht van waarheid het oosten en het westen verlicht, het evangelie van het vaderschap van God en de broederschap van de mensen werd in alle landen van de wereld uitgedragen, de grote militaire mogendheden zijn omvergeworpen en een bewustzijn van wereldeenheid werd geboren, dat hoop op uiteindelijke bevrijding brengt aan alle vertrapte en onderdrukte volkeren op aarde. De grote oorlog die van 1914 tot 1918 de wereld schokte met zijn nooit eerder vertoond gebruik van vuurwapens, vloeibaar vuur, brandbommen en brandstof voor motoren, is inderdaad de realisatie van ‘verbrand worden, een prooi van het vuur.’
Bahá’u’lláh heeft, door in Zijn geschriften uitvoerig de problemen van regering en bestuur te behandelen en aan te tonen hoe deze het beste zijn op te lossen, ‘de heerschappij op Zijn schouders’ genomen op een wijze zoals Christus nooit heeft gedaan. Wat betreft de titels ‘Eeuwige vader’, ‘Vredevorst’, spreekt Bahá’u’lláh herhaaldelijk over Zichzelf als de Manifestatie van de Vader, van wie Christus en Jesaja spraken, terwijl Christus steeds over zichzelf als de ‘Zoon’ sprak. Bahá’u’lláh verklaart dat Zijn zending inhoudt vrede op aarde te stichten, terwijl Christus zei: “Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard” (Matteüs 10:34). Het is een feit, dat gedurende het gehele christelijke tijdperk oorlogen en sektenstrijd veelvuldig hebben gewoed.
De Glorie van God
De titel ‘Bahá’u’lláh’ is Arabisch voor ‘Glorie van God’. Deze zelfde titel wordt herhaaldelijk door joodse profeten gebruikt voor de Beloofde die in de laatste dagen zal verschijnen.
Zo lezen wij in Jesaja:
Troost, troost mijn volk, zegt uw God. Spreek Jeruzalem moed in, maak haar bekend dat haar slavendienst voorbij is, dat haar schuld is voldaan, omdat zij een dubbele straf voor haar zonden uit de hand van de Heer heeft ontvangen. Hoor, een stem roept: Baan voor de Heer een weg door de woestijn, effen in de wildernis een pad voor onze God. Laat elke vallei verhoogd worden en elke berg en heuvel verlaagd, laat ruig land vlak worden en rotsige hellingen rustige dalen. De luister van de Heer zal zich openbaren voor het oog van al wat leeft. – Jesaja 40:1-5.
Evenals de vorige profetie is ook deze gedeeltelijk vervuld door de komst van Christus en Zijn voorloper, Johannes de Doper, maar slechts gedeeltelijk. Want in de dagen van Christus was de strijd in Jeruzalem niet beëindigd; vele eeuwen van bittere beproeving en vernedering stonden nog te wachten. Met de komst van de Báb en Bahá’u’lláh begint echter de volledige vervulling zichtbaar te worden, want voor Jeruzalem zijn reeds gelukkiger dagen aangebroken en haar vooruitzichten op een vredige en heerlijke toekomst schijnen nu redelijkerwijs gewaarborgd.
Andere profetieën spreken van de Verlosser van Israël, de Heerlijkheid des Heren, die van het oosten, vanwaar de zon opkomt zal komen naar het Heilige Land. Bahá’u’lláh verscheen in Perzië, dat ten oosten van Palestina ligt en Hij kwam naar het Heilige Land, waar Hij de laatste vierentwintig jaar van Zijn leven doorbracht. Als Hij daar uit eigen beweging naar toe was gegaan, dan zouden de mensen hebben kunnen zeggen dat dit de list van een bedrieger was, teneinde de profetieën te vervullen. Maar Hij kwam er niet als een vrij mens. Hij kwam als banneling en gevangene. Hij werd daarheen gestuurd door de sjah van Perzië en de sultan van Turkije, die moeilijk kunnen worden verdacht van enige opzet om bewijzen te leveren ten gunste van Bahá’u’lláh’s aanspraak de ‘Glorie van God’ te zijn, Wiens komst de profeten hebben voorspeld.
De Tak
In de profetieën van Jesaja, Jeremia, Ezechiël en Zacharia worden verschillende verwijzingen gemaakt naar iemand genaamd de Tak. De Christenen hebben vaak gemeend dat hiermee Christus bedoeld werd, maar de bahá’ís beschouwen deze verwijzingen als speciaal op Bahá’u’lláh betrekking hebbend. De langste bijbelprofetie over de Tak is in Jesaja 11:1-12:
Maar uit de stronk van Isaï schiet een telg op, een scheut van zijn wortels komt tot bloei. De geest van de Heer zal op hem rusten: een geest van wijsheid en inzicht, een geest van kracht en verstandig beleid, een geest van kennis en eerbied voor de Heer. Hij ademt eerbied voor de Heer; zijn oordeel stoelt niet op uiterlijke schijn, noch grondt hij zijn vonnis op geruchten… Hij draagt gerechtigheid als een gordel om zijn lendenen en trouw als een gordel om zijn heupen. Dan zal een wolf zich neerleggen naast een lam, een panter vlijt zich bij een bokje neer; kalf en leeuw zullen samen weiden en een kleine jongen zal ze hoeden… Niemand doet kwaad, niemand sticht onheil op heel mijn heilige berg. Want kennis van de Heer vervult de aarde, zoals het water de bodem van de zee bedekt. Op die dag zal de telg van Isaï als een vaandel voor alle volken staan. Dan zullen de volken hem zoeken en zijn woonplaats zal schitterend zijn. Op die dag heft de Heer opnieuw zijn hand op om de overlevenden van zijn volk vrij te kopen uit Assyrië en Egypte, uit Patros, Nubië en Elam, uit Sinear en Hamat, en van de eilanden in zee. Dan steekt hij een vaandel op voor de volken. Hij brengt bijeen wie uit Israël verdreven waren, de vluchtelingen uit Juda brengt hij samen, van de vier uiteinden van de aarde.
‘Abdu’l-Bahá zegt aangaande deze en andere profetieën over de Tak:
Een van de grote gebeurtenissen die in de Dag van de openbaring van die onvergelijkelijke Tak moeten plaatsvinden, is het hijsen van Gods standaard onder alle volkeren. Hiermee wordt bedoeld dat alle volken en stammen zich zullen scharen onder de schaduw van deze goddelijke banier, die geen andere is dan de verheven Tak zelf, en zij zullen één enkel volk worden. De vijandschap tussen godsdiensten en religies, de vijandigheid onder rassen en volkeren en de nationale geschillen zullen worden uitgewist. Allen mensen zullen één religie aanhangen, zullen één geloof gemeen hebben, zullen tot één ras en één volk worden. Allen zullen in één vaderland wonen, en dat is de aarde. Wereldvrede en eendracht onder alle staten zullen worden verwerkelijkt. De onvergelijkelijke Tak zal heel Israël bijeenbrengen, wat betekent dat Israël in deze cyclus in het Heilige Land zal worden verzameld en dat het Joodse volk dat naar het oosten, westen, zuiden en noorden is verstrooid, bijeengebracht zal worden.
Zie nu, deze gebeurtenissen vonden niet plaats in de christelijke cyclus, want de volkeren kwamen niet onder de ene banier, de goddelijke Tak. Maar in deze cyclus van de Heer der Heerscharen zullen alle natiën en volkeren zich onder de schaduw van deze Vlag scharen. Evenzeer werd Israël, dat over de hele wereld verstrooid was, niet in de christelijke cyclus weer in het Heilige Land bijeengebracht. Maar in het begin van de cyclus van Bahá’u’lláh begint deze goddelijke belofte, zoals duidelijk vermeld staat in alle Boeken der Profeten, zichtbaar te worden. U kunt zien dat uit alle delen van de wereld joodse stammen naar het Heilige Land komen. Zij wonen in dorpen en op land dat zij tot het hunne maken en van dag tot dag nemen zij zo in aantal toe, dat heel Palestina hun tehuis zal worden.
Beantwoorde Vragen, blz. 61-62.
De dag van God
Het woord ‘dag’ in gezegden als ‘dag des Heren’ en ‘laatste dag’ betekent ‘beschikking’ . Ieder van de grote godsdienststichters heeft Zijn ‘dag’. Ieder is als een zon. Zijn leringen hebben hun dageraad en hun waarheid verlicht steeds meer het hart en de geest van de mensen, totdat zij het hoogtepunt van hun invloed hebben bereikt. Dan worden ze geleidelijk verduisterd, verminkt en vervalst en duisternis omhult de aarde, totdat de zon van een nieuwe ‘dag’ verrijst. De dag van de opperste Manifestatie van God is de ‘laatste dag’, omdat het een dag is die nooit zal eindigen en niet door de nacht zal worden gevolgd. Zijn zon zal nooit ondergaan, maar zal de zielen der mensen verlichten in deze wereld en de wereld die komen zal. In werkelijkheid gaat geen van de geestelijke zonnen ooit onder. De zonnen van Mozes, van Christus, van Mohammed en alle andere Profeten schijnen nog steeds met onverminderde luister. Maar aardse wolken hebben hun straling voor de mensen op aarde verborgen. De allerhoogste zon van Bahá’u’lláh zal ten slotte deze donkere wolken verjagen, zodat de mensen van alle godsdiensten zich zullen verheugen in het licht van alle Profeten en eenparig de ene God aanbidden Wiens licht alle Profeten hebben weerspiegeld.
De dag des oordeels
Christus sprak veel in gelijkenissen over een grote ‘dag des oordeels’, wanneer “de Mensenzoon komt, in gezelschap van Zijn engelen en bekleed met de stralende luister van Zijn Vader, dan zal Hij iedereen naar zijn daden belonen” (Matteüs 16:27). Hij vergelijkt deze dag met de oogsttijd, wanneer het onkruid wordt verbrand en de tarwe in schuren wordt verzameld:
… zo zal het gaan bij de voltooiing van deze wereld: de Mensenzoon zal Zijn engelen erop uitsturen en ze zullen uit Zijn Koninkrijk allen die anderen ten val hebben gebracht en de wetten hebben verkracht bijeenbrengen en hen in de vuuroven werpen; daar zullen ze jammeren en knarsetanden. Dan zullen de rechtvaardigen in het Koninkrijk van hun Vader stralen als de zon.
Matteüs 13:40-43.
De uitdrukking ‘voltooiing van deze wereld’ in deze en dergelijke passages in de geautoriseerde bijbelvertaling, heeft velen er toe gebracht te veronderstellen dat wanneer de dag des oordeels komt, de aarde plotseling zal worden vernietigd. Maar dat is een misvatting. De juiste betekenis van deze uitdrukking blijkt te zijn: ‘de voltooiing of het einde van het tijdperk’. Christus leert dat het Koninkrijk van de Vader zal worden opgericht zowel op aarde als in de hemel. Hij leert ons te bidden: “laat Uw Koninkrijk komen en Uw wil gedaan worden op aarde zoals in de hemel.” In de gelijkenis van de wijngaard, wanneer de Vader, de Heer van de wijngaard komt om de slechte pachters te vernietigen, vernietigt Hij niet ook de wijngaard (de wereld), maar “verpacht hem aan andere wijnbouwers, die de vruchten wel aan hem afdragen wanneer het daar de tijd voor is.” (Matteüs 21:41). De aarde zal niet worden vernietigd, maar vernieuwd en tot nieuw leven worden gewekt. Bij een andere gelegenheid spreekt Christus van die dag als: “wanneer de tijd aanbreekt dat alles vernieuwd wordt, wanneer de Mensenzoon in Zijn majesteit zal zetelen op Zijn troon” (Matteüs 19:28). Petrus spreekt van: “een tijd van rust… tot de tijd aanbreekt waarover God van oudsher bij monde van zijn heilige profeten heeft gesproken en waarin alles zal worden hersteld.” (Handelingen 3:20,21). De dag des oordeels, waarvan Christus spreekt, is identiek aan de komst van de Heer der Heerscharen, de Vader die door Jesaja en andere profeten uit het Oude Testament werd voorspeld: een tijd van vreselijke bestraffing van de bozen, doch een tijd waarin gerechtigheid zal worden gevestigd en recht zal heersen, op aarde zoals in de hemel.
Volgens de bahá’í-uitleg is de komst van iedere Manifestatie van God een dag des oordeels. Maar de komst van de opperste Manifestatie, van Bahá’u’lláh, is de grote dag des oordeels voor de tijdkring waarin wij leven. Het bazuingeschal waarvan Christus, Mohammed en vele andere profeten spreken, is de roepstem van de Manifestatie, die voor allen die in de hemel en op de aarde zijn – de belichaamden en ontlichaamden – weerklinkt. De ontmoeting met God, door Zijn Manifestatie, is voor hen die verlangen Hem te ontmoeten, de poort tot het paradijs van Hem te kennen en lief te hebben en in liefde met al Zijn schepselen te leven. Zij daarentegen, die hun eigen weg verkiezen boven Gods weg, zoals die door Zijn Manifestatie wordt geopenbaard, veroordelen zichzelf tot de hel van zelfzucht, dwaling en vijandschap.
De grote opstanding
De dag des oordeels is eveneens de dag van de wederopstanding en de opwekking der doden. Paulus zegt in zijn eerste brief aan de Korintiërs:
Ik zal u een geheim onthullen: wij zullen niet allemaal eerst sterven – toch zullen wij allemaal veranderd worden, in een ondeelbaar ogenblik, in een oogwenk, wanneer de bazuin het einde inluidt. Wanneer de bazuin weerklinkt, zullen de doden worden opgewekt met een onvergankelijk lichaam en zullen ook wij veranderen. Want het vergankelijke lichaam moet worden bekleed met het onvergankelijke, het sterfelijke lichaam met het onsterfelijke.
1 Korinte 15:51-53.
Wat betreft de betekenis van deze verzen over het opwekken der doden schrijft Bahá’u’lláh in Het Boek van Zekerheid:
Met de termen ‘leven’ en ‘dood’, waarvan in de Geschriften wordt gesproken, is bedoeld het leven van geloof en de dood van ongeloof. Het merendeel van de mensen verwierp en verachtte de persoon van de Manifestatie tengevolge van hun gebrek aan begrip van de betekenis van deze woorden, en bleef verstoken van het licht van Zijn goddelijke leiding en weigerde het voorbeeld van die onsterfelijke Schoonheid te volgen…
Gelijk Jezus zei: “U moet allen opnieuw geboren worden.” (Johannes 3:7). Verder zegt Hij: “Niemand kan het Koninkrijk van God binnengaan, tenzij hij geboren wordt uit water en geest. Wat geboren is uit een mens is menselijk, en wat geboren is uit de Geest is geestelijk.” (Johannes 3:5,6). Deze woorden houden in dat al wie gedurende enige Beschikking geboren wordt uit de Geest en tot nieuw leven wordt gewekt door de ademtocht van de Manifestatie van Heiligheid, waarlijk tot degenen behoort die gekomen zijn tot ‘leven’ en ‘opstanding’, en zijn binnengegaan in het ‘paradijs’ van de liefde Gods. En al wie daar niet toe behoort wordt veroordeeld tot ‘dood’ en het ‘verloren zijn’, tot het ‘vuur’ van ongeloof en tot ‘gramschap’ van God…
Door alle tijden heen is het doel van de Profeten van God en hun uitverkorenen geen ander dan de geestelijke betekenis van de termen ‘leven’, ‘opstanding’ en ‘oordeel’ te bekrachtigen… Zou u slechts een dauwdruppel verkrijgen van de kristalheldere wateren van goddelijke kennis, dan zou u dadelijk beseffen dat het ware leven niet het leven des vlezes is, maar het leven van de geest. Want het leven des vlezes hebben mens en dier beide gemeen, terwijl het leven van de geest alleen het bezit is van de zuiveren van hart, die volop gedronken hebben uit de oceaan van geloof en deel hebben aan de vruchten van zekerheid. Dit leven kent geen dood en dit bestaan wordt bekroond met onsterfelijkheid. Evenals er is gezegd: “Hij die waarachtig gelooft, leeft zowel in deze wereld als in de komende wereld.” Indien met ‘leven’ dit aardse leven zou worden bedoeld, dan is het duidelijk dat het gevolgd moet worden door de dood.
Het Boek van Zekerheid, blz. 68, 70, 71.
Volgens de bahá’í-leer heeft de opstanding niets met het stoffelijke lichaam te maken. Dat lichaam heeft afgedaan wanneer het dood is. Het wordt ontbonden en zijn atomen zullen nooit weer hetzelfde lichaam vormen.
Opstanding is de geestelijke geboorte van het individu, die als een gave van de Heilige Geest wordt geschonken door de Manifestatie van God. Het graf waaruit de mens opstaat is het graf van onwetendheid en onachtzaamheid ten aanzien van God. De slaap waaruit hij ontwaakt, is de geestelijke sluimer, waarin velen de dageraad van de dag van God afwachten. Deze dageraad verlicht allen die op aarde hebben geleefd, onverschillig of zij nog of niet meer in het lichaam zijn, maar zij die geestelijk blind zijn kunnen het niet waarnemen. De dag der opstanding is niet een dag van vierentwintig uur, maar een tijdperk, dat nu is begonnen en zal voortduren zolang als deze tijdkring voortduurt. Het zal voortduren, als alle sporen van de tegenwoordige beschaving van het oppervlak der aarde zullen zijn weggevaagd.
Wederkomst van Christus
In veel gesprekken spreekt Christus over de toekomstige Manifestatie van God in de derde persoon, maar meermalen ook in de eerste persoon. Hij zegt: “Wanneer Ik een plaats voor u gereedgemaakt heb, kom Ik terug. Dan zal Ik u met Mij meenemen, en dan zult u zijn waar Ik ben.” (Johannes 14:3). In Handelingen lezen wij dat tegen de discipelen werd gezegd bij Jezus’ hemelvaart: “Jezus, die uit uw midden in de hemel is opgenomen, zal op dezelfde wijze terugkomen als u Hem naar de hemel hebt zien gaan.” (Handelingen 1:11). Tengevolge van deze en dergelijke gezegden verwachten vele christenen dat wanneer de Mensenzoon komt “op een wolk bekleed met macht en grote luister” (Lucas 21:27), zij Jezus in dezelfde lichaamsgedaante zullen zien, waarin Hij tweeduizend jaar geleden door de straten van Jeruzalem liep en aan het kruis leed en stierf. Zij verwachten hun vingers op de spijkerwonden in Zijn handen en voeten te kunnen leggen en hun handen op de speerwonde in Zijn zijde. Maar als zij even zouden nadenken over Christus’ eigen woorden, dan zouden zij niet langer aan zo’n denkbeeld vasthouden. De joden in de tijd van Christus dachten op dezelfde wijze over de terugkeer van Elia, maar Jezus legde hun dwaling uit en toonde hen dat de profetie “Elia die komen zou” niet was vervuld door de terugkeer van de persoon en het lichaam van de vroegere Elia, maar in de persoon van Johannes de Doper, die kwam “met de geest en de kracht van Elia”. “En voor wie het wil aannemen: hij is Elia die komen zou. Laat wie oren heeft goed luisteren!” (Matteüs 11:14,15, Lucas 1:17). De terugkeer van Elia betekende dus de verschijning van een andere persoon, geboren uit andere ouders, maar door God met dezelfde geest en macht bezield. Uit deze woorden van Jezus mag worden afgeleid, dat de terugkeer van Christus op dezelfde wijze zal geschieden door de verschijning van een andere persoon, die uit een andere moeder is geboren, maar dezelfde geest en macht van God uitstraalt als Christus. Bahá’u’lláh legt uit dat de ‘terugkeer’ van Christus werd vervuld door de komst van de Báb en Hemzelf. Hij zegt:
Neem bijvoorbeeld de zon. Als deze vandaag zegt: “Ik ben de zon van gisteren”, dan zou hij de waarheid spreken. En zou hij, denkend aan het tijdverloop, er aanspraak op maken een andere zon te zijn, dan zou hij ook de waarheid spreken. Indien eveneens gezegd zou worden dat alle dagen gelijk zijn, is ook dit volkomen juist. En wanneer ten opzichte van hun bijzondere namen en bestemmingen gezegd wordt dat zij verschillen, is ook dat waar. Want hoewel zij gelijk zijn, kent men toch aan iedere dag een aparte bestemming, een specifiek kenmerk, een eigen karakter toe.
Stel u dienovereenkomstig het onderscheid, de verscheidenheid en de eenheid voor, die eigen zijn aan de verschillende Manifestaties van heiligheid, opdat u de zinspelingen zult begrijpen die de Schepper van alle namen en hoedanigheden heeft gemaakt op de mysteries van verscheidenheid en eenheid, en u dan het antwoord zult vinden op uw vraag waarom die altijddurende Schoonheid Zich op verschillende tijden met verschillende namen en titels heeft genoemd.
Het Boek van Zekerheid, blz. 18,19.
‘Abdu’l-Bahá zegt:
Weet, dat de terugkeer van Christus iets anders is dan wat de mensen geloven, namelijk de komst van de Beloofde, die na Hem zal komen. Hij zal komen met het Koninkrijk Gods en Zijn macht die de wereld omvat. Dit rijk is in de wereld van hart en geest en niet in die van de stof, want de stoffelijke wereld is nog niet eens met één vleugel van een vlieg te vergelijken in het oog des Heren, mocht u tot degenen behoren die weten! Waarlijk, Christus kwam met Zijn Koninkrijk van het begin, hetwelk geen begin heeft en zal komen met Zijn Koninkrijk tot in eeuwigheid der eeuwigheden, aangezien in deze betekenis ‘Christus’ een uitdrukking is van de goddelijke werkelijkheid – de enkelvoudige kern en het hemelse Wezen – die geen begin of einde heeft. Deze verschijnt, komt op, wordt zichtbaar en gaat onder in elk der tijdperken.
Tablets of Abdul Baha Abbas, deel I, blz. 138.
De Eindtijd
Christus en Zijn apostelen noemen vele tekenen, die de tijd van de ‘terugkeer’ van de Mensenzoon in de heerlijkheid van de Vader zouden kenmerken. Christus zegt:
Wanneer u ziet dat Jeruzalem door legertroepen omsingeld is, weet dan dat de verwoesting van de stad nabij is… want in die dagen wordt de straf voltrokken, waardoor alles wat geschreven staat in vervulling zal gaan… Want er zal ontzaglijk veel leed zijn in het land, en een zwaar vonnis zal de bevolking treffen. De inwoners zullen omkomen door het zwaard of in gevangenschap worden weggevoerd en onder alle volken worden verstrooid, terwijl Jeruzalem vertrapt zal worden door heidenen, tot de tijd van de heidenen voorbij is.
Lucas 21:20-24.
Verder zegt Hij:
Pas op dat niemand u misleidt. Want er zullen velen komen die Mijn naam gebruiken en zeggen: “Ik ben de Messias,” en ze zullen veel mensen misleiden. U zult berichten horen over oorlogen en oorlogsdreiging. Laat dat u dan niet verontrusten, die dingen moeten namelijk gebeuren, al is daarmee het einde nog niet gekomen. Het ene volk zal tegen het andere ten strijde trekken en het ene koninkrijk tegen het andere en overal zullen er hongersnoden uitbreken en zal de aarde beven: dat alles is het begin van de weeën. Dan zal men u onderdrukken en doden, en u zult door alle volken worden gehaat omwille van Mijn naam. Velen zullen dan ten val komen, ze zullen elkaar verraden en elkaar haten. Er zullen talrijke valse profeten komen die velen zullen misleiden. En doordat de wetteloosheid toeneemt, zal bij velen de liefde bekoelen. Maar wie standhoudt tot het einde, zal worden gered. Pas als het goede nieuws over het Koninkrijk in de hele wereld wordt verkondigd als getuigenis voor alle volken, zal het einde komen.
Matteüs 24:4-14.
Met deze woorden voorspelde Christus in duidelijke termen, onverholen en openlijk, de dingen die moesten geschieden vóór de komst van de Mensenzoon. In de eeuwen die voorbij gingen sinds Christus sprak, is elk van deze teksten uitgekomen. In het laatste gedeelte van elk van deze verzen vermeldt Hij een gebeurtenis die de tijd van die komst zal aanduiden – in het ene geval het einde van de ballingschap van de Joden en het herstel van Jeruzalem, in het andere de prediking van het Evangelie in de gehele wereld. Het is verbazingwekkend te zien, hoe deze beide tekenen in onze tijd letterlijk vervuld worden. Indien deze gedeelten van de profetie even waar zijn als de overige, volgt hieruit dat wij nu leven in de ‘eindtijd’ waarvan Christus sprak.
Mohammed vermeldt eveneens bepaalde tekenen, die tot de dag der opstanding zullen duren. In de Koran lezen wij:
Toen God zei: ‘O Isa (Jezus), Ik laat u sterven en Ik zal u tot Mij opheffen en u reinigen van hen die ongelovig zijn en Ik zal tot de opstandingsdag hen die u volgen stellen boven hen die ongelovig zijn. Dan zal uw terugkeer tot Mij zijn en zal Ik tussen u oordelen over dat waarover u het oneens was.’ (soera 3:55)
En de joden zeggen: ‘Gods hand is gebonden.’ Hun handen zijn gebonden en zij worden vervloekt om wat zij zeggen! Welnee, Gods handen zijn beide wijd opengespreid; Hij schenkt weg hoe Hij wil. Velen nemen door wat van uw Heer naar u is neergezonden nog toe in onbeschaamdheid en ongeloof. En Wij brachten tussen hen vijandschap en haat teweeg tot aan de opstandingsdag. Telkens als zij een vuur ontsteken dat tot oorlog leidt, dan dooft God het…
En met hen die zeggen: ‘Wij zij christenen’ zijn Wij een verdrag aangegaan. Maar zij zijn een deel vergeten van dat waartoe zij aangemaand waren. Dus hebben Wij tussen hen vijandschap en haat tot aan de opstandingsdag laten ontstaan. God zal hun meedelen wat zij aan het doen waren.
Deze woorden zijn eveneens letterlijk vervuld in de onderworpenheid van de joden aan de christenen (en moslims) en in de sektengeest en strijd, die zowel onder de joden als christenen verdeeldheid hebben gebracht gedurende alle eeuwen sedert Mohammed sprak. Pas sinds het begin van het bahá’í-tijdperk (de dag der opstanding) zijn tekenen van het naderende einde van deze toestanden verschenen.
Tekenen in de hemel en op aarde
De joodse, christelijke, islamitische en vele andere heilige Geschriften vertonen een merkwaardige overeenkomst in de beschrijving van de tekenen die de komst van de Beloofde zullen begeleiden. In het boek Joël lezen wij:
Dan zal Ik tekenen geven aan de hemel en op aarde: bloed en vuur en zuilen van rook, de zon verandert in duisternis en de maan in bloed. Dan komt de dag van de Heer… In dezelfde tijd dat Ik het lot van Juda en Jeruzalem ten goede keer, zal Ik alle volken bijeenbrengen en wegvoeren naar de vallei van Josafat om daar een oordeel over hen te vellen… Laat de volken aantreden, laat ze optrekken naar de vallei van Josafat; daar zal Ik Mijn oordeel over hen vellen. Sla de sikkel er in, het is tijd om te oogsten… zó talrijk zijn hun misdaden. Dichte drommen bijeen in de vallei van het oordeel! Nabij is de dag van de Heer. Daar zal Hij oordelen! Zon en maan worden verduisterd, sterren doven hun glans. De Heer brult vanaf de Sion, Hij gromt vanuit Jeruzalem, zodat hemel en aarde beven. Maar voor zijn volk is de Heer een toevlucht…
Joël 3:3-4 en 4:1-2,12-16.
Christus zegt:
Meteen na de verschrikkingen van die dagen zal de zon verduisterd worden en de maan geen licht meer geven, de sterren zullen uit de hemel vallen en de hemelse machten zullen wankelen. Dan zal aan de hemel het teken zichtbaar worden dat de komst van de Mensenzoon aankondigt, en alle stammen op aarde zullen zich van ontzetting op de borst slaan als ze de Mensenzoon zien komen op de wolken van de hemel, bekleed met macht en grote luister.
Matteüs 24:29-30.
In de Koran lezen wij:
Wanneer de zon wordt omwonden.
En wanneer de sterren neerstorten.
En wanneer de bergen in beweging gezet worden…
En wanneer de bladen opengeslagen worden.
En wanneer de hemel afgestroopt wordt.
En wanneer de hel opgestookt wordt.
In Het Boek van Zekerheid legt Bahá’u’lláh uit, dat deze profetieën over zon, maan en sterren, hemelen en aarde symbolisch zijn en niet alleen in letterlijke zin moeten worden opgevat. De profeten hielden zich voornamelijk met geestelijke en niet met stoffelijke dingen bezig; met geestelijk, niet met stoffelijk licht. Wanneer zij de zon noemen in verband met de dag des oordeels, bedoelen zij de Zon der Gerechtigheid. De zon is de allergrootste bron van licht. Zo was Mozes een zon voor de joden, Christus een zon voor de christenen, Mohammed een zon voor de moslims. Wanneer de profeten spreken van de verduistering van de zon betekent dit, dat de zuivere leringen van deze geestelijke Zonnen zijn verduisterd door verkeerde voorstellingen, wanbegrip en vooroordeel, zodat de mensen in geestelijke duisternis verkeren. De maan en sterren zijn kleinere bronnen van licht, de godsdienstleiders en leraren, die de mensen moeten leiden en bezielen. Wanneer wordt gezegd dat de maan haar licht niet zal geven, of in bloed zal veranderen, en de sterren van de hemel zullen vallen, betekent dit dat de leiders van de kerken zich zullen verlagen door onderlinge strijd en tweedracht en dat de priesters zich om aardse in plaats van hemelse dingen bekommeren, werelds ingesteld raken.
Deze profetieën zijn evenwel niet slechts voor één uitleg vatbaar, er zijn andere manieren om deze symbolen uit te leggen. Bahá’u’lláh zegt dat in een andere betekenis de woorden zon, maan en sterren slaan op de verordeningen en voorschriften in iedere godsdienst. Evenals in iedere volgende Manifestatie de ceremoniën, vormen, gebruiken en voorschriften van de vorige Manifestatie worden gewijzigd naar de eisen des tijds, worden in deze betekenis ook de zon en maan veranderd en de sterren verstrooid.
In veel gevallen zou de letterlijke vervulling van deze profetieën ongerijmd en onmogelijk zijn, bijvoorbeeld de maan die in bloed verandert of de sterren die op de aarde vallen. De kleinste van de zichtbare sterren is duizenden malen groter dan de aarde en als één ster op de aarde zou vallen, zou er voor een tweede ster geen aarde meer over zijn! In andere gevallen echter is er een stoffelijke en een geestelijke vervulling. Het Heilige Land bijvoorbeeld is letterlijk gedurende vele eeuwen dor en verlaten geweest, zoals door de profeten is voorspeld, maar in de dag der opstanding begint het nu al ‘zich te verheugen en te bloeien als een lelie’, zoals Jesaja (35:1) voorspelde. Bloeiende kolonies ontstaan, het land wordt bevloeid en ontgonnen en wijngaarden, olijfbossen en tuinen gedijen, waar een halve eeuw geleden slechts een zandwoestijn was. Wanneer de mensen ‘hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen’, zullen ongetwijfeld de wildernissen en woestijnen in alle delen van de wereld worden ontgonnen, de verzengende winden en zandstormen die uit deze woestijnen komen waaien en het leven in hun omgeving vrijwel ondraaglijk maken, zullen tot het verleden behoren, het klimaat zal over de gehele aarde zachter en gelijkmatiger worden, de lucht in de steden zal niet langer meer verontreinigd worden door rook en giftige dampen en zelfs in uiterlijke, materiële zin zal er een ‘nieuwe hemel en een nieuwe aarde’ zijn.
Wijze van de wederkomst
Over de wijze waarop Hij komen zal in de eindtijd zegt Christus:
… als ze de Mensenzoon zien komen op de wolken van de hemel, bekleed met macht en grote luister. Dan zal Hij Zijn engelen uitzenden, en onder luid bazuingeschal… zal Hij plaats nemen op Zijn glorierijke troon. Dan zullen alle volken voor Hem worden samengebracht en zal Hij de mensen van elkaar scheiden zoals een herder de schapen van de bokken scheidt.
Matteüs 24:30-31, 25:31-32.
Met betrekking tot deze en dergelijke passages schrijft Bahá’u’lláh in Het Boek van Zekerheid:
Het woord ‘hemel’ wijst op hoogheid en verhevenheid, aangezien het de zetel is van de openbaring van deze Manifestaties van heiligheid, de Dageraden van aloude heerlijkheid. Deze aloude Wezens zijn, hoewel voortgekomen uit de moederschoot, in werkelijkheid neergedaald uit de hemel van Gods wil. Ofschoon zij wonen op deze aarde, zijn toch hun ware woningen en de verblijven van heerlijkheid in de rijken in den hoge. Terwijl zij zich onder stervelingen bewegen, verheffen zij zich in de hemel van goddelijke tegenwoordigheid. Zonder voeten betreden zij het pad van de geest, en zonder vleugels stijgen zij op naar de verheven hoogten van goddelijke eenheid. Met iedere ademtocht bestrijken zij de onmetelijke ruimte en ieder ogenblik doorkruisen zij de koninkrijken van het zichtbare en het onzichtbare…
Met de term ‘wolken’ zijn die dingen bedoeld welke tegenstrijdig zijn aan de wegen en begeerten der mensen. Evenals Hij in het reeds aangehaalde vers heeft geopenbaard: “Maar telkens als er een gezant tot u komt met iets wat u niet zint, bent u dan niet hoogmoedig? Dan beticht u sommigen van leugens en anderen doodt u.” (Koran 2:87). Deze ‘wolken’ betekenen enerzijds de herroeping van wetten, de intrekking van vorige beschikkingen, de afschaffing van onder de mensen gangbare riten en gewoonten, de verheffing van de ongeletterde gelovigen boven de geleerde tegenstanders van het Geloof. Anderszins betekenen zij de verschijning van die onsterfelijke Schoonheid in de gedaante van een sterfelijk mens met menselijke beperkingen als eten en drinken, armoede en rijkdom, glorie en vernedering, slapen en wakker zijn, en andere dingen die twijfel veroorzaken in de gemoederen der mensen en maken dat zij zich afkeren. Al deze sluiers zijn zinnebeeldig terug te brengen tot ‘wolken’.
Dit zijn de ‘wolken’ die maken dat de hemel van kennis en begrip van allen die op aarde wonen vaneen wordt gespleten. Evenals Hij heeft geopenbaard: “En op de dag dat de hemel in wolken uiteensplijt…” (Koran 25:25). Evenals de wolken de ogen van de mensen verhinderen de zon te aanschouwen, zo verhinderen deze dingen de zielen van de mensen het licht van het goddelijke Hemellicht te herkennen. Hiervan getuigt hetgeen is voortgekomen uit de mond van de ongelovige, zoals geopenbaard is in het heilige Boek: “En zij zeggen: ‘Hoe komt het dat deze gezant voedsel eet en op de markten rondloopt? Had er dan niet een engel naar hem neergezonden kunnen worden om samen met hem een waarschuwer te zijn?’” (Koran 25:7). Andere Profeten zijn evenzo onderhevig geweest aan armoede en bezoekingen, aan honger en aan het wel en wee van deze wereld. Daar deze heilige Personen onderhevig waren aan zulke behoeften en noden, verdwaalden de mensen bijgevolg in de wildernis van argwaan en twijfel, en werden zij met verbijstering en verwarring bezocht. Hoe, zo vroegen zij zich af, kon zo’n persoon door God zijn neergezonden, Zijn overwicht over alle volkeren en geslachten der aarde doen gelden en beweren dat Hij het doel van de gehele schepping is, – evenals Hij heeft gezegd: “Ware het niet voor u, Ik zou allen in de hemel en op aarde zijn niet hebben geschapen” – en toch onderworpen zijn aan zulke alledaagse dingen? U moet ongetwijfeld zijn ingelicht over de kwellingen, de armoede, de rampen en de vernederingen die iedere Boodschapper van God en Zijn metgezellen hebben getroffen. U moet hebben vernomen, hoe de hoofden van hun aanhangers als geschenken naar verschillende steden werden gezonden, hoe smartelijk zij werden verhinderd in de uitvoering van de hun opgedragen taak. Allen vielen in handen van de vijanden van Zijn Zaak en moesten alles ondergaan wat zij verordenden…
De Alglorierijke heeft bepaald dat juist deze dingen die in strijd zijn met de begeerten van verdorven mensen, de toetssteen en maatstaf zullen zijn waarmee Hij Zijn dienaren op de proef stelt, opdat de rechtvaardigen mogen worden onderkend van de verdorvenen en de gelovigen onderscheiden van de ongelovigen…
En nu wat betreft Zijn woorden: “Dan zal Hij Zijn engelen uitzenden…” Met ‘engelen’ zijn zij bedoeld die, versterkt door de kracht van de geest, alle menselijke eigenschappen en beperkingen hebben verteerd met het vuur van de liefde Gods en zich hebben bekleed met de hoedanigheden van de meest verheven Wezens en van de engelenschare…
Daar de aanhangers van Jezus nooit de verborgen betekenis van deze woorden hebben begrepen, en omdat de tekenen die zij en de leiders van hun Geloof hebben verwacht niet zijn verschenen, daarom hebben zij zelfs tot nu toe geweigerd om de waarheid van de Manifestaties van heiligheid, die zich sedert de dagen van Jezus hebben geopenbaard, te erkennen. Zij hebben zich zodoende beroofd van de uitstortingen van Gods heilige genade en van de wonderen van Zijn goddelijke uiting. Zo laag is hun staat in deze dag, de dag der opstanding! Zij hebben zelfs gefaald in te zien dat, indien de tekenen van de Manifestaties van God in ieder tijdperk zouden verschijnen in het zichtbare rijk in overeenstemming met de tekst van de gevestigde overleveringen, niemand met enige mogelijkheid zou kunnen ontkennen of zich afwenden, en evenmin de gelukzalige onderscheiden kan worden van de ellendige en de zondaar van de godvrezende. Oordeel eerlijk: zouden de profetieën in het Evangelie letterlijk worden vervuld; zou Jezus, de zoon van Maria vergezeld van engelen, vanuit de zichtbare hemel op de wolken neerdalen; wie zou wagen dit niet te geloven, wie zou de waarheid durven verwerpen en hoogmoedig worden? Nee, onmiddellijk zou zich zo’n ontsteltenis van alle bewoners der aarde meester maken, dat geen ziel in staat zou zijn een woord te uiten, laat staan de waarheid te verwerpen of te aanvaarden…
Het Boek van Zekerheid, blz. 42, 45-50.
Volgens bovenstaande uitleg is de komst van de Mensenzoon, in de nederige gestalte van een mens, uit de moederschoot geboren, arm, onontwikkeld, onderdrukt en verguisd door de groten der aarde, juist de toetssteen van Zijn beoordeling van de mensen, waarmee Hij de een van de ander scheidt, zoals een herder zijn schapen van de bokken scheidt. Degenen van wie de geestelijke ogen zijn geopend, kunnen door deze wolken heenzien en zich verheugen in de ‘grote kracht en heerlijkheid’ – de heerlijkheid Gods – die Hij zichtbaar komt maken. De anderen, van wie de ogen nog door vooroordeel en dwaling zijn gesloten, kunnen slechts de donkere wolken zien; zij blijven moedeloos rondtasten, beroofd van de gezegende zonneschijn.
Let op, Ik zal mijn bode zenden; hij zal de weg voor Mij effenen. Opeens zal hij naar zijn tempel komen, de Heer naar wie u uitziet, de engel van het verbond naar wie u verlangt. Komen zal hij – zegt de Heer van de hemelse machten. Wie zal die dag kunnen doorstaan? Wie zal overeind blijven wanneer hij verschijnt? Hij is als het vuur van een smid, als het loog van een wolwasser…
Die dag zal zeker komen, brandend als een oven. Wie hoogmoedig zijn of wie zich goddeloos gedragen, zullen dan slechts stoppels zijn… Maar voor u, die ontzag voor Mijn naam hebben zal de zon stralend opgaan, de zon die gerechtigheid brengt en genezing in haar vleugels draagt.
Maleachi 3:1-2, 19-20.
Noot: Het onderwerp van de vervulling van de profetieën is zo uitgebreid, dat vele boekdelen nodig zouden zijn om een juiste uiteenzetting te geven. Het enige dat in het bestek van een enkel hoofdstuk kan worden gedaan, is in hoofdtrekken de bahá’í-opvattingen aan te geven. De bijzonderheden in het boek Daniël en de Openbaring van Johannes bleven onaangeroerd. De lezers zullen enige hoofdstukken hiervan behandeld vinden in Beantwoorde Vragen. In Het Boek van Zekerheid van Bahá’u’lláh, The Bahá’í Proofs van Mírzá Abdu’l-Faḍl en in vele geschriften van Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá kunnen nadere uitleggingen van profetieën worden gevonden.
Hoofdstuk 14
Profetieën van Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá
Misschien vraagt u zich af: Is er een manier om te bepalen of een profetie al dan niet van de Heer komt? Die is er inderdaad: als een profeet zegt te spreken in de naam van de Heer, maar zijn woorden komen niet uit en er gebeurt niets, dan is dat geen profetie van de Heer geweest. Heb geen ontzag voor een profeet die zich dat aanmatigt.
Deuteronomium 18:21-22.
De scheppende macht van Gods Woord
God, en God alleen, heeft macht te doen wat Hij wil, en het grootste bewijs van een Manifestatie van God is de scheppende macht van Zijn woord, waardoor alle menselijke aangelegenheden veranderd en hervormd worden en alle menselijke tegenstand wordt overwonnen. Door het woord van de Profeten Gods verkondigt God Zijn wil en de onmiddellijke of latere vervulling van dat woord is het zuiverste bewijs van Zijn aanspraak op de rang van Profeet en de onvervalstheid van Zijn bezieling.
Zoals regen of sneeuw neerdaalt uit de hemel en daarheen niet terugkeert zonder eerst de aarde te doordrenken, haar te bevruchten en te laten gedijen, zodat er zaad is om te zaaien en brood om te eten – zo geldt dit ook voor het woord dat voortkomt uit Mijn mond: het keert niet vruchteloos naar Mij terug, niet zonder eerst te doen wat Ik wil en te volbrengen wat Ik gebied.
Jesaja 55:10-11.
Toen de discipelen van Johannes de Doper tot Jezus kwamen met de vraag: “Bent u degene die komen zou of moeten we een ander verwachten?”, antwoordde Jezus door hen slechts te wijzen op de uitwerking van Zijn woorden:
Zeg tegen Johannes wat jullie horen en zien: blinden kunnen weer zien en verlamden weer lopen, mensen met huidvraat worden gereinigd en doven kunnen weer horen, doden worden opgewekt en aan armen wordt het goede nieuws bekend gemaakt. Gelukkig is degene die aan Mij geen aanstoot neemt.
Matteüs 11:4-6.
Laten we nu bekijken of kan worden aangetoond dat de woorden van Bahá’u’lláh die scheppende macht hebben die het kenmerk is van Gods woord.
Bahá’u’lláh gebood de heersers wereldvrede te stichten. Het voortzetten van hun politiek van oorlogvoeren sinds 1869 heeft de val van vele oude dynastieën tengevolge gehad. Elke volgende oorlog bracht steeds minder voordelen voor de overwinnaar, totdat de Wereldoorlog van 1914–1918 het historische opzienbarende feit blootlegde dat oorlog even noodlottig is geworden voor de overwinnaar als de overwonnene.
Bahá’u’lláh gebood de heersers eveneens als gevolmachtigden van hun onderdanen te handelen en politiek gezag tot een middel van ware algemene welvaart te maken. De huidige vooruitgang in sociale wetgeving is ongekend.
Hij gebood beperking van de uitersten van rijkdom en armoede, en sindsdien heeft de wetgeving tot vaststelling van een minimum bestaansniveau, van progressieve inkomsten- en vermogensbelasting en successierechten, steeds de volle belangstelling gehad. Hij gebood de afschaffing van lijfeigenschap en industriële slavernij en sindsdien heeft de ontwikkeling van de ideeën van emancipatie een gisting teweeggebracht in alle werelddelen.
Bahá’u’lláh verkondigde de gelijkwaardigheid van man en vrouw, die in gelijke verantwoordelijkheden, gelijke rechten en voorrechten tot uiting komt. De kluisters waarin de vrouwen eeuwenlang gevangen zaten, worden nu verbroken en de vrouw neemt thans snel haar rechtmatige plaats in als gelijkwaardige partner van de man.
Hij verkondigde de fundamentele eenheid van de godsdiensten. Sindsdien is men getuige van de vastbesloten pogingen van oprechte zielen om in alle delen van de wereld tot een nieuwe graad van verdraagzaamheid, wederzijds begrip en samenwerking voor het algemeen belang te komen. De sektengeest wordt overal ondermijnd en de historische positie daarvan is meer en meer onhoudbaar geworden. De basis van exclusiviteit op religieus gebied werd vernietigd door dezelfde krachten die het voortbestaan van zelfgenoegzaam nationalisme onmogelijk maakten.
Hij gebood algemene opvoeding en maakte het zelfstandig onderzoek naar de waarheid tot een bewijs van geestelijke levenskracht. De moderne beschaving wordt tot in zijn diepste diepten door deze nieuwe zuurdesem beroerd. Verplichte opvoeding voor kinderen en de grotere ontwikkelingsmogelijkheden voor volwassenen zijn voorname punten in de regeringspolitiek geworden. Staten die opzettelijk de onafhankelijkheid van geest en verstand van hun onderdanen trachten te beperken, verwekken revoluties binnen hun grenzen en argwaan en angst daarbuiten.
Bahá’u’lláh gebood het invoeren van een algemene wereldhulptaal. Dr. Zamenhof en anderen gaven gehoor aan deze oproep door hun leven en talent te wijden aan deze grote taak.
Bovenal doordrong Bahá’u’lláh de mensheid met een nieuwe geest, wekte nieuwe verlangens op in hart en verstand, en gaf nieuwe idealen voor de maatschappij. Niets in de gehele geschiedenis is zo geweldig en indrukwekkend als het verloop van de gebeurtenissen sinds het aanbreken van het bahá’í-tijdperk in 1844. Jaar na jaar is de macht van een dood verleden, verlengd door versleten denkbeelden, gewoonten, houdingen en instellingen verzwakt, totdat iedere intelligente man en vrouw tegenwoordig beseft dat de mensheid zijn grootste crisis doormaakt. Enerzijds zien wij de nieuwe wereld verrijzen en wordt het ware pad van evolutie door de leer van Bahá’u’lláh verlicht, anderzijds zien wij niets dan onheil en vernietiging in alle gebieden waar dit licht wordt tegengehouden of ontkend.
Toch kunnen deze en talloze andere bewijzen, hoe indrukwekkend ook, aan de gelovige bahá’í de werkelijke maatstaf van geestelijke majesteit van Bahá’u’lláh niet geven. Zijn leven op aarde en de onweerstaanbare kracht van Zijn bezielende woorden zijn de enige maatstaf van de wil van God.
Een studie van de meer uitvoerige profetieën van Bahá’u’lláh en hun vervulling zal krachtige, overtuigende bewijzen geven. Van deze profetieën zullen wij nu enige voorbeelden geven, waarvan de echtheid boven alle twijfel verheven is. Ze werden overal verspreid voordat ze in vervulling gingen. De brieven die Hij aan de gekroonde hoofden van de wereld richtte en waarin vele van deze profetieën staan, werden in een boek (Súratu’l-Haykal) samengevat en in Bombay aan het eind van de negentiende eeuw voor het eerst gepubliceerd. Verschillende uitgaven zijn daarna gevolgd. Wij zullen ook enige voorbeelden geven van opvallende profetieën van ‘Abdu’l-Bahá.
Napoleon III
In 1869 schreef Bahá’u’lláh aan Napoleon III en verweet hem zijn oorlogszuchtigheid en zijn minachting voor de eerste brief die Hij hem had geschreven. De brief bevat de volgende ernstige waarschuwing:
Door uw daden zal uw koninkrijk ten onder gaan en uw keizerrijk zal u uit handen worden genomen als een straf voor hetgeen u hebt bedreven. Dan zult u weten hoe u onmiskenbaar hebt gedwaald. Beroeringen zullen het land teisteren, tenzij u opstaat om deze Zaak te steunen en u Hem die de geest van God is (Jezus Christus) in dit rechte pad volgt. Heeft uw pracht en praal u hoogmoedig gemaakt? Bij Mijn leven! Dit zal niet blijven; neen dit zal spoedig voorbij gaan, tenzij u zich aan dit sterke Koord vastklemt. Wij zien vernedering achter u aansnellen, terwijl u behoort tot hen die onachtzaam zijn.
Onnodig te zeggen dat Napoleon, die toen op het hoogtepunt van zijn macht stond, geen acht sloeg op deze waarschuwing. In het volgende jaar begon hij de oorlog met Pruisen, vast overtuigd dat zijn troepen gemakkelijk Berlijn konden innemen. Maar de tragedie, hem door Bahá’u’lláh voorspeld, overviel hem. Hij werd bij Saarbrücken bij Weissenburg, bij Metz en tenslotte in de vernietigende slag bij Sedan verslagen. Hij werd als gevangene naar Pruisen gebracht en kwam twee jaar later in Engeland jammerlijk aan zijn einde.
Duitsland
Bahá’u’lláh gaf later aan de overwinnaars van Napoleon III een even ernstige waarschuwing, die eveneens tot dovemansoren was gericht en tot een verschrikkelijke vervulling kwam. In de Kitáb-i-Aqdas, in Adrianopel begonnen en in de eerste jaren van Bahá’u’lláh’s gevangenschap in ‘Akká voltooid, richtte Hij zich aldus tot de keizer van Duitsland:
O Koning van Berlijn!… Denk aan degene wiens macht uw macht te boven ging en wiens rang uw rang overtrof. Waar is hij? Waar zijn zijn bezittingen gebleven? Wees gewaarschuwd en behoor niet tot hen die in diepe slaap zijn. Hij was het die de Tafel van God achter zich wierp, toen Wij hem mededeelden welk leed de legerscharen van tirannie Ons hadden aangedaan. Daarom werd hij van alle kanten door schande getroffen en hij ging te gronde in diepe vernedering. Denk diep na, o Koning, over hem en over hen die, evenals u, steden hebben veroverd en over mensen hebben geheerst. Vanuit hun paleizen werden zij door de Albarmhartige neergelegd in hun graf. Wees gewaarschuwd, behoor tot hen die nadenken…
O oevers van de Rijn! Wij zagen u bedekt met bloed, aangezien de zwaarden van vergelding tegen u werden getrokken; en dit zal u nogmaals gebeuren. En Wij horen het weeklagen van Berlijn, ofschoon zij heden in volle luister praalt.
Tijdens de periode van Duitse overwinningen in de Wereldoorlog van 1914-1918 en vooral gedurende het laatste grote Duitse offensief in het voorjaar van 1918 werd deze bekende profetie veelvuldig aangehaald door de tegenstanders van het Bahá’í-geloof in Perzië, om Bahá’u’lláh in diskrediet te brengen. Maar toen de zegetocht van de Duitsers plotseling in een verpletterende nederlaag omsloeg, sloegen de pogingen van deze vijanden van het Bahá’í-geloof op henzelf terug en de bekendheid die zij aan deze profetie hadden gegeven, hielp krachtig mee Bahá’u’lláh’s aanzien te verhogen.
Perzië
In de Kitáb-i-Aqdas, geschreven toen de tirannieke Náṣiri’d-Din Sháh op het hoogtepunt van zijn macht stond, zegent Bahá’u’lláh de stad Teheran, de hoofdstad van Perzië en Zijn eigen geboortestad, en zegt:
Laat niets u bedroeven, o Land van Ṭá , want God heeft u verkozen om de bron te zijn van de vreugde van de gehele mensheid. Hij zal, indien het Zijn wil is, uw troon zegenen met iemand die met rechtvaardigheid zal heersen, die de kudde Gods welke door de wolven is verstrooid, bijeen zal brengen. Zulk een heerser zal met vreugde en blijdschap zijn gelaat naar het volk van Bahá keren en het zijn gunsten verlenen. Hij wordt in Gods ogen werkelijk beschouwd als een juweel onder de mensen. Op hem ruste voor immer de heerlijkheid Gods en de heerlijkheid van allen die in het koninkrijk van Zijn openbaring verwijlen.
Verheug u met grote vreugde, want God heeft u gemaakt tot ‘de dageraad van Zijn licht’, aangezien in u de Manifestatie van Zijn Heerlijkheid werd geboren. Verheug u over deze naam die u is gegeven – een naam waardoor de dagster van genade zijn glans heeft verspreid, waardoor hemel en aarde zijn verlicht.
Eerlang zal de toestand in uw stad veranderen en zullen de teugels van macht in handen van het volk komen. Waarlijk, uw Heer is de Alwetende. Zijn gezag omvat alle dingen. Wees vol vertrouwen in de genadige gunst van uw Heer. Het oog van Zijn goedertierenheid zal eeuwig op u zijn gericht. De dag nadert waarop uw onrust tot vrede en rust zal zijn omgevormd. Aldus is het verordend in het wondere Boek.
Perzië begint pas nu geleidelijk de tijd van onrust, door Bahá’u’lláh voorspeld, te boven te komen. Een constitutionele regeringsvorm is reeds ingesteld en er zijn tekenen die er op wijzen dat een beter tijdperk op handen is.
Turkije
Tot de sultan van Turkije en zijn eerste minister ‘Alí Páshá richtte Bahá’u’lláh, toen Hij in 1868 in Turkse gevangenschap was, enkele zeer ernstige waarschuwingen. Aan de sultan schreef Hij vanuit de kazerne in ‘Akká:
O gij, die u zelf als de hoogste aller mensen beschouwt… eerlang zal uw naam zijn vergeten en zult u zich in grote moeilijkheden bevinden. Naar uw mening is Hij, die de wereld tot nieuw leven wekt en vrede brengt, een misdadiger en opruier. Welke misdaad hebben de vrouwen, kinderen en lijdende zuigelingen begaan, dat zij uw gramschap, verdrukking en haat verdienen? U hebt een aantal mensen vervolgd die geen verzet pleegden in uw land en die niet tot een opstand tegen de regering aanspoorden; neen, veeleer waren zij dag en nacht vredig bezig met God aan te roepen. U hebt hun bezittingen geroofd en door uw tirannieke daden werd hun al hetgeen zij bezaten afgenomen… Uw koninkrijk, roem, heerschappij en gezag zijn voor God minder dan een handvol stof en zo Hij wil, zou Hij u verstrooien als het zand van de woestijn. Eerlang zal Zijn gramschap over u komen, revoluties zullen uitbreken en uw landen zullen worden verdeeld! Dan zult u wenen en weeklagen en nergens zult u hulp en bescherming vinden… Wees waakzaam, want de wrake Gods is gereed en eerlang zult u aanschouwen hetgeen is geschreven door de Pen van Gebod.
Star of the West, deel II, blz. 3.
En aan ‘Alí Páshá schreef Hij:
O minister, u hebt bedreven hetgeen Mohammed, de Apostel van God, in het allerhoogste Paradijs deed kreunen. De wereld heeft u hoogmoedig gemaakt, zozeer zelfs, dat u zich hebt afgekeerd van het Aangezicht door welks glans de Schare in den hoge wordt verlicht. Spoedig zult u zich in grote moeilijkheden bevinden. U hebt u met de heerser van Perzië verenigd om Mij schade te berokkenen, alhoewel Ik tot u was gekomen vanuit de Dageraadsplaats van de Almachtige, de Grote, met een Zaak die de ogen van de uitverkorenen Gods verkwikte…
Dacht u dat u het vuur dat God in het heelal heeft ontstoken zou kunnen blussen? Neen! Zo verklaar Ik bij Zijn ware ziel, indien u behoort tot hen die begrijpen. Bovendien, door hetgeen u hebt gedaan is zijn gloed en vuur toegenomen. Spoedig zal het de aarde en haar bewoners omvatten… De dag nadert dat het Land van Mysterie en wat er bij behoort, zal veranderen en de koning uit handen zal vallen. Onlusten zullen ontstaan, geweeklaag zal opstijgen, overal zullen verderfelijke praktijken aan het licht komen en er zal verwarring heersen door hetgeen deze gevangenen (Bahá’u’lláh en Zijn metgezellen) door de schare van verdrukking is aangedaan. De loop der dingen zal veranderen en de toestanden zullen zo ondraaglijk worden, dat het zand op de verlaten heuvels zal kreunen, de bomen op de bergen zullen wenen en uit alles bloed zal vloeien. Dan zult u de mensen in grote ellende zien…
Aldus werd bevolen door de Ontwerper, de Wijze, tegen Wiens gebod de heerscharen van hemel en aarde zich niet konden verzetten. Evenmin konden de koningen en heersers Hem ervan weerhouden te doen wat Hij wil. Rampen zijn de olie voor deze Lamp, waardoor Zijn licht toeneemt, indien u behoort tot hen die weten! Alle tegenstand van de zijde der verdrukkers geldt met recht als een heraut voor dit Geloof, waardoor de verschijning van God en Zijn Zaak wijd en zijd werden verspreid onder de mensen op aarde.
Verder schrijft Hij in de Kitáb-i-Aqdas:
O Plek die aan de kust van de twee zeeën is gelegen! De troon van tirannie is waarlijk op u gevestigd, en de vlam van haat is in uw boezem ontstoken, zodanig dat de Schare in den hoge en zij die rond de Verheven Troon cirkelen, wenen en weeklagen. Wij zien bij u de dwazen over de wijzen heersen, en duisternis zich erop beroemen beter te zijn dan licht. U bent waarlijk vervuld van onmiskenbare trots. Is uw uiterlijke pracht u naar het hoofd gestegen? Bij Hem Die de Heer der mensheid is! Deze pracht zal spoedig vergaan, en uw dochters en uw weduwen, en allen die binnen uw muren wonen, zullen weeklagen. Aldus verwittigt u de Alwetende, de Alwijze.
De opeenvolgende rampen, die dit eens zo machtige rijk heeft meegemaakt sedert de publicatie van deze waarschuwingen, hebben een welsprekende verklaring van hun profetische betekenis gegeven.
Amerika
In de Kitáb-i-Aqdas, in 1873 in ‘Akká geopenbaard, deed Bahá’u’lláh een beroep op Amerika met de woorden:
Luister, o heersers van Amerika en presidenten van de republieken aldaar… Geef gehoor aan hetgeen is aangeheven vanuit de Dageraad van Grootsheid: “Waarlijk, er is geen ander God dan Ik, de Heer van Woorden, de Alwetende.” Richt de terneergeslagenen op met rechtvaardige hand en verpletter de invloedrijke onderdrukker met de roede van de geboden van uw Heer, de Beschikker, de Alwijze.
‘Abdu’l-Bahá sprak in zijn toespraken in Amerika en elders herhaaldelijk de hoop en verzekering uit, dat het vaandel van internationale vrede het eerst in Amerika zou worden gehesen. Op 5 november 1912 zei hij in Cincinnati, Ohio:
Amerika is een edele natie, de banierdrager van de vrede in de gehele wereld, die zijn licht over alle gebieden uitstraalt. Andere naties worden belemmerd en zijn niet vrij van intriges zoals de Verenigde Staten en niet in staat wereldvrede te brengen. Maar Amerika is, God zij dank, in vrede met de gehele wereld en waardig de vlag van broederschap en internationale vrede te hijsen. Wanneer de oproep tot internationale vrede van Amerika uitgaat, zal de rest van de wereld uitroepen: “Ja, wij aanvaarden deze!” De naties uit alle windstreken zullen gezamenlijk de leer van Bahá’u’lláh, die meer dan vijftig jaar geleden is geopenbaard, aannemen. In Zijn Zendbrieven verzoekt Hij de wereldregeringen hun beste en wijste mannen naar een internationaal wereldparlement te zenden, dat over alle vraagstukken tussen de volkeren moet beslissen en vrede moet stichten… dan zullen wij het Parlement van de mensen hebben, waarvan de profeten droomden.
Star of the West, deel VI, blz. 81.
De Verenigde Staten van Amerika hebben reeds in hoge mate aan de roepstem van Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá gehoor gegeven en in geen land ter wereld is de bahá’í-leer zo gretig ontvangen. De aan Amerika toegekende rol, de naties tot internationale vrede op te roepen, is tot nu toe slechts gedeeltelijk gespeeld en de bahá’ís zien met belangstelling de verdere ontwikkeling van de gebeurtenissen tegemoet.
De wereldoorlog
Bahá’u’lláh heeft evenals ‘Abdu’l-Bahá bij vele gelegenheden met verassende nauwkeurigheid de komst van de Wereldoorlog van 1914 voorspeld. Op 26 oktober 1912 zei ‘Abdu’l-Bahá in Sacramento, Californië:
Het Europese continent lijkt heden ten dage wel een arsenaal. Het is een pakhuis van springstoffen, gereed te ontploffen en één enkele vonk kan geheel Europa in vlam zetten, vooral op dit ogenblik, nu de Balkankwestie hangende is.
In vele toespraken in Amerika en Europa gaf hij soortgelijke waarschuwingen. In oktober 1912 zei hij in een andere rede in Californië:
Wij staan aan de vooravond van de slag van Armageddon, genoemd in het zestiende hoofdstuk van de Openbaring van Johannes. Over twee jaar zal een enkele vonk heel Europa doen ontvlammen. De sociale onrust in alle landen en het groeiende godsdienstige scepticisme, die aan het duizendjarige rijk voorafgaan, bestaan reeds en zullen geheel Europa in brand steken, zoals in het boek Daniël en de Openbaring van Johannes is voorspeld. Tegen 1917 zullen koninkrijken vallen en zullen grote rampen de wereld op zijn grondvesten doen schudden.
Verslag van Mrs. Corinne True in The North Shore Review,
26 september 1914, Chicago.
Aan de vooravond van de grote strijd zei hij :
Een algemeen strijdgewoel van de beschaafde naties is in zicht. Een ontzagwekkende strijd is op handen. De wereld staat aan de vooravond van een diep tragisch conflict… Reusachtige legers – miljoenen mannen – zullen worden gemobiliseerd en aan de grenzen gestationeerd. Zij worden slagvaardig gemaakt voor de angstwekkende strijd. De geringste wrijving zal een vreselijke oorlog doen ontstaan en een wereldbrand teweegbrengen, zoals in de geschiedenis der mensheid nog niet is voorgekomen.
Star of the West, deel V. blz. 163.
Sociale moeilijkheden na de oorlog
Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá voorspelden ook een tijdperk van grote sociale omwenteling, strijd en rampspoeden, als een onvermijdelijk gevolg van de in de wereld heersende ongodsdienstigheid en vooroordelen, onwetendheid en bijgeloof. Het grote internationale militaire conflict was slechts een fase in deze omwenteling. In een brief van januari 1920, schreef ‘Abdu’l-Bahá:
O gij, die de waarheid liefhebt. O dienaren van de mensheid! Toen de zoete geur van uw gedachten en verheven bedoelingen mij bereikte, voelde mijn ziel zich onweerstaanbaar gedrongen met u in verbinding te treden.
Overweegt in uw hart, hoe smartelijk de onrust is, waarin de wereld is gedompeld, hoe de staten op aarde met mensenbloed besmeurd zijn, en zelfs de grond in geronnen bloed is veranderd. De oorlogsfakkel heeft een laaiende brand veroorzaakt zoals de wereld in de vroegste dagen, de middeleeuwen of de moderne tijd nooit heeft aanschouwd. De molenstenen van de oorlog hebben menig mensenhoofd vermalen en verpletterd, ja nog veel erger was het lot van deze slachtoffers. Bloeiende landen zijn verwoest, steden met de grond gelijk gemaakt en vriendelijke dorpen in ruïnes veranderd. Vaders verloren hun zoons en zonen verloren hun vader. Moeders hebben bittere tranen gestort in rouw om hun kinderen, kleine kinderen werden wezen en vrouwen werden thuisloze zwervers. In één woord, de mensheid werd in alle opzichten verlaagd. Luid klinkt het geschrei en gekerm van de wezen en bitter het geweeklaag van de moeders, dat overal weergalmt.
De hoofdoorzaak van al deze gebeurtenissen is het vooroordeel ten aanzien van ras, vaderland, godsdienst en politiek. De wortel van al deze vooroordelen ligt in versleten en diepgewortelde tradities die het ras, de godsdienst, het vaderland of de politiek betreffen. Zolang deze tradities blijven bestaan, is het fundament van het bouwwerk van de mensheid zwak en staat de mensheid zelf voortdurend bloot aan gevaar.
Hoe kan het bestaan dat in dit stralende tijdperk, nu de kern van alle wezens zichtbaar is gemaakt en het verborgen geheim van alle geschapen dingen is geopenbaard, het licht van de morgen van waarheid is doorgebroken en de duisternis van de wereld in licht is veranderd, zulk een vreselijk bloedbad, tengevolge waarvan onherstelbaar verderf aan de wereld is gebracht, mogelijk wordt gemaakt? Bij God, dit kan niet.
Christus riep alle volken van de wereld op tot verzoening en vrede. Hij beval Petrus zijn zwaard in de schede te steken. Dit was Zijn wens en raad en toch, zij die Zijn naam dragen hebben het zwaard getrokken! Hoe groot is het verschil tussen hun daden en de nadrukkelijke woorden van het Evangelie.
Zestig jaar geleden verscheen Bahá’u’lláh als een stralende zon aan het firmament van Perzië en verkondigde dat de wereld in duisternis is gehuld en deze duisternis met rampspoedige gevolgen is geladen en tot vreselijke strijd zal leiden. In de gevangenisstad ‘Akká richtte Hij zich in duidelijke bewoordingen tot de keizer van Duitsland en verklaarde dat een ontzettende oorlog zou plaatsvinden en Berlijn zou jammeren en weeklagen. Ook schreef Hij, als verguisde gevangene van de sultan van Turkije in de vesting ‘Akká, duidelijk en nadrukkelijk aan de vorst, dat Constantinopel ten prooi zou vallen aan hevige onlusten op zo’n wijze, dat vrouwen en kinderen jammerklachten zouden aanheffen. Kortom, Hij richtte zich in brieven tot de voornaamste heersers en koningen van de wereld, en al wat Hij voorspelde is uitgekomen. Uit Zijn pen van heerlijkheid vloeiden leringen ter voorkoming van oorlog en deze zijn wijd en zijd verspreid.
Zijn eerste lering betreft het onderzoek naar de waarheid. Blinde navolging, verklaarde Hij, doodt de geest van de mensen, terwijl onderzoek naar de waarheid de wereld bevrijdt van het duister van vooroordeel.
Zijn tweede lering betreft de eenheid van de mensheid. Alle mensen zijn slechts één kudde en God is de liefderijke Herder. Hij schenkt hun Zijn allergrootste genade en beschouwt hen allen als één. “U zult geen verschil onder de schepselen van God vinden.” Zij zijn allen Zijn dienaren en allen zoeken Zijn milddadigheid.
Zijn derde lering luidt, dat godsdienst de machtigste veste is. Godsdienst moet tot eenheid leiden in plaats van de oorzaak te zijn van vijandschap en haat. Mocht hij tot vijandschap en haat leiden, dan zou het beter zijn dat er geen godsdienst bestaat. Want godsdienst is als een geneesmiddel; zou dit de ziekte verergeren, dan zou het niet toedienen ervan te verkiezen zijn.
Evenzo tasten vooroordelen ten aanzien van godsdienst, ras, vaderland en politiek het fundament van de menselijke maatschappij aan, en leiden tot bloedvergieten en grotere ellende voor de mensheid. Zolang deze vooroordelen bestaan, duurt de angst voor oorlog voort. Het enige redmiddel is wereldvrede. En deze wordt alleen verkregen door de oprichting van een opperste gerechtshof, waarin alle regeringen en volkeren zijn vertegenwoordigd. Alle nationale en internationale problemen moeten worden verwezen naar dit hof, waarvan iedere beslissing, wat die ook mag zijn, moet worden uitgevoerd. Mocht een regering of natie zich afscheiden, dan moet de wereld als één geheel tegen haar opstaan.
Verder leert Hij de gelijkwaardigheid van man en vrouw, en nog vele soortgelijke leringen zijn door Zijn pen geopenbaard.
In deze tijd is het overduidelijk geworden, dat deze grondbeginselen het ware leven zijn van de wereld en de ware belichaming van haar geest. En u, dienaren van de mensheid, u moet zich met hart en ziel inspannen de wereld van het duister van materialisme en menselijk vooroordeel te bevrijden, zodat u zult worden verlicht door het licht van de Stad van God!
Ere zij Hem, u bent bekend met de verschillende scholen, instellingen en grondbeginselen in de wereld; nu kunnen alleen deze goddelijke leringen aan de mensheid vrede en rust verzekeren. Zonder deze leringen zal deze duisternis nooit verdwijnen, deze chronische ziekten nooit worden genezen, neen, zij zullen zelfs van dag tot dag heviger worden. De Balkanlanden zullen onrustig blijven en hun toestand zal verergeren. De overwonnenen zullen niet stil blijven zitten, maar alle middelen aangrijpen om opnieuw de oorlogsfakkel te onsteken. Moderne internationale bewegingen zullen hun best doen hun doeleinden en oogmerken te verwezenlijken. De linkse beweging zal van grote betekenis worden en zijn invloed zal zich uitbreiden.
Tracht daarom met een verlicht hart, een hemelse geest, en goddelijke kracht, door Zijn genade geholpen, Gods milddadige gave aan de wereld te schenken… de gave van troost en rust voor de gehele mensheid.
In november 1919 heeft hij in een toespraak gezegd:
Bahá’u’lláh voorspelde herhaaldelijk dat er een tijd zou komen waarin ongodsdienstigheid en als gevolg daarvan anarchie zou heersen. De chaos zal worden veroorzaakt door te grote vrijheid onder de mensen, die daarvoor nog niet rijp zijn. Tengevolge daarvan zal een tijdelijke terugkeer tot dwangbewind moeten komen, in het belang van de mensen zelf en om wanorde en chaos te voorkomen. Het is begrijpelijk dat iedere staat nu het volledig zelfbeschikkingsrecht en vrijheid van handelen voor zich opeist, maar sommige zijn hiervoor nog niet rijp. De heersende toestand in de wereld is een toestand van ongodsdienstigheid, die beslist in anarchie en verwarring zal overgaan. Ik heb steeds gezegd dat de vredesvoorstellen die na de wereldoorlog zijn gedaan, slechts een glimp van de dageraad waren, niet de zonsopgang.
De komst van het Koninkrijk van God
Temidden van deze onrustige tijden echter, zal de Zaak van God bloeien. De rampen, veroorzaakt door de zelfzuchtige strijd om het individuele bestaan, of om gewin van partij, sekte of vaderland, zullen de mensen er toe brengen zich in vertwijfeling te keren tot het geneesmiddel dat door Gods Woord wordt geboden. Hoe overvloediger de rampen, des te meer zullen de mensen zich naar het enig ware geneesmiddel keren. Bahá’u’lláh zegt in Zijn Brief aan de sjah:
God heeft beproevingen gemaakt tot een morgenregen voor deze groene weide en als een pit voor Zijn lamp, waardoor aarde en hemel worden verlicht… Door beproevingen heeft Zijn licht geschenen en Zijn lof onophoudelijk gestraald; aldus handelde Hij door alle eeuwen heen.
Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá voorspelden in de stelligste bewoordingen de spoedige triomf van het geestelijke over het stoffelijke en dientengevolge de vestiging van de Allergrootste Vrede. ‘Abdu’l-Bahá schreef in 1904:
Weet, dat moeilijkheden en tegenspoed dag aan dag zullen toenemen en de mensen angstig zullen zijn. Aan alle zijden zullen de deuren van vreugde en geluk gesloten zijn. Vreselijke oorlogen zullen woeden. Teleurstellingen en wanhoop zullen van alle kanten de mensen omringen, tot zij worden gedwongen zich tot God te wenden. Dan zal het licht van groot geluk de horizonten verlichten en de roep ‘Yá Bahá’u’l-Abhá’ zal overal worden aangeheven.
Brief aan Isabella D.Brittingham, aangehaald in Compilation on War and Peace, blz. 187.
In februari 1914 antwoordde hij op de vraag of een van de grote mogendheden het Geloof zou aannemen:
Alle mensen ter wereld zullen gelovigen worden. Als u de toestand bij het begin van het Geloof met de toestand van heden vergelijkt, zult u zien welk een snelle invloed het Woord van God heeft. En nu omvat de Zaak van God de wereld… Ongetwijfeld zullen allen onder de beschutting van Gods Zaak komen.
Star of the West, deel IX, blz. 31.
Hij verklaarde dat de vestiging van wereldeenheid in de loop van deze eeuw bereikt zal worden. In één van zijn Tafelen schreef hij:
… alle leden van de samenleving, hetzij volken of regeringen, steden of dorpen, zijn hoe langer hoe meer van elkaar afhankelijk geworden. Want de een kan onmogelijk nog langer zonder de ander bestaan, aangezien politieke belangen alle volken en naties met elkaar verbinden, terwijl ook op het gebied van handel en industrie, landbouw en onderwijs de onderlinge banden dagelijks worden verstevigd. Hieruit volgt dat in deze tijd de eenheid van de mensheid kan worden bereikt. Dit is inderdaad een van de wonderen van deze buitengewone, deze glorierijke eeuw. Vroegere tijdperken waren hiervan verstoken, maar deze eeuw – de eeuw van licht – is vol van unieke en ongeëvenaarde heerlijkheid, kracht en luister. Vandaar dat iedere dag een nieuw wonder onthuld wordt. Uiteindelijk zal men zien hoe helder de kaarsen van eenheid in de menselijke samenleving branden.
Een keuze uit de geschriften en toespraken van ‘Abdu’l-Bahá, blz. 37.
In de twee laatste verzen van het boek Daniël komen de geheimzinnige woorden voor:
Gelukkig is de mens die blijft wachten en dertienhonderdvijfendertig dagen bereikt. Maar u, ga het einde tegemoet. U zult te ruste gaan en aan het einde van de dagen opstaan om uw bestemming te bereiken.
Geleerde bijbelvorsers hebben vele pogingen aangewend om de betekenis van deze woorden te verklaren. In een tafelgesprek, waar de schrijver bij was, berekende ‘Abdu’l-Bahá de vervulling van de profetie van Daniël vanaf de datum van het begin van het islamitische tijdperk.
De Tafelen van ‘Abdu’l-Bahá maken duidelijk dat deze profetie verwijst naar de 100ste jaardag van de Verkondiging van Bahá’u’lláh in Bagdad, ofwel het jaar 1963:
Nu over het vers in Daniël, waarvan u de uitlegging vroeg: “Gelukkig is de mens die blijft wachten en dertienhonderdvijfendertig dagen bereikt.” Deze jaren moet men rekenen als zonnejaren en niet als maanjaren. Volgens deze berekening zal een eeuw verlopen vanaf de dageraad van de Zon van Waarheid. Dan zullen de leringen van God hecht gevestigd zijn op aarde en het goddelijk licht zal de wereld beschijnen vanuit het oosten tot aan het westen. Op die dag zullen de gelovigen zich verheugen!
‘Akká en Haifa
Mírzá Aḥmad Sohrab heeft in zijn dagboek de volgende profetie over ‘Akká en Haifa vastgelegd, die door ‘Abdu’l-Bahá op 14 februari 1914 werd geuit, toen hij aan het venster zat van een van de pelgrimshuizen in Haifa:
Het uitzicht vanaf het pelgrimshuis is zeer aantrekkelijk, vooral omdat het op de gezegende graftombe van Bahá’u’lláh uitziet. In de toekomst zal het gebied tussen ‘Akká en Haifa worden bebouwd. De twee steden zullen aan elkaar grenzen, elkaar de hand reiken en de twee uiteinden van een machtige wereldstad worden. Uitziende over dit landschap, zie ik duidelijk dat het een der eerste handelscentra van de wereld zal worden. Deze grote halfcirkelvormige baai zal in de prachtigste haven worden herschapen, waarin schepen van alle naties beschutting en toevlucht zoeken. De oceaanstomers van alle volkeren zullen deze haven binnenlopen, met op hun dekken duizenden en duizenden mannen en vrouwen uit alle delen van de aarde. De berg en de vlakte zullen met de modernste gebouwen en paleizen bezaaid zijn. Industrieën zullen worden gevestigd en vele filantropische instellingen zullen worden gesticht. De bloemen van de beschaving en cultuur van alle naties zullen hierheen worden gebracht, hun geuren zullen zich hier vermengen en een weg banen voor de broederschap der mensen. Wonderschone tuinen, boomgaarden, bossen en parken zullen overal worden aangelegd. ‘s Nachts zal de grote stad baden in elektrisch licht. De gehele haven van ‘Akká tot Haifa zal een pad van licht zijn. Sterke zoeklichten zullen aan weerszijden van de berg Karmel opgesteld staan om de stoomschepen de weg te wijzen. De berg Karmel zelf zal van onder tot boven in een zee van licht baden. Wie op de top van de berg Karmel staat of de haven binnenvaart, zal van het prachtigste en meest majestueuze schouwspel van de wereld getuige zijn.
Van alle kanten van de berg zal de symfonie van ‘Yá Bahá’u’l-Abhá’ worden aangeheven en bij het aanbreken van de dag zal wonderschone muziek, begeleid door melodieuze stemmen, opstijgen naar de troon van de Almachtige.
Waarlijk, Gods wegen zijn vol ondoorgrondelijke geheimen. Welk uiterlijk verband bestaat er tussen Shíráz en Teheran, Bagdad en Constantinopel, Adrianopel en ‘Akká en Haifa? God werkte geduldig, stap voor stap, door deze verschillende steden, volgens Zijn vastgestelde en eeuwige plan, opdat de profetieën en voorspellingen van de profeten zouden worden vervuld. Deze gouden draad van belofte aangaande het messiaanse duizendjarig rijk loopt door de Bijbel en het was zo beschikt dat God op de door Hem bepaalde tijd het zou doen verschijnen. Niet één enkel woord zal zonder betekenis of onvervuld blijven.
Hoofdstuk 15
Terugblik en verschiet
Ik getuig, o vrienden, dat de genade volmaakt is, het betoog voltooid, het bewijs geleverd en het getuigenis is afgelegd. Laat nu zien wat uw inspanningen op het pad van onthechting zullen onthullen. Aldus is de goddelijke gunst ten volle aan u en aan allen die in de hemel en op aarde zijn, geschonken. Alle lof zij God, de Heer aller werelden.
Bahá’u’lláh, De Verborgen Woorden, naschrift.
Vooruitgang van het Geloof
Het is helaas onmogelijk in dit bestek de vorderingen die het Bahá’í-geloof over de gehele wereld heeft gemaakt in bijzonderheden te beschrijven. Vele hoofdstukken zouden aan dit boeiende onderwerp kunnen worden gewijd en vele aangrijpende verhalen over de martelaren en pioniers van de Zaak verteld, maar wij moeten kort zijn.
In Perzië ondervonden de eerste volgelingen van dit Geloof krachtige tegenwerking en zij werden wreed vervolgd door hun landgenoten. Maar zij verdroegen alle rampen en beproevingen met verheven heldenmoed, standvastigheid en geduld. Zij werden in hun eigen bloed gedoopt, want vele duizenden stierven als martelaren, terwijl duizenden anderen werden geslagen, van hun bezittingen beroofd, uit hun huizen verdreven en op andere wijze mishandeld. Gedurende meer dan zestig jaar zette een ieder die het waagde zijn trouw aan de Báb of Bahá’u’lláh te betuigen, zijn bezittingen, zijn vrijheid en zelfs zijn leven op het spel. Toch kon deze vastberaden en felle tegenstand de vooruitgang van het Geloof niet tegenhouden, evenmin als een stofwolk de zon kan beletten op te gaan.
Van het ene einde van Perzië tot het andere worden nu bahá’ís gevonden in bijna iedere stad, dorp en gehucht en zelfs onder de nomadenstammen. In sommige dorpen is de gehele bevolking bahá’í en in andere plaatsen een groot gedeelte van de inwoners. Voortgekomen uit vele verschillende, elkaar hevig bestrijdende sekten, vormen zij nu een grote gemeenschap van vrienden, die zich broeders voelen, niet slechts van elkaar, maar van alle mensen in de wereld die werken voor de eenheid en verheffing van de mensheid, voor het opheffen van alle vooroordelen en strijd en voor de oprichting van het Koninkrijk Gods in de wereld.
Is er een groter wonder denkbaar? Ja één, en wel de voltooiing over de gehele wereld van de taak die deze mensen op zich hebben genomen. En de tekenen ontbreken niet, dat dit grote wonder zich eveneens aan het voltrekken is. Het Geloof toont een verbazingwekkende levenskracht en verspreidt zich als gist door het ‘deeg’ van de mensheid en tranformeert mens en maatschappij.
Het relatief kleine aantal bahá’ís lijkt misschien nog onbetekenend in vergelijking met dat van de volgelingen van de oude religies, maar de bahá’ís zijn er zeker van dat een goddelijke kracht hen gezegend heeft met het grote voorrecht dienstbaar te mogen zijn aan een nieuwe wereldorde, die in de niet al te verre toekomst de volkeren van Oost en West zal omvatten.
Hoewel het een feit is, dat de Heilige Geest in alle landen wordt weerspiegeld door de zuiveren van hart die nog onbewust zijn van de Bron, en de groei van het Geloof kan worden waargenomen in de vele pogingen van mensen buiten de bahá’í-gemeenschap om één of andere lering van Bahá’u’lláh te bevorderen, is toch het ontbreken van een duurzame grondslag in de oude orde het overtuigende bewijs, dat de idealen van het Koninkrijk slechts vrucht kunnen dragen binnen het bestel van de bahá’í-gemeenschap.
Profeetschap van de Báb en Bahá’u’lláh
Hoe meer wij het leven en de leringen van de Báb en Bahá’u’lláh bestuderen, des te onmogelijker wordt het een andere verklaring voor Hun grootheid te vinden, dan die van goddelijke inspiratie. Zij groeiden op in een sfeer van fanatisme en dweepzucht. Zij genoten slechts het meest elementaire onderwijs en kwamen niet in aanraking met de westerse cultuur. Zij hadden geen politieke of financiële macht achter zich. Zij vroegen van de mensen niets, en ontvingen bijna alleen onrechtvaardigheden en verdrukking. De groten der aarde negeerden Hen of werkten Hen tegen. Zij werden bij het vervullen van Hun zending gegeseld en gemarteld, gevangen genomen en zwaar beproefd. Zij stonden alleen tegenover de gehele wereld, zonder enige andere hulp dan die van God, en toch is Hun triomf reeds duidelijk en glansrijk.
De grootheid en verhevenheid van Hun idealen, de adel van Hun leven van zelfopoffering, Hun onverschrokken moed en overtuiging, Hun verbazingwekkende wijsheid en kennis, Hun begrip voor de noden van de oosterse en westerse volken, de veelomvattendheid en toepasselijkheid van Hun leringen, Hun macht om volkomen toewijding en geestdrift in Hun volgelingen op te wekken, Hun doordringende en krachtige invloed, de vooruitgang van de Beweging die Zij stichtten – dit alles vormt een bewijs van Hun Profeetschap, even overtuigend als welk bewijs uit de godsdienstgeschiedenis ook.
Een glorieus verschiet
De bahá’í-boodschap onthult een visioen van de milddadigheid Gods en de toekomstige vooruitgang der mensheid en is zeker de grootste en glorierijkste Openbaring die ooit aan de mensheid werd gegeven, de ontwikkeling en vervulling van alle voorgaande Openbaringen. Het doel is niet minder dan de wedergeboorte van de mensheid en de schepping van ‘nieuwe hemelen en een nieuwe aarde’. Het is dezelfde taak waaraan Christus en alle Profeten hun leven wijdden en tussen deze grote leraren bestaat geen naijver. Niet door de ene of de andere Manifestatie, maar door allen tezamen zal deze taak worden volbracht.
Zoals ‘Abdu’l-Bahá zegt:
Het is niet nodig Abraham neer te halen, teneinde Jezus te verheffen. Het is niet nodig Jezus te verlagen, teneinde Bahá’u’lláh te verheffen. Wij moeten Gods waarheid verwelkomen, waar wij die ook tegenkomen. Het belangrijkste is, dat al deze grote Boodschappers kwamen om de goddelijke banier van volmaaktheid te heffen. Allen stralen als lichtende hemelbollen aan dezelfde hemel van goddelijke wil. Allen geven licht aan de wereld.
Star of the West, deel III, nr. 8, blz. 8.
Het is Gods taak en God roept niet alleen de Profeten, maar ook de gehele mensheid op om Zijn medewerkers te worden in dit scheppingsproces. Indien wij Zijn oproep negeren, zullen wij het werk niet kunnen doen stilstaan, want Gods wil zal zeker geschieden. Indien wij in gebreke blijven onze rol te spelen, kan Hij andere werktuigen oproepen om Zijn doel te verwezenlijken, maar wij zullen het werkelijke doel en de ware inhoud van ons leven gemist hebben. In harmonie zijn met God – Hem liefhebben, Hem dienen, de gewillige kanalen en media zijn voor Zijn scheppende macht, zodat wij ons van geen ander leven in ons bewust zijn dan Zijn goddelijk en overvloedig leven – is volgens de bahá’í-leer de onuitsprekelijke, glorierijke vervulling van het menselijk bestaan.
De mensheid echter is zuiver van hart, want ze is ‘naar Gods beeld en gelijkenis’ geschapen en wanneer zij tenslotte de waarheid ziet, zal ze niet voortgaan op het pad der dwazen. Bahá’u’lláh verzekert ons, dat aan Gods oproep spoedig algemeen gehoor zal worden gegeven en de mensheid in zijn geheel zich tot rechtvaardigheid en gehoorzaamheid zal keren. Alle droefheid zal dan in vreugde keren en alle ziekte in gezondheid en dan “begint de heerschappij van onze Heer over de wereld, en die van zijn Messias. Hij zal heersen tot in eeuwigheid.” (Openbaring 11:15). Niet alleen de mensen op aarde, maar allen in de hemelen en op aarde zullen één worden in God en zich eeuwig in Hem verheugen.
Vernieuwing van godsdienst
De huidige toestand van de wereld levert overvloedig bewijzen dat, op een enkele uitzondering na, mensen van alle godsdiensten zich opnieuw bewust moeten worden van de ware betekenis van hun godsdienst. Deze weder-opwekking is een belangrijk deel van het werk van Bahá’u’lláh. Hij komt om de christenen tot betere christenen te maken, de moslims tot betere moslims en om alle mensen weer trouw te doen zijn aan de geest die hun Profeten bezielde. Hij vervult ook de door alle Profeten gedane belofte over een nog glorierijker Manifestatie, die in de ‘volheid der tijden’ zou verschijnen om Hun werk te bekronen en te voltooien. Hij geeft een vollediger uitleg van de geestelijke waarheden dan Zijn voorgangers hebben gedaan en openbaart Gods wil ten opzichte van alle individuele en sociale problemen, die zich in de hedendaagse wereld aan ons voordoen. Hij geeft een universele leer, die een hechte fundering biedt voor een nieuwe beschaving, een leer aangepast aan de behoeften van de wereld in het nieuwe tijdperk dat nu is aangebroken.
De behoefte aan een nieuwe openbaring
De eenwording van de mensheid, het samensmeden van de verschillende wereldgodsdiensten, de verzoening van godsdienst en wetenschap, het stichten van wereldvrede, het instellen van internationale arbitrage, van een internationaal gerechtshof, van een internationale wereldhulptaal, de emancipatie van de vrouw, algemeen onderwijs, de afschaffing van lijfeigenschap en industriële slavernij, de organisatie van de mensheid als één geheel, met inachtneming van de rechten en de vrijheid van ieder individu – dit zijn grote en buitengewoon moeilijke vraagstukken, waarover de meningen van de christenen, de moslims en de aanhangers van andere godsdiensten vaak zeer uiteenlopend en tegenstrijdig zijn. Bahá’u’lláh heeft zulke duidelijk omschreven richtlijnen geopenbaard, dat het algemeen aannemen en opvolgen daarvan de wereld werkelijk tot een paradijs zou maken.
Waarheid is voor allen
Velen zijn bereid toe te geven dat de bahá’í-leer een voortreffelijke zaak is voor Perzië en voor het oosten, maar zij denken dat deze leer voor de westerse volken niet nodig of niet geschikt is. Aan iemand die deze mening toegedaan was, antwoordde ‘Abdu’l-Bahá:
Wat de betekenis van de Zaak van Bahá’u’lláh betreft, alles wat met het algemeen welzijn te maken heeft is goddelijk en alles wat goddelijk is, is voor het algemene welzijn. Indien iets waar is, is het waar voor iedereen, is het onwaar dan is het onwaar voor iedereen. Daarom kan een goddelijke zaak van algemeen welzijn niet worden beperkt tot het oosten of het westen, want de stralen van de Zon der Waarheid verlichten zowel het oosten als het westen en hun warmte wordt in het zuiden en het noorden gevoeld – er is geen verschil tussen de ene pool en de andere. Ten tijde van de Manifestatie van Christus dachten de Grieken en Romeinen dat Zijn Zaak speciaal voor de Joden was. Zij meenden een volmaakte beschaving te bezitten en niets te kunnen leren van de leringen van Christus. Door deze verkeerde veronderstellingen bleven velen van Zijn genade verstoken. Weet eveneens, dat de grondbeginselen van het christendom en de geboden van Bahá’u’lláh identiek zijn en hetzelfde doel beogen. Iedere dag is er vooruitgang. Er was een tijd dat deze goddelijke instelling (van progressieve openbaring) eerst een embryo was, daarna een pasgeborene, een kind, een intelligente jongeling. Heden ten dage echter bezit ze een stralende schoonheid en verspreidt de grootste glans en schittering.
Gelukkig degene die het geheim doorgrondt en zijn plaats in de wereld der verlichten inneemt.
Het Testament van ‘Abdu’l-Bahá
Met het overlijden van ‘Abdu’l-Bahá, de geliefde leider, trad het Bahá’í-geloof een nieuwe fase van zijn geschiedenis in. Deze nieuwe fase is een hogere staat in het bestaan van hetzelfde geestelijke organisme, een meer volwassen en dientengevolge een meer verantwoorde uitdrukking van het geloof dat de volgelingen bezielt. ‘Abdu’l-Bahá had zijn bovenmenselijke energie en unieke capaciteit gewijd aan het verspreiden van zijn liefde voor Bahá’u’lláh in heel het oosten en het westen. Hij had de kaars van geloof in ontelbare zielen ontstoken. Hij had hen geleid en geoefend in de eigenschappen en hoedanigheden van het persoonlijke geestelijk leven.
Met het oog op de grote betekenis van het Testament van ‘Abdu’l-Bahá, het gewicht van de daarin vervatte aanwijzingen en de diepe wijsheid waarop zijn bepalingen rusten, geven wij enkele fragmenten die een sprekend beeld geven van de geest en de voornaamste beginselen die ‘Abdu’l-Bahá bezielden en leidden en als een kostbare nalatenschap voor zijn getrouwe volgelingen bewaard zijn gebleven.
O geliefden des Heren! In deze heilige Beschikking zijn tweedracht en strijd op generlei wijze toegestaan. Iedereen die daarop een aanval doet, berooft zichzelf van Gods genade. Het is een ieders plicht aan alle volkeren en bewoners der aarde, hetzij vriend of vreemdeling, de grootst liefde, correct optreden en eerlijke en oprechte vriendschap te betonen. De geest van liefde en vriendschap moet zo intens zijn, dat de vreemdeling zich een vriend, en de vijand zich een ware broeder zal voelen, zonder dat er enig verschil tussen hen bestaat. Want alomvattendheid is van God en alle beperkingen zijn aards…
Daarom, o mijn liefhebbende vrienden, ga met alle volkeren, rassen en godsdiensten van de wereld om met de grootste waarheidsliefde, oprechtheid, trouw, vriendelijkheid, goedheid en welwillendheid, opdat de gehele bestaande wereld vervuld worde van de heilige verrukking van de genade van Bahá; opdat onwetendheid, vijandschap, haat en wrok uit de wereld mogen verdwijnen en het duister van de verwijdering tussen de volkeren en rassen van de wereld moge wijken voor het licht van eenheid. Als andere volkeren en staten u ontrouw zijn, betoon hun uw trouw; als zij onrechtvaardig zijn jegens u, toon hun uw rechtvaardigheid; als zij zich vijandig tonen, wees vriendelijk tegen hen; als zij uw leven vergallen, verzoet hun ziel; als zij u een wonde toebrengen, wees dan een balsem voor hun wonden. Dat zijn de eigenschappen van de oprechte! Dat zijn de hoedanigheden van de waarheidslievende.
O geliefden des Heren! Het is uw plicht aan alle rechtvaardige vorsten onderdanig te zijn en aan iedere rechtschapen koning uw trouw te tonen. Dien de heersers der aarde met uiterste oprechtheid en trouw. Betoon hun gehoorzaamheid en wees hun welgezind. Meng u niet in politieke zaken zonder hun verlof en toestemming, want ontrouw aan een rechtvaardige heerser betekent ontrouw aan God.
Dit is mijn raad, en Gods gebod aan u. Wel gaat het hen die hiernaar handelen.
Heer! Gij ziet alle dingen mij bewenen en mijn verwanten zich verheugen in mijn ellende. Bij Uw heerlijkheid, o mijn God! Zelfs onder mijn vijanden hebben sommigen geweeklaagd over mijn moeilijkheden en mijn benardheid, en een aantal afgunstigen heeft tranen gestort over mijn zorgen, mijn verbanning en mijn leed. Dat kwam omdat zij in mij niets anders dan toewijding en zorg aantroffen en getuige waren van niets dan vriendelijkheid en barmhartigheid. Toen zij zagen hoe ik werd meegesleept in de stroom van rampspoed en tegenspoed, en zelfs het doelwit werd van de pijlen van het lot, waren zij tot in hun hart geraakt door mededogen, zij kregen tranen in de ogen en zij getuigden “de Heer is ons tot getuige, van Hem hebben wij niets anders ondervonden dan trouw, edelmoedigheid en buitengewoon mededogen.” De verbondsbrekers, voorboden van het kwaad, werden evenwel nog feller in hun wraakgevoelens en verheugden zich toen ik het slachtoffer werd van de smartelijkste beproeving; zij kwamen tegen mij op en maakten zich vrolijk over de hartverscheurende gebeurtenissen rondom mij.
Ik doe een beroep op U, o Heer mijn God, met mijn tong en geheel mijn hart, hen hun wreedheid, misdaden, sluwheid en boosaardigheid niet te vergelden, want zij zijn dwaas en verachtelijk en weten niet wat zij doen. Zij zien het verschil niet tussen goed en kwaad, evenmin als zij gelijk van ongelijk en recht van onrecht kunnen onderscheiden. Zij volgen hun eigen begeerten en treden in de voetsporen van de meest onvolmaakte dwazen onder hen. O mijn Heer! Heb genade met hen, behoed hen tegen alle rampspoeden in deze roerige tijden en vergun dat alle beproevingen en moeilijkheden het lot zijn van deze Uw dienaar die in deze duistere afgrond terecht is gekomen. Bestem mij voor alle smart en maak mij tot een offer voor al Uw geliefden. O Heer, de Allerhoogste! Moge mijn ziel, mijn leven, mijn aanzijn, mijn geest, mijn hele wezen voor hen worden geofferd. O God, mijn God! Nederig smekend en in het stof gebogen, bid ik tot U met al het vuur van mijn aanroeping om al wie mij heeft gekwetst te vergeven, hem die tegen mij heeft samengespannen en mij heeft beledigd vergiffenis te schenken, en de misdaden van hen die mij onrecht aandeden uit te wissen. Verleen hun genadiglijk Uw goede gaven, schenk hun vreugde, bevrijd hen van droefenis, geef hun vrede en voorspoed, schenk hun Uw zegen en stort over hen Uw milddadigheid uit.
Gij zijt de Machtige, de Genadige, de Helper in nood, de Bij-Zich-Bestaande!
De discipelen van Christus vergaten zichzelf en al het aardse, verzaakten al hun verplichtingen en bezittingen, zuiverden zich van zelfzucht en begeerte en verspreidden zich wijd en zijd om met volkomen onthechting de volkeren der aarde op te roepen tot de goddelijke leiding, tot zij tenslotte de wereld tot een andere wereld maakten, de aarde verlichtten en zelfs tot hun laatste uur zelfopoffering betrachtten op de weg van deze Geliefde van God. Tenslotte stierven zij in verschillende landen de glorierijke marteldood. Laten zij, die mensen van de daad zijn, hun voetstappen drukken!
O God, mijn God! Ik roep U, Uw Profeten en Uw Boodschappers, Uw heiligen en gewijden tot getuige, dat ik Uw bewijzen nadrukkelijk aan Uw geliefden heb verkondigd en alle dingen duidelijk aan hen heb uiteengezet, opdat zij over Uw Geloof waken, Uw rechte weg behoeden en Uw luisterrijke wet beschermen. Gij zijt, waarlijk, de Alwetende, de Alwijze!
Met het verscheiden van ‘Abdu’l-Bahá was de tijd gekomen het bestuursstelsel op te richten, dat het model en de kern wordt genoemd van de wereldorde, die het speciale doel is van de godsdienst van Bahá’u’lláh. Het Testament van ‘Abdu’l-Bahá duidt dientengevolge een keerpunt in de bahá’í-geschiedenis aan. Het tijdperk van onrijpheid en onverantwoordelijkheid is ten einde en een nieuw tijdperk is begonnen, waarin de bahá’ís zijn voorbestemd hun geestelijke kwaliteiten verder te ontplooien door het gebied van hun persoonlijke ervaring uit te breiden tot dat van sociale eenheid en samenwerking. De drie voornaamste elementen in het door ‘Abdu’l-Bahá nagelaten bestuurlijke plan zijn:
1. De Behoeder van de Zaak van God.
2. De Handen van de Zaak van God.
3. De Huizen van Gerechtigheid, Plaatselijk, Nationaal en Internationaal.
De Behoeder van de Zaak van God
‘Abdu’l-Bahá benoemde zijn oudste kleinzoon, Shoghi Effendi, in de verantwoordelijke functie van ‘Behoeder van de Zaak van God’ (Valíyy-i-Amru’lláh). Shoghi Effendi was de oudste zoon van Díyá-íyyih Khánum, de oudste dochter van ‘Abdu’l-Bahá. Zijn vader Mírzá Ḥádí, was een bloedverwant van de Báb (hoewel niet een directe nakomeling, want de Báb had één kind dat heel jong stierf). Shoghi Effendi was vijfentwintig jaar oud en studeerde nog aan het Balliol College in Oxford toen zijn grootvader overleed.
De aankondiging van zijn benoeming, in het Testament van ‘Abdu’l-Bahá luidt als volgt:
O mijn liefhebbende vrienden! Na het verscheiden van deze miskende is het de plicht van de Aghṣán (takken) en de Afnán (twijgen) van de heilige Lotusboom, de Handen (pijlers) van de Zaak van God en de geliefden van de Abhá-schoonheid zich te wenden tot Shoghi Effendi – de jeugdige tak, ontsproten aan de twee gewijde en heilige Lotusbomen en de vrucht, gegroeid uit de vereniging van de twee loten van de Boom van Heiligheid – daar hij het teken Gods is, de uitverkoren tak, de Behoeder van de Zaak van God, tot wie de gehele Aghsán, de Afnán, de Handen van de Zaak van God en Zijn geliefden zich moeten keren. Hij is de uitlegger van Gods Woord en na hem zal de eerstgeborene in rechte lijn hem opvolgen.
De heilige en jeugdige tak, de Behoeder van de Zaak van God en het Universele Huis van Gerechtigheid dat algemeen moet worden gekozen en gevestigd, staan beide onder de zorg en de bescherming van de Abhá-schoonheid en onder de beschutting en onfeilbare leiding van de Verhevene (moge mijn leven voor hen beide worden geofferd). Al hetgeen zij besluiten is van God…
O geliefden des Heren! Het is de plicht van de Behoeder van de Zaak van God bij zijn leven zijn opvolger aan te wijzen, opdat na zijn heengaan geen geschillen kunnen ontstaan. Hij die wordt benoemd moet innerlijke onthechting aan al het aardse aan de dag leggen, moet de essentie van zuiverheid zijn en moet tonen de vreze Gods, kennis, wijsheid en geleerdheid te bezitten. Zou dus de eerstgeborene van de Behoeder van de Zaak van God de waarheid van de woorden ‘het kind is de geheime kern van zijn vader’ in wezen niet aan de dag leggen, dat wil zeggen: zou hij zijn geest (van de Behoeder van de Zaak van God) niet hebben geërfd en zou zijn glorierijke afstamming niet samengaan met een goed karakter, dan moet hij (de Behoeder van de Zaak van God) een andere tak kiezen om hem op te volgen.
De Handen van de Zaak van God moeten uit hun eigen rijen negen personen kiezen, die zich voortdurend moeten bezighouden met de belangrijkste diensten voor het werk van de Behoeder van de Zaak van God. De verkiezing van deze negen personen moet eenstemmig of bij meerderheid van stemmen door de Handen van de Zaak van God geschieden, en deze negen moeten, hetzij eenstemmig of bij meerderheid van stemmen, hun instemming betuigen met de keuze van degene die de Behoeder van de Zaak van God tot zijn opvolger heeft gekozen. De instemming moet op zodanige wijze worden gegeven, dat niet te onderscheiden valt wie de voor- en wie de tegenstemmers waren (geheime stemming).
Handen van de Zaak van God
Tijdens Zijn leven benoemde Bahá’u’lláh vier beproefde en vertrouwde vrienden om Hem te helpen het werk van de Beweging te leiden en te bevorderen en gaf hun de titel van Ayádíyi-Amru’lláh (letterlijk: Handen van de Zaak van God). ‘Abdu’l-Bahá trof in zijn Testament maatregelen tot het oprichten van een permanent lichaam van werkers om de Zaak te dienen en de Behoeder van de Zaak van God te helpen. Hij schrijft:
O vrienden! De Handen van de Zaak van God moeten door de Behoeder van de Zaak van God worden benoemd en aangesteld…
Het is de plicht van de Handen van de Zaak van God de goddelijke geuren te verspreiden, de ziel der mensen opbouwend te beïnvloeden, kennis te bevorderen, het karakter van alle mensen te verbeteren en te allen tijde en onder alle omstandigheden toegewijd en los van al het aardse te zijn. Zij moeten de vreze Gods tonen in hun gedrag, hun manieren, hun daden en hun woorden.
Dit lichaam van de Handen van de Zaak van God staat onder leiding van de Behoeder van de Zaak van God. Hij moet hen voortdurend aansporen zich in te spannen en te trachten naar hun beste vermogen de zoete geuren van God te verspreiden en alle volkeren der wereld te leiden, want het licht van goddelijke leiding maakt dat het gehele universum verlicht is.
Het Bahá’í-bestuursstelsel
Het is steeds een algemeen kenmerk van een godsdienst geweest, dat de organisatie de werkelijke geestkracht belemmert en de oorspronkelijke inspiratie verhindert tot de rest van de wereld door te dringen. De organisatie is onveranderlijk een vervangingsmiddel voor religie geworden, in plaats van een methode of werktuig om de godsdienst onder de mensen te verbreiden. De scheiding tussen de volkeren met hun verschillende tradities, nimmer overbrugd door vreedzaam of constructief met elkaar omgaan, heeft dit onvermijdelijk gemaakt. Tot nu toe heeft eigenlijk geen enkele Stichter van een geopenbaarde religie nauwkeurig omschreven richtlijnen gegeven waarlangs het bestuursapparaat van Zijn Geloof zich moet ontwikkelen.
In het Bahá’í-geloof heeft Bahá’u’lláh de grondbeginselen voor een wereldbestuur gegeven. Deze beginselen zijn in de geschriften van ‘Abdu’l-Bahá uitgewerkt, in het bijzonder in zijn Testament.
Het doel van deze organisatie is een ware en duurzame eenheid mogelijk te maken onder de volkeren van verschillende rassen, klassen, belangen, karakters en overgeërfde geloofsbelijdenissen. Een diepgaande studie van dit aspect van het Bahá’í-geloof zal tonen, dat het doel en de methode van bahá’í-bestuur zo volmaakt is aangepast aan de geest van de Openbaring, dat het in verhouding tot deze geest staat als het lichaam tot de ziel. In wezen berusten de grondbeginselen van bahá’í-bestuur op samenwerking; worden ze toegepast, dan zorgen ze voor een nieuw en hoger soort zedelijkheid, dat wereldomvattend is.
Een bahá’í-gemeenschap verschilt daarin van andere vrijwillige groepen, dat ze door haar diepe en verreikende grondslagen ieder oprecht willend mens kan opnemen. Terwijl andere bewegingen vaak exclusief zijn in daden en methoden en misschien een ander doel en idealen hebben, sluit het Bahá’í-geloof voor niemand de deur van broederschap. In iedere groepering bestaat een of ander openlijk of latent selectiecriterium. In de godsdienst is dit criterium een geloofsovertuiging die wordt begrensd door het historische karakter van het ontstaan ervan; in de politiek is het de partij of het podium; in de economie is het een gemeenschappelijke tegenspoed of gemeenschappelijke macht; in de kunsten en wetenschappen is dit criterium een bepaalde opleiding, activiteit of interesse. Bij alle geldt hetzelfde: hoe strenger de selectie, des te sterker de beweging – een verhouding die lijnrecht staat tegenover die, welke men in de bahá’í-beweging vindt. Daarom ontwikkelt deze zich langzaam wat betreft het aantal actieve aanhangers, ondanks zijn geest van groei en vooruitgang. De mens is te zeer gewend aan verdeling in vakjes. De belangrijke geboden zijn altijd de garantie en de rechtvaardiging van de verdeeldheid geweest. Bahá’í worden betekent al deze geboden loslaten – een ervaring die iemand in het begin onvermijdelijk blootstelt aan nieuwe beproevingen en pijn, omdat het menselijk ego zich verzet tegen het grootste gebod van universele naastenliefde. De geleerde moet met de eenvoudige en ongeletterde omgaan, de rijke met de arme, de blanke met de kleurling, de mysticus met de realist, de christen met de jood, de moslim met de pars en wel op een basis, die hen de lang gevestigde vooroordelen, welke feitelijk aanmatigingen zijn, doet prijsgeven.
Maar tegenover deze beproevingen staat een heerlijke vergoeding. Laten wij niet vergeten dat de kunst steriel wordt wanneer ze zich afkeert van algemene menselijkheid; dat de wijsgeer zijn brede visie verliest wanneer hij zich in eenzaamheid opsluit; dat politiek en godsdienst nooit slagen wanneer ze geen acht slaan op de algemene behoeften van de mensheid.
De werkelijke menselijke natuur is nog onbekend, omdat we tot nu toe steeds geleefd hebben met allerlei mentale, morele, emotionele of sociale afweermechanismen. En de psychologie van de afweermechanismen is de psychologie van de remmingen.
Maar de liefde Gods neemt alle vrees weg. Dit brengt nieuwe krachten tot ontplooiing, die tot levendige, positieve uitdrukking komen door de voortdurende omgang in geestelijke liefde met anderen. In een bahá’í-gemeenschap kan dit proces in deze tijd plaatsvinden, eerst langzaam, dan sneller en krachtiger, naarmate de leden zich bewust worden van de krachten die de eenheid van de mensheid doen ontluiken.
De verantwoordelijkheid voor, en het toezicht op plaatselijke bahá’í-aangelegenheden is overgedragen aan een lichaam, de Geestelijke Raad genoemd. Dit lichaam, dat uit niet meer dan negen leden bestaat, wordt jaarlijks op 21 april gekozen, de eerste dag van Ridván (de periode waarin de Verkondiging van Bahá’u’lláh herdacht wordt), door de volwassen, geregistreerde gelovigen van de gemeenschap, waarbij de kieslijst wordt samengesteld door de aftredende Geestelijke Raad. Over het karakter en de functie van dit lichaam schrijft ‘Abdu’l-Bahá het volgende:
Het is de plicht van een ieder (iedere gelovige) geen enkele stap te ondernemen (ten aanzien van bahá’í-werkzaamheden) zonder de Geestelijke Raad te raadplegen. De gelovigen moeten zeer zeker met hart en ziel de besluiten van de Raad gehoorzamen en zich eraan onderwerpen, opdat alles naar behoren geordend en juist geregeld kan worden. Anders zou iedereen onafhankelijk en naar eigen oordeel handelen, zijn eigen weg gaan en de Zaak van God schaden.
De voornaamste vereisten voor hen die samen beraadslagen zijn zuivere beweegredenen, stralende geestkracht, onthechtheid aan alles buiten God, verlangen naar goddelijke geuren, nederigheid en deemoed onder Zijn beminden, geduld en lankmoedigheid in moeilijkheden, en dienstbaarheid aan Zijn verheven drempel. Wanneer zij genadiglijk worden geholpen deze eigenschappen te verwerven, zal hun de overwinning uit het onzichtbare koninkrijk van Bahá worden geschonken. In deze tijd is beraadslaging in de Raden van het grootste belang en de hoogste noodzaak. Gehoorzaamheid eraan is noodzakelijk en verplicht. De leden van de Raad moeten zodanig met elkaar beraadslagen, dat geen misnoegen of tweedracht kan ontstaan. Dit kan worden bereikt, wanneer ieder lid met absolute vrijheid zijn eigen mening te kennen geeft en zijn bedoelingen uiteenzet. Indien iemand hem bestrijdt, moet hij zich in geen geval gekwetst voelen, want de juiste weg kan niet worden geopenbaard als niet alles ten volle is besproken. De stralende vonk van waarheid springt slechts tevoorschijn na de botsing van de verschillende meningen. Indien na een discussie eenstemmig een beslissing wordt genomen, is dat heel goed, maar indien er, wat de Heer verhoede, verschil van mening ontstaat, moet een meerderheid van stemmen beslissen…
De eerste voorwaarde is absolute liefde en harmonie onder de leden van de Raad. Zij moeten zich geheel vrij voelen en moeten in zichzelf de eenheid van God tonen, want zij zijn de golven van één zee, de druppels van één rivier, de sterren van één hemel, de stralen van één zon, de bomen van één boomgaard en de bloemen van één tuin. Indien er geen overeenstemming van gedachten en geen absolute eenheid heersen, zal die bijeenkomst uiteengaan en zal die Raad ophouden te bestaan.
De tweede voorwaarde is: zij moeten, wanneer zij samenkomen, hun gelaat naar het Koninkrijk in den hoge keren en hulp vragen uit het Rijk van Heerlijkheid… Besprekingen moeten zich beperken tot geestelijke zaken die betrekking hebben op de ontwikkeling van de mens, onderricht aan kinderen, zorg voor de armen, hulp aan de zwakken uit alle geledingen van de samenleving, de verspreiding van de geuren Gods en de verheerlijking van Zijn heilig Woord. Wanneer zij pogen aan deze voorwaarden te voldoen, zal de genade van de Heilige Geest hun worden geschonken en dan zal die Raad het middelpunt worden van de goddelijke zegeningen, zullen de heerscharen van goddelijke bekrachtiging hen te hulp komen en zullen zij dag aan dag een nieuwe uitstorting van de Geest ontvangen.
Bahá’í Administration, blz. 21-23.
Dit onderwerp wordt door Shoghi Effendi als volgt toegelicht:
Geen van de vrienden mag iets in het openbaar uitgeven dat niet grondig door een Plaatselijke Geestelijke Raad is onderzocht en goedgekeurd. Heeft de aangelegenheid te maken met het algemeen belang van de Zaak van God in dat land, dan is het de plicht van de Geestelijke Raad de aangelegenheid ter overweging en goedkeuring voor te leggen aan het nationale lichaam, dat alle Plaatselijke Geestelijke Raden vertegenwoordigt. Niet alleen publicaties, maar alle aangelegenheden zonder uitzondering, die het belang van het Geloof in die plaats, individueel of collectief, betreffen, moeten uitsluitend naar de Geestelijke Raad in die plaats worden verwezen. Deze zal er dan over beslissen, tenzij het iets is van nationaal belang, in welk geval het naar het nationale (bahá’í) lichaam moet worden verwezen. Bij dit nationale lichaam zal ook de beoordeling berusten of een bepaalde kwestie van plaatselijk of van nationaal belang is. (Met nationale aangelegenheden worden geen zaken van politieke aard bedoeld, want het is de vrienden Gods over de gehele wereld ten strengste verboden zich op enigerlei wijze met politieke zaken in te laten, maar wel met aangelegenheden die met de geestelijke activiteiten van de vrienden in dat land in verband staan).
Volledige harmonie en samenwerking zijn van het grootste belang onder de verschillende Geestelijke Raden en de leden zelf, en vooral tussen iedere Raad en het nationale lichaam, want hierop berust de eenheid van de Zaak van God, de solidariteit van de vrienden, de volledige, snelle en doelmatige afwikkeling van de geestelijke werkzaamheden van Zijn geliefden…
De verschillende Raden, zowel plaatselijke als nationale, vormen thans de sterke grondslag waarop het Universele Huis van Gerechtigheid in de toekomst gegrondvest en opgericht moet worden. Pas als deze Raden krachtig en eensgezind functioneren, kan de hoop op het einde van deze overgangsperiode verwezenlijkt worden…
Onthoudt, dat de grondtoon van de Zaak van God niet dictatoriaal gezag is, maar nederige broederschap; niet willekeurige macht, maar de geest van openhartig en liefdevol overleg. Alleen van een waar bahá’í kan verwacht worden dat hij de grondbeginselen van genade en rechtvaardigheid, van vrijheid en onderwerping, van onschendbaarheid van het recht van het individu en van zelfovergave, van waakzaamheid, tact en voorzichtigheid enerzijds en broederschap, oprechtheid en moed anderzijds met elkaar in overeenstemming brengt.
De Plaatselijke Geestelijke Raden van een land worden verbonden en gecoördineerd door een ander verkozen lichaam van negen leden, de Nationale Geestelijke Raad. Dit lichaam komt tot stand tijdens een jaarlijkse verkiezing door gekozen afgevaardigden die de plaatselijke bahá’í-gemeenschappen vertegenwoordigen… De Nationale Conventie, waarop de gedelegeerden samenkomen, is een kiesgerechtigd lichaam, gebaseerd op het principe van evenredige vertegenwoordiging… Deze Nationale Conventies worden bij voorkeur gehouden in de periode van Ridván, de twaalf dagen vanaf 21 april, waarin de Verkondiging van Bahá’u’lláh in de Tuin van Ridván bij Bagdad wordt herdacht. De erkenning van de gedelegeerden berust bij de aftredende Nationale Geestelijke Raad.
Een Nationale Conventie is een gelegenheid om een beter begrip van bahá’í-activiteiten te krijgen, en om de verslagen van nationale en plaatselijke activiteiten in het afgelopen jaar te bespreken …
De functie van een bahá’í-gedelegeerde is beperkt tot de duur van de Nationale Conventie en het deelnemen aan de verkiezing van de nieuwe Nationale Geestelijke Raad. De afgevaardigden vormen tezamen een beraadslagend en raadgevend lichaam, waarvan de aanbevelingen zorgvuldig door de leden van de nieuw gekozen Nationale Geestelijke Raad in overweging moeten worden genomen.
De verhouding van de Nationale Geestelijke Raad tot de Plaatselijke Geestelijke Raad en tot de gelovigen in het land wordt in de brieven van de Behoeder van de Zaak van God als volgt omschreven:
Met betrekking tot het oprichten van ‘Nationale Raden’ is het van het grootste belang, dat in ieder land waar de omstandigheden gunstig zijn en het aantal vrienden aanzienlijk is gestegen, onmiddellijk een Nationale Geestelijke Raad wordt opgericht, die de vrienden van het gehele land vertegenwoordigt.
Zijn directe doel is door veelvuldige beraadslagingen de talrijke werkzaamheden van de vrienden en van de Plaatselijke Raden te stimuleren, te verenigen en te coördineren en, in voortdurend nauw contact met het Heilige Land, maatregelen te treffen en in het algemeen de aangelegenheden van het Geloof in het land te leiden.
Hij heeft nog een doel, niet minder belangrijk dan het eerste, en wel dat hij zich mettertijd tot het Nationale Huis van Gerechtigheid (in ‘Abdu’l-Bahá’s Testament het ‘Secundaire Huis van Gerechtigheid’ genoemd) zal ontwikkelen, hetwelk, volgens de uitdrukkelijke tekst van het Testament, samen met de andere Nationale Raden in de gehele bahá’í-wereld rechtstreeks de leden van het Internationale of Universele Huis van Gerechtigheid moet kiezen, de Hoogste Raad, die de aangelegenheden van de Beweging over de gehele wereld zal leiden, organiseren en verenigen…
Deze Nationale Geestelijke Raad, die in afwachting van de oprichting van het Universele Huis van Gerechtigheid jaarlijks moet worden herkozen, draagt vanzelfsprekend een zware verantwoordelijkheid, want hij moet volledig gezag over alle Plaatselijke Raden in zijn gebied uitoefenen, de werkzaamheden van de vrienden leiden, waakzaam de Zaak van God behoeden en in het algemeen toezicht en controle uitoefenen op de aangelegenheden van het Geloof.
Zeer belangrijke vraagstukken, die van groot belang zijn voor de ontwikkeling van het Geloof in dat land, zoals vertalingen en publicaties, de Mashriqu’l-Adhkár, het onderrichtswerk en soortgelijke aangelegenheden die niet tot de strikt plaatselijke aangelegenheden behoren, moeten onder de volledige rechtsbevoegdheid van de Nationale Raad staan.
Bij de Nationale Raad berust ook de beslissing of een bepaald onderwerp zuiver plaatselijk is, waardoor het aan de overweging en beslissing van de Plaatselijke Raad moet worden overgelaten, of dat het tot zijn eigen gebied behoort en een aangelegenheid is die zijn speciale aandacht verdient…
In het belang van de Zaak, die wij allen liefhebben en dienen, is het de heilige plicht van de leden van de nieuwe Nationale Raad, gekozen door de gedelegeerden gedurende de Conventie, de grootste aandacht te besteden, zowel individueel als collectief, aan het advies, de weloverwogen mening en de oprechte gevoelens van de verzamelde gedelegeerden. Door ieder spoor van geheimhouding, terughoudendheid en dictatoriale afstandelijkheid uit hun midden te bannen, moeten zij stralend en uitgebreid voor de gedelegeerden door wie zij zijn gekozen, hun plannen, verwachtingen en zorgen ontvouwen. Zij moeten de gedelegeerden op de hoogte stellen van de verschillende, in het lopende jaar in overweging te nemen aangelegenheden, kalm en nauwkeurig de meningen en het oordeel van de gedelegeerden bestuderen en afwegen. De nieuw gekozen Nationale Raad moet, gedurende de paar dagen dat de Conventie in zitting is en na het uiteen gaan van de gedelegeerden, allerlei manieren bedenken om begrip aan te kweken, uitwisseling van inzichten te vergemakkelijken en te onderhouden, het vertrouwen te verdiepen en voorts door alle mogelijke tastbare bewijzen hun enige verlangen, het algemene welzijn te dienen en te bevorderen, tot uiting brengen…
De Nationale Geestelijke Raad zal echter, met het oog op de onvermijdelijke beperkingen die verbonden zijn aan het bijeenroepen van de Conventie tot herhaaldelijke en langdurige zittingen, zelf de uiteindelijke beslissing in handen houden ten aanzien van alle aangelegenheden die het belang van de Zaak betreffen, zoals het recht om te beslissen of een Plaatselijke Raad in overeenstemming handelt met de beginselen die voor het leiden en bevorderen van de Zaak zijn vastgesteld.
Voor het opmaken van de kieslijst voor de jaarlijkse plaatselijke bahá’í-verkiezingen draagt iedere Plaatselijke Geestelijke Raad de verantwoording. De Behoeder heeft hiervoor de volgende richtlijnen gegeven:
In het kort en toch zo volledig als onder de huidige omstandigheden mogelijk is, zijn de hoofdfactoren die in overweging moeten worden genomen, alvorens beslist wordt of iemand kan worden beschouwd als een waar gelovige of niet, als volgt te formuleren: volledige erkenning van de rang van de Voorloper, de Stichter en het Ware Voorbeeld van het Bahá’í-geloof, in overeenstemming met de uiteenzettingen in het Testament van ‘Abdu’l-Bahá, aanvaarding zonder voorbehoud van, en onderwerping aan al hetgeen door hun Pen is geopenbaard; trouwe en standvastige naleving van elke bepaling van de heilige wil van onze Geliefde; nauw contact met zowel de geest als de vorm van het huidige bahá’í-bestuur. Dit zijn naar mijn mening de voornaamste fundamentele overwegingen, die eerlijk, omzichtig en bedachtzaam moeten worden vastgesteld, alvorens zo’n gewichtige beslissing wordt genomen.
‘Abdu’l-Bahá’s aanwijzingen voorzien in de verdere ontwikkeling van het Bahá’í-bestuursstelsel:
En nu betreffende het Huis van Gerechtigheid dat God heeft ingesteld als de bron van al het goede en heeft vrijgemaakt van elke dwaling. Het moet door algemene verkiezing, dat wil zeggen door de gelovigen worden gekozen. De leden moeten een toonbeeld van de vreze Gods en bronnen van kennis en begrip zijn, zij moeten standvastig zijn in het Geloof van God en het welzijn van de gehele mensheid voorstaan. Met dit Huis wordt bedoeld het Universele Huis van Gerechtigheid. Dit betekent dat in ieder land een secundair Huis van Gerechtigheid moet worden ingesteld en deze secundaire Huizen van Gerechtigheid moeten de leden van het Universele Huis van Gerechtigheid kiezen. Aan dit lichaam moet alles worden voorgelegd. Het vaardigt alle verordeningen en bepalingen uit welke niet uitdrukkelijk in de heilige tekst worden aangetroffen. Door dit lichaam moeten alle moeilijke problemen worden opgelost en de Behoeder van de Zaak van God staat zijn leven lang toegewijd aan het hoofd en is er het voornaamste lid van. Als hij de beraadslagingen niet persoonlijk kan bijwonen, dan moet hij iemand aanwijzen die hem kan vertegenwoordigen…
Dit Huis van Gerechtigheid vaardigt de wetten uit en het bestuur legt ze ten uitvoer. Het wetgevende lichaam moet de uitvoerende macht versterken, de uitvoerende macht moet het wetgevende lichaam helpen en bijstaan, opdat door de innige saamhorigheid en eensgezindheid van deze twee machten de grondslag van oprechtheid en gerechtigheid hecht en sterk kan worden en alle gebieden van de wereld gelijk het paradijs mogen worden…
Iedereen moet zich tot het Heiligste Boek keren en al hetgeen daarin niet uitdrukkelijk is bepaald, moet aan het Universele Huis van Gerechtigheid worden voorgelegd. Hetgeen dit lichaam eenstemmig of bij meerderheid van stemmen besluit, is waarlijk de waarheid en het plan van God. Al wie daarvan afwijkt, behoort waarlijk tot hen die tweedracht liefhebben, boosaardigheid tonen en zich afwenden van de Heer van het Verbond.
Ook thans onderhouden de bahá’ís in alle delen van de wereld een innig en hartelijk contact met elkaar door middel van regelmatige correspondentie en persoonlijke bezoeken. Dit contact van leden van verschillende rassen, nationaliteiten en godsdienstige tradities is het concrete bewijs, dat de last van vooroordeel en de historisch gegroeide verdeeldheid, volkomen kunnen worden overwonnen door de geest van eenheid die door Bahá’u’lláh is gevestigd.
De Wereldorde van Bahá’u’lláh
De zuivere betekenis van deze nieuwe Wereldorde is sinds februari 1929 door Shoghi Effendi in opeenvolgende brieven aan de bahá’í-gemeenschap uiteengezet:
Ik kan niet nalaten op hen, die zich vereenzelvigd hebben met het Geloof, een beroep te doen de nu heersende denkbeelden en vergankelijke vormen des tijds te veronachtzamen en als nooit tevoren te beseffen, dat de afgedane theorieën en wankelende instellingen van de huidige beschaving zeer zeker in scherp contrast staan met de door God gegeven instellingen, die op de ruïnes ervan zullen moeten verrijzen…
Want Bahá’u’lláh… heeft de mensheid niet alleen van een nieuwe levengevende geest doordrongen, Hij heeft niet slechts bepaalde universele grondbeginselen verkondigd of een bijzondere filosofie uiteengezet, hoe machtig, gezond en universeel deze ook mag zijn. Hij heeft bovendien, evenals ‘Abdu’l-Bahá na Hem, in tegenstelling tot Beschikkingen uit het verleden, duidelijk en in bijzonderheden een reeks wetten gegeven, bepaalde instellingen opgericht en de hoofdzaken gegeven voor een goddelijke orde. Deze zullen als model dienen voor de toekomstige maatschappij, het hoogste werktuig worden voor het vestigen van de Allergrootste Vrede, en de enige kracht voor de éénwording van de wereld en de afkondiging van het bestuur van rechtvaardigheid en gerechtigheid op aarde…
In tegenstelling tot de Beschikking van Christus of Mohammed en alle Beschikkingen uit het verleden, hebben de apostelen van Bahá’u’lláh in ieder land, waar zij ook met inzet van al hun krachten werken, in duidelijke, ondubbelzinnige en nadrukkelijke taal alle wetten, voorschriften, beginselen, instellingen en leiding, die zij voor de uitvoering van hun taak nodig hebben, helder voor ogen… Hierin ligt het voornaamste kenmerk van de Bahá’í-openbaring. Hierin ligt de kracht van de eenheid van het Geloof, van de waarde van een openbaring die niet tot doel heeft voorgaande openbaringen te vernietigen en te kleineren, maar ze te verbinden, te verenigen en te vervullen…
Hoe zwak ons Geloof ook moge lijken in de ogen van de mensen die het òf tot een sekte van de islam verklaren òf smadelijk negeren als weer één van die duistere sekten waar het westen van wemelt, dit kostbare kleinood van goddelijke openbaring, nu nog in zijn embryonale staat, zal zich in de bolster van Zijn wet ontwikkelen en gestadig voortgaan, onverdeeld en onverzwakt, tot het de gehele mensheid omvat. Slechts zij die reeds de verheven rang van Bahá’u’lláh hebben erkend, slechts zij die in hun hart zijn geroerd door Zijn liefde en die met de kracht van Zijn geest vertrouwd raakten, kunnen de waarde van deze goddelijke orde – Zijn onschatbare gave aan de mensheid – naar waarde schatten.
21 maart 1930.
Naar dit einddoel – het doel van een nieuwe Wereldorde, goddelijk van oorsprong, alomvattend van strekking, met onpartijdige beginselen, uitdagend in zijn kenmerken – moet een gekwelde mensheid streven…
Hoe deerniswekkend zijn werkelijk de inspanningen van die leiders van menselijke instellingen die de geest van de tijd totaal negeren en ernaar streven nationale processen, die pasten in de dagen van soevereine staten, aan te passen aan een tijd waarin óf de eenheid van de wereld, zoals door Bahá’u’lláh aangegeven, moet worden bereikt, óf de wereld ten onder gaat. Op zo’n kritiek uur in de geschiedenis van de beschaving betaamt het de leiders van alle staten, grote en kleine, in het oosten of het westen, overwinnaars of overwonnenen, op het klaroengeschal van Bahá’u’lláh acht te slaan en geheel doordrongen met een gevoel van wereldsolidariteit, de noodzakelijke voorwaarde van loyaliteit aan Zijn Zaak, moedig te verrijzen om in zijn geheel het ene genezing brengende plan uit te voeren, dat Hij, de goddelijke Heelmeester, aan een lijdende mensheid heeft voorgeschreven. Laten zij eens en vooral elke vooropgezette mening, elk nationaal vooroordeel afleggen en acht slaan op de verheven raad van ‘Abdu’l-Bahá, de gezaghebbende uitlegger van Zijn leer. In 1912 antwoordde ‘Abdu’l-Bahá op een vraag van een hoge ambtenaar in dienst van het federale bestuur van de Verenigde Staten hoe hij het beste de belangen van zijn regering zou kunnen bevorderen: “U kunt uw land het beste dienen, indien u, in uw hoedanigheid als wereldburger, tracht mee te werken aan het uiteindelijke toepassen van het federatieve grondbeginsel, waarop het bestuur van uw land berust, op de tussen de volkeren en landen van de wereld bestaande verhoudingen…”
Een of andere vorm van een wereldsuperstaat zal zich moeten ontwikkelen ten gunste waarvan alle staten van de wereld vrijwillig het recht om oorlog te voeren zullen opgeven, evenals bepaalde rechten om belasting op te leggen en alle rechten om bewapening te handhaven, anders dan om orde in hun respectieve gebieden te verzekeren. Zo’n wereldstaat zal binnen zijn werkingssfeer een internationale uitvoerende macht moeten hebben, toereikend om het hoogste en onaantastbare gezag uit te oefenen op ieder weerspannig lid van de wereldstatenbond; een wereldparlement, waarvan de leden door de bevolking in de respectieve landen zullen worden gekozen en wiens verkiezing door hun respectieve regeringen zal worden bekrachtigd; voorts een opperste gerechtshof, waarvan het oordeel bindend zal zijn, zelfs in gevallen, waar de betreffende partijen niet geneigd zijn vrijwillig hun zaak aan zijn oordeel te onderwerpen. Een wereldgemeenschap, waarin alle economische barrières voorgoed zullen zijn opgeheven en de onderlinge afhankelijkheid van kapitaal en arbeid definitief wordt erkend; waarin het getier van godsdienstig fanatisme en strijd voorgoed zal zijn bedaard; waarin de vlam van rassenhaat tenslotte zal zijn gedoofd; waarin één enkele internationale wetgeving – het product van het weloverwogen oordeel van de vertegenwoordigers van de wereldfederaties – als strafmaatregelen de onmiddellijke en dwingende interventie van de gecombineerde legers der federale eenheden zal hebben; tenslotte een wereldgemeenschap waarin de woede van een grillig en strijdvaardig nationalisme zal zijn veranderd in een blijvend bewustzijn van wereldburgerschap. Zo verschijnt met recht in grote lijnen de Orde door Bahá’u’lláh voorzien, een Orde die later als de gaafste vrucht van een langzaam rijpend tijdperk zal worden beschouwd…
Laat er geen twijfel bestaan over het bezielende doel van de mondiale wet van Bahá’u’lláh, welke, verre van het omverwerpen van de bestaande grondslag van de maatschappij te beogen, er naar streeft zijn basis te verbreden en zijn instellingen te hervormen op een wijze die in overeenstemming is met de behoeften van een gedurig veranderende wereld. Deze Orde kan met geen wettige trouw aan de regering in strijd komen en evenmin de noodzakelijke loyaliteit ondermijnen. Het doel ervan is niet om de vlam van een gezonde en begrijpelijke vaderlandsliefde in het hart van de mensen te verstikken, en evenmin om het systeem van nationale autonomie af te schaffen, dat zo noodzakelijk is, wil men het kwaad van overdreven centralisatie vermijden. Deze wet negeert niet de ongelijkheid van etnische oorsprong, van klimaat, van geschiedenis, van taal en traditie, van denkwijze en gewoonten, die de volkeren en naties van de wereld onderscheiden en tracht die ook niet te onderdrukken. Ze roept echter op tot een grotere trouw, een ruimer streven dan het mensdom ooit bezielde…
De roep van Bahá’u’lláh is voornamelijk gericht tegen alle vormen van provincialisme, alle bekrompenheid en vooroordelen… Want de rechtsstandaard, de politieke en economische theorieën zijn alleen ontworpen om de belangen van de mensheid als geheel te beschermen en niet om de mensheid te kruisigen voor het behoud van de zuiverheid van een bepaalde wet of leerstelling…
Het grondbeginsel van de eenheid der mensheid – de spil waar omheen de leringen van Bahá’u’lláh draaien – is niet alleen een uitbarsting van ongemotiveerde emotie of de uitdrukking van een vage, vrome hoop… De gevolgen ervan zijn verreikender, de eisen groter dan die welke de Profeten van weleer mochten stellen. De boodschap is niet slechts toepasselijk op het individu, maar houdt zich voornamelijk bezig met de aard van de essentiële verhoudingen die alle staten en volken moeten verbinden, als de leden van één mensenfamilie…
Dit is de voltooiing van de menselijke evolutie…
Dat de krachten van een wereldcatastrofe zo’n nieuwe fase in het menselijk denken alleen kunnen verhaasten, wordt helaas meer en meer duidelijk…
Niets dan het vuur van beproeving, waaruit de mensheid gelouterd en voorbereid te voorschijn zal komen, kan dat gevoel van verantwoordelijkheid wakker roepen, een verantwoordelijkheid die de leiders van een pasgeboren tijdperk op zich moeten nemen…
Heeft niet ‘Abdu’l-Bahá zelf in ondubbelzinnige taal verklaard, dat “een nieuwe oorlog, heviger dan de laatste, zeker zal uitbreken?”
28 november 1931.
Dit Bestuursstelsel… zal, wanneer zijn samenstellende delen, zijn organische instellingen, doeltreffend en krachtig beginnen te werken, de juistheid van zijn aanspraak tonen: dat het het vermogen bezit om niet slechts als de kern, maar ook als het model te worden beschouwd van de nieuwe Wereldorde, bestemd om in de volheid der tijden de gehele mensheid te omvatten.
Van alle openbaringen die er tot nu toe zijn geweest, is alleen dit Geloof… er in geslaagd een raamwerk op te richten dat de aandacht en het kritische onderzoek verdient van de verbijsterde volgelingen van verouderde en vervallen geloofsleren. Zij doen er goed aan de onaantastbare veiligheid van zijn wereldomvattende beschutting te zoeken eer het te laat is…
Waarop anders dan op de macht en majesteit, die dit Bestuursstelsel – het allereerste begin van het toekomstige wereldomvattende bahá’í-gemenebest – zal gaan openbaren, kan deze uitspraak van Bahá’u’lláh doelen: “Het evenwicht in de wereld is verstoord door de vibrerende invloed van deze grootste, deze nieuwe Wereldorde. In het geregelde leven van de mensheid is een ommekeer teweeggebracht door de werking van dit unieke, dit wonderbaarlijke Stelsel – zoals het oog van stervelingen nooit heeft aanschouwd.”
Het bahá’í-gemenebest van de toekomst, waarvan dit uitgebreide Bestuursstelsel het enige geraamte is, is zowel in theorie als in de praktijk niet alleen uniek in de gehele geschiedenis van politieke instellingen, maar vindt zijns gelijke niet in de annalen van één van de erkende godsdienstige stelsels ter wereld. Geen vorm van democratisch bestuur, geen systeem van autocratie of dictatorschap, monarchistisch of republikeins; geen tussenvorm van een zuiver aristocratische orde; zelfs geen van de erkende typen van theocratie – of het nu de Israëlische staat of de verschillende christelijke kerkelijke organisaties of het kalifaat of imamaat in de islam zijn – kan worden vereenzelvigd of gelijkgesteld met het Bestuursstelsel dat de meesterhand van de volmaakte Architect heeft ontworpen…
Laat niemand, nu dit stelsel nog in de kinderschoenen staat, de aard ervan verkeerd opvatten, de betekenis ervan kleineren of het doel verkeerd voorstellen. De grondslag, waarop dit Bestuursstelsel berust is Gods onveranderlijk plan voor de mensheid in deze dag. De bron waaruit het zijn inspiratie put, is niemand minder dan Bahá’u’lláh zelf… Het centrale eraan ten grondslag liggende doel is de oprichting van de nieuwe Wereldorde zoals door Bahá’u’lláh aangegeven. De methoden, waarvan deze Orde zich bedient, de standaard die zij inprent, neigen noch naar het oosten noch naar het westen, naar joden noch heidenen, naar rijken noch armen, naar het blanke, noch naar het gekleurde ras. Het wachtwoord is de éénwording van het mensdom, de standaard is de ‘Allergrootste Vrede’…
8 februari 1934.
Het contrast tussen de zich opstapelende bewijzen van gestadige consolidatie die de opkomst van het Bestuursstelsel van het Geloof van God begeleiden en de krachten van ontbinding die tegen het bouwsel van een maatschappij in barensnood beuken, is even duidelijk als boeiend. Zowel binnen als buiten de bahá’í-wereld groeien en vermeerderen dag aan dag de tekenen en kenmerken die op mysterieuze wijze de opkomst van deze Wereldorde aankondigen, waarvan de oprichting het Gouden Tijdperk van de Zaak van God moet inluiden…
Bahá’u’lláh’s eigen woorden verklaren: “Spoedig zal de huidige orde worden opgerold en een nieuwe in haar plaats worden uitgespreid.”
De Openbaring van Bahá’u’lláh… moet… worden beschouwd als een aankondiging van het volwassen worden van de gehele mensheid. Deze openbaring moet niet slechts worden gezien als een nieuwe geestelijke opleving in het steeds veranderende lot van de mensheid, niet slechts als een volgend stadium in de keten van progressieve openbaring en evenmin als het hoogtepunt in een reeks van telkens weerkerende profetische tijdkringen, maar als merkteken van het laatste en hoogste stadium in de verbazingwekkende evolutie van het collectieve leven van de mensheid op deze aarde. De opkomst van een wereldgemeenschap, het bewustzijn van wereldburgerschap, de stichting van een wereldbeschaving en cultuur… moeten…, voor zover dit het leven op deze aarde betreft, als de uiterste grenzen in de organisatie van de menselijke maatschappij worden beschouwd, ofschoon de mens als individu, als gevolg van zulk een ideaal zal, neen moet voortgaan zich onbeperkt te ontwikkelen…
De eenheid van het mensenras, zoals aangegeven door Bahá’u’lláh, sluit de oprichting in van een wereldgemenebest, waarin alle naties, rassen, geloven en klassen nauw en duurzaam worden verenigd en waarin de autonomie van de lidstaten en de persoonlijke vrijheid en het initiatief van de burgers definitief en volledig worden gewaarborgd. Dit gemenebest moet, voor zover wij het ons kunnen voorstellen, bestaan uit een mondiale wetgevende macht, waarvan de leden, als de gevolmachtigden van de gehele mensheid, uiteindelijk het beheer zullen voeren over alle hulpbronnen van de deelnemende landen, en wetten zullen uitvaardigen welke noodzakelijk zijn om het leven te ordenen, aan de behoeften te voldoen en de verhouding tussen alle rassen en volkeren onderling in goede banen te leiden. Een mondiale uitvoerende macht zal, gesteund door een internationaal leger, de genomen besluiten uitvoeren, de door de mondiale wetgevende macht uitgevaardigde wetten handhaven en de organische eenheid van het gemenebest waarborgen. Een wereldgerechtshof zal uitspraak doen en een eindvonnis wijzen inzake elk meningsverschil dat eventueel rijst tussen de verschillende delen, waaruit dit universele stelsel bestaat. Een intercontinentaal communicatiesysteem zal ontworpen worden, dat de gehele aarde omvat, vrij is van alle nationale hinderpalen en beperkingen, en dat met wonderbaarlijke snelheid en volmaakte regelmaat zal functioneren. Een wereldmetropolis zal als zenuwcentrum van een wereldbeschaving dienen, het brandpunt waar de verenigde levenskrachten samenkomen en van waaruit de bezielende invloeden zullen uitstralen. Een wereldtaal zal ontwikkeld worden of gekozen uit de bestaande talen en zal op de scholen van alle federale staten onderwezen worden als hulptaal naast de moedertaal. Een wereldschrift, een wereldliteratuur, een wereldmuntstelsel, uniforme maten en gewichten zullen het verkeer en het begrip tussen de naties en volkeren vereenvoudigen en bevorderen. In zo’n wereldgemeenschap zullen wetenschap en religie, de twee machtigste krachten in het leven van de mens, zich met elkaar verzoenen, samenwerken en zich harmonieus ontwikkelen. De pers zal binnen zo’n stelsel de uitingen van de verschillende inzichten en overtuigingen van de mensheid tot hun recht laten komen, en niet langer moedwillig worden gemanipuleerd door gevestigde particuliere of publieke belangen en zal bevrijd zijn van de invloed van wedijverende regeringen en volkeren. De economische hulpbronnen over de gehele wereld zullen op orde worden gebracht, de bronnen van grondstoffen zullen worden aangeboord en ten volle worden benut, de markten daarvan zullen worden gebundeld en ontwikkeld en de verdeling van de producten zal rechtvaardig worden geregeld.
Nationale wedijver, haat en intriges zullen ophouden te bestaan, terwijl rassenvriendschap, begrip en samenwerking de plaats zullen innemen van rassenhaat en vooroordeel. De oorzaken van godsdiensttwisten zullen voorgoed verdwijnen, economische barrières en restricties zullen volledig worden afgeschaft en buitensporige klassentegenstellingen zullen vervagen. Uiterste armoede aan de ene kant en grove opeenhoping van privébezit aan de andere kant zullen verdwijnen. De reusachtige krachtsinspanningen, verkwist en verspild aan oorlog, hetzij economisch of politiek, zullen worden ingezet voor doelen die de reeks van uitvindingen en technische ontwikkeling zullen vergroten, voor toename van de menselijke productiviteit, voor het uitbannen van ziekte, de uitbreiding van wetenschappelijk onderzoek, het verhogen van het gezondheidspeil, het verscherpen en verfijnen van de menselijke geest, het exploiteren van ongebruikte en niet vermoede hulpbronnen op aarde, het verlengen van de levensduur van de mens en voor de bevordering van ieder hulpmiddel dat het intellectuele, morele en geestelijke leven van het gehele mensenras kan stimuleren.
Een wereldomvattend federaal systeem, dat de gehele aarde bestuurt en een onbetwistbaar gezag uitoefent over de onvoorstelbaar grote hulpbronnen, de idealen van Oost en West vermengt en in zich verenigt, vrijgemaakt van de vloek en de ellende van oorlog, en gericht op de exploitatie van alle beschikbare energiebronnen op aarde. Een systeem, waarin macht tot de dienaar van gerechtigheid is gemaakt, welks bestaan wordt geschraagd door de universele erkenning van één God en de trouw aan één algemene openbaring – dit is het doel waarnaar de mensheid, gedreven door de verenigende levenskrachten, zich beweegt.
De gehele mensheid steunt en klaagt, en smacht er naar tot eenheid te worden geleid en haar eeuwenlange martelaarschap te beëindigen. En toch weigert zij koppig het licht te aanvaarden en het allerhoogste gezag te erkennen van de enige Macht, die haar uit de moeilijke verwikkelingen kan vrijmaken en het rampzalige onheil, dat haar dreigt te verzwelgen, kan afwenden.
Eenwording van de gehele mensheid is het waarmerk van het stadium dat de menselijke samenleving thans nadert. Eenheid van gezin, van stam, van stad, staat en natie zijn achtereenvolgens beproefd en bereikt. Wereldeenheid is het doel, waarnaar een gekwelde mensheid streeft. Het bouwen van naties is ten einde. De onafscheidelijk aan staatsgezag verbonden anarchie nadert zijn hoogtepunt. Een volwassen wordende wereld moet deze afgod opgeven, de eenheid en heelheid van menselijke betrekkingen erkennen en definitief het mechanisme oprichten, dat het beste dit fundamentele levensbeginsel kan belichamen.
11 maart 1936.
(Bovenstaande brieven zijn gepubliceerd in één bundel, getiteld The World Order of Bahá’u’lláh).
Epiloog
Onder de bezielende leiding van Shoghi Effendi groeide het ledental van de bahá’í-zaak gestadig en werd de vestiging van het bestuursstelsel versterkt, zodat er in 1951 elf functionerende Nationale Geestelijke Raden waren. Toen begon de Behoeder de bestuursinstellingen op internationale schaal te ontwikkelen en benoemde de Internationale Bahá’í-raad, de voorloper van het Universele Huis van Gerechtigheid, en kort daarna de eerste groep Handen van de Zaak van God. Tot die tijd had Shoghi Effendi enkele hoogstaande bahá’ís postuum de rang van Hand van de Zaak verleend – één van hen was dr. John E. Esslemont – maar pas in 1951 achtte hij de tijd gekomen om deze belangrijke instelling volledig te ontwikkelen. Tussen 1951 en 1957 benoemde hij met korte tussenpozen tweeëndertig Handen, en hij vergrootte de omvang van hun activiteiten door de instelling van Hulpraden in alle werelddelen. Deze Hulpraden bestaan uit gelovigen die door de Handen worden benoemd om op te treden als hun afgevaardigden, hun assistenten en adviseurs. Zevenentwintig van deze Handen waren nog in leven toen de Behoeder overleed.
Door middel van vele brieven, waarvan sommige aan de bahá’ís van de hele wereld en andere aan gelovigen in bepaalde landen waren gericht, vergrootte de Behoeder het inzicht in de bahá’í-leringen, bouwde hij aan de bestuursinstellingen van het Geloof, leerde hij de gelovigen om die instellingen juist en doelmatig te gebruiken en zorgde hij er in 1937 voor dat de Amerikaanse bahá’í-gemeenschap begon met de uitvoering van het ‘goddelijk Plan’ voor de verbreiding van de Boodschap van Bahá’u’lláh. Dit goddelijk Plan werd door ‘Abdu’l-Bahá geopenbaard in enkele Tafelen die hij tijdens de Eerste Wereldoorlog schreef; het vormt het handvest voor de verbreiding van het Geloof.
In het kader van dit handvest werden verschillende onderrichtsplannen uitgevoerd, eerst op het westelijk halfrond, later ook in Europa, Azië, Australië en Afrika, totdat de Behoeder in 1953 de bahá’ís opriep tot een “tien jaar lange, wereldomvattende, geestelijke kruistocht” om het Geloof uit te dragen naar alle overige onafhankelijke staten en voornaamste gebiedsdelen van de wereld.
Tijdens een bezoek aan Londen in 1957, toen de kruistocht ongeveer halverwege was, stierf de Behoeder, uitgeput door zesendertig jaar onafgebroken arbeid.
Daar Shoghi Effendi geen opvolger had, werd het werk voor het Geloof na november 1957 gecoördineerd en geleid door de zevenentwintig Handen van de Zaak, tot aan de glorieuze voltooiing van de kruistocht in april 1963. Toen werd het eerste Universele Huis van Gerechtigheid gekozen door de leden van 56 Nationale Geestelijke Raden die in het Bahá’í-wereldcentrum in Haifa door de Handen van de Zaak waren bijeengeroepen.
Direct na deze historische verkiezing kwamen bahá’ís uit alle delen van de wereld in Londen bijeen op het eerste wereldcongres van het Geloof, om te herdenken dat honderd jaar geleden Bahá’u’lláh Zijn Verkondiging had gedaan in de Tuin van Riḍván, en om zich te verheugen in de verspreiding van het Geloof over de gehele wereld.
De hoogste instelling van het Geloof is thans het Universele Huis van Gerechtigheid, ingesteld door Bahá’u’lláh in Zijn Heiligste Boek, bekleed met de bevoegdheid wetten te maken betreffende alle zaken waarin niet is voorzien in de Bahá’í-geschriften en verzekerd van goddelijke leiding, volgens de uitdrukkelijke tekst van de heilige geschriften. ‘Abdu’l-Bahá heeft in zijn Testament de wijze bepaald waarop het Universele Huis van Gerechtigheid moet worden gekozen, omschrijft nauwkeurig de positie en de taken van dit lichaam en verklaart dat het onder de rechtstreekse leiding staat van de Báb en Bahá’u’lláh en dat allen zich tot deze instelling moeten wenden.
Het unieke en meest in het oog vallende kenmerk van het Bahá’í-geloof is het Verbond van Bahá’u’lláh, de fundering waarop alle instellingen van het Geloof zijn gebouwd en waarop zijn ontwikkeling is gebaseerd. Het unieke is, dat voor het eerst in de geschiedenis der religies, de Manifestatie van God in duidelijke en ondubbelzinnige taal voorzorgen heeft genomen voor de gezaghebbende vertolking van Zijn woord en een waarborg heeft gegeven voor de continuïteit van het goddelijk aangestelde gezag dat uit de bron van het Geloof voortkomt.
In vroegere godsdiensten is uitlegging van de Geschriften steeds een rijke bron van conflicten geweest. In Zijn Boek van het Verbond verleende Bahá’u’lláh Zijn oudste zoon, ‘Abdu’l-Bahá, de volmacht Zijn geschriften uit de leggen en Zijn Zaak te leiden. ‘Abdu’l-Bahá wees in zijn Testament zijn oudste kleinzoon Shoghi Effendi aan als Behoeder van het Geloof en als enige uitlegger van de Geschriften. Het Geloof kent geen priesterschap en niemand kan aanspraak maken op een speciale positie of leiding. Het gezag berust bij de instellingen die zijn opgericht overeenkomstig de bepalingen in de Bahá’í-geschriften.
Dank zij deze unieke voorziening is het Geloof van Bahá’u’lláh steeds beschermd gebleven tegen afscheiding, tegen schade door onbevoegd leiderschap en bovenal tegen het insluipen van door mensen gemaakte leringen en theorieën die in het verleden de eenheid van de godsdienst hebben aangetast. Het geopenbaarde woord van Bahá’u’lláh bleef zuiver en ongeschonden door de gezaghebbende uitleggingen ervan en zal gedurende deze Beschikking de onbedorven en onvergankelijke bron van geestelijk leven voor de mensheid zijn.
In 1968 heeft het Universele Huis van Gerechtigheid voorzieningen getroffen voor de toekomstige uitvoering van de speciale taken ten aanzien van bescherming en verspreiding van het Geloof, die toen nog berustten bij de Handen van de Zaak, door de oprichting van Continentale Colleges van Raadgevers. Elk College bestaat uit een aantal Raadgevers die zijn benoemd door het Universele Huis van Gerechtigheid, en zij werkten nauw samen met de Handen van de Zaak van God. Het benoemen van en leiding geven aan de Hulpraden is nu de taak van het College van Raadgevers. In juni 1973 stelde het Universele Huis van Gerechtigheid in het Heilige Land een Internationaal Onderrichtscentrum in en wees het als voornaamste taken toe het coördineren, stimuleren en leiden van de werkzaamheden van de Continentale Colleges van Raadgevers en het optreden als verbinding tussen hen en het Universele Huis van Gerechtigheid.
De Behoeder had al geschreven over toekomstige, wereldomvattende onderrichtsplannen die zouden worden uitgevoerd onder leiding van het Universele Huis van Gerechtigheid. Het eerste hiervan, een Negenjarenplan, werd in 1964 gelanceerd. Dit werd gevolgd door een Vijfjarenplan (1974-1979), een Zesjarenplan (1979-1986), een Zesjarenplan (1986-1992), een Driejarenplan (1993-1996), een Vierjarenplan (1996-2000), een Twaalfmaandenplan (2000-2001) en vijfjarenplannen vanaf 2001. De bahá’ís zijn nu energiek bezig met de uitvoering van een Vijfjarenplan dat is opgezet om de groei van het Geloof in de hele wereld te vergroten en te consolideren.
Nu, in 2009, is het Bahá’í-geloof wereldwijd gevestigd in 189 onafhankelijke staten en 46 gebiedsdelen. Er wonen ongeveer 5 miljoen bahá’ís in meer dan 116.000 plaatsen over de gehele wereld en er zijn 179 Nationale Geestelijke Raden. Bahá’í-literatuur is vertaald in meer dan 800 verschillende talen. In Chili start binnenkort de bouw van de negende bahá’í-tempel.
Het meest bemoedigend is de reactie van de volken in Afrika, India, Zuidoost-Azië en Latijns Amerika, waar grote groepen het Geloof aannemen. Hierdoor is een nieuw stadium bereikt in de ontwikkeling van de bestuurlijke en sociale activiteiten van de bahá’í-wereldgemeenschap.
Literatuur
‘ABDU’L-BAHÁ. ‘Abdu’l-Bahá in London, Bahá’í Publishing Trust, Londen, 1982.
‘ABDU’L-BAHÁ. Beantwoorde Vragen, Stichting Bahá’í Literatuur, Den Haag, 1982.
‘ABDU’L-BAHÁ. Selections from the Writings of ‘Abdu’l-Bahá, Bahá’í Publishing Trust, Wilmette, 1997.
‘ABDU’L-BAHÁ. The Secret of Divine Civilization, Bahá’í Publishing Trust, Wilmette, 1983.
‘ABDU’L-BAHÁ. Tablets of Abdul-Baha Abbas, Bahá’í Publishing Committee, New York, 1909, 1915, 1916.
‘ABDU’L-BAHÁ. De Toespraken van ‘Abdu’l-Bahá in Parijs, Stichting Bahá’í Literatuur, Den Haag, 1984.
‘ABDU’L-BAHÁ. Het Vraagstuk van Universele Vrede, Stichting Bahá’í Literatuur, Den Haag, 1999.
BÁB, BAHÁ’U’LLÁH en ‘ABDU’L-BAHÁ. Bahá’í-gebeden, Stichting Bahá’í Literatuur, Den Haag, 2005.
BAHÁ’U’LLÁH. Bloemlezing uit de Geschriften van Bahá’u’lláh, Stichting Bahá’í Literatuur, Den Haag, 1979.
BAHÁ’U’LLÁH. Het Boek van Zekerheid, Stichting Bahá’í Literatuur, Den Haag, 1976.
BAHÁ’U’LLÁH. Epistle to the Son of the Wolf, Bahá’í Publishing Trust, Wilmette, 1979.
BAHÁ’U’LLÁH. De Kitáb-i-Aqdas, het Heiligste Boek, Stichting Bahá’í Literatuur, Den Haag, 1997.
BAHÁ’U’LLÁH. Tafelen van Bahá’u’lláh, geopenbaard na de Kitáb-i-Aqdas, Stichting Bahá’í Literatuur, Den Haag, 2009.
BAHÁ’U’LLÁH. De Verborgen Woorden, Stichting Bahá’í Literatuur, Den Haag, 1995.
BAHÁ’U’LLÁH. De Zeven Valleien, Stichting Bahá’í Literatuur, Den Haag, 1976.
BAHÁ’U’LLÁH. De Zeven Valleien, Mirananda, Den Haag, 1986.
BAHÁ’U’LLÁH en ‘ABDU’L-BAHÁ. Bahá’í World Faith, Bahá’í Publishing Trust, Wilmette, 1976.
BAHÁ’U’LLÁH en ‘ABDU’L-BAHÁ. Testamenten van Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá, Stichting Bahá’í Literatuur, Den Haag, 1976.
SHOGHI EFFENDI. Bahá’í Admini¬stra¬tion: Selected Messages 1922 1932. Bahá’í Publishing Trust, Wilmette, 1980.
SHOGHI EFFENDI. Oproep aan de Volkeren der Wereld, Stichting Ba¬há’í Literatuur, Den Haag, 1985.
SHOGHI EFFENDI. The World Order of Bahᬒu’lláh Selected Let¬ters, Ba¬há’í Publis¬hing Trust, Wilmette, 1993.